februari 2010 – volume12

Ovenvers

“Pas op, Henri, ze zullen warm zijn!”, roep ik nog, waarop de jongen reflexmatig zijn handen terugtrekt. Ik haal de bakplaat uit de oven met een handdoek, en begin er de chocoladebroodjes af te plukken. Ze hangen wat vast aan de schaal, dus ik moet wat wrikken eer ze willen meegeven. Er lekt wat chocolade uit, tussen duim en wijsvinger, en voor ik het weet zit ik met mijn vingers onder de kraan. Versgebakken chocolade is warm. En kleeft hardnekkig aan de vingers. Damn.

Een flikse lik flammazine, wat windsels en wat plakband, en ik voel er bijkanst niks meer van.

(“Geen weer om de hond uit te laten”, zei Sabine tijdens het weerbericht. Wij zijn dus wijselijk thuis gebleven, en hebben het grootste deel van de dag opgeruimd, maar ook naar twee afleveringen Komen Eten gekeken –dat we al volgen van toen het nog op Vitaya was en Catharina Segers konijnenvoer serveerde. )

Op aanvraag

Omdat ons Tessa –druk aan het congressen in de USA– nog eens een foto wou zien van de zoon.

Verlicht

Gisteren was het alweer van dat, op dag twee van JustJAZZiT in de Beursschouwburg. De deuren gingen pas na 20u30, de vooropgestelde aanvangstijd van het concert, open. Een dubbelconcert dat om 20u30 begint, het is al wat aan de late kant; als het dan nog niet op tijd begint…

Pas op, er zal een goede uitleg voor zijn. Zo had de Thalys, die Louis Sclavis naar Brussel moest brengen, bijvoorbeeld vertraging. (Maar wil dat zeggen dat hij pas vijf minuten voor het concert in de Beursschouwburg was, of dat hij er pas om 18u was terwijl hij er om 17u30 had willen zijn?) Misschien liep er iets mis met de techniek. Misschien had men het gewoon niet goed ingeschat.

In elk geval, het liep uit. Het tweede concert begon bijna een uur later dan voorzien, ergens rond 23u. Mijn trein naar Gent was om 22u27, 23u, 23u27 en dan pas om 00u27; ik was thuis om 1u37.

Misschien moeten de organisatoren (meervoud, want het gebeurt heus niet alleen in de Beursschouwburg; het viel mij enkel extra op omdat ik nog een treinreis naar huis moest maken) van dergelijke evenmenten daar toch ook maar eens aan denken. De zaal liep druppelgewijs leeg, naarmate het tweede concert vorderde. En dat hij niet echt iets met de muziek, maar alles met het late tijdstip te maken. Spijtig.

En wat is dat –terwijl ik toch op dreef ben– in godsnaam met de podiumverlichting. Het volstaat tegenwoordig niet meer dat er naast wit licht ook rood en blauw en geel op de artiest wordt afgevuurd. Neen, steeds vaker worden er ook spots achter de artiest geplaatst, op het podium, direct op het publiek gericht. Knal, boem, pats: u wordt niet alleen doof van zo’n concert, maar meteen ook blind. (Bij Mâäk’s Spirit was er niets aan de hand, maar die hebben een eigen lichtkunstenaar –Sam Mary– mee; bij Takase en Sclavis konden de onderste rijen publiek niks zien door de spots.)

Wat is er mis met een eenvoudige witte spot op de muzikant? Voor Clouseau of Natalia in het Sportpaleis kan ik nog aannemen dat er lichtshow aan te pas komt. Maar voor jazz? Laat ons alstublieft gewoon van de muziek genieten.

JustJAZZiT (editie 2)

De Beursschouwburg, dat is een beetje gelijk in de jaren 80 binnenstappen. Had ik mijn –ondertussen ongetwijfeld vintage– new wave outfit nog, dan had ik nog beter in de omgeving ingepast. Vooral de bar, met zijn dambordgeïnspireerde zwart/wit tegels stuurden mij meteen richting jeugd.

In die Beursschouwburg ging gisteren de tweede editie van JustJAZZiT van start. Ik ging er luisteren naar Sunny Murray en Charles Gayle en Juini Booth, behalve dan dat Sunny Murray twee dagen geleden ziek was geworden en derhalve vervangen werd door Roger Turner. Free jazz, luid en snel en met verschrikkelijk weinig houvast. Niet meteen mijn ding, al luisterde ik heel graag naar de stillere stukken van een vermoeide Charles Gayle. Helemaal op alt sax, terwijl ik net zo naar de tenor had uitgekeken.

Om 19u was er nog een gratis film, over Charlie Haden, maar dat had ik uit het oog verloren, en heb ik dus gemist. Wel jammer dat de timing helemaal in de soep liep. De film duurde anderhalf uur, reken daarbij nog wat overhead, wat maakt dat we mochten wachten tot 21u alvorens we de zaal binnen konden, terwijl de aanvang van het concert voor 20u30 aangekondigd was. Op tijd zijn in jazz, het lijkt nooit te lukken; maakt niet uit waar het concert plaats vindt. Is dat bij andere muziekt ook zo, vraag ik mij dan af.

Vanavond spoor ik opnieuw daarheen, voor een dubbel concert waar ik erg naar uitkijk.

Wit brood, zuurdesemachtig

Hoewel ik vond dat het brood bij Joy er wat cake-achtig uitzag, besloot ik toch maar eens af te wijken van mijn gebruikelijke recept. Joy heeft al een heleboel heerlijke dingen op het internet losgelaten, dus dit zou ook wel goed zijn, zeker? Bovendien was het een goede trainig voor onze reis naar de USA, waar ik waarschijnlijk wel opnieuw geen verse gist zou vinden.

Benodigdheden

4 cups (500g + 37g) witte (brood)bloem
2 koffielepels droge gist
2 koffielepels zout
1 1/2 cups (400ml) (iets-warmer-dan) lauw water

Zo gemaakt

Het recept gaat uit van een elektrische mixer (genre Kitchenaid), maar u kan net zo goed het brood meteen met de hand kneden.

Voeg 500g bloem in de mengkom, en doe er aan de ene kant de gist, en aan de andere kant het zout bij. Of dat belang heeft, dat ben ik niet zeker, maar ik houd best van wat symmetrie. Giet het water in het midden erbij, en meng op lage snelheid. Als het deeg goed samenklit, mengt u op medium snelheid nog een tweetal minuten verder. Laat dan het deeg vijf minuten rusten, en kneed (of laat elektrisch kneden) nog drie minuten langer.

Giet de rest van de bloem (37g ongeveer) uit op het aanrecht, stort er het deeg over, en kneed even verder met de hand. Als het deeg te vochtig zou zijn, kan u er altijd nog wat extra bloem bij doen. Let wel: het deeg mag niet droog worden.

Doe het deeg in een kom, en laat gedurende anderhalf uur rusten op een warme plaats.

Sla het deeg neer, vorm opnieuw in een bal, en laat het een half uurtje rusten op een warme plaats. Ik heb telkens weinig meer gedaan dan het deeg vluchtig neergeslaan. Daardoor bleef er behoorlijk wat lucht in het deeg zitten, wat het uiteindelijke brood een luchtige structuur gaf, zoals bij een zuurdesembrood.

Sla het deeg opnieuw neer, en verdeel het eventueel in twee stukken (ik heb het in zijn geheel gelaten). Leg het deeg opnieuw te rusten, gedurende een klein uurtje.

Het deeg rijst nog behoorlijk wat, in de oven. Zit er dus niet mee in als het deeg wat ‘uitgelopen’ lijkt, vouw eventueel de randen van het deeg wat onder zichzelf.

Verwarm de oven voor op 230° C.

Vlak voor u het deeg in de oven plaatst, snijdt u er met een mes een diep kruis in (dieper dan op de foto). Als u het brood in de oven zet, kan u altijd paar soeplepels water op de bodem van de oven gieten (als die daarvoor geschikt is; het water mag vanzelfsprekend niet met het deeg in aanraking komen). Op die manier creëert u stoom, wat voor een knapperiger korst zorgt.

Bak gedurende 20-30 minuten, tot de korst mooi goudbruin geworden is.

Laat geheel afkoelen, alvorens aan te snijden.

Smakelijk!

Go West!

Na het entertainment van Mostly Other People Do The Killing vorige donderdag (de drumsticks vlogen ons rond de oren), kan (moet) u vanavond naar Vooruit voor het combo pack film&jazz. Als u (bijna) alle trappen in Vooruit bent opgeklommen, komt u terecht in de domzaal, alwaar Johan Derycke & Kamikaze voor de muziek zullen zorgen bij de projectie van de stille film Go West van Buster Keaton uit 1925.

Misschien herinnert u zich even levendig als ikzelf, de opvoering van Cyclophonics bij de duinencross in Koksijde op 25 november 2006. Op het podium in het café van Vooruit was een groot doek gespannen, waarop de koers live werd geprojecteerd. Op dat podium zaten ook vijf muzikanten, geheel getooid in koerskostuum (inclusief ‘klak’), om er –onder leiding van componist en muzikant Johan Derycke– het verloop van die koers met muziek te begeleiden. Ik heb er tot vandaag nog goede herinneringen aan.

Vanavond wordt in de Domzaal zitten alweer vijf muzikanten, waarvan er drie ook tijdens Cylophonics bij waren: Johan Derycke, Kristof Rosseeuw en Filip Wauters. Ze worden vergezeld door Tom Wouters (drums) en Bart Maris (trompet), en in die beztting kent u de groep misschien reeds als Kamikaze.

Een uitstekende film, avontuurlijke muziek, (slechts) anderhalf uur van uw tijd, en een betaalbare prijs. Niet aarzelen: gaan.

Johan Derycke & Kamikaze – Go West, op dinsdag 23/02/2010 om 20u in de Domzaal van Vooruit. Toegang € 12 / 8 (vvk)

Tenor madness

Henri speelt trompet, dat wist u al. Ik speel saxofoon, en dat wist u nog niet.

Ergens vorig jaar rond deze tijd, was het nochtans al een uitgemaakte zaak. Ik beklaag me al twintig jaar dat ik zelf geen instrument speel, en gezien we heel tevreden zijn van de manier waarop Henri met zijn trompet vorderingen maakt, besloot ik om in september eindelijk de stap te zetten.

Eind september ben ik begonnen op altsax. Een geleende, van de V.E.M., compleet met stevige behuizing en een mondstuk. Die altsax, dat was enkel om te beginnen, want eigenlijk wou ik op een tenor spelen. Van “we zullen zien hoe snel ge vordert” ging het na een paar lessen naar “maximaal een jaar”, tot ik bij de laatste les van januari mijn kleine altsax mocht inruilen voor een groter tenorexemplaar. De vingerzetting blijft hetzelfde, en de tenor klinkt één octaaf lager dan Henri’s trompet. We kunnen nu samen van dezelfde partituur spelen. Enfin, als ze niet te complex is, anders kan ik niet mee.

Ach, ik hoef niet te zeggen dat ik enthousiast ben zeker? Ik probeer zoveel mogelijk te oefenen –zonder te forceren. Er zijn rietjes in verschillende sterktes, en mondstukken; embouchures om te beheersen en toonladders; standaard vingerzettingen en alternatieven. Zo verschrikkelijk veel om te ontdekken.

Speelt u zelf eigenlijk ook op een instrument? Of hebt u het altijd al willen doen?

Zwarte Bomenbos

Henri speelt trompet, dat wist u al. Hij volgt niet alleen les, maar speelt ook mee in het samenspel van de blazers, op woensdagavond, en in het orkest, op vrijdagavond. Vandaag trad hij met de V.E.M. op in het NTG, met de blazers én met het orkest. Het Zwarte Bomenbos was een korte musical, waar ze ook al tijdens dat weekend aan zee, op hebben geoefend.

We mochten geen foto’s nemen, en dat vond ik een zeer goede zaak. Ik heb bovenstaande foto gemaakt (zonder flits) helemaal op het einde, vlak voor de mensen begonnen te applaudisseren. De meneer twee rijen achter mee heeft de ganse tijd zitten fotograferen (gelukkig ook zonder flits) én filmen. Ik was net te laat om tijdens een korte pauze een foto van hem te maken, hij was namelijk gelijktijdig aan het fotograferen en het filmen. Ik heb dat overigens nooit begrepen, waarom mensen foto’s willen maken tijdens een optreden. En al zeker niet tijdens een optreden van hun kinderen.

Ten eerste hebt ge nooit scherpe foto’s –en al zeker niet vanop zo’n afstand, met zo weinig licht, en/of zonder tripod (laat staan als ge met één hand filmt, en met uw andere foto’s maakt); ten tweede vraag ik mij af waarom die mensen geen plezier willen beleven aan een optreden waarvoor ze veelal een bom geld hebben betaald, maar liever hun tijd verdoen met het maken van slechte foto’s; ten derde stoort het enorm, of het nu gaat om het geflits van een compact camera, of het aanhoudende gemitrailleer van een reflex –dat bezorgt bovendien de concertfotografen die trachten het publiek zo min mogelijk te storen, een slechte naam. Er zal wel een ten vierde en een te vijfde ook zijn, but I’ll step off my soapbox now.

Want de musical zelf was heel leutig, de kinderen (en volwassenen) hadden er hart en ziel in gestoken; het resultaat was dan ook charmant en ontwapenend.

Mark II

Het pakje, dat normaal gezien op zaterdag 6 februari had moeten geleverd worden, maar op initiatief van een nooit geziene TNT Post chauffeur als geweigerd naar Nederland werd teruggestuurd, werd donderdagavond 18 februari dan eindelijk toch bezorgd. Een paar uur te laat, want op dat moment zat ik al te luisteren naar MOPDtK in de balzaal van Vooruit.

Er zat een nieuw fototoestel in, met Battery Grip, extra batterij, 16 GB geheugenkaart, en EG-S Focusing Screen.

Het was van moeten, geloof mij vrij. Ik had graag nog eens zo lang (of langer) gedaan met mijn Canon 5D. Eind januari heeft het ding echter de geest gegeven, met dezelfde symptomen als twee jaar geleden. Ik heb her en der rondgevraagd, maar “het is de elektronica, meneer”, en het zou minstens zoveel kosten als destijds, maar dan in euro ipv usd. “Rekent u toch maar vier, vijfhonderd euro minstens, meneer.” Zonder garantie dat het opgelost is.

Nieuw dus, met helaas een nieuwe grip en nieuwe (extra) batterij, want die van de 5D passen vanzelfsprekend niet op de 5D Mark II. Dat zou niet commercieel genoeg zijn, nietwaar. Zucht.

Maar kijk, het ding zou ergonomisch op dezelfde manier moeten werken zoals mijn vorige. Met als added bonus dat het ook video kan; dat er zo’n automatische sensor cleaning op aanwezig is als op die 40D die ik eens drie maanden heb gehad toen al mijn andere fotoestellen gelijktijdig in herstelling waren; en dat de ISO waarden hoger kunnen en de weinig-licht-fotografie mogelijks nog beter zou zijn dan bij de oorspronkelijke 5D. Maar ik zal al blij zijn als het langer dan drie jaar meegaat (en hopelijk nog *veel* langer).

—

Euh, als er iemand een Battery Grip voor een oorspronkelijke 5D en/of twee (Canon) batterijen voor datzelfde type toestel nodig heeft, ik heb dat hier nog op overschot. Doe mij een fair voorstel en ’t is van u.

Ik ben een vriendinneke van de oppervlakte

Het was pakjesweek, deze week. Heelder hopen bestelling hebben ons bereikt, van Nederland naar Duitsland over Frankrijk naar Engeland. Ik schrijf er nog wel iets over binnenkort. Vanochtend kwam het laatste verwachte pakje binnen. De verpakking was nog niet goed losgescheurd, of we zaten al in het centrum.

“Pasfoto’s, alstublieft meneer”, vroeg ik in de Mageleinstraat aan een zeer sympathieke meneer.

“Twee nieuwe reispassen, alstublieft mevrouw,” vroeg ik in het Administratief Centrum op het Wilsonplein, “en een internationaal rijbewijs, alstublieft [andere] mevrouw.”

“Dat is dan 16 euro alstublieft meneer”, zei die tweede mevrouw. Op het document prijkt één van mijn nieuwe pasfoto’s, en een boel stempels. Het ziet er heel officieel uit, en blijft drie jaar geldig.

“Maar uw reispas is nog geldig tot 2012”, zei de eerste mevrouw verbaasd.

“Ja, maar mijn haar…”, bracht ik wanhopig uit gelijk een oma wiens permanent net in brand was geschoten. “Kijk, het is langer!”, zei ik nadrukkelijk terwijl ik naar de bijkanst haarloze foto op mijn reispas wees, en nadien naar de 14 centimeter langere versie op de versgemaakte foto.

“Ge zijt nog goed herkenbaar hoor”, was het oordeel van drie vrouwen die zich kirrend over mijn foto’s ontfermden. “Allez, het is op eigen risico natuurlijk –moeten wij erbij zeggen– maar als het aan mij lag zou ik het riskeren hoor”, klonk het unisono. “Ge kunt er altijd nog wat afknippen hé”, plaagden ze nog. Het leken wel schikgodinnen.

Boeken afgeven in de bibliotheek, nieuw boek ontlenen; lunchen in de Progrès (veel te lang geleden; heerlijke filet mignon); koffie in de Mokabon (ook al veel te lang geleden); filmpje in de Sphinx.

Waarlijk gezellig in die cinema, waar we Astro Boy bekeken, een film gebaseerd op de destijds waanzinning populaire manga en (nadien) anime serie. Zeer geslaagde film, voor alle leeftijden, die zowel verhaaltechnisch als inhoudelijk als visueel goed zit. De film is door de kritiek niet goed ontvangen, waarschijnlijk omdat het niet commercieel genoeg was en mogelijks als ietwat oudbollig kan overkomen (het verhaal is een futuristische versie van Pinokkio). De kinderen hebben zich (op geheel niet-storende wijze), net zoals de ouders rot geamuseerd. (“Ik ben een vriendinneke, van de oppervlakte”, het antwoord op de vraag “en wie zijt gij?”, is een citaat uit de film.)

Bon, ik ga mij even met de inhoud van die pakjes bezighouden. Prettig weekend.