Het beste wat (potentiele) verbolgen bloggers kunnen doen, als uw stelling klopt beste Luc, is het hele boeltje doodzwijgen. Negeren is de beste antireclame, en daarmee doen ze meteen de campagne teniet.
(Wat een marketing oneliner overigens: Het Thaise Fanta Mango-blikje smaakte zoet, maar sommigen zullen er een bittere nasmaak aan overhouden.
)
Het is niet zozeer een kwestie van smaak, die cartoons, het is gewoon dat de reactie niet in verhouding staat tot wat er werd gepubliceerd.
–zo hoorde men gisterenochtend op de trein verkondigen.
Luisterplezier: een intermezzo.
Voorlopig ga ik niet dieper ingaan op versterkers (solid state vs tubes), luidsprekers of kabels (het belangrijkste aan een kabel is dat hij een zo klein mogelijke weerstand heeft), tenzij daar echt vraag naar is.
De keuze en samenstelling van uw set wordt sterk bepaald door de locatie waar ze zal gebruikt worden, en de manier waarop geluisterd wordt. Het lijkt mij serieuze overkill om in een woonkamer een High End systeem van 40.000 EUR te plaatsen, wanneer die ruimte slechts 3 op 4 meter groot is en/of de set alleen maar wordt gebruikt voor achtergrondmuziek. Het is uw geld natuurlijk.
Zelf (want dat lezen de mensen graag) luister ik op drie verschillende systemen: een B&O systeem in de studeer- en de slaapkamer; de iPod op de trein, en de Prima Luna (PL) set in de woonkamer. Het PL boeltje werd van de zolder naar beneden gehaald, omdat het daar momenteel te stoffig is (er wordt aan gewerkt).
Deze drie systemen klinken volledig verschillend. De PL set klinkt bovendien helemaal anders in de woonkamer dan toen ze op zolder stond (en daar stond/klonk ze veel beter). Alledrie hebben ze een verschillende functie.
De PL is kwalitatief de beste om naar te luisteren: de ruimte, het detail, het is allemaal aanwezig.
De B&O heeft het grootste gebruiksgemak (en is los daarvan ook gewoon verdomd goed): het geluid van de tv/dvd in de slaapkamer krijg ik net zo goed door de luidsprekers in de studeerkamer; en omgekeerd stuur ik het geluid van de cd-speler in die kamer net zo goed naar de luidsprekers en/of de tv in de slaapkamer.
De iPod is gewoon onmisbaar, al ben ik dringend op zoek naar een goede (gesloten) hoofdtelefoon (die toch relatief gemakkelijk mee te nemen is). Ik kan de witte Apple oortelfoontjes bijna niet meer verdagen, en hoewel ik verschrikkelijk tevreden ben van mij in ear Shure E2c oordopjes, zijn die niet aangenaam om voor lange tijd te gebruiken. (Tips zijn welkom.)
Aangeraden
Het is aangeraden zoveel mogelijk uw oor te luister te leggen. Ga naar concerten (bij voorkeur onversterkt) om er de klank van de instrumenten te leren kennen. Ga dan naar winkels om er hifi componenten te beluisteren.
(Wie geen tijd heeft om te luisteren, kan ik bijna blind (en doof) NAD aanraden. Ik heb er zelf jaren genot van gehad, en het merk staat nog steeds garant voor een uitstekende prijs/kwaliteit-verhouding.)
Afgeraden
Alles boven 2.1; hou het bij voorkeur zelfs bij 2.0 Klinkt als Chinees in de oren? 2.0 betekent zoveel als stereo (2 luidsprekers); de 1 na het punt staat voor een subwoofer. 5.1 gebruikt dus 5 luidsprekers en een subwoofer; bij 7.1 hebt u maar liefst 7 luidsprekers en een subwoofer. (Ja, er is ook 4.1 en 6.1)
Vergeet multi-channel audio; muziek beluister je beter stereo. Vergeet die subwoofer, u werkt er alleen de buren mee op de zenuwen. Besteed het budget dat u zou uitgeven aan 5.1 of 7.1 aan een 2.0 setup, en u komt per definitie uit op een beter geheel.
7.1 (en consoorten) gebruikt u alleen voor films. En dan bouwt u een heuse thuisbioscoop, voorzien van de nodige geluidsisolatie. M.a.w.: u maakt maar beter de nodige fondsen vrij om ‘the cinema experience‘ in huis te halen. (Geluidsisolatie is een reëel onderdeel van deze hobby. Anders begint u er maar beter niet aan.)
En ook nog
Blijf luisteren. Klinkt het goed, dan is het goed. Er is altijd beter (en duurder). Laat u niets wijsmaken, noch door verkopers die zoveel mogelijk omzet willen halen, noch door meer gefortuneerde ‘liefhebbers’ die eigenlijk alleen maar verantwoording willen afleggen voor het vele geld dat ze aan hun set hebben uitgegegeven, en daarom aan iedereen hetzelfde aanraden.
Vergeet niet dat de uitrusting ondergeschikt is aan de muziek.
In de maag rommelt het; in het hoofd bonkt het; en het zicht is ook niet meer alles. Grieperig of migraine, ik weet het niet, en het kan mij eerlijk gezegd ook niet veel schelen. Zolang het maar gauw ophoudt.
(Nog een geluk dat ik gisteren al een intermezzo over audio had voorbereid, of u moest mijn gezwets helemaal missen vandaag.)
Het is weer zover. Vorige zomer mocht ik nog maar overschakelen van mijn 40 naar de 80GB HD om mijn foto’s op te bewaren, ondertussen is er slechts zo’n 4GB meer vrij op die HD.
Waarschijnlijk moet ik binnen de maand van de 80GB op de 200GB schijf overschakelen, wat betekent dat ik geen HD meer zou hebben voor mijn backups.
Komt daarbij dat ik eigenlijk op zoek ben naar een manier om orde te brengen in de workflow van mijn foto’s. Momenteel verloopt dat heel simpel: na een ‘fotoshoot’ download ik de foto’s simultaan (dank zij Downloader Pro) naar de externe HD, en naar een interne HD. Van de externe blijf ik vervolgens af (die backup ik alleen), en met de andere ga ik aan het werk. De foto’s worden geselecteerd, geëditeerd (meestal in Capture One Pro), verwerkt in Photoshop, geüpload naar flickr, en vervolgens van die schijf gewist. (Inderdaad, ik heb geen backup van mijn flickr account.)
Die workflow zou ik willen wijzigen zodat de geselecteerde, geëditeerde en bewerkte foto’s niet langer worden gewist, maar ook op HD worden bewaard. Dat betekent: nog een HD. De ruimte die ik win door foto’s te wissen bij de selectie, verlies ik nadien wellicht opnieuw bij het bewaren van de verwerkte versies.
Dus, voor die setup heb ik nodig
Voor (1) zou ik die HD van 200GB gebruiken; voor (2) begin ik met de 80GB, dus heb ik nog zo’n 350GB HD nodig om van alles een backup te kunnen maken.
*zucht*
Eigenlijk is het heel eenvoudig: gans het verhaal is terug te brengen tot “gij moet vinden dat het goed klinkt”. Want uiteindelijk is het de gebruiker die tevreden moet zijn met het systeem dat hij zich aanschaft.
Zo eenvoudig is het echter nooit. Want de aanschaf van een systeem is afhankelijk van een aantal beperkingen. De ruimte waarin wordt geluisterd, de persoonlijke smaak én de ervaring van de luisteraar, en, in niet te onderschatten mate, het budget.
We maken het ons gemakkelijk, en vertrekken opnieuw van een concrete vraag:
Maar laten we er bij je volgende stukje van uitgaan dat de opname quasi perfect is of dat een perfecte opname naar een lossless formaat gekopieerd werd naar de Mac. Wat dan? Wat maakt jouw cd-speler tot zo’n goede lezer? Is er een hoorbaar verschil met het afspelen van lossless formaten via computer?
Strikt genomen? Ja.
Muziek wordt tegenwoordig digitaal opgeslagen. Zowel de cd als (al dan niet lossless) mp3/4 bestanden bestaat uit een serie eentjes en nullen, die op een of andere manier terug in muziek moeten worden omgezet. Als we uitgaan van lossless bestanden, is het in grote mate die omzetting die de kwaliteit van de muziek zal bepalen.
Daarvoor gebruiken we een DAC, een digital-to-analog converter, die de eentjes en nulletjes naar een analoog signaal (stroom) zal omzetten. Die stroom wordt in de versterker… versterkt, en naar de luidsprekers gestuurd. In dit proces zijn er dus minstens vier factoren waar we rekening mee moeten houden: (1) de omzetting van het signaal, (2) de versterking van het signaal, (3) de weergave van het signaal en (4) het transport van het signaal. Ik ga er niet té diep op in, en beperk mij min of meer tot de omzetting.
Waarom is mijn cd-speler beter dan uw (of mijn) mac? Hierbij zijn o.a. deze twee zaken van belang: jitter en de DAC. Het zijn alletwee verschrikkelijk technische zaken, waarbij door verkopers en het soort audiofielen dat liever over hun toestellen spreekt dan naar muziek luistert, met veel plezier met allerlei cijfers wordt gegoocheld. We laten die cijfers hier buiten beschouwing. (Een goede, min of meer technische, ‘introductie’ over jitter is te vinden bij TNT: DIGITabilis: crash course on digital audio interfaces.)
De DAC die in computers zit is (bijna) altijd minder goed dan de DAC in een cd-speler; bovendien zit er in de computer allerlei andere electronica die zorgt voor interferentie met een verder onafgeschermde DAC, wat resulteert in (soms) hoorbare storing in het audiosignaal. Ideaal is een scheiding tussen transport (de cd-lezer) en DAC. In dat opzicht is de G5 een van de betere bronnen, gezien de superieure digitale optische uitgang. Verbind dat met een goede DAC, en u bent al een heel eind op goede weg. Dus ja, het optisch signaal van de mac verbinden met een digitale versterker zorgt voor een beter geluid.
Nog beter is er een dedicated DAC tussen steken, en een analoge (normale) versterker gebruiken. Ook in een digitale versterker treden interferenties op de DAC door de andere eletronica. Bijkomend voordeel is dat als je ooit wilt upgraden, je niet alles moet vervangen.
Samengevat, het is niet alleen de lezer (die eigenlijk pas écht in High End ter sprake komt), maar voornamelijk de conversie die de kwaliteit van de muziek zal bepalen. En pas dan beginnen we aan zaken zoals versterking, weergave (luidsprekers) en transport (kabels).
Wordt vervolgd.
(Lees ook: Utilizing the G5 iMac Optical Output, Parts 1-3)
Onlangs nog had iemand mij gevraagd welk programma ik gebruikte om mijn foto’s te uploaden. Normaal gezien gebruik ik FTP of de upload interfaces van WP of Flickr. Dat werkt zonder problemen, behalve dan dat er ’s avonds nog wel eens vertraging of storing durft op te zitten, daar bij Flickr.
Een paar dagen geleden ben ik op PictureSync gestoten; The missing link in your photography
. Het is een gratis mac programma (sorry windowsgebruikers), en het ziet er op het eerste gezicht fantastisch uit. Ik verricht geen grafisch werk meer op de mac sinds de PowerBook uit huis is verdwenen en de G4 uit 1999 vooral als fileserver dienst doet. Niettemin heb ik het programma geprobeerd, en als ik terug naar Mac overschakel (hopelijk ten laatste deze zomer), is de kans niet gering dat het deel gaat uitmaken van mijn standaard toolset.
PictureSync werkt met de meeste on-line fotodiensten, en met FTP. Indien je je foto’s met iPhoto, Aperture of iView MediaPro (of andere IPTC-ondersteunende programma’s) catalogeert, kan het de metadata uit die programma’s halen om mee te sturen naar bvb Flickr (inclusief tags etc.).
Een aanrader!
Gebruik van alcohol. Gezondheidsenquête 2004
Overmatig alcoholgebruik, gedefinieerd als het gebruik van 6 glazen alcohol op één en dezelfde dag in de afgelopen 6 maanden, komt voor bij een derde van de bevolking (32%).
Even dacht ik, het is een taalfout, en ze bedoelen eigenlijk “gedefinieerd als het dagelijks/wekelijks gebruik van 6 glazen alcohol op één en dezelfde dag in de afgelopen 6 maanden”, maar neen, want de paragraaf gaat verder:
Meer dan de helft van deze personen, d.i. 18% van de totale bevolking, rapporteert minstens één keer per maand overmatig alcoholgebruik en bij 10% is dit elke week.
Verder staat er nog:
Toch dient opgemerkt te worden dat reeds 84% van de jongeren tussen 15 en 24 jaar aangeeft in de afgelopen 12 maand alcohol te hebben gebruikt.
En dan? Een glas champagne op nieuwjaar (NIEUWjaar) is ook alcoholgebruik. Ik vind dat eigenlijk geen interessante cijfers. Wat gebeurt er de rest van de week/maand?
De meest interessante informatie halen we uit de volgende zin:
Tussen de 45 jaar en 64 jaar is het gemiddeld alcoholgebruik het hoogst en noteren we het hoogst aantal zware drinkers (minstens 22 glazen per week).
Daarna gaat het weer de mist in. Of wat te denken van het volgende?
We noteren enkele belangrijke verschillen volgens het opleidingsniveau. De prevalentie van het gebruik het regelmatig gebruik en het dagelijks gebruik van alcohol neemt toe naarmate het opleidingsniveau stijgt. Overmatig gebruik van alcohol (zes of meer glazen op één dag) en het gebruik van minstens 22 glazen per week vertoont geen samenhang met het opleidingsniveau. Een problematisch alcoholgebruik wordt vaker gerapporteerd door laag opgeleiden.
Komma’s gebruiken we niet meer tegenwoordig, en (interne) logica is ook al niet meer belangrijk.
Om heel eerlijk te zijn, vind ik deze tabel van de FOD Economie en Statistiek stukken duidelijker dan de tekst die door de handen van minstens 7 personen van het Wetenschappelijk Instituut voor Volksgezondheid is gegaan. Om niet te zeggen dat ik het een bedroevende tekst vind.
De situatie is ernstig, maar niet hopeloos. De dagen zijn niet lang genoeg, de koffie te flauw. Los van een hele hoop andere zaken (ik kom zelfs niet aan het maken van een lijstje toe) is er een resem films die ik nog moet zien (en dan heb ik het nog niet over DVD’s). Een overzicht?
Kinepolis
Sphinx
Studio Skoop
Die tussen haakjes zal ik hoogst waarschijnlijk aan mij voorbij laten gaan.
OK Frederik, ge hebt er lang genoeg op mogen wachten. Het belang van de bron, en ander audiofiel gezwets; ttz eerst een antwoord op de vragen, en dan zal ik mijzelf verliezen in verdere uitleg. Deel 1: de encodering.
1. Wat verlies ik?
Ik zet cd’s quasi onmiddellijk om naar AAC met iTunes (256Kbs). Ik luister nagenoeg nooit naar de cd’s zelf, behalve in de auto.
Met andere woorden: wat verlies ik?
In de auto? Niets. Daar kunt ge net zo goed nog sterker gecomprimeerde MP3’s afspelen. De auto is geen ideale plaats om goed naar muziek te luisteren. Gelukkig maar, de auto is om te rijden, en de aandacht dient naar het verkeer te gaan, en niet naar het muziek. Maar dat was uw vraag niet.
Wat verlies je met de omzetting van cd naar AAC. Detail (dat is het antwoord, geen statement). AAC (Advanced Audio Coding) is een lossy compression; vergelijkbaar met JPG voor beelden: bepaalde informatie wordt als ‘minder belangrijk’ beschouwd, en achterwege gelaten. M.a.w. je verliest altijd iets. Beter is om je cd’s om te zetten naar een lossless formaat, zoals Apple Lossless of FLAC. Die comprimeren het oorspronkelijke bestand ook, maar zonder kwaliteitsverlies.
Of je het nu hoort of niet, lossless is altijd beter, omdat men (normaal gezien) achteraf nooit meer de cd’s opnieuw zal moeten rippen: u kan voor verdere bewerkingen altijd opnieuw van de volwaardige opname vertrekken. Edoch.
2. De cd
Maak uzelf niets wijs.
Ten eerste is ook de muziek op een cd gecomprimeerd (aaargh! shocking!). Een audio cd beantwoordt aan de Red Book standaard (zou moeten beantwoorden, want al die copy controlled toestanden beantwoorden daar niet aan), en die is geëncodeerd volgens dit principe: 2-channel 16-bit PCM clocked at 44100 Hz ofte 1411.2 kbit/s (meer dan 10 MB per minuut). Vergelijk dat met de 256 kbit/s van die AAC, en ge snapt meteen waarom ik toch maar de lossless compression suggereer.
Ten tweede, los van de technische beperking op de encodering, is er ook nog de kwaliteit van de opname zelf. Ik ga daar niet te diep op ingaan, veel kunnen we er toch niet aan doen, maar wees u ervan bewust dat cd’s tegenwoordig heel vaak lijden aan over-engineering. Zeer interessant is bijvoorbeeld The Record Effect: How technology has transformed the sound of music (gepubliceerd in The New Yorker, vorig jaar).
Volgende aflevering: de decodering. (Heb ik iets gemist, is er iets niet duidelijk, hebt u verzoekjes? Al ben ik Lutgard Simoens niet, uw reacties zijn zeer welkom.)