Het concert, vrijdag in De Bijloke, was inderdaad boeiend. Meer zelfs, het was een van de meest verfrissende ‘klassieke’ concerten in lange tijd.
(Vermoedelijk had ik mij iets te blind gestaard op Pink Floyd, de noemer symfonische rock, en vervolgens de associatie met klassieke-muziek-rock uit de jaren ’80. U weet wel, Mozart met rockgitaren, synthesizers, en misschien ook wel Berdien Sternberg. In elke geval had ik enige reservaties bij het concept.)
Soit. Het was met Gert Keunen, en dat had eigenlijk al een belletje mogen laten rinkelen. Gert Keunen: is de man achter Briskey (Cucumber Lodge); heeft gespeeld met (o.a.) Peter Vermeersch en Bart Maris (speelt mee in Briskey); is auteur van het Pop! boek. Op Blue Note deze zomer, heb ik hem nog zien optreden, samen met o.a. Isolde Lasoen die ook nu weer achter de drums plaatsnam (en daar kwijlde weer de helft van de Gentse mannelijke populatie, volgens een niet nader genoemd iemand van GB). Maar Keunen herkende ik pas toen ik hem achter het mengpaneel bezig zag.
Het was een zeer geslaagd concert. Kort (té kort misschien), maar krachtig, en daardoor had het ook meteen iedereen mee. Veel jong volk in de zaal, overigens, en zelfs een aantal buitenlanders. Achteraf heb ik een aantal mensen gesproken die Pink Floyd live hadden gezien (zelfs iemand die korte tijd roadie was geweest), en ook zij waren zeer te spreken over wat ze gehoord hadden.
Keunens Pink Floyd project bestaat al sinds 2004, en ik weet niet in welke mate dit een herwerking of herneming was. Het smaakte in elk geval naar meer.