10 rekensommen en 10 vragen over taal. De opgaven zijn een willekeurige greep uit de reken- en taal opgaven van Cito, de pabo van Hogeschool Drenthe en de pabo van Hanzehogeschool Groningen. De vragen van het Cito worden gemaakt door leerlingen van groep 8, die van de pabo door eerstejaars studenten. Als ze de toets niet halen, krijgen ze het dringende advies een ander beroep te kiezen.
Is dat een uitdaging? (De vragen staan er nu, de antwoorden krijgt u vrijdag.)
I keep a close watch on this heart of mine
Because you’re mine, I walk the line
Walk the Line is zeker niet een film die je moet gezien hebben. Anderzijds, en met veel meer nadruk dan wat ik eerst verkondigde, zal je maar liever naar Walk the Line gaan kijken dan een heleboel andere films. Al klinkt dat misschien een beetje gratuit.
Walk the Line is een biopic. Het antwoord op de vraag in hoeverre de gebeurtenissen in de film gedramatiseerd werden, moet ik u schuldig blijven, maar weet wel dat voor het scenario van de film beroep werd gedaan op het boek Cash: An Autobiography geschreven door Cash zelf met de hulp van Patrick Carr (redacteur van Country Music magazine).
De film begint heel traditioneel en een beetje wanhopig over de invloed van een tirannieke vader op de jonge Cash. Net wanneer het verhaal dreigt vast te lopen in een al té clichématige biografie, is het vooral Cash’ eerste huwelijk dat vastloopt, terwijl met zijn carrière ook de film een versnelling bijsteekt. Het eerste deel van de film kan dan ook beschreven worden als voornamelijk een brave rock ’n roll-film zoals we die een tiental jaar gelden nog ingelepeld kregen. In het tweede deel wordt het pas echt interessant.
Cash kent twee obsessies: drugs en June Carter. En het is de manier waarop deze driehoeksrelatie in beeld wordt gebracht, die de film net dat ietsje beter maakt dan verwacht. Het blijft een ietwat brave, traditionele film, maar het is tevens een zeer geschikte introductie tot het werk van Johnny Cash. Reese Witherspoon schittert bovendien in de rol van June Carter, meer nog dan Joaquin Phoenix als Johnny Cash.
Beide acteurs hebben de liedjes zelf ingezongen, en dat maakt de soundtrack tot hetzelfde kaliber als de film. Zowel Phoenix als Witherspoon blijken over enig zangtalent te beschikken –de cd is meer dan beluisterbaar, en in de film zijn ze zeer overtuigend. Dat ze in de film zelf zingen, biedt overigens een niet geringe meerwaarde aan hun vertolking op het doek.
Anders wordt het wanneer we de soundtrack vergelijken met opnames van Cash zelf. De aarzeling in de stemmen van Phoenix en Witherspoon wordt dan echt wel duidelijk, net zoals we de overtuigende bezieling van Cash missen. Gelukkig worden we –in het zog van de film– overspoeld met een hele hoop (soms spotgoedkope) Cash cd’s, maar als u bereid bent wat geld uit te geven, kan ik u de box Johnny Cash – The Legend aanraden (te vinden voor minder dan 50 EUR). Deze compilatie werd gereleased in 2005, en biedt een thematisch overzicht (verspreid over 4 cd’s –zeer toepasselijk aan weerszijden zwart) van Cash’ werk (zie ook deze enthousiaste bespreking).
Tijd om nog eens met uw lief naar de cinema te gaan?
Walk the Line van James Mangold met Joaquin Phoenix en Reese Witherspoon, vanaf woensdag te zien in Kinepolis (Decascoop aan Ter Platen).
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
…en meer betoog hoeft dat niet.
Het concert, vrijdag in De Bijloke, was inderdaad boeiend. Meer zelfs, het was een van de meest verfrissende ‘klassieke’ concerten in lange tijd.
(Vermoedelijk had ik mij iets te blind gestaard op Pink Floyd, de noemer symfonische rock, en vervolgens de associatie met klassieke-muziek-rock uit de jaren ’80. U weet wel, Mozart met rockgitaren, synthesizers, en misschien ook wel Berdien Sternberg. In elke geval had ik enige reservaties bij het concept.)
Soit. Het was met Gert Keunen, en dat had eigenlijk al een belletje mogen laten rinkelen. Gert Keunen: is de man achter Briskey (Cucumber Lodge); heeft gespeeld met (o.a.) Peter Vermeersch en Bart Maris (speelt mee in Briskey); is auteur van het Pop! boek. Op Blue Note deze zomer, heb ik hem nog zien optreden, samen met o.a. Isolde Lasoen die ook nu weer achter de drums plaatsnam (en daar kwijlde weer de helft van de Gentse mannelijke populatie, volgens een niet nader genoemd iemand van GB). Maar Keunen herkende ik pas toen ik hem achter het mengpaneel bezig zag.
Het was een zeer geslaagd concert. Kort (té kort misschien), maar krachtig, en daardoor had het ook meteen iedereen mee. Veel jong volk in de zaal, overigens, en zelfs een aantal buitenlanders. Achteraf heb ik een aantal mensen gesproken die Pink Floyd live hadden gezien (zelfs iemand die korte tijd roadie was geweest), en ook zij waren zeer te spreken over wat ze gehoord hadden.
Keunens Pink Floyd project bestaat al sinds 2004, en ik weet niet in welke mate dit een herwerking of herneming was. Het smaakte in elk geval naar meer.
De juiste uitspraak is NIEUWjaar. De klemtoon ligt op nieuw, gezien dat woord ook de nadruk krijgt. De mensen wensen elkaar het beste voor het NIEUWE jaar, dit in tegenstelling tot het vermoedelijk rampzalige OUDE jaar dat ze net achter de rug hebben.
Natuurlijk zij er nog taalzeloten –net zoals er religieuze fanatici zijn– die blijven volharden aan de theoretische letter van het Noordnederlands (nochtans is de VRT meestal progressiever op dat vlak).
Het antwoord van de meneer –bij monde van zijn medewerker– spreekt dan ook boekdelen:
Hoewel we het in België niet zouden verwachten (V1), is de voorkeursuitspraak volgens Van Dale inderdaad die met de klemtoon op de tweede lettergreep (N1). De eerste lettergreep beklemtonen, is een kenmerk van Belgisch Nederlands (V2). Wij zeggen ook meestal NIEUWjaar’ (V3), terwijl in Nederland ook nieuwJAAR is ingeburgerd (N2). Martine Tanghe zegt het dus niet fout, maar voor Vlaamse oren kan het inderdaad vreemd klinken (V4).
Lees maar goed: niettegenstaande de toch wel uiterst valabele argumenten (4 voor, 2 tegen), zullen we toch maar het Noordnederlands volgen. Let ook op de kracht van de argumenten. Bij de argumenten pro (de V van Vlaams) staat er dat het een kenmerk is (V2) van het Belgisch Nederlands, waarvoor een bevestiging te vinden is in het taalgebruik (V3). Bij de argumenten tegen (de N van Noordnederlands) vinden we onder andere dat in Nederland ook nieuwJAAR is ingeburgerd. ‘Ook’ duidt erop dat (zelfs) in Nederland beide mogelijkheden worden gebruikt.
En toch dringen ‘ze’ de tegennatuurlijke vorm op. Rare jongens, die zeloten.
Vorige week werden we vergast op een première bij Opatuur: een duo tussen Ewout Pierreux en Bart Van Caenegem, die afwisselend eerste en tweede set resp. speelden op piano en Fender Rhodes. In mijn nieuwbakken concertlijst heb ik het een volmondige drie sterren gegeven, waarmee ik maar wil aangeven dat de afwezigen alweer ongelijk hadden. Er werd opnieuw veel geïmproviseerd, maar na een korte opwarming was het duidelijk dat beide spelers naar elkaar toegroeiden en tegen het begin van de tweede set waren ze bijna volledig op elkaar ingespeeld. Het is verbazingwekkend wat goede muzikanten kunnen aanvangen met jazzwerk zoals ‘round midnight en solar.
‘We worden eigenlijk nooit samen gevraagd’, zei Van Caenegem nog, en ik denk niet dat ik de enige was die dat jammer vond. Het applaus was dan ook uitbundig, en zoals het betaamt –maar ik had het na een jaar Opatuur daar nog niet meegemaakt– kregen we een encore.
Morgenavond (zeg niet dat ik u niet tijdig waarschuw) kan u bij Opatuur kennis maken met de Rawfishboys: Joachim Badenhorst (sax & klarinet) en Brice Soniano (contrabas). Voor mij onontgonnen terrein, maar Badenhorst zit een tijdje in Gent: u hebt hem gisteren aan het werk kunnen zien in het S.M.A.K., morgen dus bij Opatuur, en dinsdag in de HotclubdeGand (waar hij nog een paar keer te horen is deze maand, evenals in de Antwerpse Hopper). Ik hou u op de hoogte.
(Deze entry is ook terug te vinden op gent.blogt)
Het is toch wat met De Lijn. 1% van de bestuurders bestaat uit het meest onbeschofte rapaille dat ge in u leven gaat tegenkomen, de overige 99% zijn gewoon mensen die hun job goed doen. Zoals overal.
Daarnet kwam ik buiten uit De Poort, en staat er aan de overkant een 1 richting station, die net niet aanzette. De chauffeur had mij in het oog gekregen, en voorwaar hij was zo vriendelijk te wachten.
Aan het Sint-Pietersstation wil ik overstappen op de 4, die mij toch twee haltes dichter bij huis brengt, en ook daar had de chauffeur mij in de gaten. Ik zag haar immers in de spiegel naar mij kijken, terwijl ik mijn hand in de lucht hield om te duiden dat ik graag met haar tram zou meerijden. En evengoed keek ze mij aan toen haar blik in een grijns veranderde, en ze de deuren sloot. Net toen ik aan haar deur klopte keek ze nog opzij, grijnsde dieper, haalde haar schouders op, en zette ze aan. En dat, beste lezer, bedoel ik wanneer ik het heb over onbeschofte chauffeurs.
(Vergeet de tweede zin van dit stukje niet te lezen alstublieft.)
Verscheen eerder deze week in de krant: Extra gemeenteraad over onbevlekte ontvangenis (DS 01/02/2006)
De CD&V-oppositie van Sint-Truiden roept volgende week een extra gemeenteraadszitting bijeen. Op de vorige zitting kreeg de partij geen voldoende antwoord op een vraag naar verantwoording van de schepen van Toerisme, Miel Londoz (VLD).
Het hele geval draait om een uitspraak van stadsgids Danny Gennez. Die legde uit dat de onbevlekte ontvangenis van Onze-Lieve-Vrouw niet betekent dat Onze-Lieve-Vrouw maagd is, maar wel dat ze vrij van erfzonde is. Een toerist diende daartegen klacht in.
Te klasseren in het vakje ‘scheiding van Kerk en Staat’, ‘vrijheid van meningsuiting’ en al die dingen.
Pffft. En dat terwijl iedereen weet dat Maria overspel heeft gepleegd op de impotente Jozef, en daarna de schuld op een incubus heeft gestoken. Los daarvan, hebben de theorie van de onbevlekte ontvangenis en de maagdelijke geboorte eigenlijk niks met elkaar te maken; Gennez had dus gelijk.
Ofte: zot zijn doet geen zeer.
Toen ik daarnet terug thuiskwam, vond ik een briefje van index,is:
Onze meteropnemer is bij u aan de deur geweest om de stand van uw verbruikstellers op te nemen. U was echter afwezig.
Correcte meterstanden zijn belangrijk en noodzakelijk voor een juiste jaarafrekeing. Wij zullen ons daarom opnieuw aanmelden op 6/2 tussen 8 en 12 uur.
Zeg nog eens dat de nutsbedrijven geen gevoel voor humor hebben. (Ik zal even een halve dag verlof nemen om thuis op mijn meteropnemer te wacht. Juist, ja.)
(Op hun site wordt mij verteld dat ik de meterstand ook via internet kan opgeven. Daartoe heb ik echter mijn klantnummer nodig, en dát stond vanzelfsprekend niet op het briefje vermeld.)
Daar zit ik nu eens op te wachten zie:
Nikon introduces only one new DSLR. The questions are, which one and when? The when is relatively easy to predict, I think: late in 2006, perhaps around Photokina. The which is tougher. The FM3D rumors persist, and I really love the idea of that camera. [Thom Hogan’s 2006 DSLR Predictions]
Dat of een Digitale Leica M. Maar ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat een digitale FM3 betaalbaarder zal zijn. Maar alstublieft, ik wil een MF digitale camera met split screen focussing en AP. Alstublieft?
(Het gerucht van de FM3D doet al langer de ronde natuurlijk.)