Gisteren in Gent Jazz Club: Tony Malaby (tenor- en sopraansax), Bob Stewart (tuba), Christopher Hoffman (cello) & John Hollenbeck (drums, geprepareerde piano). Een eclectisch veelvoud van ahem ‘ballads’ en energieke free nummers, die zelfs de gezapig indommelende grijsaard weer wakker schopten.
Het Shai Maestro Trio mocht gisterenavond het seizoen 2015-2016 openen voor de Gent Jazz Club, in het Belfort Stadscafé onder de stadshal. Shai Maestro leerde de knepen van het vak als pianist voor het Avishai Cohen Trio (samen met drummer Mark Guilliana), en startte zijn eigen groep in 2011. De groep speelt nog steeds in dezelfde formatie, met Jorge Roeder op contrabas en de virtuoze Ziv Ravitz aan de drums. Het was voornamelijk Ravitz die zich gisteren bijzonder creatief liet opvallen. De drummer bleek enorm veelzijdig, met een ritme dat uit een jaren 80 beatbox leek gegenereerd tot een luwe drone en een aanhoudende swing.
Maestro begon het concert met een fluisterstille piano –zo stil dat de verwarming hinderlijk werd– waarop dan de geleidelijk aan de bas en de piano inpikten. Dat wordt een rustige avond, geeuwde men al bevreesd, tot de groep het tempo versnelde, en tegelijk ook de volumeknop open werd gedraaid. Niet dat het ooit storende hoogtes bereikte, integendeel, dit was nu eens een concert waarop op fijnzinnige manier met de dynamiek van het geluidsniveau werd omgesprongen.
De muzikanten hoefden ritmisch voor elkaar niet onder te doen; de spanning werd zorgvuldig en opzwepend opgebouwd, en het concert stak als een goed getimede show in elkaar. Snelheid en volume bereikten bijna net zo’n hoge pieken als ze beide ook luwten creëerden, en die dynamiek, die gedreven spanning, hield de aandacht van de luisteraar moeiteloos vast.
Het volgende concert in de Gent Jazz Club vindt plaats op maandag 26 oktober. Om 20.30u. kan u er terecht voor Tony Malaby’s Tubacello (met o.a. John Hollenbeck).
Vorig jaar was ik verhinderd, voor de jaarlijkse seizoensvoorstelling van Muziekcentrum De Bijloke (waarvan het epitheton nu weer eens voor, dan weer eens achter de naam van de locatie wordt bij geschreven). Spijtig, want ik vind die altijd weer bijzonder vermakelijk –dan wel op een uiterst positieve manier. Het enthousiasme van symfonisch programmator Frank Pauwels is altijd bijzonder aanstekelijk, inclusief –of misschien net specifiek door– de manier waarop hij zichzelf soms verliest in de wonderen van het programma dat het muziekcentrum elk jaar opnieuw uit de hoed tovert.
Wat heb ik onthouden? Radu Lupu komt (de enige die nog ouder is dan ik, aldus Pauwels). Lupu is een ondertussen legendarische Roemeense concertpianist, die 70 zal geworden zijn, wanneer hij volgend jaar in maart op het podium in de concertzaal staat. Hij speelt er het Pianoconcerto in a, opus 54 van Schubert, en Symfonie nr. 7 in E van Bruckner, samen met deFilharmonie o.l.v. Edo De Waart.
Het Brussels Philharmonic, u weet wel, dat orkest dat wereldberoemd werd met de soundtrack van The Artist, speelt in november extra muros, en wel in de Eskimofabriek. De -20jarigen kennen dat ongetwijfeld van de fuiven die daar plaatsvinden, merkte Pauwels op, maar ik zou toch ook de +20jarigen willen uitnodigen om daar naar toe te gaan. Het publiek neemt er plaats rond –en blijkbaar ook tussen– het orkest, zodat de muziek van Xenakis en Ligeti (er wordt ook Wagner opgevoerd) helemaal tot zijn recht komt.
Het project rond de Sonates van Nuyts werd dit jaar afgewerkt, gaat mogelijks op reis, en wordt volgend seizoen opgevolgd door de J&B Blanckaert-Glorieux Blends. Componist Joris Blanckaert en cellist Benjamin Glorieux mogen gedurende drie jaar (opnieuw goed voor zes concerten) een programma brengen dat op het eerste gezicht geïnspireerd lijkt door alcohol. Voor het eerste concert, Early Malt, brengen ze accordeonist Philippe Thuriot mee, voor het tweede, Absolut Sverige, nodigen ze nyckelharpiste Emilia Harper uit. (Een nyckelharpa is een traditioneel Zweeds instrument, dat een beetje op een draailier gelijkt.) Ik zal er zeker bij zijn.
In deze summiere bloemlezing mag natuurlijk ook jazz niet ontbreken. Er zijn twee abonnementsformules: iconen en kraakhuis, al had dat misschien beter mainstream en minderstream geheten (als ik ook eens een flauwe woordspeling mag maken). Want, vergeef me –of nee toch maar niet– ik ben niet meteen bereid om Melanie De Biasio als icoon te omschrijven. Het ziet er voor de rest wel goed uit, al die jazz, met zo.a. James Farm (Joshua Redman), Brad Mehldau, Jakob Bro, Jozef Dumoulin, Nordmann.
Over jazz gesproken, zat ik gisteren ook opnieuw in Auditorium C van de Blandijnberg voor de wekelijkse jazzlezing. Pascal Vandelanoitte had het over jazz en film in de jaren ’50 en ’60, al begon dat eerder in de jaren ’40, en eindigde het net voor die jaren ’60. Het was een boeiende staalkaart van de evolutie van jazz en de participatie van de zwarte medemens in de films uit die tijd. Voorzien van een heel pak fragmenten, waaronder deze Betty Boop: I’ll Be Glad When You’re Dead, You Rascal, You, uit 1932, en met Louis Armstrong als stereotype boze neger.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=TD5GjzH8-HQ?list=PL0A10195D8E253100&w=560&h=315]
Een paar van de films had ik zowaar al gezien, zoals D.O.A. van Rudolph Maté (1950), A Streetcar Named Desire van Elia Kazan (1951), The Man With the Golden Arm van Otto Preminger (1955), Anatomy of a Murder van (opnieuw) Otto Preminger (1959), en uit het lijstje nouvelle vague op de laatste slide ook nog Ascenseur pour l’échaffaud van Louis Malle (1957), Les liasons dangereuses van Roger Vadim (1959) en A bout de souffle van Jean-Luc Godard (1959).
Volgende week is het de beurt aan Didier Wijnants, die het over Andrew Hill zal hebben.
Ik was nog net op tijd om de volledige tweede set van het Andy Sheppard Quartet in de Gent Jazz Club mee te pikken, een langoureuze belevenis, zo typerend voor de ECM catalogus. Het kwartet heeft trouwens net een nieuw album uit, Surrounded by Sea, dat ze zelf omschrijven als “a strongly atmospheric recording”. En dat gaf het concert perfect weer.
Gisteren speelden Ben Wendel & Dan Tepfer in de Gent Jazz Club een fantastisch concert. Van eigen werk over standards tot Come tu mi vuoi van Nino Rota (uit La Dolce Vita). Wendel speelde voornamelijk op sax, maar stak voor Rota ook zijn fagot in elkaar. Tepfer waagde zich zelfs aan een impromptu vocaal nummertje om na de pauze de mensen opnieuw aan het luisteren te krijgen –bijzonder grappig, en het werkte probleemloos.
(Geen evident licht om te fotograferen, daar in de Gent Jazz Club.)
Het is de week van de zangereskes. Twee, om precies te zijn (ja, we zijn soms rap content). Maandagavond troffen we Zara McFarlane onder de rode spots van de Gent Jazz Club, en gisteren stond Kellylee (spreek uit kel-aai-lie) Evans onder de knipperende leds van het Kraakhuis in De Bijloke. Het bleken twee bijzonder enthousiast onthaalde concerten, niet geheel onterecht, maar een beetje verwonderlijk (op een positieve manier).
Zara McFarlane is een Britse zangeres die anderhalf jaar geleden op Jazz Middelheim een kleine revelatie kon genoemd worden. En terwijl we over haar performance op het podium al te spreken waren, was het vooral ook op de jam sessies (ja, er waren toen nog jam sessies) achteraf dat de jongedame menige mond liet openvallen door haar sympathieke en muzikale deelname.
Haar kracht zit vooral in de soulvolle muziek die ze brengt, inclusief de rijke uithalen die zulke muziek met zich meebrengt. Recent verdiepte ze zich (nog) meer in het jazz repertoire, maar voorlopig blijven we nog net iets meer fan van het eigen werk. We waren niet echt onder de indruk van de drummer of de saxofonist, die maar weinig tot de muziek bijdroegen. Mcfarlane zelf maakte dat helemaal goed –en in deze bezetting draaide het dan ook geheel om haar. Het publiek zag dat het goed was en het applaus op het einde liet de decibelmeter tilt slaan.
Dit was perfecte muziek voor een (jazz)club, we misten hooguit nog wat pluchen zetels. Wie trouwens nog niet tot in de Gent Jazz Club is geraakt, moet daar dringend maar eens verandering in brengen.
—
Gisteren zaten we in het Kraakhuis van De Bijloke, voor een uitverkocht concert van Kellylee Evans. Een bijzonder verrassend concert, want hoewel de 38-jarige Canadese zangeres geboekstaafd staat als jazz zangeres is haar muziek veel ‘poppier‘ dan de media laat geloven. Haar album Nina, de in 2010 uitgebrachte hommage aan Nina Simone, zorgde voor een terechte internationale doorbraak, en haar nieuwe album I Remember When gaat op eenzelfde elan verder. Het album (zeker eens beluisteren als u het nog niet gehoord hebt) bevat herinterpretaties van muziek van o.a. Kanye West, Eminem, Alicia Keys, en A Tribe Called Quest. De muziek is eigenlijk bezwaarlijk nog als jazz te omschrijven, en bevat veel meer soul en hip hop (maar u hoort ons niet klagen).
Evans, in een strak kleedje en op blote voeten, stak van wal met de Eminem cover My Name Is. De gesamplede (i.p.v. live gespeelde) saxpartij –die aan Lady Linn rappelleerde– zorgde meteen ook voor de enige valse noot in het concert. De zangeres bracht een zeer enthousiaste en gepassioneerde show –geen evidentie voor een bijzonder gemengd publiek (van oudere pubers tot jonge senioren) die in De Bijloke gewoon zijn op hun stoel te blijven zitten. Evans trok het ganse concert aan de mouw van het conservatieve publiek, slaagde erin mensen te laten meezingen, meeklappen, en uiteindelijk zelfs –voor het bisnummer– iedereen te doen opstaan en mee te dansen op haar versie van Stromae’s Alors On Dance. Achter de knoppen werd ijverig gespeeld met muziektimbres en volume en de ledverlichting stond vaak wat te knipperen als een geïmproviseerde discobar uit de jaren 80 –het Kraakhuis is vermoedelijk niet meteen uitgerust voor dergelijke toestanden. Geen gemor evenwel, want er werd gelukkig geen afbreuk gedaan aan de muziek en de bijhorende show. Wij gingen na afloop –net zoals de rest van het publiek– met een gelukzalige glimlach terug naar huis.
Hoewel het album I Remember When in Brussel is opgenomen, met de hulp van Éric Legnini, was dit trouwens haar eerste Belgische concert. Ze had zich goed voorbereid, doorspekte haar bindteksten met verwijzingen naar de Belgische cultuur, declameerde wat Nederlands (of was het nu Vlaams?) en beloofde vijf nieuwe woorden Nederlands te leren tegen haar volgende passage. Hopelijk zien we haar snel terug.
Meer jazz in de Gent Jazz Club (volgende concert: 09/12) & in De Bijloke (volgende concert: 05/12)
—
(*) Tuur is vanzelfsprekend Opatuur, die ervoor bekend staat dat hij geen drummers of zangeressen/zangers laat optreden in zijn ‘mobiele’ club.
Gisteren speelden Nasheet Waits (drums), Logan Richardson (sax), James Hurt (piano) & Tarus Mateen (bas) in de Gent Jazz Club de pannen van het dak. Vooral het duo Waits-Mateen swingde onvermoeibaar door.
“Bertrand is er toch maar in geslaagd om de Amerikaanse jazzclub sfeer neer te poten”, dixit Tessa. Al mag het volgende keer een tikje minder warm zijn, in die club. Een mens zou al voor minder in zijn t-shirt rondlopen.
(Voor wie ook zo’n t-shirt wil –in alle maten en kleuren en pasvormen (m/v) beschikbaar– ze worden o.a. verkocht op de Gent Jazz Club concerten.)
De reflectie van uw reporter in een bolle lamp(enkap) in de Gent Jazz Club, alwaar het Joris Roelofs Trio van katoen gaf. U leest het verslag op Gentblogt: Joris Roelofs Trio opent Gent Jazz Club