bruno – Pagina 156

Haarzorgen

Mijn haar heeft ondertussen de lengte gekregen waarop ik mij –na een tiental jaar– opnieuw zorgen moet beginnen maken over het soort shampoo dat ik gebruik. De laatste paar weken zijn al tig merken en soorten de revue gepasseerd, en het is zelfs al zó ver gekomen dat ik mij een conditioner heb aangeschaft. Iets wat ik sinds 1997 niet meer heb nodig gehad.

Misschien is dat iets wat hij ook kan gebruiken trouwens, zo’n conditioner. Dan moet hij zo geen smoelen meer trekken als we met borstel en/of kam door zijn haar trachten te geraken.

M83

Gisteren ging ik voor Het Project naar M83 luisteren, in de Balzaal van Vooruit. Enfin, ik ging niet echt om te luisteren, maar om foto’s te maken, al was de spetterende lichtshow niet meteen van dien aard dat het tot fotograferen uitnodigde. Het was wel mooi.

De (openings)muziek was een beetje een mengeling van al die jaren 80 synthesizer dingen, zoals Jean-Michel Jarre en Tangerine Dream en Vangelis. Been there, done that, got the t-shirt, maar niettemin leuk/aangenaam om horen.

Dat is overigens geen schaduw, onder die juffrouw haar ogen, maar een zorromasker in zwarte schmink.

(Binnenkort bespreking bij Het Project.)

Offline vandaag

Euh, ik had vanalles gepland vandaag, inclusief iets waardoor ik voor al de rest eigenlijk geen tijd heb. Wij zijn vandaag 19 jaar een koppel, en voor de rest zult ge het vandaag alhier dus moeten stellen met (nog maar eens) een foto van de vrucht die daaruit is ontsprongen.

Tot morgen.
(Watergevechten zijn big fun!)

Waarheid, fictie, en de onbestaande grens daartussen

Gisteren kon u naar Shattered Glass kijken op Canvas. De film gaat over de 25-jarige Amerikaanse journalist Stephen Glass, die tussen 1995 en 1998 zo’n 41 stukken heeft geschreven voor het (politieke) magazine The New Republic, waarvan er achteraf minstens 27 grotendeels of geheel verzonnen bleken.

He handed us fiction after fiction, and we printed them all as fact. Because we found him… entertaining. It’s indefensible! Don’t you know that?

De film verscheen in 2003, en is gebaseerd op het gelijknamige artikel, Shattered Glass, waarmee journalist Buzz Bissinger in september 1998 het bedrog aan de kaak stelde. Hayden Christensen, de acteur die Glass vertolkt in de film, trekt verbazingwekkend goed op het personage (cfr de foto bij het atikel van Buzzinger). In 2003 publiceerde Glass trouwens zelf The Fabulist, waarin hij zijn eigen verhaal –gefictionaliseerd– vertelt. (Weer iets bij op mijn leeslijst.)

Het artikel van Buzzinger staat nog steeds volledig online. Het lezen waard!

Loopjongen

Gisteren gingen we lopen. Hooguit een kilometer, van huis naar de Albertbrug tot de Europabrug en terug, op een rustig tempo, dat hij zelf mocht bepalen –zolang we de ganse tijd maar bleven lopen. Beter niet te rap dus, waarschuwde ik nog even, dat komt later wel.

Zijn gebroken rechterteen zat hem niet echt in de weg –ik had hem op de speelplaats al een paar keer zien lopen toen ik hem ’s avonds kwam halen. Eén keer per week, op zaterdag, ziet hij wel zitten, en hij is half te overtuigen dat we het beter twee keer per week zouden doen, om er toch enige progressie in te houden. Dat moet niet verder zijn dan wat we nu gedaan hebben, hield ik hem voor. Zeg maar als ge klaar zijn om wat langer of verder te lopen.

We waren sneller terug thuis dan hij had gedacht. Dat is niet half zo erg, zag ik hem denken, maar hij was nog niet bereid om dat ook toe te geven. En dat hoeft ook niet. Zolang hij maar loopt.

Realiteitszin

Het zal wel weer aan mij liggen, maar ben ik de enige die de infografiek van De Morgen behoorlijk… contrasterend vond met de inhoud?

Van een leefloon valt niet te leven, zo luidt de titel van het krantenartikel op pagina 6 van de weekendeditie (DM 20-21/06/2009). Bij leefloners –zo moet men wel op de redactie gedacht hebben– past vanzelfsprekend een prentje van zorgenvrije beautiful happy people, die gezwind op reis gaan of vrolijk thuiskomen van een shopping spree. Het lijkt wel weggerukt uit reclame voor een of andere credit card. Maar misschien is het een –wel heel erg– subtiele vorm van ironie?

Snapshots

Tessa heeft zo’n Olympus µ[mju:]-II. Dat is een fantastisch toestel, en wij ‘slepen’ dat overal mee naartoe. Wij zijn geen veeltrekkers; dat is tegelijktijd voor- en nadeel van filmgebruik. Voordeel omdat we (bijna) alleen maar een foto nemen als we echt iets op foto willen; nadeel omdat het soms een tijdje duurt eer we dat filmpje laten ontwikkelen. Zo is dit filmpje al een maand of twee oud –maar nog steeds brandend actueel.

Tessa wordt zwaar bij de keel gegrepen door iets wat ze deze mensen vertelt –of van hen te horen krijgt (foto: ikzelve).

Henri, uitgeput na de Kids Run voor de 10km van Gent, met een half monkelende vader die niet mocht meelopen van de dokter (foto: Tessa).

Nagiko, die zich afvraagt waarom we ons zo druk maken over een beetje zon (foto: Henri).

Stopping time

Toen ik vanochtend thuis kwam van de bibliotheek (waar ik mijn derde sprinter van de maand heb afgehaald), zat er een dikke envelop in de klink van de poort verwrongen. Het zag er redelijk exotisch uit, en en plakten allemaal timbers op van Canada.

Toen Paul Bley enige tijd geleden naar Gent kwam, had ik al zin om zijn biografie te lezen. Op amazon stond het boek(je) genoteerd voor zo’n 100 (honderd!) euro, en dan nog tweedehands. Bley heeft ook een soortement eigen website, en ook daar was het te koop, gesigneerd zelfs, maar daarvoor diende ik 80 USD + verzendingskosten neer te tellen. Toen ik een beetje dieper ging graven, kwam ik terecht bij de Canadese uitgeverij Véhicule Press, en die verkochten het boek, Stopping Time – Paul Bley and the Transformation of Jazz voor ‘ocharme’ 17,95 USD (+ 6 USD verzendingskosten). Van de overal aangekondigde 224 pagina’s vind ik er evenwel maar 180 terug, maar het lijkt op het eerste gezicht niet alsof er iets ontbreekt.

Nu rap eerst nog die sprinter uitlezen (dan heb ik de hele Millennium reeks achter de kiezen deze maand), en dan kan ik eraan beginnen.

Allerindividueelste expressie

De Tachtigers (zoals in: achttienhonderdtachtig) verkondigden het reeds, bij monde van Willem Kloos (vandaar de foto hieronder): kunst is de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie. Van diezelfde Kloos is ook de uitspraak “ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten.”

Bernlef merkt iets gelijkaardigs op voor jazz, in het titelstuk van de bundel Haalt de jazz de eenentwintigste eeuw?:

Alles wat interessant is aan jazz is ontwikkeld vanuit de musici en de manier waarop zij met hun instrument omgaan. Alles in de jazz is gericht op de expressie van een muzikale persoonlijkheid, niet om die ondergeschikt te maken aan een door een ander voorgeschreven groter geheel. Het gaat in de jazz niet om een graad aan perfectie waarin wij in de klassieke muziek afmeten of een uitvoering ideaal is, eerder om een graad van imperfectie. De jazzliefhebber is niet zozeer geïnteresseerd in de improvisatie als een autonoom product, maar veeleer in de expressie en creatie van een specifieke persoon op een bepaald moment.

Het zal vijf jaar zijn, denk ik, dat ik nu redelijk intensief met jazz bezig ben. En heel soms overkomt mij het gevoel dat ik er een beetje grip begin op te krijgen. Mijn grootste angst momenteel is dat ik van een jazzliefhebber in een jazzkenner zou veranderen. Er lijkt mij niets dat haakser op jazz staat dan een kenner. (Maar laat mijn angst vooral niet uw bekommernis zijn. Ga en geniet!)

Aardbeiencake

Gisteren begon ik terug te lopen, en kijk: plotsklaps had ik weer zin in dessert. Het is nog net aardbeienseizoen, dus ging ik voor deze Strawberry Coffee Cake van Joy. Het probleem met cakes is dat ze dag nadien vaak droog of rubberig zijn, maar deze –ik heb het laatste stuk daarnet verorberd– was daags nadien nog steeds zoals een cake hoort te zijn.

Benodigdheden

voor de vulling

250 g (ontkroonde en in schijfjes gesneden) aardbeien
65 g fijne kristalsuiker
2 eetlepels maïszetmeel (maïzena)
20 ml water

voor de cake

125 g ongezouten boter, op kamertemperatuur
125 g fijne kristalsuiker
2 eieren
250 g bloem
1 koffielepel bakpoeder
1 koffielepel soda
1/2 koffielepel zout
225 g zure room
1 koffielepel vanille-extract

voor de bovenlaag

40 g koude, ongezouten boter
70 g bloem
30 g (donker)bruine suiker

Zo gemaakt

Doe alle ingrediënten voor de vulling in een sauspan, en zet gedurende een vijftal op een matig vuur, tot de aardbeien zacht zijn, en het sap is ingedikt. Haal van het vuur, en laat afkoelen.

Verwarm de oven voor op 175°C.

Doe bakpapier in een bakvorm (van ongeveer 22-25 cm per zijde).

Klop de boter met de suiker op in een elektrische mixer. Voeg de eieren één per één toe, voeg het tweede pas toe als het eerste volledig werd opgenomen. Voeg dan ook de vanille toe.

Meng de droge ingrediënten in een kom. Voeg die in drie keer aan het botermengsel toe, alternerend met telkens de helft van de zure room. Niet langer mengen dan nodig.

Giet twee derde van het beslag in de bakworm, en giet daarover de aardbeivulling. Schep dan de rest van het beslag over de aardbeien.

Maak de bovenlaag door alle ingrediënten met de vingers in een kom te verkruimelen. Strooi vervolgens over het beslag. Bak gedurende 50-60 minuten in de oven. Doe de cake-test (mijn cake, in een vierkante vorm van 25 cm, had 55 minuten nodig).

Laat (net voldoende) afkoelen, en serveer.

Smakelijk!