Categorie: de krant

de journalist

Interssant; toen ik in een repliek bij een discussie over fotografen bij Het Project dit opperde:

For the record, de medewerkers van Gentblogt zijn –op één persoon na (als ik mij niet vergis)– *geen* journalisten. Ze geven er zich ook nooit voor uit (dat zou overigens strafbaar zijn, gezien het om een beschermd beroep gaat).

…merkte iemand op:

Bruno, die laatsten zin tussen haakjes lijkt mij niet te kloppen. Dat iemand die niet erkend is als journalist strafbaar is als hij of zij zich daarvoor uitgeeft, lijkt mij maar bizar. Om lid te worden van de VVJ (en om dus erkend en beschermd beroepsjournalist te zijn), moet je het minstens twee jaar in hoofdberoep uitoefenen. Al wie het in bijberoep uitoefent, kan zich lid maken van de VVJ, maar geniet dan niet van dezelfde voordelen. Erkenning en bescherming is maw iets waarvoor je betaalt. Genoeg journalisten en persmedewerkers oefenen hun job uit, al dan niet in hoofdberoep, zonder lid te zijn van de VVJ. Zijn dat dat geen echte journalisten? Zijn ze dan strafbaar? Ik dacht het niet. Het blijft één grote schemerzone, zowel voor fotografen als journalisten.

Tenzij je natuurlijk ‘beroepsjournalisten aangesloten bij de VVJ en met een officiële perskaart en alles’ bedoelt. Dan kan het wellicht wel foute boel zijn om je daarvoor uit te geven.

Dus ben ik een beetje gaan zoek op het Grote Internet. En wat blijkt? Enkel ‘beroepsjournalist’ en ‘journalist van beroep’ zijn beschermd. In een document (PDF) van op de site Pers & Gerecht is te lezen:

Journalistiek is een vrije activiteit. Er is geen gereglementeerde toegang tot dit beroep. Om het even wie kan het beroep uitoefenen en iedereen kan zich daarbij ‘journalist’ laten noemen.

‘Beroepsjournalist’ is alvast wel beschermd: op de site van de Brugse persbond bijvoorbeeld staat het volgende:

Wie de titel van ‘beroepsjournalist’ voert zonder daartoe gerechtigd te zijn, riskeert een geldboete van 200 tot 1.000 Euro.

De volledige wetteksten (PDF) zijn te downloaden vanop de site van de AVBB/VVJ.

In het vervolg zou ik mijzelf dus kunnen introduceren als ‘journalist bij Gentblogt‘. Al zal ik het zonder perskaart moeten stellen, want die blijven voorbehouden voor beroepsjournalisten.

veelbetekenend

Kijk, ik ben helemaal niet gewonnen voor Amerikaanse toestanden waarbij iedereen voor het minste wordt aangeklaagd. Maar deze mededeling van de VVJ (Vlaamse Vereniging van Beroepsjournalisten) is tekenend voor het gebrek aan beroepsernst waarmee bepaalde journalisten zich tegenwoordig door het medialandschap bewegen.

De schadevergoedingen die de gewezen Antwerpse politiechef Luc Lamine eist van drie journalisten van de Gazet van Antwerpen, komen neer “op een flagrante miskenning van de persvrijheid in dit land”. Dat zegt de Vlaamse Vereniging van Beroepsjournalisten (VVJ) dinsdag.

[Belga, via DM Telex]

De noemer journalist mag onder geen beding een vrijgeleide zijn tot het bekladden van iemands reputatie. Ver weg is helaas de deontologie waarop de journalist van weleer prat ging. Get it first, but first get it right, het adagio van The Associated Press, is nog steeds de essentie van de berichtgeving.

Maar basis, ervaring en principes zijn al lang niet meer in de mode. (Voor wie het niet begrepen had: dit heeft niets met persvrijheid te maken.)

originaliteit

Aaarrrggghhh! Humo loopt weg met de prijs voor de originaliteit. Ik had niet gedacht dat iemand –de drie (bijna-)skinheads op mijn tram niet meegerekend– het ging gebruiken, maar toch. Laat het maar aan Humo over.

In DM (Defensie dient klacht in tegen ‘Humo’ wegens paraparodie, 04/10/2006) laat Jörgen Oosterwaal, hoofdredacteur van Humo, de volgende gevleugelde woorden optekenen:

Zo kort na de 0110-concerten is dit wel een erg onverdraagzame reactie van het leger.

Ching-ka-boem! He’ll be here all week, dankuwel. Op zo’n spitsvondige woordspeling waren we nooit zelf gekomen, beste Jörgen. De inspiratie van het moment, ongetwijfeld.

mannenwereld

Maar ik ben ook heel blij dat ik een vrouw ben. Vrouwen hebben meer vrijheid dan mannen vandaag. We hebben de keuze: moeder worden, carrière maken, of niet. De emancipatie van mannen moet nog beginnen, want zij hebben die keuze niet. Een man moet carrière maken, of hij wordt maatschappelijk niet gewaardeerd. Voor hen is er ondanks alles weinig veranderd de laatste veertig jaar.

Journaliste Norah Vincent, die anderhalf jaar undercover ging in mannenwereld, tegen Katrijn Serneels in De Morgen (Vrouwen zeuren te veel, 28/09/2006)

twee manieren

Er bestaan twee manieren om iets te doen: goed of slecht (en dat heeft eigenlijk niks te maken met uw kennis van zaken). Gisterenavond heb ik met Michel en een derde partij samengezeten rond een Nieuw Project voor een weblog. Een potentieel zeer interessant project, op voorwaarde dat het goed wordt aangepakt. En weet u wat? Die derde partij wist wat luisteren was. Wat telde was immers: hoe kan ik mijn project de meeste kansen op slagen geven?

En dat is helemaal iets anders dan de aanpak van een verder niet nader genoemde krant (u hebt 50% kans) die in mei trachtte haar kanaal ‘Literatuur’ […] op het net door te trekken. Een medewerker van die krant heeft daartoe een schijnbaar persoonlijke e-mail naar een aantal webloggers gestuurd, met het verzoek even wat suggesties op te sommen.

Er is al flink wat gebrainstormd over dit project in eigen rangen, maar hoe meer meningen en ideeën hoe beter natuurlijk. Aan je blog te zien ben je iemand die zowel met boeken als met het internet redelijk intensief bezig is, dus vandaar mijn erg open vraag: wat zou jij graag zien op zo’n site?

Binnen de week heb ik die persoon van antwoord voorzien, maar tot op heden heb ik daar verder niets over vernomen. Beleefd vind ik dat niet.

Gent voor de buurtbewoners

Een fijn interview/artikel met Vera Dua in De Morgen (02/09/2006): Gent moet een solidaire en groene stad zijn

Ze spreekt ware woorden wanneer ze het over de mobiliteit heeft:

Als de verbindingen vanuit de rand beter worden, hoeft de Gentenaar ook niet in de auto te stappen om in het Sint-Pietersstation de trein te nemen. Het stadsbestuur wil daar een groot parkeerterrein aanleggen, maar dan moedig je mensen aan om de auto te nemen. Er mag een parkeerterrein komen, maar als dat zo groot is dat er ook een nieuwe verbindingsweg met de R4 nodig is, dwars door een woonwijk en tegen de zin van de buurtbewoners, dan ben je op een te grote schaal bezig bent.

Gent is een relatief kleine, gezellige stad, en de meeste van haar bewoners willen dat ook zo houden. Geef Gent de overroepen metropole ambitie van Brussel of Antwerpen, en je verwelkomt meteen ook de samenlevingsproblemen, de criminaliteit, en de onpersoonlijkheid. De aantrekkingskracht van Gent schuilt net in dat dorpsgevoel, met daaraan gekoppeld alle voordelen van een stad. Laat dit alstublieft niet de zoveelste stad worden die in handen valt van de projectontwikkelaars.

(Aanschouw, een PDF ter referentie. Kopen, die krant!)

vraag en aanbod

In het artikel Ook kleinere biljetten uit de automaat (DS 31/08/2006) peilt (kdr) naar de reactie van de banken op het initiatief van Dexia dat, net zoals bij de ING, het mogelijk zal maken om voortaan ook biljetten van 10 euro uit de automaat te halen.

“Onze automaten hebben weliswaar ook drie laden,” zegt de woordvoerster van KBC, “maar er is toch nog het meeste vraag naar biljetten van twintig en van vijftig euro.”

Het aanbod bepaalt bij KBC duidelijk de vraag.

onkies

Dit (De vuil was buitenhangen) vind ik zeer onkies. Internet als watchdog is een goede zaak, maar het wordt heel anders wanneer men een ‘concurrerend bedrijf’ onder het mom van objectieve verslaggeving (Dus neem ik de mail gewoon over, zoals ik hem kreeg. Iedereen moet zijn eigen mening maar vormen.) in een slecht daglicht stelt…

Om journalistiek correct te zijn, zou ik ook moeten luisteren naar de tegenpartij. Theoretisch is dit natuurlijk geen Standaard blog. Ik ben dus ook niet echt verplicht correct en volledig te zijn.

Ugh: niet echt verplicht correct en volledig te zijn?! Is dat de (nieuwe) journalistieke ethiek? Want hoe je het ook draait of keert, An, je bent –zeker met dat onderwerp– direct gelinked aan je werkgever. Er zijn er al voor minder gedooced.

Bijzonder onkies.

gazetten

De laatste tijd lees ik bijna geen kranten meer. Ik volg de regionale zaken een beetje via de Actua bij Het Project, en ik durf tijdens het weekend nog wel eens DM doorbladeren (vooral het magazine dan), maar voor de rest nuttig ik weining berichtgeving.

DM doet het niet meer voor mij, sinds ze zijn overgeschakeld naar de nieuwe vormgeving. Te glossy, te weinig dimensie in de opmaak, en bovendien een verschrikkelijk gebruiksonvriendelijke website. DS lees ik niet meer omdat ons abonnement is verlopen, en ik mis die dikke pak papier op zaterdagochtend (als de krant tenminste werd geleverd) wel een beetje. Ook op de trein was het makkelijk (en aangenaam) om op die manier mee te blijven.

Nochtans heb ik niet het gevoel dat ik veel mis, al is dat vanzelfsprekend niet naar waarheid. Misschien neem ik voor het winterspoorseizoen opnieuw een abonnement (op DS), en moet ik mij voorlopig opnieuw online behelpen.

bah

Freya is mijn vriend(in) niet. Dat is een louter subjectief gegeven, heeft niets te maken met politieke kleur, en al evenmin met professionele verwezenlijkingen. Laat het er ons gewoon op houden, dat ik in het verleden (heel erg kort) een Freya (wikipedia is verbazend up-to-date) heb gekend die op persoonlijk vlak mij niet geheel lag (en dat beeld is ongetwijfeld achterhaald). Dochter van de minister (die mij nog vele keren minder ligt, of wat dacht u van een eikel die zelfs in het ziekenhuis weigert zijn sigaret te doven), thuisgebracht met chauffeur van papa, en andere toestanden.

Faction daarentegen, is totaal mijn ding. Ik ben enorm fan van de vermenging tussen echt en verzonnen (se non è vero, è molto ben trovato —Giordano Bruno). Faction behoort evenwel voornamelijk tot het domein van de fictie, in die mate dat het geen plaats kent in gereputeerde magazines (van steeds bedenkelijker alooi) die zichzelf erop beroepen tot de kwalitatieve –en dus mogen wij verhopen: objectieve– media in Vlaanderen te behoren. Tiens, ah kijk, zien we daar Koen Meulenaere niet opduiken.

Als Freya al mijn vriendin niet is, dan komt Koen Meulenaere niet eens voor in de lijst van mensen die ik daartoe wil overwegen. Humor is voor mij een ietwat gevoelige zaak. Ik ben nooit fan geweest van het genre dat Ralph Inbar zo populair heeft gemaakt. Ik heb er nooit vreugd in gevonden anderen belachelijk te maken. Humor is in de eerste plaats lachen met jezelf (maar dat is voor een ander betoog).

(Onlangs had ik het er nog over met een collega, toen we een andere collega betrapten op luistervinken. Sommige mensen hebben gewoon geen eigen leven.)

Eerlijk gezegd, in alle koppige warsheid die ik heb gekweekt t.o.v. pakweg Freya, interesseert het mij geen moer of ze haar thesis zelf heeft geschreven. Ik heb nooit geloofd in het papiertje dat bepaalde mensen de toegang gaf –of net ontzegde– tot bepaalde aspecten van de samenleving. Al heb ik naast mij het levende bewijs dat dergelijke uitzonderingen wel degelijk bestaan. Al is ook dat relatief: als er geen sprake is van een zekere consistentie die het papier in daden kan omzetten, valt men toch door de mand (ook daar kan ik u voorbeelden van bezorgen). Of FvdB haar thesis nu zelf heeft geschreven, dan niet, is van weinig belang. Het is mogelijks een indicatie, maar zoals Peter Greenaway al zei: I really, sincerely believe that one should trust the work, and not the author.

En het werk, van mensen die menen zelf in een beter daglicht te komen staan ten koste van anderen, daar geloof ik echt niet in.