de krant – Pagina 2

Jazz in… Flanders? Belgium? België? Belgique?

Het is een aangenaam-optimistische overtuiging waaraan Didier Wijnants stem geeft, vandaag in de krant. In zijn wekelijkse jazz column in De Morgen heeft hij het met zichtbaar genoegen over de eerste Belgian Jazz Meeting (“een driedaags beursevenement ter promotie van onze jazz in het buitenland”) die in september de Flemish Jazz Meeting zal vervangen. Tijdens de vorige jazzmeeting waren er immers al vragen gerezen over de ondervertegenwoordiging van de Waalse kant van het Belgische jazzlandschap (niet echt onbegrijpelijk in een Jazz Forum dat werd georganiseerd door Muziekcentrum Vlaanderen en JazzLab Series natuurlijk), en vooral de jazzmuzikanten vonden een taalgrens in België weinig relevant. We zullen zien wat dat geeft voor de voertaal op die nieuwe Belgische bijeenkomst met de Engelse naam.

Er is absoluut een lans te breken voor een Belgische bijeenkomst. België is zo klein, en het is zo al moeilijk voor de jazzmuzikant om aan de bak te komen. Laat ons dus vooral de krachten bundelen wanneer we ons in het buitenland willen profileren. Ook binnen België wordt er samengewerkt, reikt Wijnants aan in zijn column, Proberen te dansen met de Michellen

Neem bijvoorbeeld de Michellen: op papier zijn Michel Massot en Michel Debrulle natuurlijk Franstalig, maar ze toeren met hun ensembles evengoed in het circuit van JazzLab Series als dat van Lundis d’Hortense. En hun cd’s verschijnen bij De Werf in Brugge, gewoon omdat dat productiehuis hen de beste artistieke garanties biedt.

Fantastisch allemaal, maar als argument voor het gedijen van een Belgische jazzscène weegt het misschien niet zwaar genoeg door. Bram Weijters trok vorig jaar bijvoorbeeld naar Seattle, om er in kwartet met Chad McCullough een album op te nemen. In de studio aldaar, omdat die hen misschien de beste artistieke garanties bood, en ze traden net zo goed daar op als Vlaanderen (the usual suspects) en Wallonië (Jaques Pelzer Jazz Club) en Brussel (Jazzstation). In de Jazz Download Chart bij All About Jazz stonden ze overigens hoog genoteerd.

Het is een romantische gedachte waar ik helemaal voor gewonnen ben, zowel dat vleugje vermeende Belgicisme als (meer nog) de grensoverschreidende opvatting van de kunsten. Maar hoe strookt dat met de realiteit?

Het artikel naast de column van Didier Wijnants –het gaat over populaire muziek, dus het moet minstens twee keer zo groot en opvallend zijn– heeft als titel meegekregen Puggy: big in Belgique, maar (nog) niet in Vlaanderen, maar het is vooral de ondertitel die de boodschap weergeeft: Waalse groepen vinden moeilijk weg naar andere kant van taalgrens. Het zou mij verbazen als dat voor de Vlaamse groepen niet hetzelfde was.

Voyons ne keer (we beperken ons tot levende artiesten): hoeveel Belgische jazzmuzikanten kent u? En als we ze opsplitsen in Vlaamse en Waalse? We laten beide bovenvermelde Michellen (en de andere uit het artikel van Wijnants) er even van tussen, en dan zou het mij toch verwonderen mocht u er vijf vinden die van de andere kant van de taalgrens komen. (Hoeveel internationale jazzmuzikanten kent u? Meer of minder dan Waalse?)

Het is zonder meer hartverwarmend dat voor Belgische jazzmuzikanten de taalgrens niet lijkt te bestaan. Het is ook lovenswaardig dat de spelers op Belgische jazzmarkt het opportuun vinden om zich als één front in het buitenland te willen profileren. Hopelijk vinden deze ambities ook in het binnenland hun weerklank in het aanbod én bij de luisteraar.

(Wil iemand de mensen van Jazz Together eens aanraden bij hoogdringendheid hun domeinnaam te registreren? En waag het niet te gaan cybersquatten. Ja, gij daar. Ik heb het tegen u.)

Marktconforme naïviteit

“Ik weet niet hoe het met u gesteld is,” vraagt Margot Vanderstraeten zich hardop af in De Morgen, “maar een marktconforme biefstuk prikkelt mijn appetijt niet.” Vanderstraeten wil daarmee een hart onder de riem steken bij de landbouwers die zich door Ikea benadeeld vinden in de recente 2,5 euro voor een biefstuk stunt. De argumentatie die ze daarbij biedt, is bijzonder vermakelijk.

Als mensen of bedrijven het woord ‘marktconform’ gebruiken, weet je dat het opletten is geblazen. Ikea noemt de prijs van 2,5 euro voor een steak met friet reglementair en marktconform. Over welk reglement de Zweedse multinational het precies heeft, is niet duidelijk.
Gaat het over het bewijs dat ze voor het vlees, afkomstig van Belgische koeien, ongeveer 10 euro per kilo hebben betaald? Hebben ze het over de procedures waarop het biefstukvlees machinaal is bewerkt; want pletten, verdunnen en inkerven is de enige manier om spierweefsel van slechte kwaliteit enigszins mals en eetbaar te maken?
Het reglement: slaat dat op de fokmethodes van de beesten, hun leeftijd, hun levensomstandigheden, de wijze waarop ze werden ontbeend? Dat ze die procedures – van kalf tot biefstuk met friet van 2,50 euro – dan eens op een filmpje zetten, en dat in hun restaurants afspelen.

Weinig restaurants of vleeswaren zouden zo’n test doorstaan. Een mens vraagt zich af of Vanderstraeten zelf gelooft dat het vlees dat ze in het grootwarenhuis of bij de buurtslager koopt, op een veel diervriendelijker manier tot stand is gekomen. Denkt zij dat ander vlees niet machinaal werd verwerkt, en dat heelder horden ambachtelijke slagers haar vlees zorgvuldig en met grote liefde (voor dier, mens en eindprodukt) uitbenen, zengewijs de beste snijplaats zoeken, een gulden snede aanbrengen en het vlees voorzichtig verwijderen en met zwoele lippen van een zachte kus voorzien alvorens het, stuk per stuk, eerbiedig te verpakken? Meent zij dat de met keizersnee geboren Belgische Witblauwe als Wagyu door het glorierijke leven wordt gemasseerd, geheel gevoed met gras op vrije loopweiden?

Of bedoelt Ikea met reglementair dat vlees vlees is? En dat het hun niet kan schelen of hun klanten hun steak ‘saignant’ of ‘à point’ willen? Is het dit wat ze willen zeggen: dat alles in hun keuken reglementair bien cuit is, om de simpele reden dat er in de Ikeakeukens geen chefs werken, maar hardwerkende keukenkrachten die tonnen voedsel volgens instructies in ovens plaatsen. U denkt toch niet dat Ikea kookt? Sauzen maakt? Aardappelen schilt? Vleesballetjes rolt? Taarten bakt? Salade wast? Biefstuk in klontjes hoeveboter bakt?
Ikea: specialist in doe-het-zelf, maar niet in hun eigen keuken. Ikea warmt op, de hele dag door. Alles komt kant-en-klaar binnen. Rechtstreeks van de voedselfabriek. Alles komt daarom ook kapot gemarineerd binnen: de enige remedie tegen uitdroging. De steak (150 gram) met friet van Ikea is dus heerlijk marktconform.

Lieve help! Straks gaat ze nog beweren dat de Peter Goossens Waterzooi van Kip met Basmati Rijst niet eigenhandig door Peter Goossens in het Hof Van Cleve wordt gemaakt. Of dat er in de ontelbare Sodexo keukens (denk: school- en bedrijfsmaaltijden) ook al niet zelf wordt gekookt! Of dat niet elke Vlaamse bakker zijn eigen broodjes kneedt, maar dat die, zoals de Panos, het kant en klaar geleverde deeg gewoon opwarmt in de oven. Of erger: dat het brood soms gewoon gebakken, en zelfs voorgesneden, wordt geleverd!

Ik weet niet hoe het met u gesteld is, maar een marktconforme biefstuk prikkelt mijn appetijt niet. Daar heb ik andere adjectieven voor nodig. Of een rijstpapje met koffie: na een helse tocht door hun winkels smaakt dat tenminste nog een beetje naar troost.

Er is geen betere manier, mevrouw Vanderstraeten, om het globalisme een halt toe te roepen, dan te weigeren eraan deel te nemen. Dus gaat u beter gewoon niet naar de Ikea, de Delhaize, de Panos, de Colruyt, en al die andere volumineuze verkoopsplaatsen. U koopt uw vlees rechtstreeks bij de diervriendelijke landbouwer; uw kasten bij de lokale ambachtsman die bij voorkeur met mileuvriendelijke materialen werkt; uw brood en patisserie bij de bakker die zijn produkten zelf vervaardigt. Dat die produkten (soms veel) duurder zijn, en dat ge geen grootverdiener zijt? Tsja, was dat nu niet net waartegen u wou protesteren? Of was het enkel omdat de uitbuiting in dit geval groot en duidelijk genoeg was?

Sex sells. Toch zonder fact checking.

Antwerpse studente veilt maagdelijkheid op internet verscheen er in mijn nieuwslezer. Geen mens die eraan kan weerstaan om op die titel te klikken, al is het maar om daarna hoofdschuddend te kunnen prevelen dat ze toch weer brol in de gazet zetten.

Een 20-jarige Antwerpse studente is nog maagd –zo mag ook blijken uit een gynaecologisch onderzoek– en wenst haar maagdelijkheid ten gelde te maken. “Ze is knap, maar geen adembenemende schoonheid”, rapporteert de Nederlandse journaliste Mylène De La Haye van het magazine Panorama. Volgens het artikel in DS stond de teller om haar maagdelijkheid te mogen doorbreken, gisteren reeds op 7.500. De La Haye vond haar “een aseksuele uitstraling” hebben en vroeg zich hardop af “wat zo’n rijke man met haar tussen de lakens moet.”

Ze is de eerste niet, die haar maagdelijkheid te koop aanbiedt; het zal u misschien verbazen, maar zulk een toestanden bestonden ook al vóór het internet er was (hoe heet die film met Brooke Shields nu weer). Noëlle, de naam waarachter de geldbenodigende maagd schuilgaat, had op dat internet echter gelezen dat één of andere Amerikaanse deerne er schatrijk van was geworden, en besloot dat men met maagdelijkheid een grotere kans maakte op de jackpot dan met de lotto. Al bleef ze er realistisch bij, en was ze zich ervan bewust dat ze het Amerikaanse bedrag nooit zou evenaren. Om één en ander in perspectief te plaatsen, googelde de redactie even naar dat bedrag en naar die Amerikaanse juffrouw, en kwam op het volgende uit:

Nathalie Dylan kreeg er 2,8 miljoen euro voor, nvdr.

Wij googelden zelf ook even en kregen meteen een correctie voorgeschoteld: Nathalie Dylan heet eigenlijk Natalie Dylan (zonder ‘h’, mocht u het gemist hebben), al zou dat ook weer niet haar eigen naam zijn.

Een klein beetje verder zoeken bracht ons bij het wikipedia lemma Moonlite BunnyRanch (die voor de veiling van ’s jonkvrouws maagdelijkheid instonden), alwaar letterlijk (met bronvermelding naar Hoax Experts Cast Doubt on Virgin Reality Show) viel te lezen:

She [Natalie Dylan] retained the right to reject the winner of the auction and pick another bidder, claiming that several bids had exceeded $1 million. Dennis Hof [de eigenaar van de Moonlite BunnyRanch] was to receive half of the winning bid. A news report in May 2010 suggested that the episode may have been a hoax, although Hof insisted it was not. It also appears that the transaction was never consummated, as Hof stated: “It didn’t work out, but she still made $250,000 out of the deal.”

In de zoekresultaten bij Google wordt inderdaad vaak gewag gemaakt van het door de redactie van DSO geclaimde bedrag van 2,8 miljoen euro (of 3,7 miljoen USD of nog 2,5 miljoen GBP), maar wie zelfs alleen de titels van die artikels leest kan moeilijk bewerend dat het geld ook van eigenaar is gewisseld (Huffington Post: Natalie Dylan Auctions Off Virginity For Offers Of Up To $3.7 Million, The Telegraph: Student auctions off virginity for offers of more than £2.5 million, The Daily Mail: American woman, 22, auctions off virginity for £2.5m…but waiting for a better offer en CNN: What is virginity worth today?). Meer nog: ik heb voorlopig nog geen bron gevonden die kan bevestigen dat de daad ooit heeft plaatsgevonden.

Over naar de redactie.

Hoe monteer ik een Ikea-taart?

Uw Moeder –die van Appelogen, niet de uwe— schreef er op 6 oktober vorig jaar al over (ze had het een paar dagen voordien bij Today and Tomorrow gevonden, voegde ze toe, altijd trouw haar bronnen vermeldend): Ikea heeft een schitterend kookboek uitgebracht.

Een paar maanden later vinden ze dat op de redactie van De Morgen Magazine ook, want geef toe, die foto’s passen perfect in de weekendbijlage waar ik de ganse week naar uitkijk (mogelijks een lichte hyperbool). En daarin stond deze prachtige pagina.

Hoe monteer ik een Ikea-taart? De instructies in het boek zijn zo eenvoudig en vooral zo mooi, dat ze er ook op de fotoredactie van DMM helemaal ondersteboven van waren.

Enkel verkrijgbaar in Zweden!

Vrouwendag?

Als ik uit de douche kom, zit Henri nog aan de ontbijttafel door de krant te bladeren. Hij kijkt nauwelijks op als ik binnenkom. “Is het een goede krant, papa”, vraagt hij.

“Hoezo?”

“Ze is namelijk door vrouwen gemaakt”, rolt hij met zijn ogen.

“En waarom zou de krant minder goed zijn als ze door vrouwen gemaakt is”, vraag ik verbaasd om die, hem toch weinig typerende, vraag.

“Omdat er alvast geen Stand der Dingen in staat, vandaag”, verzucht hij. “En laat dat nu net het meest interessante aan gans die krant zijn…”

Nieuws? Nieuws!

Iedereen kan online protesteren en een virtuele camping (in casu Camping16) bevolken, “maar alles kan beter, en iemand moet het voortouw nemen”, schreef De Morgen ter verdediging van het voorpaginanieuws dat er geen was en de twee bladzijden tellende katern die daarbij hoorde.

Drie dagen lang probeerde De Morgen te kamperen op een plaats waar dat niet mocht –meer zelfs, in een bij uitstek verboden plaats voor de meeste activiteiten in het Brusselse Warandepark, dat deel uitmaakt van de neutrale zone rond o.a. de Amerikaanse ambassade en waar manifestaties uit veiligheidsoverwegingen (duh) niet zijn toegelaten. De Morgen volhardt in de boosheid, wordt drie dagen steevast weggestuurd, en is daar blijkbaar zo verbaasd over dat de redactie het de moeite vindt om dit wereldschokkend nieuws op de voorpagina te plaatsen. ‘De Morgen’ probeerde écht te doen waar anderen zich alleen virtueel aan wagen, stond volt trots te lezen op die voorpagina. Waar ze dan wel trots op moeten ze zijn, of wat ze juist bereikt hebben (behalve voor bladvulling te zorgen, en de tijd van onder meer de Brusselse politie te verspelen), daar ben ik in het artikel niet achter gekomen. (U wel? Lees het na op de voorpagina, pagina 4 en pagina 5 in pdf.)

Als ze nog inspiratie nodig hebben voor artikels, heb ik alvast deze suggesties: De Morgen probeerde drie dagen te kamperen op de Brusselse ring. Of ook: De Morgen probeerde het record treintrekken-met-de-tanden van John Massis te verbreken. Of wat politiek: De Morgen probeerde BHV te splitsen. En: De Morgen probeerde de Vlaamse en Waalse politici tot een regeerakkoord te brengen. Ik kijk er al naar uit.

Een app, een app!

De Morgen is er nog steeds niet met haar voor oktober aangekondigde iPad app, en een mens verwacht dan dat ze tijd hebben genomen om met iets goeds naar buiten te komen. Onlangs gaf De Pergroep, dat naast De Morgen ook de Nederlandse kranten Volkskrant, Trouw, Parool en AD uitgeeft, tijdens een Amsterdams iPad-event een sneak preview van hun langverwachte app. Op DeJaap.nl wordt daar door een fanboy van De Morgen (werknemer, freelancer, whatever) serieus hyper over gedaan. De Persgroep-app, zo klinkt het daar, combineert al het nuttige en aangename van het krantlezen op de iPad, en Bert Brussen vertelt vervolgens hoe men vervolgens de krant in opmaak kan lezen, of als enkel tekst. En dat er ook een fotogalerij is. En een live nieuwsfeed. Hm. Dat klinkt baanbrekend verdacht als de iPad app van De Standaard.

De app zelf is gratis; wie de app downloadt, kan 15 gratis kranten downloaden. Nadien kost een krant 0,79 euro (1,50 euro voor de zaterdageditie met magazine) en betaalt men 14,90/85,00/149,00 euro voor een maandelijks/halfjaarlijks/jaarabonnement. Een abonnement op de papieren krant geeft geen recht op de iPad-editie; of een online abonnement wel recht geeft op de iPad-editie vind ik niet terug.

Bij de lancering van de iPad app van De Standaard, was ik enorm geambeteerd door het opstartscherm met de onoverslaanbare reclame. Ondertussen werd die reclame verwijderd, maar ziet, wat gebeurt er bij De Morgen? De Persgroep plaatst gewoon een heuse (snelheidsvertragende) advertentie na de splashscreen.

Op het eerste gezicht klinkt het dus helemaal als een kloon van de iPad app van De Standaard (en te oordelen aan de screenshots bij DeJaap ziet het er ook zo uit). Ik vind dat niet meteen een probleem; er zijn maar zoveel manieren om tekst te tonen –vlakke tekst met foto’s en de krant in PDF als alternatief, is goed genoeg.

Doe maar simpel, i.p.v. de zogenaamd innoverend Goedele app waar de lezer naar links en naar rechts en naar boven en naar onder moet scrollen om het magazine te kunnen lezen. Ik ben geabonneerd op National Geographic, Backpacker en Stereophile via de Zinio app, en daar leest men gewoon bladzijden zoals in het magazine (of vlakke tekst). The Wire, leest gelijkaardig via de Exactly app, maar de pagina’s laden véél trager in (en dat stoort).

Dus goed, ik ben benieuwd. De app wordt verwacht tegen half december, en ik zal zeker mijn 15 kranten downloaden. Maar (1) als ik telkens op de reclame moet wachten, zal de app geen lang leven beschoren zijn en (2) ik verwacht als abonnee van de gedrukte krant toegang tot alle digitale versies.

Waar u zat op te wachten: de iPad getuigenissen

Het staat vol in de gazetten over de iPad natuurlijk. Ze willen allemaal de eerste zijn met hun bespreking, waar ik verwachtensvol naar ging bladeren (al dan niet digitaal). In plaats van een bespreking kreeg ik in beide instanties, zowel bij De Morgen als bij De Standaard, getuigenissen. Dat is een totaal oninteressante en gemakzuchtige manier van journalistiek (als ik geïnteresseerd ben in iemands mening, lees ik zijn weblog wel); als het dan ook nog eens vol halve waarheden staat…

Neem nu Mia Doornaert, columniste van De Standaard. Ze begint als volgt:

Patulae recubans sub tegmine fagi, in idyllische landelijke rust, probeerde ik de iPad uit. Onmiddellijk een grote teleurstelling. Het model dat ik meekreeg was het goedkopere waarvoor je draadloos internet nodig hebt. En dat had ik dus niet in het lommer van wat om eerlijk te zijn niet een fagus (vijgenboom) is maar een hoge ratelpopulier in een heerlijke tuin in Damme. Als nogal Blackberry-verslaafd wil ik kunnen googelen en e-mailen enzovoort waar en wanneer ík dat wil, niet waar en wanneer mijn omgeving dat toelaat. Slecht punt dus.

Laat ons met Latijn beginnen, moet ze gedacht hebben, dat staat verstandig, en ik kan de insiders meteen laten weten dat ik Vergilius heb gelezen –of toch kan citeren. Helaas zit mevrouw Doornaert opgescheept met de WiFi versie van de iPad, en beschikt ze niet over de 3G die ze eigenlijk verlangt. Haar bovenstaand waardeoordeel houdt dan ook net zoveel steek als zeggen dat de achterdeuren van uw driedeursversie VW Golf niet open gaan.

Een tekort vind ik ook dat er geen USB-poort aan is, wat het doorsluizen van data en foto’s en films en dergelijke sterk bemoeilijkt.

In deze bewering wordt ze versterkt door haar collega Ruben Mooijman, chef economie van De Standaard, die net hetzelfde poneert. Misschien hebben zij een verschillend model iPad, maar mijn toestel kan ik via USB met mijn computer verbinden. Het is geen standaard USB poort (Apple zal wel een reden gehad hebben, of wou gewoon dwars liggen), maar hey, het gaat vele keren rapper dan via WiFi. Misschien vonden ze gewoon de verplichting om via iTunes te moeten gaan verschrikkelijk hinderlijk, maar dat is dan weer een ander paar mouwen. Foto’s, muziekbestanden en zelfs heelder films van de computer naar de iPad versassen, verloopt rapper dan.. ghoh, De Standaard downloaden.

Al ben ik het eens met Houbi, en ben ik zeer sterk geneigd om een iPad abonnement op DS te nemen. Trouwens, beste mensen van De Standaard, ik heb betaald voor die iPad app, is het niet ongelooflijk onbeschoft dat u mij verplicht om een reclamepaneel te bekijken terwijl uw applicatie (tergend traag) opstart? En terwijl u toch bezig bent, kan u meteen linker- en rechtertap toevoegen om respectievelijk naar de vorige of de volgende pagina van de krant te gaan —swipen heeft nogal de neiging niet te willen werken in uw app. En een spread van twee pagina’s in landscape mode? En een tekstversie met foto’s (instelbaar)? Dankuwel!

Niet helemaal juist

Sinds zondag ben ik de festivalfotograaf voor Gent Jazz. Dat houdt o.a. in dat de media mijn beelden van de mediaserver van het festival kunnen plukken. Bij Focus Knack hebben ze dat gedaan (Gent Jazz Dag 5 –met propere vermelding van de fotograaf), en ook in De Morgen is er vandaag, naast al het TW Classic geweld, gelukkig ook nog wat plaats gevonden voor Gent Jazz (en Cactus festival).

De doelpunten van Odean Pope titelen ze daar bij het stuk van Didier Wijnants. Saxofonist Odean Pope haalde geregeld kort maar krachtig de teugels aan, luidt het onderschrift bij de foto. En ook daar wordt de fotograaf vermeld.

Alleen, het is niet helemaal juist, wat ze schrijven. De saxofonist op de foto is niet Odean Pope, maar Terrence Brown. En de fotograaf is niet Alex Vanhee, maar Bruno Bollaert. Er staat speciaal een makkelijk wegknipbaar kaderke met mijn naam rond de foto, zoals hij in hogere resolutie op de media server wordt gezet. Waar trouwens ook foto’s van Odean Pope op staan, zoals deze:

Voorbarig einde

Sorry, ik heb niet veel tijd vandaag. Ik moet een paar zaken afwerken, en een paar andere opstarten, en ik zou nog een stuk of wat teksten moeten schrijven. Geen best of 2009-lijstjes, het jaar is nog niet voorbij. Kijk maar naar De Morgen dat, in haar grote ijver vorig weekend vooral de eerste te zijn, in het overzicht van 2009-doden Yves Rocher niet heeft kunnen bijplaatsen. De onverlaat heeft het immers aangedurfd in de laatste dagen van 2009 te sterven —pal in het weekend waarin de lijst voorbarig verscheen nog wel.