Ze is er heletegans ik weet niet hoe content mee, met haar instrument en bijhorende lessen. Vooral het strijken geeft haar een heel groot zen gevoel, beweert ze zelf. Eindelijk kan ze haar hoofd eens uit haar werk onttrekken –al is het maar voor even. (Ondertussen zit ze opnieuw brieven te dicteren. Niet echt zen, dat.)
Het was sterker dan mijzelf. Nu Tessa die contrabas in huis heeft gehaald, kon ik niet anders dan een paar boeken daarover kopen. Trouwens, anders ligt dat mooi instrument hier overdag toch maar te liggen.
Vorige week had Tessa even dit in haar handen, toen ze Henri en mijzelf kwam opwachten in de V.E.M. Twee dagen later was ze er nog over bezig. Er is nog niets concreets, maar gelijk het ging in Cassablanca: “I think this is the beginning of a beautiful friendship.”