Muziek x3

Een mens zou bijna denken dat ik geen concerten meer bijwoon, gezien ik er zo weinig over bericht. Ik heb er ook een pak minder bijgewoond, de voorbije maanden, wegens ziekte en andere dingen waar ik u niet mee ga vervelen. Het meeste van wat ik gezien heb, was dan weer absoluut de moeite waard.

Muziek door Bruno Bollaert

Toen ik, lang geleden ondertussen op de voorstelling van het nieuwe Bijlokeseizoen (2012-2013) zat, waren er een paar zaken die onmiddellijk mijn interesse hadden gewekt. Eén daarvan was de integrale uitvoering van de pianosonates van Frank Nuyts (die mens woont hier dan nog eens in de buurt ook). De Bijloke presenteert elk seizoen twee momenten waarop drie sonates van Nuyts door telkens een andere pianist worden gebracht. De drie sonates worden elke keer vergezeld door vierde stuk naar keuze van één van de uitvoerende pianisten, die daarmee het werk van Nuyts wil confronteren. Twee van de pianosonates zijn bestaand werk, de derde is een creatie (Nuyts moest bij aanvatting van project nog een aantal van de 18 sonates componeren).

Na zijn examens had Henri twee dagen waartijdens hij moest wachten op zijn rapport, en het leek mij de geschikte gelegenheid om hem nog eens met wat hedendaagse muziek in aanraking te brengen. Ik geef toe dat ik tegenwoordig enige toenadering zoek tot pianowerk, dus het kwam mij goed uit. We hadden perfecte plaatsen: helemaal vooraan, schuin achter de piano/pianist, waardoor we zicht hadden op zowel de partituur als de handen van de pianist.

Benjamin Van Esser speelde Sonate Nr. 3; Keiko Shichijo speelde Sonate Nr. 13; Daan Vandewalle speelde Sonate Nr. 2 en de Choral Sonata van Michael Blake. Er was een gigantisch verschil tussen de speeltstijlen van de drie pianisten. Shichijo speelde zeer afgemeten en technisch, Van Esser speelde het meest dynamisch, en Vandewalle het meest expressief (al ben ik het bij die laatste niet geheel eens met mijn eigen beschrijving). We hadden beiden ook een verschillende favoriet: Henri was helemaal weg van het stuk van Michael Blake, inclusief tone clusters waarbij Vandewalle met beide voorarmen op de toetsen ging leunen. Zelf was ik nogal te vinden voor de intertekstualiteit en de variatie in Sonate Nr. 3 in de prachtige uitvoering door Van Esser.

In mei is het volgende concert van de reeks, en Henri heeft al gezegd dat hij best mee wil.

Muziek door Bruno Bollaert Muziek door Bruno Bollaert Muziek door Bruno Bollaert

Zondag zat ik bij Opatuur in De Centrale –de eerste keer dat ik er dit seizoen geraakt ben, en het was meteen een schot in de roos. Tuur had tijdens Jazz in ’t Park Marc De Maeseneer (de bariton saxofonist die o.a. bij BackBack speelt) bereid gevonden met een aantal kompanen naar de geïmproviseerde club in de cafetaria van De Centrale af te zakken. Geen drummers en geen zangeressen, zijn voor Tuur steevast de enige voorwaarden. En dus bleven Lien De Greef (Lady Linn) en Eva De Roovere braafjes tussen de rest van het publiek zitten. Dju toch, Tuur.

Het geïmproviseerde Marc De Maeseneer Trio speelde eigen werk, dat ze speciaal voor deze gelegenheid bij elkaar hadden gecomponeerd, en nog slechts zelden hadden kunnen oefenen (niet dat daar veel van te merken was). De composities waren heel lyrisch en harmonisch, en lieten, mede door de voortstuwende baritonsax, soms wel eens aan de Purcell bewerkingen van Michael Nyman denken.

Muziek door Bruno Bollaert

Gisteren dan, zat ik in De Munt –dat was eeuwen geleden– voor La Traviata. Het libretto is gebaseerd op het werk La dame aux Camélias van Alexandre Dumas (de zoon, niet de vader, die u nochtans zeker kent van De Drie Musketiers en andere avonturenromans). Het hoofdpersonage van dat boek is dan weer geïnspireerd op Marie Duplessis, de minnares van o.a. Dumas, die op 23-jarige leeftijd stierf aan tuberculosis. Het verhaal, hoewel bijzonder tragisch, is weinig geloofwaardig in onze tijd; het eerste deel van de opera is het mooiste –zeker wat het verhaal betreft. De echte tragiek begint pas in het tweede bedrijf, en eindigt met de dood van Violetta –tevens het slot van de opera.

Het orkest speelde bijzonder goed, gisteren. De timing zat goed, de klankkleur zat goed, de dynamiek klonk tragisch en zeker niet zoet-romantisch, hoewel dat een val was waar makkelijk in te trappen viel. Simona Šaturová, die Violetta zong, was zelf wat ziek, zo had men aangekondigd voor de opera begon, maar haar stem had daar niet echt onder te lijden. Ze zag er totaal uitgeput uit, op het einde, maar het is stemtechnisch en emotioneel dan ook een erg belastende (hoofd)rol.

We zaten helemaal achteraan op het parterre, onder het eerste balkon, waardoor de ondertitels (die in de opera eigenlijk boventitels zijn) niet leesbaar waren –als u geen rug- en/of halsletsel wil oplopen van een paar uur voorovergebogen te zitten tenminste. Voor de rest waren het uitstekende plaatsen, maar ik was toch blij dat ik mij eerder die dag ruimschoots in het verhaal had verdiept.

De enscenering was zeer geslaagd. Verdi had zelf steeds gevraagd om een hedendaagse invulling, iets wat hem bij de eerste opvoeringen van de opera werd ontzegd omdat de inhoud anders te confronterend zou zijn geweest. De manier waarop het in de munt werd gebracht, houdt een beetje het midden tussen Eyes Wide Shut en de decadentie van de jaren 80. Wie het zelf wil zien, kan terecht op de site van Arte, waar u de voorstelling van 15 december volledig kan bekijken.

Albums 2012 (XVIII): Pi

Dit zou wel eens mijn laatste lijstje van dit jaar kunnen zijn, al zijn er nog twee zaken waar ik mijn oog heb op laten vallen. (Must. Resist. Temptation.) Edoch: zo een schoon aantal/getal.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Rameau : Suite en Ré; Suite en La / Natacha Kudritskaya / 2012
  2. Cage : The Works for Percussion 2 / Third Coast Percussion / 2012
  3. Ligeti / Beethoven / Jeremy Denk / 2012
  4. Feldman : Crippled Symmetry, Live At June In Buffalo / The Feldman Soloists / 2012

Die laatste drie komen van Alex Ross, geen idee meer hoe ik bij die Rameau terecht gekomen ben. ’t Is een mooie interpretatie –ik wou wel eens wat anders dan Tharaud– maar een slechte opname (klinkt heel wollig en veraf, gelijk er zo’n music hall-effect op gezet is.). Ik zou de Allemande van de Suite en la graag zelf spelen, maar ik vrees dat het voorlopig nog wat te hoog gegrepen is.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Alter Ego / Yaron Herman / 2012
  2. Song Song Song / Baptiste Trotignon / 2012
  3. By Way of Deception – Live in Ljubljana / Angles 8 / 2012
  4. Kafka On The Shore / Emil Viklicky Trio / 2012
  5. Somewhere In The Night / Bobby Hutcherson / 2012

Albums door Bruno Bollaert

  1. Atlantis / Elephant9 with Reine Fiske / 2012

Albums door Bruno Bollaert

Albums door Bruno Bollaert Albums door Bruno Bollaert

In 1967 stichtten Misha Mengelberg, Han Bennink en Willem Breuker de Instant Composers Pool (ICP); niet zolang geleden brachten ze hun 50e album uit, en 2012 spelen ze 45 jaar samen. Om dat allemaal een beetje te vieren, kwam er een gelimiteerde ICPBOX, waarvan elke exemplaar handmatig bewerkt werd door Han Bennink. In de doos zitten o.a. 52 cd’s en 2 dvd’s, een fotoboek, en een blueprint van de camel-chair.

  1. ICP 000
  2. ICP 001 Willem Breuker/Han Bennink New Acoustic Swing Duo
  3. ICP 002 Misha Mengelberg/Han Bennink/John Tchicai Instant Composers Pool
  4. ICP 003 Willem Breuker Lunchconcert for three barrelorgans
  5. ICP 004 Han Bennink/Derek Bailey
  6. ICP 005 Misha Mengelberg/John Tchicai/Han Bennink/Derek Bailey Fragments
  7. ICP 006 Misha Mengelberg/Paul Rutherford/Peter Bennink/Peter Brötzmann/Evan Parker/Han Bennink/Derek Bailey Groupcomposing
  8. ICP 007 Various musicians Instant Composers Pool
  9. ICP 008 Various musicians Instant Composers Pool
  10. ICP 009 Willem Breuker The message
  11. ICP 010 Misha Mengelberg/Han Bennink Instant Composers Pool
  12. ICP 011 Han Bennink Solo
  13. ICP 012 Maarten van Regteren Altena Handicaps
  14. ICP 013 Misha Mengelberg/Han Bennink Midwoud ’77
  15. ICP 014 Misha Mengelberg/Han Bennink Einepartietischtennis (also FMP SAJ-03)
  16. ICP 015 Eric Dolphy Epistrophy
  17. ICP 016 Steve Lacy Lumps
  18. ICP 017 Misha Mengelberg/Han Bennink Coincidents
  19. ICP 018 Misha Mengelberg/Han Bennink Coincidents
  20. ICP 019 Maarten van Regteren Altena Tuning the bass
  21. ICP 020 ICP 10-tet Tetterettet
  22. ICP 021 Dudu Pukwana/Han Bennink/Misha Mengelberg Yi yole
  23. ICP 022 ICP Orchestra Live Soncino
  24. ICP 023 Misha Mengelberg/Han Bennink Bennink Mengelberg
  25. ICP 024 Misha Mengelberg & ICP Orchestra Japan Japon
  26. ICP 025 ICP Orchestra Extension red white and blue (Herbie Nichols)
  27. ICP 026 ICP Orchestra Two programs: Herbie Nichols/Thelonious Monk
  28. ICP 027 Han Bennink Solo video
  29. ICP 028 ICP Orchestra Bospaadje konijnehol I
  30. ICP 029 ICP Orchestra Bospaadje konijnehol II
  31. ICP 030 Misha Mengelberg Mix
  32. ICP 031 Misha Mengelberg/Han Bennink MiHa + Anniversary book
  33. ICP 032 Wolter Wierbos X caliber
  34. ICP 033 Tobias Delius 4 Tet The heron
  35. ICP 034 Tobias Delius 4 Tet Toby’s mloby
  36. ICP 035 Han Bennink Solo (video)
  37. ICP 036 Tristan Honsinger A camel’s kiss
  38. ICP 037 Steve Beresford/Han Bennink B + B (in Edam)
  39. ICP 038 Mary Oliver Witchfiddle
  40. ICP 039 Tobias Delius 4 Tet Pelikanismus
  41. ICP 040 ICP Orchestra Oh, my dog!
  42. ICP 041 ICP Orchestra
  43. ICP 042 ICP Orchestra Aan & Uit
  44. ICP 043 ICP Orchestra Weer is een dag voorbij
  45. ICP 044 Misha Mengelberg Afijn
  46. ICP 045 Baars/Bennink/Glerum/Honsinger/Mengelberg/Petrucco Circus
  47. ICP 046 ICP Orchestra Live at the Bimhuis
  48. ICP 047 Mary Oliver & Rozemarie Heggen OH-HO
  49. ICP 048 Luftlucht Tobias Delius 4tet
  50. ICP 049 ICP Orchestra
  51. ICP 050 !ICP! 50

(vorige lijst)

Albums 2012 (XVII)

Albums door Bruno Bollaert

  1. Le bœuf sur le toit / Alexandre Tharaud / 2012
    Tharaud speelt met een heleboel gasten (Jean Delescluse – Juliette – Bénabar – Guillaume Gallienne – Frank Braley – Natalie Dessay – Madeleine Peyroux) een aantal klassieke/jazzy liedjes, die noch in de ene, noch in de andere categorie vallen.
  2. Schubert : Impromptus; Moments Musicaux; Sonata No. 16; Wandererfantasie / Paul Lewis / 2012
    Euh, ik zit in een Schubertfase. In mijn streamer (Qobuz) zitten nog veel meer versies.
  3. Bartók / Eötvös / Ligeti / Patricia Kopatchinskaja / 2012
    Violiste Kopatchinskaja vertolkt hedendaagse muziek –enfin, alleen Eötvös leeft nog.

Albums door Bruno Bollaert Albums door Bruno Bollaert

  1. The Bony King of Nowhere / The Bony King of Nowhere / 2012
    Bram heeft zijn eponieme album uit –op 45 toeren. Gaat dat horen!
  2. Solo Piano II / Chilly Gonzales / 2012
    Ik had die al, jawel, maar op vinyl klinkt die nog beter dan op cd.

(vorige lijst)

Albums 2012 (XVI)

We gaan nog eens de cello suites kopen (ik had er nog maar zeven); en ook nog eens de Goldberg variaties (ik had er nog maar vijf, waaronder één transcriptie voor viool), moet ik gedacht hebben. Maar Bach blijft zo wonderbaarlijk. Er is ondertussen ook een album verschenen met de cello suites voor contrabas (door François Rabbath –cfr deze youtube playlist), en ik moet die nog ergens weten te vinden voor Tessa, die dat ook ooit graag zou kunnen op haar contrabas (een levenswerk, zegt ze zelf).

Albums door Bruno Bollaert

  1. Sons of the New World / Jef Neve / 2012
    Een andere bassist in zijn trio (Sean Fasciani) en een uitbreiding van de groep voor deze plaat. Het resultaat mag er absoluut zijn. Geef hem met een gerust hart cadeau met eindejaar.
  2. Pour une âme souveraine, A Dedication to Nina Simone / Meshell Ndegeocello / 2012
    Beter dan verwacht, en anders ook. Ik heb er een aantal keer naar moeten luisteren voor mijn oordeel van ‘bof’ naar ‘hmm’ wijzigde. En ik ga er nog een paar keer naar luisteren en ik zou het eigenlijk wel eens live willen zien.
  3. Nothing For Granted / Sandra Nkaké / 2012
    Bon. Ze noemen dat ook al jazz. Very retro.

Albums door Bruno Bollaert

  1. Duo (Schumann, Brahms, Debussy & Shostakovich) / Hélène Grimaud, Piano; Sol Gabetta, Cello / 2012
    Nieuwe albums hebben tegenwoordig vaak een trailer ook!
  2. Bach : Goldberg Variations BWV 988 / Simone Dinnerstein / 2007
    Dinnersteins Goldberg werd bewierrookt en gelauwerd, en dus moest ik daar toch ook eens naar luisteren. Wie Gould gewoon is, weze gewaarschuwd: deze interpretatie is geheel anders.
  3. Something Almost Being Said (Music of Bach and Schubert) / Simone Dinnerstein / 2012
    Een verschrikkelijk kleffe video begeleidt deze release, maar dit is wel degelijk een uitmuntend album –als u voor de meer romantische interpretatie gaat tenminste. Dit album stond al eens in deze lijsten, toen ik de digitale versie had gekocht, maar ik heb hem nu ook op cd.
  4. Bach : Cello Suites BWV 1007-1012 / Pieter Wispelwey / 2012
    Het is de derde keer dat Wispelwey de cello suites heeft opgenomen, dacht ik. Ik heb de fantastische versie van 1998, maar deze werd ook meteen –en terecht– de hemel ingeprezen. Wispelwey tunede zijn cello’s van 440 naar 392 Hz (de Cöthen Pitch, schrijft hij zelf, hoewel die lager is dan de 415 die elders wordt aangehaald), en speelt op een barokcello uit 1710. Bij de suites zit een 52 minuten durende dvd, en ook dit album heeft een trailer. Ik heb ze nog niet voldoende gehoord om te weten aan welke van beide versies ik de voorkeur geeft, maar ze zijn allebei zeer de moeite waard.

(vorige lijst)

iTunes 11, maar niet voor klassiek

Apple gaf vannacht een nieuwe versie van iTunes vrij. Het gaat niet om zomaar een update, maar een ingrijpende cosmetische verandering. Wie de nieuwste versie opstart, wordt geconfronteerd met een geheel nieuwe beleving. De gebruiker komt standaard terecht in de Album Browser, een overzicht van alle albums in uw iTunes collectie.

Wie op Songs klikt, kan daar de Sidebar (Command-Option-S), de Column Browser (Command-B) en de Status Bar (Command-/) terugvorderen. Als grote nadeel staat de Column Browser niet langer (verticaal) naast de liedjeslijst, maar erboven. Niet meteen hinderlijk voor wie niet zoveel albums in zijn collectie heeft, maar bijzonder omslachtig voor wie veel moet scrollen. (Het was net zo handig: selecteer genre, dan artiest, dan album, en spelen maar.)

Switchen naar Artists had een aanvaardbaar alternatief kunnen zijn, behalve dan dat die Artists lijst enkel de Album Artists weergeeft en niet de Artist (bent u nog mee?). Hoogst vervelend voor wie, zoals ik, in zijn klassieke collectie de componist ook in Artist heeft gestoken en de uitvoerder in Album Artist.

Alweer een reden om iTunes minder te gebruiken?

[Update: De bruikbaarheid van de zoekfunctie is er wel sterk op vooruit gegaan!]

Muziekstromen

Hoe luistert u eigenlijk naar muziek? Het valt mij op dat ik steeds minder via iTunes luister. Ofwel leg ik lp’s op mijn platendraaier, ofwel staat de radio aan, ofwel streamt de muziek via Qobuz binnen.

Het is trouwens niet alsof die muziekstromen minder toegankelijk zijn dan iTunes. Ik heb dik 2.000 albums in iTunes zitten; allemaal legaal, jawel, en dat vertegenwoordigt ongeveer de helft van mijn collectie. Lossless cd-kwaliteit, goed voor 700 GB schijfruimte; als dat ding crasht, kan ik helemaal opnieuw beginnen (nee ik heb geen backup, van mijn data wel, maar niet van mijn cd’s).

80% van mijn muziekbibliotheek zal ik probleemloos op Qobuz terug kunnen vinden (inclusief de integrale versie van Der Ring des Nibelungen door Georg Solti, maar niet In C van Terry Riley door het Ictus Ensemble –wél de versie door Bang on a Can). Voor de uitzonderingen is het gemakkelijker het schijfje te zoeken dan iTunes op te starten (dat ding is traag als uw muziekcollectie te omvangrijk wordt).

Ik heb Spotify geprobeerd, eerst via een Premium code die ik van Enchanté had gekregen om de service te proberen, daarna heb ik mij een tijdje geabonneerd. Ik ben echter toch opnieuw overgeschakeld naar Qobuz: er is misschien minder sociale interactiviteit, maar het is gemakkelijker en duidelijker om aan nieuwe muziek te geraken. En ze hebben bijzonder veel klassieke muziek die op een overzichtelijke manier te ontsluiten valt.

De prijs is dezelfde als bij Spotify: 9,99 euro per maand voor de ‘premium’ service (geen reclame, mobiele toegang, offline modus, onbeperkt streamen). De service zonder mobiele ervaring en zonder offline modus kost bij Spotify 4,99 euro, en bij Qobuz 7 euro per maand –bij die laatste beschikt men wel over dezelfde geluidskwaliteit als bij het gewone abonnement (bij Spotify niet).

Qobuz heeft bovendien een Hifi optie die cd-kwaliteit streamt, maar daarvoor betaalt men wel 29 euro per maand (doe er tien euro af, en ik switch onmiddellijk). Ze hebben ook een abonnement waarbij men enkel klassieke muziek kan beluisteren op cd-kwaliteit en dat kost 19,99 euro per maand. (Info: opties Spotify opties Qobuz.)

Dat brengt mij vlotjes bij volgende caveat: naarmate de verschuiving van fysieke drager naar streaming plaatsvindt, is het belangrijk zaken zoals geluidskwaliteit en beschikbaarheid in de gaten te houden. Het zou bijzonder jammer zijn als we alweer een stap achteruit zouden zetten (cfr van vinyl naar cd –maar vooral– naar mp3).

The Beatles in Stereo op Vinyl (Albums 2012 (XV))

Vanochtend heeft de postbode mijn verjaardagscadeau gebracht. Hij was een maand te vroeg, maar ik denk dat dit detail de vreugd niet zal vergallen. Mijn schouder schreeuwde het uit toen ik het ‘pakje’ van hem overnam —The Beatles in Stereo on Vinyl box set weegt zo’n 10 kg.

Ze zijn op een verschillende manier geremastered dan de cd’s die in 2009 werden uitgebracht, aldus de remastering engineer van het vinyl project. En ik was bijzonder verheugd om te lezen dat ze niet hadden meegdeaan aan de loudness war:

I think with these vinyls you’re getting something closer to the original master tapes, the sound that they wanted. Less compromises have been made. You make a lot of compromises when cutting records to get them nice and loud. And with a new record, you have to get the record as loud as possible so it stands out in a bunch. We didn’t. These have been out for 40, 50 years and it wasn’t necessary to do that. What was necessary was to get the remasters onto vinyl with the least amount of compromise. So that meant if we can keep the stereo nice and wide and have them 2 or 3 db quieter, well then that’s what we did.

De box bevat de 12 studio albums, de Magical Mystery Tour soundtrack en Past Masters, Volumes One & Two, en een 252 pagina’s tellend boek.

Perfect om Revolution in the Head bij te lezen.

En volgend jaar komen de mono’s uit op vinyl.
Wat? ’t Is niet alsof ik al dubbels heb op vinyl of zo.
Hooguit Sgt. Pepper’s. En The White Album. En Revolver. En Help!
Maar ik heb niet eens het rode album. Of het blauwe. Of the butcher cover.
(Maar wel The Beatles Again.)

The Beatles door Bruno Bollaert

The Beatles door Bruno Bollaert The Beatles door Bruno Bollaert

The Beatles door Bruno Bollaert

The Beatles door Bruno Bollaert

  1. Please Please Me / The Beatles / 1963
  2. With The Beatles / The Beatles / 1963
  3. A Hard Day’s Night / The Beatles / 1964
  4. Beatles For Sale / The Beatles / 1964
  5. Help! / The Beatles / 1965
  6. Rubber Soul / The Beatles / 1965
  7. Revolver / The Beatles / 1966
  8. Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band / The Beatles / 1967
  9. Magical Mystery Tour / The Beatles / 1967
  10. The Beatles (White Album) / The Beatles / 1968
  11. Yellow Submarine / The Beatles / 1969
  12. Abbey Road / The Beatles / 1969
  13. Let It Be / The Beatles / 1970
  14. Past Masters (double album) / The Beatles / 1988

(vorige lijst)

1-2-3-piano!

Mijn schouder heeft gewonnen. Ik heb mooi zeggen dat hij naar mij moet luisteren, als de mechaniek niet meewil, dan lukt het niet. Na de tweede les dit (academie)jaar, heb ik mijn (gehuurde) cello opnieuw ingeleverd. Het was een moeilijke beslissing, maar het had geen zin om na elke twee maten te moeten stoppen van de pijn. Het schouderprobleem wordt aangepakt, volgende week mag ik weer een dag of twee (drie?) aan het infuus.

Ondertussen kriebelde het te veel, en ben ik van cello naar piano overgestapt. Ik heb zo een digitaal ding staan, met daarin een hoofdtelefoon geplugd, waardoor ik om het even wanneer achter de toetsen kan plaatsnemen, zonder dat iemand er last van heeft.

Piano door Bruno Bollaert

Van Lieven, mijn leraar bij de VEM, kreeg ik deel twee van John Thompson’s (sic) Meest Eenvoudige Pianoleergang in de handen geduwd, dat ik ondertussen al een eerste keer volledig heb uitgespeeld. Dat ging hand per hand, noot per noot, telkens met het opheffen van de hand vóór een volgende noot mocht worden aangeslagen.

Piano door Bruno Bollaert

Een les of drie geleden mocht ik overschakelen op Beyer, Vorschule im Klavierspiel, Op. 101, waarin een tweede techniek wordt toegepast (de hand blijft op het klavier, behalve wanneer opeenvolgend dezelfde noot moet worden gespeeld). Parallel aan Beyer, speel ik nu ook Thompson met de nieuwe techniek.

Volgende les mag ik voor de eerste keer met beide handen samen spelen. Voorlopig maken de noten in beide handen nog dezelfde beweging, en van akkoorden is nog geen sprake. De eerste echte moeilijkheden moeten nog beginnen, besef ik.

It’s Monk, Jim, but not as we know it

Het zal vijftien jaar geleden zijn dat ik nog eens een toneelvoorstelling heb bijgewoond. Mogelijks heb ik hier of daar wel nog eens een amateurvoorstelling gezien, maar ik ben bewust van het ‘professionele circuit’ weggebleven. Vijftien jaar geleden zat ik in de Tinnenpotstraat, op uitnodiging van de toenmalige Generale Bank, te kijken naar het in een kous gehulde geslacht van drie stuks heel erg bekende Vlaamse acteurs, die iets van Shakespeare op de planken brachten. Iets wat –in hun ogen– bovendien publieksparticipatie vereiste, en laat ik nu net weer de persoon geweest zijn, die de eer op zich mocht nemen. Men heeft mij sindsdien niet meer naar een toneelvoorstelling meegekregen.

Maar kijk, gisteren zat ik in de Minard, voor het geheel uitverkochte evenement An Old Monk. Wat mij overstag haalde, was het Kris Defoort Trio, dat ik recent nog maar had gezien tijden Parkjazz in Kortrijk, en dat ik in de huidige incarnatie steeds beter begin te vinden. Ze zouden muziek brengen die geïnspireerd is door Thelonious Monk, en Josse De Pauw –een al even bekend acteur als die drie van vijftien jaar geleden– zou daarrond een monoloog opvoeren. Dat kan niet slecht zijn.

Monk door Bruno Bollaert

Edoch.

Het is een bijzonder goede formule, jazzmuziek –geïmproviseerde muziek– samenbrengen met tekst. Jazzmuzikanten begeleiden al decennia andere vormen van kunst, van film over toneel tot een live wielerkoers (fenomenaal goed was dat). Zonder twijfel had het ook kunnen werken bij deze voorstelling, maar dat deed het niet.

Waar dit concept faalt, is niet in de muziek, niet in de heel geslaagde combinatie van (jazz)muziek en woord, niet in de capaciteiten van de acteur, maar eenvoudig in de inhoud.

We hebben het niét (meteen) over de doorzichtige en misleidende verwijzing van de titel (Monkmuziek gebruiken en het stuk dan maar An Old Monk noemen, maar het voor de rest niets met Thelonious Monk te laten maken hebben).

We hebben het wél over de opeenstapeling van clichés en trucs die al jaren in de podiumkunsten worden uitgemolken. We gaan een lied brengen? Laten we het publiek opdelen in drie, en elk deel een ander stukje laten zingen. We gaan elke platitude die er is over de jeugd, de volwassenheid en de ouderdom, in de tekst verwerken. (“Is uw bordje mooi leeg meneer? Het is godverdomme geen bordje omdat ik 70 ben, maar nog altijd een bord.” –ik parafraseer.) En laten we vooral eindigen met een paar dozijn naaktfoto’s van de acteur –het lijkt wel alsof exhibitionisme een vereiste tot geloofwaardigheid is geworden (gebleven?) in het theaterlandschap.

Het was echter een goed concert, niet het beste dat ik ondertussen al van het Kris Defoort Trio heb gehoord, maar zeker en vast: goed. Alleen jammer dat er de ganse tijd iemand door de muziek zat te babbelen, daar op het podium.

An Old Monk speelt nog t.e.m. zaterdag in Vooruit, en is geheel uitverkocht. Mensen-die-het-kunnen-weten zeggen mij u Die Siel van die Mier aan te raden als alternatief, en ik raad u een concert van het Kris Defoort Trio aan. Of hun cd.