Categorie: de krant

Partij van hippies en yuppies

Eindelijk, dacht ik toen ik daarnet op mijn gemak in De Morgen het artikel ‘En toen eindigde de derde weg op een blinde muur‘ zat te lezen. Eindelijk durft iemand het eens te schrijven. Bart Eeckhout heeft het in dat artikel over waarom het socialisme op een dood spoor zit.

Als Louis Tobback nog een paar keer zijn cynische grap herhaalt dat de socialisten de tweede sterkste partij in Vlaanderen geworden zijn, dreigen ze het bij de sp.a-top nog te gaan geloven ook. Feit: het was zondag niet goed.

De socialisten hebben onvoldoende lef gehad, gaat het artikel verder, en bovendien hebben ze geen leidersfiguur om haar stem te laten horen. Meer nog: de socialisten zijn hun natuurlijke verbindingskracht met hun achterban kwijtgespeeld. De basiselementen voor de sociale maatschappij vinden we tegenwoordig ook bij de andere partijen terug, zoals CD&V en open VLD. De socialistische partij heeft zich ontzuild, en net daardoor verloren ze ook een groot deel van die achterban.

Door in te zetten op een soort ‘ethisch socialisme’ appelleerden ze aan een nieuw hooggeschoold electoraat, maar dat is dus niet altijd even trouw gebleven. [dixit Mark Elchardus, socioloog aan de VUB]

Eerder deze week schreef de Gentse burgemeester Daniël Termont nog vol trots: Sp.a is de partij van de volkshuizen én de lofts (in Gent klopt dat misschien nog nét). Het is jammer te moeten constateren dat de sp.a niet inziet dat daar een deel van het probleem in verscholen gaat. In het artikel wordt dit als volgt geïllustreerd:

“Van een arbeiderspartij zijn de socialisten overgegaan in een partij van hippies en yuppies”, valt de Nederlandse PvdA-analist Rene Cupers bij. “De yuppies werden verleid met mild marktdenken, de hippies met een libertair-progressieve agenda en een elitaire politieke correctheid, met name op multiculturele thema’s. Prototype van die koers is Freya Van den Bossche, die het bestond om met veel luister in Thailand te gaan trouwen. Dat je niet inziet dat je daarmee een slag in het gezicht geeft van je traditionele kiespubliek, zegt alles over de wereldvreemdheid van die elite.”

Het socialisme mist voeling. En ballen aan het lijf. Misschien is het tijd om terug tot de essentie te komen? Het zou jammer zijn mocht de sp.a nog maar eens van naam veranderen, om deze keer –in alle eerlijkheid– de ‘s’ weg te moeten laten.

Berichtgeving

Op zeer onregelmatige momenten durf ik wel eens nrc.next te kopen. Die krant heeft een paar grote tekortkomingen: zo is ze ontiegelijk duur (2,10 euro in BE vs 1 euro in NL), en komt ze bovendien uit Nederland, waardoor er weinig specifiek Belgische berichtgeving wordt in opgenomen. Die (grote) tekortkomingen wegen echter niet op tegen de (nog veel grotere) voordelen: de krant bevat verrassend weinig speculatieve berichtgeving, en is bovendien geschreven in duidelijke, heldere, en (dus) begrijpelijke taal. Op pagina 6, in het onderdeel Internationaal, vond ik dit:

Winnaars Vlaanderen praten over coalitie
De Vlaamse minister-president Kris Peeters, die maandagavond het ontslag van zijn regering indiende, is gisteren begonnen met verkennende gesprekken voor een nieuwe coalitie op Vlaams niveau. Zijn partij, de christen-democratische CD&V, werd tijdens de regionale verkiezingen zondag met 22,9 procent de grootste in Vlaanderen. Peeters sprak als eerste met voorzitter Bart De Wever van de nationalistische N-VA, met 13,1 procent de grote winnaar van de Vlaamse verkiezingen. De N-VA dringt aan op een verdere staatshervorming op Belgisch niveau. De Wever zei gisteren bereid te zijn om “water bij de wijn te doen” om een Vlaamse regering mogelijk te maken. Zijn N-VA stapte eind vorig jaar uit een Belgische coalitie, wat leidde tot de val van de regering van Yves Leterme.

De krant waarop wij geabonneerd zijn, De Morgen, doet er al drie dagen over, telkens met minstens zes pagina’s, om hetzelfde te zeggen.

Meer vrouwen!

Schrijft Tim F. Van der Mensbrugghe, zopas ontslagen bij De Morgen, gisteren op zijn weblog:

Een kleine telling leert ons dat er op de redactievloer van De Morgen nog exact zeventien vrouwen rondlopen na het opstappen van politiek journaliste Liesbeth Van Impe. Op een totaal van tachtig redactieleden is dat minder dan een vierde. Goed bezig voor een krant die pocht met haar open geest en ruimdenkendheid.

Mja. Daarvoor waren het er natuurlijk ‘slechts’ achttien. Hoeveel Turken werken er overigens? Chinezen? Amerikanen? Gehandicapten? Vrouwen met een snor? Met valse borsten? Met kinderen? En getrouwd? Mannen met blond haar? Met bruin haar? Met grijs haar? Zonder haar? Met een spraakgebrek? Met vier vingers? Zonder ballen aan hun lijf?

Journalistieke prioriteiten

Wat lees ik vandaag in één van de vodden die verkoopscijfers belangrijker vinden dan inhoud?

Merkwaardig is hoe presidentiële affaires in de tijd van John F. Kennedy geheim konden blijven. Naar verluidt was de pers op de hoogte van Beardsley Alfords verhouding met JFK. In die dagen was de ongeschreven overeenkomst onder het perskorps in Washington echter dat er over zulke zaken niet bericht werd. [Maîtresse JFK doet boekje open, DM, 26/05/2009]

Amper 50 jaar geleden vond de pers het not done om over het privéleven van ‘publieke’ figuren te rapporteren. Vandaag wordt daar niet alleen over bericht, maar gebruikt de media die informatie om nieuws te maken. Het is tekenend hoe de pers dit vandaag als merkwaardig omschrijft.

Zeer schrijnend, en tegelijk ook typerend voor de hedendaagse berichtgeving, is het contrast tussen de kop van het artikel (Maîtresse JFK doet boekje open) en de blijvende terughoudendheid van Beardsley Alford:

In 2003 werd de affaire onthuld in de Kennedybiografie An Unfinished Life: John F. Kennedy, 1917-1963 van Robert Dallek. Journalisten spoorden de vrouw toen op, maar meer dan het bevestigen deed ze niet.

[…]

Volgens Mercandetti zal het manuscript, dat deze herfst voltooid moet zijn, vooral gaan over het verlies van onschuld. […] Volgens literair agent Mark Reiter is zijn cliënte Mimi Beardsley Alford niet van plan om in het boek al te veel pikante details prijs te geven.

Jaja, ik ben niet naïef: mevrouw Beardsley Alford zal er een schone boterham aan verdienen, er zit een hele marketingcampagne achter, en ze is de eerste uit een blijkbaar lange reeks maîtresses die ‘uit het bed’ klapt. Bijna vijftig jaar na datum weliswaar, en zesenveertig jaar na het overlijden van de man in kwestie. Dat soort discipline zou de hedendaagse pers wat meer mogen opbrengen.

Verkiezingen: het staat alvast niet in de krant

Tom Boonen opnieuw betrapt op cocaïne. Het is breaking voorpaginanieuws voor al onze Vlaemsche gazetten. Het zal ergens wel maatschappelijk relevant zijn, het interesseert mij matig, maar dat is een persoonlijke voorkeur, vermoed ik. Wat mij wel interesseert, zijn de verkiezingen die –toegegeven– het land deze keer niet echt in een stevige houdgreep vastzetten. De grote partijen zijn dan ook allemaal centrum, met een klein beetje linkse of rechtse neigingen, maar veel variatie is er niet meer in ons politieke landschap. Maar wanneer zijn het alweer verkiezingen? Het is ergens in juni, dacht ik.

Geen nood: elke krant heeft een special over de verkiezingen, en ik vind het daar wel in een oogopslag. Voor de aardigheid neem ik ook even een kijkje bij deredactie.be. Hoewel dat strikt genomen geen krantensite is natuurlijk, is deredactie.be één van de sites die het meest overkoepelend en ‘media-integrerend’ tewerk gaat.

  • Bij De Morgen moet ik zoeken, naar hun ‘volledig dossier’ over de verkiezingen 2009. De link vind ik terug op een heel onopvallende plaats in de rechterkolom –het kon reclame zijn. In het onderdeel verkiezingen 2009, vind ik nergens de datum van de nakende verkiezingen terug. Vreemd, dat lijkt mij anders toch wel zeer fundamentele informatie.
  • Op de site van De Standaard, hoef ik niet lang te zoeken naar het dossier. In de hoofdnavigatie bovenaan staat een duidelijke link naar verkiezingen, in een andere en agressievere (dus meer aandacht trekkende) kleur dan de rest van de links. In dat onderdeel verkiezingen vind ik evenwel niet meteen de datum terug, tot ik alles minutieus overloop, en… helaba!… links van dat stemtestverkiezingenlogo staat geen gekribbel, maar een datum, negentig graden tegenwijzerszin gedraaid. Zou het kunnen?
  • Ook bij De Gentenaar / Het Nieuwsblad, staat een duidelijke link –in een iets onopvallender kleur– naar het verkiezingsdossier. De krant behoort tot dezelfde familie van DS, dus het systeem is gelijkaardig opgebouwd. Maar kijk eens hier: we klikken door naar het onderdeel verkiezingen, en wat springt ons meteen in het oog? 7 JUNI 2009 VERKIEZINGEN; het kan moeilijk duidelijker.
  • En jawel, ook bij De Tijd is er een ‘snellink’ naar het onderdeel verkiezingen. Geen datum evenwel; integendeel: de informatie op die pagina is bijzonder schaars.
  • Bij Gazet van Antwerpen / Het Belang van Limburg, moeten we opnieuw duchtig op zoek. Helemaal onderaan vinden we een link naar Verkiezingen 2009, maar wanneer die plaatsvinden, wordt nergens vermeld.
  • De site van Het Laatste Nieuws is veruit de lelijkste die ik ben tegengekomen. Boonen werd ook daar betrapt, maar ik moet eerst nog voorbij een koppel borsten en Lindsay Lohan verkleed als Marilyn Monroe, voor ik aan de linkerkant verkiezingsbollekes opmerk. Doorklikken naar het verkiezingsdossier levert ons artikels op, maar geen datum.
  • De site van deredactie.be is zopas vernieuwd. De link naar het verkiezingsdossier staat bovenaan in het hoofdmenu. In het onderdeel verkiezingen 09 vinden we allerlei diepzinnige en grondig uitgewerkte zaken, maar de datum waarop de verkiezingen plaatsvinden, vinden we er niet op terug.

Slechts twee krantensites vermelden de datum waarop de komende verkiezingen plaatsvinden. Slechts één van die twee sites, die van De Gentenaar / Het Nieuwsblad, vermeldt die datum echt duidelijk.

Weinig kranten geven ook degelijke achtergrondinformatie –andere dan de nieuwsartikels. De site van deredactie.be scoort op dat vlak het hoogste, op de voet gevolgd door die van De Standaard. Geen enkele andere krantensite kan daaraan tillen; De Tijd waagt een halfslachtige poging; bij De Gentenaar / Het Nieuwsblad vinden we voornamelijk de oppervlakkige stemtest terug; en bij De Morgen, de krant waarop wij zijn geabonneerd, vinden we al helemaal geen achtergrondinformatie. Niets, noppes, nougabollen –Yves Desmet mag meteen wat eigenhandig gestoken pluimen uit zijn gat halen.

Gaat het echt zo slecht met de krant, is een vraag die veel werd geopperd naar aanleiding van dat press for more gedoe. Misschien ben ik te veeleisend, maar als een krant nog geen basisinformatie (zoals de datum van de verkiezingen die minder dan een maand weg zijn) en bijkomende neutrale achtergrondinformatie kan voorzien…

Press for more: het gat van de cultuur

“Bourgeois?”, was de reactie op mijn facebook status update vanuit de Theaterzaal van Vooruit, gisteren. Ik zat er voor Press we can, waar de mogelijke toekomst voor kritische cultuurberichtgeving werd bediscussieerd. Het evenement kaderde in de context van press for more, dat zichzelf als doel heeft gesteld de kritische cultuurjournalistiek te redden. De verwachtingen waren hoog.

Bourgeois was ten andere een excellente omschrijving omschrijving van het gebeuren. Het is helemaal geen flauwe toespeling op de aanwezigheid van de ex-mediaminister, maar typeert ten voeten uit, niet alleen het gebeuren van gisteren, maar ook de ruimer op te vatten geestesstemming van het links intellectualisme. Gisteren perfect belichaamd door Yves Desmet overigens, maar daar kom ik nog wel op terug.

Caroline Pauwels, een academica van de VUB, sneltreinde ons door een te groot aantal powerpoints, waaruit wel een aantal goede standpunten naar voren kwamen, maar waarvoor vanzelfsprekend geen tijd was om ze verder toe te lichten. Zoals Werner Trio, de presentator die het niet nodig vond zichzelf aan het publiek voor te stellen, het achteraf mooi samenvatte: “u hebt ons allemaal een beetje bouche bée achtergelaten.” Dorian van der Brempt was een interessant man om naar te luisteren, maar de meest geslaagde interventies kwamen van de ludiek voorgestelde rustpunten. Jan de Smet legde de vinger op de wonde: “we hebben net zoveel maanden gespendeerd om een theater tournee in elkaar te steken, maar het is bijna onmogelijk om een recensent in de zaal te krijgen. En dan word ik opgebeld door een journalist, die mij niet vraagt hoe het zit met dat stuk, en hoe we daartoe zijn gekomen, maar mij wel vraagt welk bier ik het liefste drink, en waar, en wie mijn favoriete onenightstand is.” Ik parafraseer, maar het kwam wel degelijk daarop neer. Hij werd nadien –vlak voor de pauze– overigens bijgetreden door Nigel Williams.

Na een pauze van (meer dan) 20 minuten bleken er nog een dertigtal minuten voor het geplande ‘debat’, waaraan Geert Bourgeois (ex-mediaminister, Vlaams volksvertegenwoordiger N-VA), Stephan Moens (freelance cultuurjournalist), Yves Desmet (politiek hoofdredacteur De Morgen), Geert Buelens (publicist, hoogleraar Universiteit Utrecht) en Kristof Michiels (onderzoeker IBBT – SMIT Cultuurlab) mochten deelnemen. Yves Desmet heeft geen enkele inhoudelijk releveante –of zelfs maar interessante– bijdrage geleverd. Hij dramde maar door in een zelfverheerlijkende sofisterij, waarin het hem vooral te doen was om zijn gelijk te behalen. Het typeert de hedendaagse traditionele media, waar het verkoopscijfers primeren op inhoud.

De angst was bijwijlen tastbaar. Han Soete, van Indymedia, haalde in zijn discours voor de pauze nog vlijtig uit tegen de traditionele media. Niet meteen de goede aanpak, in een schraal medialandschap waar het tot een synergie moet komen, en niet tot een oorlog. Maar goed, men zag Yves Desmet zichtbaar kleiner worden toen Kristof Michiels het had over de mogelijkheid van “free content”. Het idee werd met grote overtuiging afgebroken, en ook de vaststelling van Geert Bourgeois dat hij zich niet langer richt tot de krant voor nieuwsitems, maar enkel voor analyses en diepere achtergronden, leek bij Desmet geen ingang te vinden.

Let wel, de traditionele media zijn overtuigd van het betalende model –voor zichzelf dan wel. Wat betreft de journalist, die krijgt steeds minder voor die inhoud. Persberichten worden met copy-paste tot een artikel getransformeerd, foto’s worden van het net gehaald (daar is het dan weer wel goed voor), en wat wordt omschreven als al té niche, vindt geen plaats meer in de krant.

Volksverheffing werd gisteren nog voorgesteld als een vies woord, maar ik denk dat het tijd wordt om het volk opnieuw te verheffen. In (niet zoveel) vroegere tijden was dat overigens nog een nobele doelstelling van het socialisme, getuige daarvan het gebouw waar het discours gisterenavond plaatsvond. Het socialisme is verworden tot een gezapig links intellectualisme –al hebben ze de naam (om marketingredenen) behouden– dat ondertussen zo bourgeois is geworden als de mensen waar de beweging destijds tegen in opstand was gekomen.

Het zijn nochtans boeiende tijden, vol opportuniteiten. Het medialandschap wordt geheel hertekend, en de controle op de informatiestroom wordt steeds meer uit handen genomen van de usual suspects. Het wordt tijd om de mensen daarover op te voeden en te begeleiden, zodat ze hun weg vinden in die stroom. En was dat niet ook wat de taak van een goede journalist?

deontologie in de zaak Siffer vs Versnick

Woensdag stuurde Thomas Siffer, Hoofdredacteur Story, Sanoma Magazines Belgium, een ‘persbericht’ de wereld rond, waarin hij zijn ongenoegen uitte over het vermeende gedrag van Geert Versnick, Gentse schepen en volksvertegenwoordiger van open VLD, tijdens een etentje in het Gentse restaurant Steendam 66.

Bij Het Project krijgen we regelmatig gelijkaardige grieven in de redactiebus, maar tenzij het gegeven in een brede en min of meer objectieve context kan worden gesitueerd, worden die zaken erm… geklasseerd. Hoewel het deze keer over een mogelijke overtreding van het rookverbod op restaurant ging, leek de toon van het ‘persbericht’ ons iets te subjectief om zomaar over te nemen.

De collega’s van De Gentenaar dachten daar duidelijk anders over, want zij publiceerden zonder dralen een artikel onder de welluidende naam Open VLD-politicus dreigt met geweld tegen Story-baas. De inhoud van het artikel is bijna eenzijdig op het persbericht van Siffer (25kb word doc) gebaseerd, al laat de tekst uitschijnen dat de journalist op zijn minst een poging heeft ondernomen om alle partijen aan het woord te laten.

Siffer haalt iedereen door het slijk, niet alleen Versnick:

De discussie escaleerde en Versnick maakte een dreigement, aldus Siffer. “Ik zal u eens een paar pletsen tegen uw kop geven”, zei Versnick. Toen was ik zo onthutst dat ik hem vroeg of hij wel besefte wat hij gezegd had. Maar hij herhaalde: “Ik ga u een paar pletsen tegen uw kop geven als ge niet rap maakt dat ge hier weg zijt.”

maar ook de restauranthouder, waarover hij laat optekenen:

De eigenaar van het restaurant kwam ertussen. Hij zei dat hij al vijfhonderdduizend frank betaald had aan boetes wegens vluchtmisdrijf, snelheidsovertredingen en dronkenschap. Een boete voor roken kon er voor hem nog wel bij.

Vandaag laat De Gentenaar toch ook de restauranthouder zelf aan het woord: Thomas Siffer wou Geert Versnick duidelijk provoceren.

Een getuige van het ophefmakende ‘rookincident’ tussen schepen Versnick en Story-hoofdredacteur Thomas Siffer in restaurant Steendam66 is formeel: “Het is Siffer die naar de tafel van Versnick gestapt is, met zijn vinger heeft staan wijzen en provoceerde. Versnick is al die tijd rustig gebleven.” […] “Maar ja… meneer Siffer was ook wel wat aangeschoten.”

Ondertussen is het kwaad geschied, want De Standaard nam het artikel over, en in de roddelrubriek van De Morgen (Onder vrienden) las ik vanochtend op pagina 4

Een beetje Vlaams politicus kan zich maar beter koest houden in de horeca. Nadat Pieter De Crem een wekenlange kater heeft overgehouden aan een stevig gemarineerd cafébezoek in New York wacht Open Vld-politicus Geert Versnick nu hetzelfde lot. Versnick kreeg het in een Gents restaurant stevig aan de stok met Story-hoofdredacteur Thomas Siffer: die laatste zag het niet zitten dat de tafel van Versnick het rookverbod in restaurants negeerde. De politicus zelf vond dat, aldus Siffer in een brief aan De Standaard, geen probleem: “Ik ben immers tégen die wet. Dus vind ik dat mijn vrienden mogen roken.” Uiteindelijk haalde Versnick zelfs de dreigementen boven: “Ik zal u een een paar pletsen tegen uw kop geven”. Volgens de Open Vld’er is de versie van Siffer “onjuist”.

Zal ik even een paar open deuren intrappen?

  • Feit: Siffer is sp.a (hij was hun communicatie-adviseur voor hij bij Story aan de slag ging); Versnick is Open Vld.
  • Wacht Thomas Siffer nu ook het ontslag zoals Nathalie Lubbe Bakker? Is De Gentenaar nu even gevaarlijk als de gemiddelde blog(ger)?
  • Primeert snelheid op de journalistieke deontologie? Moet men niet eerst wat fact checking doen, voor men klakkeloos een eenzijdige klacht overneemt?
  • En vooral: waar zit de nieuwswaarde in dit bericht?

Wat ervan waar is? Wie gelijk heeft? Dat interesseert mij nu eens echt niet. Dit –al té persoonlijke– potje had gedekt moeten blijven.

(Waarom ik het dan aanhaal? Omdat u nog kritischer zou staan tegenover wat u in/door de media voorgeschoteld krijgt.)

—

update 12/01/2009: Brecht Decaestecker, mediajournalist bij de krant De Morgen, post op zijn blog een getuigenis van Willem Stellamans, creatief directeur van productiehuis Eyeworks, die deel uitmaakte van Siffers gezelschap. Ook al geen neutrale bron, die bovendien een derde ‘persoon van invloed’ in de modder meesleurt. Niettemin, zijn getuigenis leest u in Thomas Siffer versus Geert Versnick (deel 2).

wij verkondigen de boodschap

…maar een niet zo positieve, op het eerste gezicht.

De mensen worden apathisch, wordt wel eens beweerd. Op een halve meter van waar ze staan wordt een man in elkaar geklopt of een vrouw beroofd, en geen kat die een poot uitsteekt om te helpen. Bang voor de repercussies, bang om zelf slachtoffer te worden, of gewoon te verbouwereerd om te reageren (onderschat dat laatste maar niet). Nochtans, tegenwoordig kunnen we de krant niet meer openslaan of er staat weer een slachtofferverhaal in.

Man bemiddelt in gevecht en verliest oog: deels eigen schuld, mag ik vandaag in DM lezen.

Khalid Boussaïd, de Genkenaar die in 2007 wilde bemiddelen in een gevecht en daarbij een oog verloor, heeft dat verlies volgens de rechtbank deels aan zichzelf te danken. ‘Als hij niet tussenbeide was gekomen, had hij zijn oog nog.’

Een waarheid als een koe, denken wij dan. Maar als de beide partijen niet met vechten waren begonnen, had hij zijn oog ook nog, willen we die simplistische redenering gerust verder doortrekken.

“Mijn cliënt heeft de ruzie niet eens zien ontstaan, laat staan dat hij er deel van uitmaakt”, zegt Boussaïds advocaat An Persegaele. “Hij zat in dezelfde coupé toen zijn vrienden in een gevecht verwikkeld geraakten. Hij is opgestaan om tussenbeide te komen. Dat bevestigen alle partijen.”

We zouden het wat te ver drijven om de uitspraak van het gerechtshof een zekere vorm van amaurisme (i) toe te dragen –zeker al omdat we met de finesse van de zaak niet bekend zijn en ons enkel op dat ene krantenbericht kunnen baseren– maar bemoedigend voor al wie een helpende hand wil uitsteken, is die uitspraak evenmin te noemen.

—

(i) Arnaud Amaury, abt van de cisterciënzers, is de geschiedenis voornamelijk ingegaan omwille van zijn uitspraak Tuez-les tous, Dieu reconnaîtra les siens.. Het was zijn antwoord op de vraag van de kruisvaarders die, toen ze de stad Béziers belegerden om hen van de ketterende Katharen te ‘bevrijden’, vroegen hoe ze de katholieken van de Katharen moesten onderscheiden. De hele stad, goed voor zo’n 20.000 mensen, waarvan volgens sommige bronnen amper 200 Katharen, werd vervolgens uitgemoord.

bloggers: bloedzuigers

Weg met De Crem, zo gonst het precies overal door de Grootsche Vlaemsche Blogoosfeer! Maar ik zeg u, waarom stoppen bij onze Zatte CD&V-er, Vlaenderens Trots in de Verenigde Staten, partijgenoot van de meest verlichte Premier aan wie we ons in dit en alle vorige levens hebben mogen onderwerpen? Neen, dit kan niet volstaan.

Want, waarde lezers, gisteren nog heb ik in een links dagblad moeten lezen, hoe één van hun columnisten, die somtijds luisterend naar de naam Hugo Camps, de bloggers in één pennentrek over dezelfde kam waarmede Pieter De Crem des ochtends zijn haren weerbarstig tegen de wind mag instrijken, heeft gescheerd! (*) De snoodaard noemde ons aldaar, en ik citeer: ‘bloedzuigers’, en hij voegde daaraan toe, en ik citeer alras opnieuw: ‘niet mijn favoriete gedierte’. Den schalk schrijft in onverlaten overmoed:

Bloggers: bloedzuigers, niet mijn favoriete gedierte.

Ik verpoos even, en wacht tot de storm boven de blogosfeer nu pas echt uitbarst! Massahysterie! Lynchmobbing! Ophangtouwgetrek! Bloedgeruik! Pek ende veren! Geef ons gauw ene stok, wij hebben reeds menige hond om te slaan. Voorwaartsch, kameraden, om dat Vlaemsche Bloggersvolk ten strijde te leiden!

—

(*)  Jawel: gescheerd, en niet geschoren!

de grap van Desmet

Het ganse land was in rep en roer toen de VRT onder druk van de Joodse Gemeenschap de uitzending van Jeroen Meus over Hitlers vermeende plat préferé afvoerde. Yves Desmet, hoofdredacteur van De Morgen, was één van de mensen die het niet eens was met de knieval van de VRT (cfr het gaat om fatsoen).

“Wat las Adolf Hitler?“, titelde De Morgen op de achterkant van haar gazet, woensdag in het onderdeel Uitgelezen. Wie de krant openvouwde, kon er niet naast kijken –de laatste pagina is bijna zo belangrijk als de eerste. Joseph Pearce bespreekt er Hitlers privébibliotheek van Timothy W. Rybak. Niet weinig relevant, Pearce is een Vlaams schrijver en ontdekte op zijn veertiende dat zijn vader geen Brit was maar een Duitser van joodse afkomst, die een jaar voor het uitbreken van de oorlog naar Engeland vluchtte en een andere naam en identiteit aannam. [bron: Meulenhoff auteurspagina] Zijn bespreking eindigt uitzonderlijk positief: Hitlers privébibliotheek is een van de boeiendste boeken die ooit over Adolf Hitler zijn verschenen.

Maar hola! Geen Joodse hysterie deze keer. Geen consternatie in de media. Want, begod, ’t is een boek! Over andere boeken dan nog!! Dat moet wel maatschappelijk relevant zijn!!!

Maar bon, of het zo door Yves Desmet bedoeld was, ik weet het niet. Ik heb er in elk geval hartelijk om gelachen. (Al heb ik er mij achteraf om verbaasd dat er nergens met een woord over gerept werd.)