Categorie: de krant

respect

Respect voor het ongeboren leven, daar sta ik volledig achter. Ook voor homo’s heb ik respect, al hoeft het homohuwelijk niet voor mij, zo laat een zeldzame jonge kerkganger optekenen in de krant vandaag (DM).

Respect, dat hebt ge voor mensen waar ge naar opkijkt. Respect, dat hebt ge voor de arm der wet, of voor de koning. Respect dat toont ge door uw zondags pak aan te trekken, met twee woorden te spreken, en in het algemeen: uw manieren te houden.

Respect is eerbied, met een vleugje ontzetting voor het gezag dat van het betreffende onderwerp uitgaat. Respect hebt ge voor een persoon, maar slechts uiterst zelden voor een idee of gedachte. Pas op, ge kunt het ongeboren leven respecteren, en homo’s ook al, maar ik zie in ’s hemelsnaam –om in de sfeer van het onderwerp te blijven– niet in waarom ge daar ontzag voor zoudt moeten hebben. De betekenis van het werkwoord in de zin van geen geweld aandoen, onbeschadigd of in zijn waarde laten: iemands opvattingen, overtuiging respecteren dat zit in dat woord respect niet in.

(Dat een krant dan nog zoiets afdrukt. Hebben nu ook journalisten al geen zin meer voor taalcreativiteit?)

Taal leeft natuurlijk, en ik ben de eerste voor taalevolutie en -uitbreiding. Het gebruik van respect in bovenvermelde context getuigt echter van taalarmoede. De betekenis werd ontleend aan het rapperslingo, rechtstreeks uit de Engelse taal gehaald, en op basis van gelijkheid van woordbeeld blindelings geënt op het Nederlandse vocabularium. Ik heb geen respect voor dergelijke regeltjes.

dingen des levens

“Ge hebt u toch al ingeschreven”, vroeg Dirk gisteren toen ik mijn filmpke ging afgeven. Ik had geen flauw idee waar hij het over had.

“Ewel, voor dat programma van Canvas. Ze zoeken kunstenaars, een beetje gelijk De Bedenkers, maar dan voor kunst.”

Canvas Collectie: Canvas zoekt, samen met het MuHKA, PMMK, S.M.A.K. Wiels en Z33 nieuw talent en gevestigde namen voor een tentoonstelling in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Inschrijven kan nog tot vandaag middernacht.

—

Als we het toch over foto’s hebben, gisteren opende een tentoonstelling met foto’s van Hans Dekeyser, Edwin Koster en Peter Waterschoot. Gaat dat zien bij Axel Lenaerts, Kortrijksesteenweg 269, 9000 Gent. Sommige foto’s komen beter uit als er voldoende daglicht is, aldus één van de exposanten (voorsmaakje).

—

“Geen reden tot klagen over verlies koopkracht”, aldus gouverneur Guy Quaden van de Nationale Bank. “Voor de meerderheid van de bevolking zijn de prijsstijgingen zeker niet aangenaam. Maar ze zijn zeker niet ondraaglijk”, zo laat de man –die de laatste twintig jaar waarschijnlijk zelf geen boodschappen meer heeft gedaan– optekenen op de voorpagina van De Morgen.

—

“Vlaams Belang vraagt verbod op Fenomenale Feminateek in Vooruit”, lezen we in diezelfde krant.

Op de Oost-Vlaamse provincieraad van 20 februari zal het VB een motie voorleggen waarin het de provincieraad voorstelt om de raad van bestuur van Vooruit te verzoeken af te zien van de tentoonstelling, of ze minstens ontoegankelijk te maken voor minderjarigen en in ieder geval de naaktfoto’s van minderjarigen te verbieden.

Onder het motto als een kliksite niet mag, hangen we wel op een andere manier het klein kind uit. Al blijft de grens voor die tentoonstelling duidelijk: pornografische foto’s van minderjarigen kunnen niet. Niet alleen is dat moreel verwerpelijk, het is bovendien ook nog eens wettelijk verboden. Schoon argument voor de pedofilie anders: “maar meneer de rechter, die foto’s op mijn computer zijn kunst, ze komen allemaal uit de Fenomenale Feminateek!”

—

En we gaan door. “Profielen op Facebook of MySpace kunnen argument voor rechter zijn.” Ofte: “Alles wat u op het internet zet, kan tegen u gebruikt worden.” Door uw (toekomstige) werkgever bijvoorbeeld. U vergeet mijn disclaimer niet?

—

“Dat zal wel zijn”, verkondigde een andere dan tentoongestelde fotograaf op de vernissage gisterenavond. “Ik heb al een paar weken geleden mijn foto’s doorgestuurd naar de selectiecommissie. Doe jij niet mee aan die Canvascollectie dan?”

—

(Met dank aan De Morgen voor de berichtgeving.)

ongeloof

Het ongeloof van de journalist glibbert uit de krantenkop: Politie én betrokkenen zwegen over spoor naar drie moordenaars Kitty.

Opvallend is dat heel wat betrokkenen, van de overlevende slachtffers tot de burgemeester van Beersel al op de begrafenis wisten dat er drie verdachten waren. Al die tijd hielden zij en de politie hun mond.

[…]

‘Ik wist al op de dag van de begrafenis van Kitty dat de politie drie verdachten op de hielen zat. Fantastisch toch dat iedereen zin mond heeft kunnen houden en zo het onderzoek niet in gevaar heeft gebracht?’

Fantastisch inderdaad. Bijna net zo fantastisch als de afgunst en het onbegrip van het journaille dat dit niet in de media om zeep kon worden geholpen. Dat gaat de goede richting uit in elk geval: de media bericht eindelijk nog eens na de feiten (verslaggeving zoals het hoort).

ondertussen, in de gazet

Jazzcafe

Normaal moest Opatuur op 31 december om middernacht de deuren sluiten, maar Gents bekendste jazzkroeg blijft nog enkele maanden langer bestaan.

Omdat het pand waarin het café is gevestigd, nog niet verkocht is, mag Opatuur nog tot eind juni de deuren openhouden. Een nieuwe reeks concerten is al gepland.

Er is ook een vzw gesticht die na de onvermijdelijke sluiting de ideeën van Opatuur levend wil houden. Uitbater Opatuur (wie kent er zijn echte naam?): ‘In de statuten staat geschreven dat we kwetsbare akoestische muziek zoals jazz, improvisatie, hedendaags klassiek willen helpen met het organiseren van clubconcerten. Diverse etablissementen hebben me al gevraagd om een concert te organiseren. Misschien komt er zelfs een nieuw clubhuis. Want nu was het maar een keer per week club. De andere vzw-leden zijn Brecht Ranschaert, Bruno Bollaert en mijn webmaster Walter Stevens.’

Opatuur is het oudste echte jazzcafé van Gent.

Lees verder bij De Gentenaar: Leven jazzcafé Opatuur nog even verlengd.

Kristof Hoefkens. De waarheid is de gazet

De blogosfeer staat in lichterlaaie naar aanleiding van het artikel Veel ruis, weinig signaal dat gisteren is verschenen in De Standaard. Het artikel minimaliseert het aandeel van de Vlaamse blogs in het medialandschap, maar de auteur, Kristof Hoefkens, verliest zich in zijn analyse. Al had hij zichzelf nochtans gewaarschuwd: Binnen de blogosfeer heerst een ontzettend strenge sociale controle. Wie onbetrouwbare feiten brengt, wordt daarop snoeihard afgerekend.

maten en gewichten

Tsja, ik wou dit eigenlijk zonder commentaar posten. Ik ken Hugo Camps niet, anders dan van zijn stukjes uit De Morgen, die worden afgewisseld met die van Bernard Dewulf –waardoor ik overigens veel meer ben gecharmeerd. Er zit meer taal in Dewulf, meer nuance, meer inzicht ook. Maar goed, regelmatig moeten we het zonder Bernard stellen (elke andere dag, denk ik), en dan laat ik dat tekstje op de voorpagina van DM gewoon aan mij voorbij gaan.

Vanochtend sleurde Camps echter de federale politie de middeleeuwen in.

Een vrouw: BMI 31, zes te hoog voor het geijkte medische profiel, koudweg afgewezen. Ik kijk naar haar foto. Mevrouw ziet er goed uit. Vlezig maar gezond. Nee, ze neigt niet naar anorexia, is geen scharminkel, maar een Michelinmadam is ze ook weer niet. […] Normaal mens. Overigens is mevrouw laborante en geen daklegger –dan wekt enig zitvlees juist vertrouwen. Je zal maar een hiv-test laten bestuderen door een sprinkhanige del die zo graag zelf in het buisje wil.

Hm. Niet alleen schildert Camps elke vrouw, die er niet ‘vlezig en gezond’ uit ziet, af als een scharminkel of een sprinkhanige del; in dezelfde paragraaf slaagt hij er tevens in de professionele competentie van een laborante te meten aan de omvang van het zitvlees dat ze meetornt. Wantrouw de gezonde mens, is de boodschap die hij u vandaag wil meegeven.

Nu heb ik niet meteen een vooringenomenheid tegen de iets vleziger medemens. Het is uw vel, en u moet er zich goed in voelen. Het citaat van Camps bevat evenwel onwaarheden, en dat gaat mij dan weer een stap te ver.

Een BMI (ofte queteletindex naar de Gentenaar Adolphe Quételet) van 31 duidt op (eerste graads-) obesitas. Obesitas vormt, net zoals anorexia, een bedreiging voor de gezondheid. Een gezond persoon beschikt over een BMI dat zich tussen 18,5 en 25 bevindt. Daaronder of daarboven kunnen de gezondheidsrisico’s sterk oplopen.

Ziet u, meneer Camps, dat BMI van 31 is niet alleen zes te hoog voor het geijkte medische profiel, dat getalletje wijst erop dat de kans groot is dat mevrouw aan obesitas lijdt. Dat is niet ‘vlezig en gezond’, dat is ongezond. En dat hoeft u niet te minimaliseren.

(Ik schrijf het er even bij, voor de duidelijkheid. Mijn reactie gaat niet over de richtlijnen van de federale politie, dan wel of het kán dat mensen aan de hand daarvan worden afgekeurd. Mijn reactie gaat over de luchtigheid waarmee Camps zwaarlijvigheid afdoet als een akkefietje, een voetnoot in het betoog, hoewel overgewicht eigenlijk net zo’n groot probleem is als ondergewicht. En allebei kennen ze extreme gevallen die gretig in de media uitgesmeerd worden en –zoals vaak– de realiteit vertekenen.)

exclusief

In primeur krijgt u deze full-cd gratis en voor niets bij De Morgen van zaterdag 13 oktober, zo beloofde de krant al een tweetal weken. Niet voor de abonnees weliswaar, want die kregen (pas) deze week een brief in de bus waarop ze de cd konden bestellen. Wachttijd: minimum twee weken.

Eén van de voordelen om abonnee te zijn waarschijnlijk.

discriminerend

Rechter vindt website Rent-a-Wife discriminerend, staat vandaag onderaan op pagina 9 van DM te lezen. Begin april lanceerde webagentschap Emakina in opdracht van Home Entertainment Services een teaser website om hun dvd-verhuurservice te promoten. Op de site, Rent-a-Wife, kon je schijnbaar een vrouw inhuren. Wie bleef doorklikken kreeg uiteraard geen vrouw thuisbesteld, maar kwam terecht op de site van DVD Post.

Zelfs iemand met een I.Q. van 20 had door dat het om een satire ging. Blijkbaar wonen er in België mensen met een nog lager I.Q., want daar kwamen al gauw de PS, de consumentenorganisatie OIVO en het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen aanzetten. En rechter Marc D’hoore, die er niets anders op vond dan hen gelijk te geven.

Niet dat Emakina geheel vrijuit gaat in deze. Het webbedrijf moet net zoals Home Entertainment Services een dwangsom van 2.500 EUR betalen als zij de campagne herhalen. De campagne herhalen zit er vanzelfsprekend niet in, dus maakt CTO John Deprez in DM gewag van een billijke veroordeling.

“Er is niks waar we ons persoonlijk ongelukkig over moeten voelen, dus we hebben er geen enkel probleem mee. Nu weten we waaraan we ons moeten houden.” De kans dat het bedrijf in beroep gaat, is dan ook uiterst klein. “Daarover moet de raad van bestuur beslissen. Maar ik weet niet of we erbij zullen winnen door in beroep te gaan.”

Ach, en de volgende die een satire publiceert mag dan meteen voor de rechter verschijnen, gezien het precedent dat u in uw zog achterlaat? Fraai is dat.

De site werd overigens beschaafd verwijderd. Google is evenwel uw vriend, en wie de oorspronkelijke versie heeft gemist, kan ze nog steeds bekijken.

berichten, behangen en verhuizen

De gedrukte pers bericht over Gentblogt. Deze keer is het aan Knack. Huug had het er ook al over, en Patricia ook.

Is het een lokaal magazine? Een brave weblog? Een digitaal buurtcomité? Het stadsbestuur vindt Gentblogt te veel van alles een beetje om het subsidie te geven, en voor de plaatselijke media is het vooral een ongrijpbare concurrent. ‘Wij? Wij zijn een gemeenschap die elke dag op het internet samenkomt’, vinden de makers.

De rest leest u bij op de site van Knack: Berichten, behangen en verhuizen

overbodige luxe

Schrijft Agnes Goyvaerts vandaag in De Morgen:

Een geval van struisvogelpolitiek

Ik was in Londen, de voorbije dagen. Ik had me voorgenomen om niet naar handtassen te kijken, maar uit professionele interesse doe je het dan toch. Gelukkig vind ik de meeste ‘It’-tassen lelijk. Potsierlijk groot, met al dat gefrons en die zware, vergulde sluitingen, als waren het plofkoffers. Het is niet aan mij besteed en dat is maar goed zo. Zo liep ik fluitend door Selfridge’s, tot ik ineens dacht, die daar, die zou me nog iets zeggen. Wit struisvogelleder (past bij mijn horlogebandje), eenvoudig van vorm, een beetje als mijn doordeweekse boodschappentas, en zonder bling. Even kijken wat dat moet kosten. Ik land meteen terug op aarde: 1.995 pond, snel omgerekend 2.890 euro of een kleine 120.000 frank. Euh? Zijn er mensen die dat kunnen betalen? Zijn er mensen die dat überhaupt willen betalen? Jazeker. Maar zijn we dan nog wel goed bezig?

Euh? Goyvaerts is ‘lifestylejournaliste’, die zich bezig houdt met het schrijven over luxe-artikelen. Luxe-artikelen, zaken die je dus pas koopt nadat je eerst je zuurverdiende geld hebt uitgegeven aan levensnoodzakelijke dingen zoals voedsel, tandpasta en wc-papier. Luxe-artikelen zijn per definitie duur en overbodig. (Pleonasme, heet de stijlfiguur waar u naar zocht.)

Er zijn ook échte doordeweekse handtassen te koop voor pakweg 8 euro of een kleine 400 frank. Echt wel. Als u serieus goed bezig wil zijn, schrijf dan over de goedkope zaken in uw column, in plaats van de dure. Schrijf over de kringloopwinkels, over rommelmarkten, over betaalbaar design i.p.v. een forum te bieden aan hyper-dure zaken. Niet dat ik daar iets tegen heb overigens, maar wel tegen de schijnbare noodzaak om daar achteraf hypocriet over te gaan doen. Want ik heb geen nood aan een fashionista die een sociaal geweten pretendeert. Dat is overbodige luxe.