februari 2010 – Pagina 2

Meestal jazz (vanavond naar MOPDtK)

Vorige donderdag zaten we op de scène, in de theaterzaal van Vooruit. We hebben daar nog al eens gezeten, op dat podium, en het geeft altijd een zekere intimiteit aan een concert, zo dicht bij de artiest die daar meestal alleen in het felle licht naar de zaal zit te staren. Vorige keer waren de gordijnen dicht, nu bleven ze open, en konden we achter de zorgvuldig opgestelde muzikanten een duistere zaal ontwaren.

Dans les arbres bracht in 2008 een fel gelauwerde plaat uit op het ECM label. Onclassifieerbaar, intiem, indringend, intuïtief, stil, kortom het paste perfect in de etherische sound van het label. Intiem, dat paste op dat podium, en er werd meteen ook getracht om daardoor mee te helpen aan een scenografische invulling. Iets waar de muzikanten (en de organisatie) een beetje tot mijn verbazing ook in geslaagd zijn.

De muziek is stil. Er was een grote basdrum, waarop niet zozeer werd geklopt, maar waaraan door wrijving zachte doordringende geluiden werden ontlokt. Er was een prepared piano (geprepareerd klinkt te veel naar boterham, en minder naar muziek), die zeer percussief klonk, met snel wegstervende geluiden waardoor het instrument meer weg had van een trommel. Er was een klarinet (een A en Bes), waaruit eerder klanken kwamen dan muziek, en een banjo en een gitaar. En er stonden een paar shruti boxes, instrumenten die zoals een accordeon met een balgsysteem werken om een aanhoudend geluid (drone) te produceren.

Het was boeiend om de muzikanten aan het werk te zien. Vooral percussionist Ingar Zach, die allerlei hulpmiddeltjes bovenhaalde en het beschikbare materiaal redelijk creatief gebruikte, en klarinettist Xavier Charles, die zijn instrumenten eerder ongewoon bespeelde, waren fascinerend. Het geluid dat dit kwartet produceerde, was vaak fluisterzacht, en spreidde zich als mist over een landschap. Bij momenten waande ik mij in een documentaire over Noorwegen, waarbij ik niet de minste moeite had om mij uitgestrekte landschappen voor de geest te halen. Intrigerend, al kan ik mij niet meteen aansluiten bij het onvoorwaardelijk enthousiasme van de fans.

Vanavond zitten we alweer in Vooruit, in de Balzaal deze keer. Alweer voor een groep die dezer dagen erg bewierookt wordt. Mostly Other People Do The Killing (MOPDTK), een groep rond bassist Moppa Elliot en trompettist Peter Evans (met Jon Irabagon op sax en Kevin Shea op drums), kan niet verder af staan van Dans les arbres. Op hun meest recente album, Forty Fort, dat uitkwam in december 2009, spat de energie eraf vanaf de eerste noot. Heel even lijkt het een conventionele plaat, met een traditionele baslijn, waarop algauw de drummer het boeltje om zeep gaat helpen. MOPDTK is krachtig, en vol humor. Een kruising tussen FES en Fifty Foot Combo, zo u wilt. Het zit vol verwijzingen naar traditionele muziek, die onderbroken worden door verrassende ritmewissels en invullingen.

Zonder meer een aanrader!

Ik heb het gevoel dat u best oordopjes meebrengt. En wat extra geld, om achteraf de cd te kopen als u die nog niet hebt –online te verkrijgen via Instant Jazz.

Dans les arbres, meegemaakt in Vooruit op 11/02/2010

Mostly Other People Do The Killing, op donderdag 18/02/2010 om 20u in de Balzaal van Vooruit. Toegang € 14 / 10 (vvk)

—

Dit artikel verscheen eerder op Gentblogt: Meestal jazz.

Kies uw wagen

Als het op kiezen aan komt, ben ik niet altijd de rapste. Ik maak mijn keuzes obsessief weloverwogen ⁱ, zeker als er andere mensen zijn die gevolgen van mijn keuze moeten (mee)dragen (hoe miniem ook). Als gevolg van mijn onbeslistheid, ben ik ben al bijna twee maanden een auto aan ’t kiezen. Niet dat we ons een nieuwe wagen gaan aanschaffen, maar hebben een huurwagen nodig voor (een deel van) ons verblijf in de USA.

Het zit zo: we beginnen in Houston, dan vliegen we naar Las Vegas, en van daaruit rijden we naar Seattle. Ondertussen doen we een (heel) korte uitstap naar Canada, zodat Tessa opnieuw de USA binnen kan met een ander visum dan datgene waarmee we in het begin aldaar hebben verbleven.

De afstand Las Vegas(-Canada)-Seattle bedraagt goed 1.500 mijl of bijna 2.500 kilometer. Drie personen, drie grote valiezen, drie carry-ons en wat mikmak, moeten er in die wagen kunnen. We rijden door een aantal National Parks, waaronder Death Valley en Yosemite, en langs de kust (Californië & Oregon). In een gewone sedan krijgen we alle bagage niet, dus dacht ik voorzichtig aan een SUV. Midsize is te klein ⁱⁱ; fullsize is mij veel (maar dan ook: véél) te groot (hoe hard Henri ook zaagt), en dus blijft er nog de standaard SUV over.

Ter referentie, midsize zijn speelgoedjes zoals zoals Chevrolet Equinox, Ford Escape, Jeep Liberty, en Toytota RAV4; fullsize zijn monsters zoals GMC Yukon XL, Ford Expedition, Chevrolet Suburban; tot de standaard suv’s behoren Chevrolet Trailblazer, Ford Explorer, Jeep Grand Cherokee, Nissan Xterra.

Bij Hertz staat als voorbeeld standard SUV de Nissan Xterra, bij National staat de Chevrolet Trailblazer, die echter al bijna een jaar niet meer wordt geproduceerd, en dus ook niet meer in het wagenpark zitⁱⁱⁱ. Bij Hertz wordt in plaats van de Trailblazer tegenwoordig de Traverse aangeboden^iv. Edoch, Hertz is 200 euro duurder dan National. Bovendien is er bij National ook Roadside Plus (pechverhelping) inbegrepen.

Is er iemand die ervaring heeft met Hertz of National (of een ander autverhuurbedrijf in de USA)? Iemand die met zo’n standaard SUV rijdt of al gereden heeft? Is dat handelbaar zo’n ding?

—

Weloverwogen, tot het mij beu is, en ik impulsief dat kies waarvan het browservenster open staat. Nuttig.
A midsize SUV is great if you have oddly shaped items that won’t go in a regular trunk, but beyond that there isn’t much more capacity than a mid to fullsize car. [bron]
The Chevy Trailblazer (and GMC Envoy) has been out of production for more than nine months. Any remaining Trailblazers should be departing the fleet rapidly, just as soon as they get about 32K miles? [bron]
Chevy Traverse (80% of them), Ford Explorer, Jeep Commander, no more Trailblazers in the Hertz fleet. [bron]

Verdere filmavonturen

We kunnen kort zijn… maar zo zitten we niet in elkaar. Vanochtend werd ik migrainegewijs misselijk en vol hoofdpijn wakker, met zin in erm… niets. Al was dat buiten Henri gerekend, die net op tijd zijn bed uitstommelde, om zijn moeder naar het werk te zien vertrekken. “Goedemorgen,” kwam hij luid fluitend de ontbijtkamer binnen, “uw slaapkonijn is wakker!”

Gelukkig had ik op voorhand met hem afgesproken dat ik ’s voormiddags moest werken (lees: ik heb snel een bespreking geschreven, en ben dan nog even het bed in gekropen). “Laat ons maar naar Vooruit gaan eten,” stelde ik voor nadat ik gewassen was en bij de slager was langsgeweest, wiens anders zo smakelijke grapjes ik niet kon laten doordringen. Westvlaams en hoofdpijn, het gaat niet zo goed samen.

Vooruit, en dan een koffie bij OR. En dan naar de cinema, want dat was natuurlijk het vooruitzicht waarmee ik hem naar Vooruit had meegekregen (woordspelingen, het is een gave; binnenkort mag ik teksten schrijven voor Merho). Een onderneming, die ik had voorgesteld, enkel omdat ik het niet zag zitten zelf eten te maken (herinner u de misselijkheid waarmee ik was wakker geworden –straks ben ik zwanger). En omdat hij het ook wel verdiend heeft, zo’n filmuitstap.

We kunnen dan toch (even) kort zijn. Het is geen briljant idee om tijdens de krokusvakantie naar de (na)middagvoorstelling te gaan. De ruime inkomhal van de Kinepolis stond vol huilende kinderen en bedrukte ouders (veelal moeders), die hun kroost en aanhangende vriendschappen moesten ontgoochelen. Alle zalen –tenminste toch die waarin jeugdfilms werden vertoond– waren volzet.

En hoewel Henri speciaal voor mij oordopjes had gechickenbakt in Vooruit (2 euro, maar in het doosje zat een door de Bond Moyson gesponsorde euro terug), opdat ik –of liever: mijn hoofdpijn– geen last zou hebben van het cinemazaalvolume (met het kindervolume vermeerderd), dienden we onverricht ter zake huiswaarts te keren.

Op Prime vonden we evenwel Oorlogswinter, en dat klinkt in mijn oren toch nog net iets beter dan Planet 51 of, godbetert, Het regent gehaktballen.

My God, it’s full of stars!

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=qfxP2Ct9aYs&hl=en_GB&fs=1&rel=0]

Grmbl. Henri wou graag naar 2010 kijken, dat we begin dit jaar hadden opgenomen van ons proefabonnement SciFi Channel, maar helaas werd de film aldaar uitgezonden op een verknipt 4:3 formaat (zoals de trailer hierboven) ipv het oorspronkelijke 2.35:1. Geen sterren vandaag, maar het inhoudelijk iets minder uitdagende Underdog. Ik ga een beetje werken.

Wachtweek

Als de oproepen beperkt blijven, valt dat nog mee, zo’n wachtweek. En sinds ik van die pillekes in mijn arsenaal heb opgenomen, valt het voor mij sowieso (opnieuw) mee.

Deze week was voor Tessa echter verschrikkelijk; en er komt nog een nacht aan. Ik denk niet dat ze de voorbije week meer dan een uur aan een stuk ononderbroken heeft kunnen slapen. En zoals ik al zei: zij werkt niet in shifts en heeft geen recup (zoals bijvoorbeeld de verpleging). Ze blijft gewoon overdag werken, ook al is ze ’s nachts van wacht. Feestdagen, weekends, dat maakt allemaal niet uit. Gisteren heeft ze bijna een ganse dag op het UZ doorgebracht, en vandaag is ze opnieuw al een paar uur weg.

Feestdagen of feestjes, plannen is wat moeilijk, tijdens zo’n week.

Zo was er gisteren het jaarlijkse Gentblogtfeest, maar toen ze ’s avonds thuiskwam is ze in de zetel een beetje gecrashed (niet dat daarmee de telefoons ophielden). Dus bleven we maar thuis. Want het is al niet evident, zo met een wachttelefoon op een feest, los van de vermoeidheid na zes dagen.

Zo heb ik woensdag Henri meegenomen naar Avishai Cohen in De Bijloke (terwijl dat oorspronkelijk met Tessa was gepland). De jongen heeft de eerste twee nummers gehoord, en is nadien met het hoofd op mijn schouder in slaap gevallen.

En zo was ik stiekem blij dat het concert donderdag in Vooruit, slechts anderhalf uur heeft geduurd, zodat ik snel terug was voor het geval dat Tessa naar het UZ had gemoeten.

Nog een nacht, en ’t is voorbij. En als ik mij niet vergis heeft ze aan het einde van de week zelfs één of twee vakantiedagen gepland.

(Niet dat ik te klagen heb. Ik heb niet echt over iets te klagen. Behalve dan dat ik niet op dat feest was. En over die zending die TNT in de soep heeft gedraaid en nog steeds onderweg is. Al meer dan een week. Uit Nederland. Ik was er beter zelf om gereden.)

Weekendjazz: Dave Holland voor 1 USD

Begin deze week schreef Patrick Jarenwattananon van NPR over de nieuwe site van bassist Dave Holland. Tot 15/02 (nog twee dagen dus) kan u aldaar een live opname, de eerste in een reeks van Archive Series, van het Dave Holland Quintet uit 2007 downloaden. Naast Dave Holland op bas, spelen ook Robin Eubanks (trombone), Steve Nelson (vibrafoon), Chris Potter (saxofoon) en Nate Smith (drums) mee.

Voor minder dan een euro (1 dollar om precies te zijn) kan u het album legaal downloaden in 320 Kbps mp3; of voor 3 dollar in FLAC, Apple Lossless, Apple Lossless en FLAC, of de originele AIFF bestanden. Binnenkort kan u er ook voorintekenen op de nieuwe cd, Pathways, het ‘debuut’ van het Dave Holland Octet. Wie dan voorintekent op de cd, kan meteen ook het album downloaden.

U vindt het allemaal op de (schreeuwlelijke) nieuwe Dave Holland site!

Gelijk een os

“Hoezo ge hebt niets gehoord?” Ze kijkt mij vol ongeloof aan bij het ontbijt. “En om half zes?”

Ik schud gespeeld geschaamd het hoofd, maar kan amper de pretlichtjes in mijn ogen wat dimmen. “Gij hebt mij die slaappillen voorgeschreven”, probeer ik nog.

Deze week heb ik elke nacht een pil gepakt. Een beetje gelijk anticonceptie, maar dan tegen slapeloosheid i.p.v. zwangerschap. Ik zoek het soms ver in mijn vergelijkingen.

Pil slikken, even wachten, en hopla: lights out. En dan hoor ik niks meer, noch de aanhoudende spelletjes van buurman, noch de wachtgsm van Tessa, die deze week de hele nacht door rinkelt. En nee, ze heeft geen shifts: ’s nachts is ze van wacht, en overdag gaat ze gewoon werken. Het wordt tijd dat die wachtweek voorbij is, want straks crasht ze nog. En zij mag zo geen pilletje pakken om door het gerinkel te slapen.

[op|na]volging (iii)

Ergens in 2006 voerde ik een speedtest uit toen telenet een defecte modem kwam vervangen (voor/na). Daar zat toen weinig verschil op, maar in 2010 gaat het precies toch allemaal wel wat sneller.

Dat komt heel dicht bij de specificaties van ExpressNet XL (20 Mbps down; 1 Mbps up). Bovendien, zo las ik in mijn inbox, wordt het vanaf midden maart nog beter (30 Mbps down; 1,25 Mbps up), en vergroot mijn toegelaten volume van 50 GB naar 80 GB in juli.

Pakjesklacht (aka TNT Post sucks)

Dat pakje, dat al sinds zaterdag wordt afgeleverd, is nog steeds niet ter bestemming geraakt. Meer nog, het is opnieuw onderweg naar afzender. TNT Post omschrijft het traject als volgt:

06/02/2010 Uw zending is gekend, maar nog niet door ons ontvangen
06/02/2010 Zending werd gesorteerd
06/02/2010 Zending gescand op reg. distributievestiging
06/02/2010 De chauffeur is onderweg
09/02/2010 Zending werd retour gescand door chauffeur
09/02/2010 Zending retour: pakje geweigerd

Groot was mijn verbazing, toen ik in de late voormiddag die status om mijn computerscherm zag verschijnen. De chauffeur was helemaal niet langs geweest, laat staan dat ik het pakje zou kunnen geweigerd hebben.

Bij TNT kreeg ik Barbara K. (of C.) aan de lijn. Dat ze dat niet gaat oplossen, omdat niet ik, maar de verzender een contract heeft met TNT. En dat ik dus de verzender moet contacteren, en dat die het dan maar moet oplossen. Nee, nee, nee, wij doen niets voor u. End of story. Doe-oei, meneer Bollaert.

De verzender was heel vriendelijk. “Het is inderdaad zeer spijtig hoe deze zending wordt behandeld,” schreven ze me terug. Maar ook zij kregen bij TNT nul op het rekest, want de zending was ondertussen al opnieuw onderweg naar hen.

Er valt de verzender niets te verwijten. Ze hebben mijn bestelling prompt verstuurd, en ik had mijn order zaterdag moeten ontvangen. TNT heeft het op één of andere manier verkloot, en weigeren uitleg te verschaffen. Ik heb drie dagen thuis gezeten (zaterdag, maandag, en vandaag), om te wachten op een zending die TNT weigert te leveren. Hoezo, service?