Categorie: de krant

Ingelepeld

1. Rijdom der natie
Rijkdom best verdeeld in Vlaanderen, volgens De Standaard; Vlaanderen verdeelt inkomens beter volgens Het Nieuwsblad; Rijken besteden dubbel zo veel aan gezondheidszorg volgens GVA; Vlaanderen is rijker en meer egalitair volgens HLN. Allevier beroepen ze zich op een Belgastukje dat het heeft over een artikel in L’Echo dat bericht over een studie uitgevoerd door ING.

“75% van de minst gefortuneerde Vlamingen beschikt over 67% van het totale inkomen.”
Vragen die ik mij daarbij stel (zonder de studie zelf te hebben gezien): (a) 25% van de meest gefortuneerde Vlamingen beschikt dus over 33% van het inkomen? (b) bij welk getal zijn die percentages gelijk? 50%? Minder? (c) Over hoeveel % van het totale inkomen beschikken pakweg de rijkste 10% van de Vlamingen? En de rijkste 5%? En omgekeerd, de armste 10%, 5%?

2. Borsten, vuur en gevaarlijke dingen i
Waarom niemand betaalt voor de borsten van Siska Schoeters, dat legt Het Nieuwsblad haarfijn uit. Had iemand daar uitleg bij nodig? Echt?

(Had ik al gezegd dat ik Siska Schoeters in ’t echt tegen ’t lijf ben gelopen? Als iemand daar een miljoen of zo voor over heeft, wil ik daar anders wel eens over vertellen. Haar borsten waren er ook bij.)

3. Death & taxes vanzelfsprekend
Het stond op de voorpagina van DM, maar behalve het opiniestuk van huissofist Walter Pauli (Taxes For Life) is er op het gratis gedeelte van de site niet echt meer iets over terug te vinden. Fiscus verdient aan Music for Life vinden we via google echter terug bij Het Nieuwsblad. De staat geeft al een miljoen euro aan Music for Life, maar die 10.000 die de fiscus halsstarrig ‘weigert’ kwijt te schelden, zijn in het verkeerde keelgat van gul en correct Vlaanderen geschoten –tenminste, dat gevoel wil de media ons toch opdringen.

—

  1. George Lakoff, Women, Fire and Dangerous Things: What Categories Reveal about the Mind, The University of Chicago Press, 1987, ISBN 0-226-46804-6

Yo soy una muchacha

Mijn profiel komt overeen met het profiel van de 1.058 lezeressen van het maandblad Feeling. De booschap is duidelijk, lees ik in het artikel bij De Standaard (Vlaamse vrouw droomt niet van chique spullen): de Vlaamse vrouw wil kunnen doen waar ze zin in heeft (77 procent), reizen (73 procent) en tijd voor zichzelf (72 procent). (Ikookikookikook!)

Wat heeft professor Ignace Glorieux, tijdssocioloog aan de Vrije Universiteit Brussel, daar verder over te zeggen?

Vrouwen hebben het gevoel dat hun werk nooit gedaan is, precies door de aard van de taken die ze opnemen […] Vandaar dat bij vrouwen vandaag heel sterk het gevoel overheerst: laat mij toch gewoon eens allemaal gerust. […] En waar zit de nieuwe man in heel dit verhaal? […] Hij trekt zich terug in zijn bureau, of in een hobbykamer om muziek te maken.

Ziet ge, ik wist het. Ik wil al gans mijn leven een instrument spelen –ik ben ooit zelfs eens notenleer begonnen aan de akademie. Misschien moet ik dat toch maar dringend eens opnieuw overwegen, kwestie van mijn mannelijk kant toch nog aan bod te laten komen.

Damn. Nog goed dat ik elke dag anderhalve krant lees. Want dáár heeft een échte vrouw geen tijd voor, geloof ik. Ha!

Stijgende kansen

Hoe hoger het diploma, hoe lager de kans op werk, kopt een niet nader genoemde krant vanochtend. In een (veel) kleiner gedrukte ondertitel valt nochtans reeds te lezen dat hogeropgeleiden de snelst groeiende groep onder de werkzoekenden vormen.

Hoedt u zich, wil ik u graag eens betuttelen, voor dergelijke fouten. De bewering in de titel is geheel onjuist; de bewering in de ondertitel is correct. Yves Desmet, de man die zich afvraagt waarom het extreme steeds –maar verkeerdelijk– wordt benadrukt in de berichtgeving, vindt hier meteen een schoolvoorbeeld van hoe het niet moet. Om de krantenverkoop een handje te helpen, besluit men in de redactie dan maar een ophefmakende krantenkop te bedenken. Blijkbaar is het niet zo erg dat in die kop geen letter waarheid staat.

Mensen met een diploma hoger onderwijs behoren inderdaad tot de snelst groeiende groep bij de werkzoekenden, toch in relatieve cijfers. Het is een beetje zoals die Vlaamse kwaliteitskrant, De Morgen, die volgens het bericht in DS (De Standaard blijft groeien, 07/11/2009), die andere Vlaamse kwaliteitskrant, de grootste stijger in het Vlaamse krantenlandschap is. Met maar liefst 53.719 verkochte exemplaren per dag(!) –behalve dan dat Het Laatste Nieuws er 290.015 per dag verkoopt.

Zo ook met die werkloosheidscijfers. Volgens het bericht in de krant waren er 564.478 werkzoekenden in oktober 2009. 78.926 daarvan zijn mensen met een diploma hoger onderwijs (een stijging van 20% t.o.v. okotber 2008); 305.353 daarvan zijn mensen met een diploma voor een opleiding tot het secundair onderwijs (een stijging van 12%). Dus inderdaad, procentueel bekeken stijgt de groep mensen men een diploma hoger onderwijs sterker dan de groep mensen met een diploma secundair onderwijs. In absolute cijfers kunnen we evenwel nog steeds besluiten dat, wanneer u maximaal over een diploma (of getuigschrift) van het secundair onderwijs beschikt, de kans kleiner is dat u werk hebt dan wanneer u een diploma hoger onderwijs hebt (resp. 54% vs 13% van de werklozen in oktober 2009).

—

(Minder relevante maar toch pertinente nagedachte.)

Hoe zit dat overigens met die cijfers? Volgens Statbel waren er in de eerste helft van 2009, 367.000 werklozen in België. Een gigantische stijging, vind ik dat, van 367.000 in de eerste helft van 2009, naar 564.478 in oktober 2009.

DM haalt de cijfers echter bij de RVA, en daar vinden we terug dat er in september 444.503 werkzoekenden waren (die een uitkering kregen van de RVA –zie ook deze mededeling). Op één maand tijd zouden er (volgens de cijfers van de RVA) dus 119.975 werklozen bij gekomen zijn.

Pas op, in een andere tabel vinden we dan terug dat er in september 2009 (tel de totalen op) 474.741 niet-werkende werkzoekenden die recht hebben op uitkeringen betaald door de RVA waren (dan komen er twee ‘soorten’ mensen bij); of zelfs 695.115 als we er de niet-werkende niet-werkzoekenden wel uitgekeerden bijtellen. Ik ben niet echt zeker met welke cijfers ik de gegevens uit DM moet vergelijken –de cijfers voor oktober vind ik er (nog) niet terug.

—

Caveat: geen van al die werklozen werkt bij die populaire Gentse stadsblog vanzelfsprekend.

Dingeskes. De Morgen.

Misschien moeten ze toch maar eens terug een soortement redacteur aannemen bij De Morgen, want de laatste tijd staat de krant vol van dergelijke fouten: Van 2003 tot en met 2007 bracht de combitaks de stadskas meer dan 500.000 euro op, maar omstreden is hij niet. Zeker niet in gevallen als deze, wanneer meerdere mensen beweren onrechtmatig opgepakt te zijn geweest. “Die mensen kunnen bezwaar aantekenen tegen de combitaks”, verklaart […] (“Onomstreden” was het woord waarnaar de [hoofd|eind|-]redacteur zocht neem ik aan.) Dit blog is inderdaad evenmin vrij van fouten, maar ik pretendeer dan ook niet Vlaanderens meest kwalitatieve publicatie te zijn. Och, ’t is de laatste keer dat ik er iets over gezegd heb. Serieus.

Een zeer interessante aanzet verder, van Yves Desmet, in zijn stuk, pardon: essay, Makkers, staakt uw wild geraas (let op de subtiliteit van de titel, waarmee hij tegelijkertijd aangeeft dat hij wel degelijk tot het links intellectualisme behoort, en er toch een heel erg klein beetje afstand van neemt). Een beetje raar misschien die tekst overigens, wanneer hij schrijft dat we vooral de radicale kant van de islam bekritiseren, terwijl die –in zijn argumentatie– eigenlijk een minderheid vertegenwoordigt. Een beetje hypocriet noem ik dat dan, gezien de media vanzelfsprekend niets liever doet dan dergelijke extremismen in de verf te zetten. Waarom kreeg anders zo’n ontzettende uitzondering als Nordine Taouil zo’n uitvoerig platform in diezelfde krant?

Verder is het interessant om zien dat ook hij De Groene Amsterdammer leest, of toch op zijn minst het stuk Nederland is een zacht pakje boter (30 oktober), waarin ook Margreet Fogteloo het heeft over Paul Scheffers Het land van aankomst. Jammer dat Desmet geen tijd meer had om ook De Europese Revolutie: Hoe de islam ons voorgoed veranderde van Christopher Caldwell te lezen. In de Groene staan overigens al een hele tijd interessante artikels over het migratieprobleem in Nederland. Opvallend hoe daar (in die berichtgeving in de Groene dus) overigens de zaken meer worden toegelicht en bevraagd en er minder opinies worden gespuid.

Hilarische opiniestukjes ook, dit weekend, over het algemeen rookverbod. Journalist Douglas De Coninck (ex-kettingroker, of toch bijna), schrijft een heel eloquent stuk voor de invoering van het verbod, die er niet voor terugdeinst even de draak te steken met de emo-oproep van Walter Pauli. Daar tegenover plaats men dan een stuk van Luc De Bauw, secretaris-general van Fed.Ho.R.Ca Vlaanderen, die argumenten aanbrengt die niet alleen De Coninck zopas had weerlegd, maar tevens ontkracht werden door de resultaten in de andere Europese landen waar het rookverbod reeds langer een feit is.

Waardeloos

Belg bezit gemiddeld 159.000 euro, zo kopte De Morgen dit weekend niet alleen haar katern De Financiële Morgen, maar ook op de voorpagina van de krant had de redactie een rood vakje voorzien met daarin die informatie. Non-informatie, kan u gerust stellen.

159.000 euro gemiddeld, dat is immers volgens de krant, 802,5 miljard euro ‘geld’ plus 901 miljard euro onroerend goed, gedeeld door een bevolking van 10,7 miljoen. Als uw vermogen beduidend lager uitkomt, vermeldt de krant er in het artikel nog bij, dan hoeft u zich niet meteen zorgen te maken. De statistieken geven niet aan hoe de rijkdom over de bevolking verdeeld is.

Duh. Double-duh. Lies, damned lies and statistics gaat hier zelfs niet op. Er zit geen enkele waarde in deze bewering. Niets. Nada. Noppes. Het cijfer beantwoordt aan geen enkele realiteit. Om het in perspectief te plaatsen, is deze kop even waardevol als Is prins Laurent dan toch de papa van Clément? (Ja, ik ben dat voorbeeld speciaal voor u gaan zoeken.)

Archè

Damn. Water, zo schrijft De Standaard, is een eerste vereiste om ruimtestations te bouwen. Had Thales i dan toch gelijk?

—

  1. Thales van Milete wordt beschouwd als de eerste westerse filosoof. Niet dat er iets concreets van hem is overgebleven, zijn filosofie bereikt ons enkel via testimonia. De oerstof, het gegeven waardoor en/of waaruit alles bestaat (ook bekend als de archè) is water, zo beweerde de man, die alras werd tegengesproken door Anaximandros, ook al uit Milete. Die heeft het dan weer over het apeiron –of onbegrensde. Redelijk vooruitstrevend, die Anaximandros, want –sterk veralgemeend– gaat zijn visie nog steeds op (inclusief Darwinistisch aandoende evolutietheorie). Hij wordt op zijn beurt evenwel tegengesproken door zijn eigen leerling, de iets minder inzichtelijke Anaximenes. Ook al uit Milete dus, en volgens hem is het lucht. Al dan niet gebakken.

Waarheid, fictie, en de onbestaande grens daartussen

Gisteren kon u naar Shattered Glass kijken op Canvas. De film gaat over de 25-jarige Amerikaanse journalist Stephen Glass, die tussen 1995 en 1998 zo’n 41 stukken heeft geschreven voor het (politieke) magazine The New Republic, waarvan er achteraf minstens 27 grotendeels of geheel verzonnen bleken.

He handed us fiction after fiction, and we printed them all as fact. Because we found him… entertaining. It’s indefensible! Don’t you know that?

De film verscheen in 2003, en is gebaseerd op het gelijknamige artikel, Shattered Glass, waarmee journalist Buzz Bissinger in september 1998 het bedrog aan de kaak stelde. Hayden Christensen, de acteur die Glass vertolkt in de film, trekt verbazingwekkend goed op het personage (cfr de foto bij het atikel van Buzzinger). In 2003 publiceerde Glass trouwens zelf The Fabulist, waarin hij zijn eigen verhaal –gefictionaliseerd– vertelt. (Weer iets bij op mijn leeslijst.)

Het artikel van Buzzinger staat nog steeds volledig online. Het lezen waard!

Realiteitszin

Het zal wel weer aan mij liggen, maar ben ik de enige die de infografiek van De Morgen behoorlijk… contrasterend vond met de inhoud?

Van een leefloon valt niet te leven

Van een leefloon valt niet te leven, zo luidt de titel van het krantenartikel op pagina 6 van de weekendeditie (DM 20-21/06/2009). Bij leefloners –zo moet men wel op de redactie gedacht hebben– past vanzelfsprekend een prentje van zorgenvrije beautiful happy people, die gezwind op reis gaan of vrolijk thuiskomen van een shopping spree. Het lijkt wel weggerukt uit reclame voor een of andere credit card. Maar misschien is het een –wel heel erg– subtiele vorm van ironie?