Categorie: de krant

relatief

Een bijwerking van mijn loopavontuur, is dat ik nu voorwaar durf stil te staan bij het sportgedeelte in de krant. Al moet ik mijn schoonvader ontgoochelen, ik ben er nog steeds van overtuigd dat Joop Zoetemelk meespurt in de Tour, en dat Jan Ceulemans spits is bij Brugge –Club, niet Cercle.

Maar zo weet ik nu wel dat (volgens Hans Vandeweghe in DM) een honderdste seconde gelijk staat met negen centimeter –op de 100 meter althans. En dat de afstand tussen Kim Gevaert (vijfde) en Torri Edwards (vierde) minder dan dat bedroeg. En dat Veerle Dejaeghere naar eigen zeggen niet te hard van start is gegaan op de 3.000 meter steeple. “3.10 per kilometer of zo.”

Mijn hartslag schiet mooi voorbij de 160 als ik sneller dan 4.59 per kilometer loop. Of zo.

de wereld met kleppen op

Wat is de hidden agenda van Didier Wijnants, blijf ik mij toch afvragen. Protesteert hij echt tegen de inmenging van Studio Brussel in de programmatie van Jazz Middelheim, en tracht hij daarmee zijn solidariteit t.o.v. ‘oorspronkelijke’ bezielers te tonen? Of is hij echt gewoon een zielig elitair mannetje met oogkleppen op, dat enkel interesse heeft voor de elitair-hoogdravende jazz waarmee hij zijn expertise wil aantonen? Feit is dat hij nogal rechtlijnig is in zijn denken: moeilijk is goed, makkelijker is populistisch is slecht. Het toont in elk geval aan dat een recensent van zijn soort mijlen ver staat van het publiek zelf.

“Dez Mona wist de jazzhoofden van de luisteraars niet te ledigen, terwijl de orkesten van Briskey en Matthew Herbert moeite hadden om de belofte van een Big Band geloofwaardig te maken”, zo schrijft hij in DM. Even daarvoor fulmineerde hij tegen de “kleine machtsgreep die Studio Brussel op het programma gepleegd had.” Dez Mona trok een evenwel volle tent, en over Briskey heb ik alleen maar goede zaken gehoord (ik was er zelf niet bij, maar heb ze wel eerder gezien in de Vooruit). Mensen die eigenlijk niet zo in die jazz geïnteresseerd waren, maar die via Briskey ontdekt hebben dat het allemaal eigenlijk best spetterend en onderhoudend in elkaar kan zitten. Het kan natuurlijk helpen om u ook eens onder de mensen te geven, buiten steeds datzelfde kleine netwerk van (vaak zelfverkondigde) jazzkenners. (Wat dat laatste betreft: wie het schoentje past, trekke het aan.) Overigens, die Briskey-Buscemi-Tootsdag, was de allereerste festivaldag in de geschiedenis van Jazz Middelheim, die volledig uitverkocht was.

Dez Mona stond perfect geprogrammeerd op een dag met als thema Jazz and beyond. Een dag die een toch wel geslaagde transitie maakte van Wolfgrams jazz naar de mainstream jazz van Legnini naar het eclectische Dez Mona naar het hilarische Matthew Herbert. Het is uw ding niet, meneer Wijnants, en u raakt er een beetje in verloren. Maar dat –onder ons gezegd en gezwegen– is uw probleem. Laat ons maar genieten.

(Oh, en kom eens langs op Jazz in ’t Park. Al is dat helemaal gratis, dus is de kans groot dat ook daar weer niet alleen jazz-, maar gewoon muziekliefhebbers zitten.)

storm zoekt glas water

Door omstandigheden heb ik pas vandaag De Morgen van gisteren kunnen lezen. Voorgaande zin enkel om het niveau te demonstreren van de onmiskenbare teneur van de jazzbesprekingen in voornoemde krant over Jazz Middelheim. Want het valt op: zowel Hugo Camps (in zijn column eergisteren), als Didier Wijnants (in zijn bespreking van dag 1 en over de ultieme jazzstandard gisteren) hebben hun VRTpen met vitriool gevuld. Beweren dat ze bij De Morgen een eitje te pellen hebben met de VRT zou waarschijnlijk te ver gaan, maar het stormt precies toch een beetje in het glas.

Niet dat Wijnants geheel ongelijk heeft. Reeves was (veel) beter bij de opening van het BNRF in 2006, net zoals Tania Maria –die zowel op BNRF als op Middelheim eigenlijk verkeerd geprogrammeerd stond– eergisteren in Antwerpen stukken beter was dan op datzelfde BNRF, editie 2006. En ja, het is schrijnend om zien dat de sponsorplaatsen niet opgevuld worden, en de echte jazzfans daardoor soms in de kou moeten blijven staan. Maar geldt dat niet voor elk cultureel evenement? Recent nog eens de première van een opera bijgewoond? En ook de pers volgt niet elke uitnodiging even getrouw op.

Het botst overigens grappig tussen Camp en Wijnants. Eerstgenoemde betreurt de (vermeende) beperkte interesse voor jazz (“Wie bekeert het jonge geweld tot Jazz Middelheim?”), terwijl Wijnants zonder schroom de elitaire kaart uitspeelt (“En ze lijkt weer meer chanteuse van popdeuntjes te willen worden, eerder dan een jazzdiva die haar noten en lettergrepen in de lucht beitelt.” –over Reeves). Maar allebei hangen ze principieel hetzelfde conservatisme aan: het sacrale, of zelfs intellectualistische, aspect van de jazz (“Maar ik blijf zeggen: liever jazzdag dan moederdag.” –Camps).

“Misschien woedt diep in de ziel van elke muziekliefhebber toch ook nog een beetje een loopgravenoorlog”, schrijft Wijnants. “De echte liefhebber vindt dat er over smaken en kleuren wel degelijk gediscussieerd moet worden.” Myriam Alters composities als ‘flinterdun’ omschrijven is dan ook zijn goed recht, al had hij misschien beter gewoon vermeld dat de combinatie klassiek en jazz gewoon zijn ding niet is –net zoals de free jazz van pakweg Mâäk’s Spirit mijn ding niet is. Maar hopelijk kunnen we die loopgravenoorlog proper voeren, en laat het mosterdgas liever thuis. Dan kunnen de liefhebbers elkaar met open vizier tegemoet treden.

(Update: ik heb ondertussen ook de weekendkrant gelezen. Wijnants bevestigt daarin mijn vermoeden. Hoewel zijn oordeel al genuanceerder is, is het pas goed voor de recensent als er experimenteel-moeilijke jazz gebracht wordt. “Misschien een iets te taaie brok voor sommige bezoekers, maar het was een verademing, dat uurtje alle remmen los.” –over Mâäk’s Spirit)

toegift

Gisteren zat de krant (DM) alweer niet in de bus. Het komt de laatste tijd steeds meer voor –een ziekte waar we alleen met DS last van hadden toen we een tijdje op twee kranten geabonneerd waren.

Niet zolang geleden had DM overigens beloofd de Gentse abonnees, die tijdens de staking van De Post een tijd lang hebben moeten missen (lees: zo’n 10 dagen), op gepaste wijze te verrassen voor de geleden ongemakken. De abonnees zouden daarvan verder per brief van op de hoogte worden gebracht. Dat hadden ze breedsprakerig in hun krant geplaatst.

Ondertussen mochten wij die brief ontvangen.

Beste abonnee,

Zoals u ongetwijfeld weet, zorgde de staking bij De Post in Gent (gestart op 11mei) voor grote problemen met de verdeling van De Morgen. Hierdoor heeft u uw favoriete krant een tijdje moeten missen.

In naam van De Persgroep Publishing (uitgever van De Morgen) bied ik u hiervoor mijn oprechte excuses aan.

U bent de gemiste exemplaren echter niet kwijt: uw lopen abonnement wordt verleng voor de gemiste kranten, en dit met 7 exemplaren.

Wij wensen u alvast nog veel leesplezier met De Morgen.

Voor meer informatie kan u steeds bij onze abonnementenservice terecht op telefoonnummer 027454 25 91

Met vriendelijke groeten,

Jurgen Boschmans,
Verantwoordelijke Abonnementenservice De Pergroep Publishing

Beste Jurgen, vergeef mij, als ik enige ontgoocheling in mij voel opwellen bij het lezen van uw brief. Het is niet dat ik uw –ongepersonaliseerde– brief niet op prijs stel, maar ik had me toch iets anders voorgesteld bij de verrassing die het geleden ongemak zou verzachten. Toch iets anders dan datgene waar we eigenlijk recht op hebben, namelijk de kranten waarvan u eigenlijk belooft dat we ze elke dag netjes in onze bus zullen vinden. De kranten, waarvan we er als abonnee geen enkel zullen missen. Tenminste, zo laat u toch optekenen als twee van de 6 goede redenen om een abonnement te nemen.

Die verrassing, dat hoefde bovendien niet hoor, ik had best genoegen willen nemen met een verlenging van het abonnement. Maar dan had u natuurlijk beter niet zo’n beloftevolle aankondiging in uw krant laten plaatsen.

U komt, beste Jurgen, een beetje over als het marketing type, en dan bent u zeker bekend met de leuze ‘underpromise, overdeliver‘. Misschien een tip voor een volgende keer?

afwimpelend

Sinds vrijdag staakt de Post in Gent centrum. Tijdens de onderhandelingen vanochtend werd het voorakkoord niet aanvaard, waardoor wij ook vandaag nog geen brieven of kranten ontvangen.

Sinds vrijdag heb ik dus geen (ochtend)krant meer gezien –zaterdag zat ze wel in de bus– en dat vind ik toch een beetje van het goede teveel. Twee van de 6 goede redenen om een abonnement te nemen, zijn immers: (2) U krijgt de krant elke morgen netjes in uw bus (3) en U mist geen enkele krant.

“Hallo met De Morgen?”

“Al onze operatoren zijn momenteel bezet…”

Na een kwartier elke vijftien seconden dezelfde boodschap te hebben gehoord, waarna telkens hetzelfde liedje wordt ingezet, wordt de verbinding abrupt verbroken on n’est pas dans la possibilité de vous aider. Ik bel onmiddellijk terug, en kijk, ik word onmiddellijk verder geholpen door een vermoeid klinkende mevrouw.

“Ja meneer, daar kunnen wij niet aan doe hé. Dat is een duidelijk geval van overmacht.”

“Euh, dat kan best zijn mevrouw, maar ik heb een abonnement genomen omdat u zelf vermeldt…”

“Weet u wat,” (het klinkt alsof ze me een grote gunst verleent) “ik zal uw abonnement verlengen met de duur van de staking.”

“Dankuwel mevrouw.”

Het was weer een boeiende voormiddag.

platitudes

Nieuwsgaring en analyses op hun best, betreffende de moord op Annick Van Uytsel. Ik citeer uit de twee vooraanstaande Belgische kranten.

In het Albertkanaal ter hoogte van Lummen is gisteravond in een vuilniszak het lichaam aangetroffen van het achttienjarige meisje Annick Van Uytsel. […] Alles wijst in de richting van misdadig opzet.

Alles wijst in de richting van misdadig opzet? Ge zoudt het niet zeggen. Is die journalist wel zeker dat ze niet per ongeluk in zo’n vuilniszak is terecht geraakt? Dat daar toevallig wat stenen in lagen, en dat die dan vanzelf in het water is gerold?

Er zijn twee denkpistes: ofwel werd ze ontvoerd door iemand die haar kende, ofwel kruiste een onbekende haar pad.

Ge meent het! Ofwel was het iemand die haar kende, ofwel iemand die haar niet kende? Trekt ge hier niet wat te rap conclusies, vriendschap?

*zucht*

Verdomme zeg. Back off. Als het dat maar is wat ge te vertellen hebt, dan zwijgt ge beter. En loop vooral de politie niet voor de voeten. Wacht, ge kunt straks misschien nog wat cruciale informatie lekken. Onder het mom van persvrijheid en al.

berichtgeving

En zo komen we met Het Project precies ook nog eens in de traditionelere media terecht. Een overzichtje:

Gentblogt.be verkozen als beste groepsblog (VRTNieuws.net)

zo 25/03/07 – De weblog Gentblogt.be heeft op de eerste editie van de Blogawards in Antwerpen de trofee voor de beste groepsblog gewonnen. De prijsuitreiking is een nieuw initiatief. Bloggers konden zes weken stemmen voor hun favoriete onlinedagboek.
De eerste Belgian Blogawards werden uitgereikt in theaterhuis Het Paleis in Antwerpen.

Het team van Gentblogt dat alles over Gent, zijn inwoners en de activiteiten in de stad bundelt, won de Blogaward in de categorie beste groepsblog.

In de categorie beste fotoblog ging wannabes.be met de prijs aan de haal. Michel Vuijlsteke kaapte de hoofdprijs weg in de categorie beste lifeblog.

Gentblogt.be verkozen tot beste groepsblog (DM, 26/03/2007)

De weblog Gentblogt.be heeft op de eerste editie van de blogawards in Antwerpen de award voor de beste groepsblog gewonnen. De prijsuitreiking is een nieuw initiatief waarbij bloggers zes weken lang konden stemmen voor hun favoriete online-dagboek. Vrijdag zijn de drie hoofdprijzen uitgedeeld. In de categorie beste fotoblog ging wannabes.be (http://wannabes.be/) met de prijs aan de haal. Michel Vuijlsteke kaapte de hoofdprijs weg weg in de categorie beste lifeblog met zijn http://blog.zog.org/.

Het team van Gentblogt (www.gentblogt.be), dat alless wat met Gent, zijn inwoners en activiteiten in de Oost-Vlaamse hoofdstad te maken heeft, bundelt, won in de categorie beste groepsblog. De prijsuitreiking werd georganiseerd door de Vlaamse bloggers en wordt ondersteund door onder meer HETPALEIS, Skynet, Gizmodo BE, Jobat en Studio Brussel.

Gent heeft beste groepsblog (De Gentenaar, 26/03/2007)

De weblog gentblogt.be heeft in Antwerpen de award voor de beste groepsblog gewonnen. Gentblogt haalt zijn nieuws vooral uit artikels uit De Gentenaar, die worden aangevuld met blogs van vrijwilligers en reacties van lezers. De prijsuitreiking gebeurde trouwens op basis van stemmen van online-lezers. (gjdv)

Kudos aan VRTNieuws en De Morgen. Wat betreft De Gentenaar… tsja.

begrijpend lezen

Het staat in de gazet: Bloggers kraken website Crokychips (DM 23/03/2007). Het lijkt wel alsof de georganiseerde misdaad ermee gemoeid is.

Nog voor het chipsmerk Croky een domeinnaam voor zijn nieuwste product had kunnen registreren, waren enkele pientere surfers al met dat idee gaan lopen. Croky kreeg de site terug in ruil voor bergen gratis chips.

Crokidos, de jongste spruit van het chipsgamma, is nog maar pas door Croky op de markt gebracht. Het merk zocht wat reclame en mailde 214 bloggers met de vraag een videorecensie te maken over Crokidos. Die recensie zou geplaatst worden op de actiewebsite www.maakofkraak.be.

Die actiesite was nog niet actief, zo ontdekte een van de bloggers. Hij registreerde de site zelf en mailde alle betrokkenen dat hij de site ‘gegijzeld’ had. Hij eiste gratis chips voor alle 214 personen en kaartjes voor de Belgische blogawards in ruil voor de domeinnaam.

Ontdek de fouten. Erm wacht, dit zal korter zijn: ontdek de juistheden.

*zucht*

De krant heeft er twee weken over gedaan om de berichten (Maakofkraak, Maakofkraak II) op te pikken en te verwerken tot dit miezerig artikel. Misschien hadden ze toch beter wat meer research gedaan? Of gewoon gelezen wat er stond bij Pietel?

hardhorig

U kunt er tegenwoordig niet meer naast: het is niet goed gesteld met het gehoor van de jeugd. De grote schuldige is de MP3-speler, of liever, de eigenaar die dopjes steeds dieper de oren induwt en het volume steeds luider aanhoudt. Ik zou het niet wagen mijn eigen tekortkoming daarop af te wentelen, al is het natuurlijk niet onmogelijk dat mijn hardhorigheid daarmee iets heeft te maken.

Al staat het volume van mijn iPod meestal stil. Verder dan één derde wordt het niet opengedraaid, en eigenlijk houd ik het vaker nog lager. En kijk, ik ben de mens die tijdens popconcerten (en BNRF) oordopjes insteekt.

Mijn hardhorigheid gaat al langer mee, en werd, zo denk ik, familiaal doorgegeven. Nietwaar moeder? (“Wablieft? Wat zegt ge? Sorry, maar ik heb u niet verstaan.”) Let wel, ik ben niet doof. Meer nog: ik hoor té goed. Als een televisie in een andere kamer aan staat, het volume muted, dan hoor ik dat aan het gesnerp van de beeldbuis (bij een LCD zal dat dus niet lukken, denk ik). Als ik mij in een kamer aan de tuinzijde van ons huis bevind, dan hoor ik dat er iemand zijn wagen voor onze poort parkeert.

Niet een zolang geleden, heb ik mijn gehoor laten testen. 10 op 10, was het resultaat, al diende ik de examinator te vragen die score even te herhalen omdat ik hem niet had begrepen. Piepjes en getuut, op gelijk welke frequentie, worden door mijn oren zonder probleem omgepikt. (Tijdens de test heb ik overigens met opzet mijn reactie vertraagd, in een poging de score negatief te beïnvloeden. No such luck. Nu ja, luck is hier relatief.)

Vandaag staat mijn probleem haarscherp beschreven in DS: Rage opgepepte mp3-spelers is ramp voor oren van jeugd

Eén van de eerst symptomen van gehoorschade is het zogenaamde cocktaileffect. “In een ruimte waar veel omgevingslawaai is, kost het dan veel moeite om een gesprek te volgen. Ook oorsuizingen komen bij jongeren steeds vaker voor. De gevolgen van gehoorschade gaan trouwens verder dan alleen maar slecht horen. Jongeren met beschadigde oren raken achter op school omdat ze in het geroezemoes van een klas niet meer verstaan wat er wordt uitgelegd. En gehoorschade is onomkeerbaar”, beklemtoont Vinck. “Eens je haarcellen zijn beschadigd, takelen ze veel sneller af. Een remedie is er niet.”

Cocktail party effect (en niet: cocktaileffect): check. Oorsuizingen (tinnitus): check.

Dus als u mij tijdens een conversatie dwaasweg ziet knikken, of tijdens een groepsgesprek de dingen langs mij heen laat glijden, ga er dan niet zomaar van uit dat het gespreksonderwerp mij niet interesseert. Vermoedelijk begrijp ik u niet goed, en wacht ik op een teken tot slot/samenvatting voor ik u verzoek dat laatste nog eens te herhalen.