Vergis ik mij nu, of zijn ze er bij De Morgen in geslaagd om een foto van het Jan Palfijnziekenhuis in Gent te plaatsen bij een artikel over medische blunders in het Jan Palfijnziekenhuis in Antwerpen? (Of hebben ze in Antwerpen ook een Site Watersportbaan?)
De tenor bleef (te) vaak onbenut op het podium liggen, maar wat hij speelde maakte veel goed. Hij was verkouden, vertelde hij, en terwijl Tuur hem een paar muntspekken toestak, slikte hij een pilletje door. Zo’n klein rood onding, en hoe kleiner die dingen, hoe straffer ze vaak zijn. In zijn spel was daar niks van te merken. Op een bepaald moment stond hij zelfs een ragtime klarinet na te doen.
De nieuwe cd van zijn International Quartet (Starbound) heb ik mee naar huis genomen. Semplice, het album van het Verheyen – Rissanen duo heb ik laten liggen. Vorig jaar had ik Ambience al te pakken gekregen, en Semplice is hetzelfde album, maar dan geremastered, van een nieuwe naam voorzien, en niet langer in eigen beheer uitgebracht.
Blijven plakken kon ik niet (al had ik een boel vragen), want ik had Henri naar het concert meegebracht (en Tessa ook, maar die hoeft niet zo dwingend als Henri op tijd in bed). Het moet immers niet altijd trompet zijn (“Is ’t Bert Joris? Of Carlo Nardozza?”) waar hij naar luistert –al is het dan passief, want hij zat ondertussen te lezen. Maar ook passief kan ik hem brainwashen.
(Zelfs als ze een slaaponderzoek moet ondergaan, blijft ze doorwerken.)
“Allez, ik wil dat wel eens zien, zo’n chocolatten Eames. We zullen gaan ontbijten in OR, ik ga mee naar de muziekles van Henri, dan gaan we naar Vitrapoint, en dan ga ik toeren.” Ze is al de ganse week van wacht namelijk, wat wil zeggen dat het weekend uit zo ongeveer twee gewone werkdagen bestaat.
Die Eames Lounge Chairs bij Vitrapoint, die hadden ze enkel in chocoladeleder (2 stuks) met palisander of in wit leder met donker (zwart) gebeitst hout (1 stuk). Ze hadden er ook nog een tafel van Siegfried De Buck die ik –helaas enkel in gedachten– hier thuis al zag staan, en nog iets anders wat ik haar wou tonen. De tafel was verkocht, de witte Eames was verkocht, de twee chocolade versies stonden er nog, net zoals het bureaumeubel die ik haar wou tonen. Een witte monoblok, met een oranje inleglade; een stoïcijns-minimalistische werktafel die niet zou misstaan in een modernistisch klooster (gemaakt door Anita Nevens voor Colect; alhier te bekijken).
Over de hoofden hoefden we niet te lopen, maar onze voeten zijn wel een paar keer stukgereden door trendy kindervoitures. Soms is het toch gewoon praktischer die dingen buiten te laten.
“Ge hebt ze nu gezien”, zei ik toen ik haar naar de tramhalte bracht –ik ging nog even met Henri naar Animato om een trompetstandaard te halen. “En wat vindt ge ervan?”
“Chocolade is om op te eten,” vond ze, “niet om in te zitten.”
(Dat zei ze niet natuurlijk, maar het kwam daar wel op neer, en vooral: het rondt mijn verhaal mooi af.)
…en dus heb ik het eeuwige leven.
“Ik was bijna dood”, zeg ik hem als we in bed liggen na te zinderen. Hij kijkt niet op, maar zucht.
Het was een bus. Ik weet niet waar ik zat met mijn gedachten of met mijn gehoor –ik heb een fantastisch gehoor, moet u weten. Ik hoor het gepiep van een televisie met het geluid uit. Ik hoor het dichtslaan van een autodeur aan de overkant van de straat als ik in de tuin achter het huis zit. Ik kan blind een straat oversteken omdat ik het verkeer hoor aankomen. Behalve daarnet.
“Het was een bus”, leg ik hem uit. “Ik stond op het voetpad, stak over, en plots was daar een luid getuut, een bus die voorbij raasde, en ik die terugsprong op dat voetpad. Allemaal tegelijk.” Hij zucht opnieuw.
“Ik was bijna dood”, herhaal ik.
Of ik had dood moéten zijn. Het heeft geen seconde gescheeld of ik was dood, pleegt men wel eens te zeggen, en in mijn geval kon dat niet dichter bij de waarheid zijn. De bus, het getuut, de wind, de sprong, ik weet niet eens meer in welke volgorde het zich allemaal heeft afgespeeld. Was ik geen boek aan het lezen? Werd ik niet net opgebeld?
“Die bus ging door mijn lichaam heen”, probeer ik. “Ik heb hem gevoeld. Zoals een wind, maar dan niet langs maar wel dóór mij heen. Tastbaar.” Hij zucht zelfs niet meer.
“Ik wás bijna dood”, zeg ik nadrukkelijk.
Mensen lopen hysterisch door elkaar, de chauffeur twijfelt, geheel in schok, of hij de ruitenwissers zou gebruiken om bloed en hersenen van zijn voorruit weg te vegen. Onder de bus –het is zo’n lang harmonica-onding vanzelfsprekend– ligt mijn lichaam, helemaal vermangeld. De meest dichtsbijzijnde omstaanders draaien zich kotsend om, enkelen hebben zelfs bloed op hun jas. Het begint te regenen, eerst zachtjes, dan een steeds heviger neerslag en in de verte zwelt de donder aan en dan verschijnt een bliksemschicht.
“Maar ge zijt niet dood”, klinkt het plots, nuchter én slaapdronken naast mij, terwijl zijn hand mij zoekt. “Ge zijt een god en gij kunt niet sterven.”
Het gebeurt niet vaak (zelfs zo uitzonderlijk weinig dat ik er nu over bericht), maar daarnet had ik toch een redelijke shopping primeur. Vanaf morgen kan u bij Vitrapoint Gent terecht voor een (obligaat) uitzonderlijke stockverkoop. “’t Is binnenkort uw verjaardag,” vond mijn moeder (een beetje gelijk het bijna sinterklaas is, maar dan nog een extra week later), “dus we gaan eens kijken.”
Enkel open op afspraak, las ik op het briefje aan de voordeur, maar voor mijn moeder was dat geen beletsel. De mevrouw –en achteraf ook twee meneren– van de winkel herkenden haar ogenblikkelijk, en wij mochten de winkel binnen. Een uurtje voordien hadden we afgesproken, maar mijn moeder troonde mij eerst mee naar een etablissement naar keuze (de Borsalino is vlakbij) voor lunch. De cannelloni waren voortreffelijk.
Fantastische spullen allemaal, maar voor mij gaat er niets boven Eames. Ik ben absoluut verknocht aan de Eames Lounge Chair & Ottoman, er is geen zitmeubel dat beter zit. Al zijn ook de Lobby Chair (ES 104 / oorspronkelijk gemaakt voor de lobby van het Rockefeller Center) en de Soft Pad Chair (EA 222) uiterst geslaagd. Maar toch, die Lounge Chair…
De kortingen zijn overigens aanzienlijk, ik kan mij voorstellen dat de meubels de deur gaan uitvliegen, voor wie er het geld voor over heeft (of er zou voor over hebben maar een dergelijke korting afwachtte). Zaterdag zal u er over de hoofden kunnen wandelen, denk ik.
“Wie kent Peter Ustinov niet”, vroeg de man verbouwereerd toen niemand lachte met de grap die hij zopas had gemaakt. Pinkish had Ustinov op het douaneformulier ingevuld bij de vraag naar zijn skin color toen hij de Verenigde Staten binnen vloog. “A simple white or black would have done, Sir“, had de beambte naar verluidt zuur geantwoord.
Even daarvoor had hij het gehad over de parafix van Napoleon, maar ook daar was geen reactie op gekomen. “Parafix? Napoleon? Merlina? Nee?”, stuurde hij de zaal in. “Echt niemand?”
“Quo vadis? Spartacus? Topkapi? Hercule Poirot?” Dat laatste werd gevolgd door een lichte verzuchting. “UNICEF ambassadeur?” Stilte. “Maar allez, zo oud ben ik nu toch ook niet!”
Sinds Joachim Badenhorst gesignaleerd is met Han Bennink, is hij een hot commodity geworden. Never mind dat hij eerder al te horen was op een paar schitterende albums, zoals War (Rawfishboys), Ró (Mógil), en Os Meus Shorts, Equilibrium (Mikkel Ploug, Sissel Vera Pettersen, Joachim Badenhorst). Nu is daar dus ook Parken (Han Bennink Trio) bijgekomen, dat door de pers bijzonder lovend is onthaald, en dat we dringend in huis moeten halen. Voor een kleine 78 euro kon u zondag bij Opatuur het grootste deel van die discografie in huis halen — misschien wel mét korting, als u alles ineens kocht.
Net zoals Robin Verheyen (die u komende zondag bij Opatuur kan treffen), is Badenhorst ondertussen verkast naar New York om daar het muzikale geluk te zoeken. Misschien is het een initiatierite en moeten we nog maar wat meer jazzmuzikanten eerst wegjagen voor ze hier wat erkend worden. Dat treft overigens, want zondag zat in het publiek menig zo’n muzikant, zoals Frederik Leroux, Christian Mendozza en Teun Verbruggen, bij wiens Rat Records Label Badenhorst twee cd’s uit heeft (met Os Meus Shorts en Red Rocket).
Het optreden, zondag bij Opatuur in De Centrale, eindigde visueel en auditief een beetje zoals het begon: met Badenhorst op klarinet, zonder mondstuk. Dat hoeft geen belemmering te zijn, Badenhorst experimenteert wel meer. Al moeten we misschien niet meer van experiment spreken, maar veeleer van een methodiek die de muzikant deel heeft gemaakt van zijn repertoire. Hij gebruikte ook het mondstuk alleen, dat hij dan op een lange gele darm aansloot, waarmee hij (met die darm dus) begon rond te slingeren. Dat was géén gimmick, benadruk ik maar even voor de sceptici, maar maakte integraal deel uit van een wonderbaarlijke sound die hij al de hele avond had uitgewerkt. Die sound, het geluid dat eigenlijk de ziel vormt van de muzikant, is bij Badenhorst — zoals hij zelf verklaart — sterk beïnvloed door Michael Moore, bij wie hij les heeft gevolgd.
Badenhorst blijft deze week nog in België, daarna gaat het via Kopenhagen onverbiddelijk opnieuw richting USA. Wij hebben ervan genoten, zondag, maar voor wie zich graag ook nog eens zou laten onderdompelen, is er goed nieuws. Dinsdagavond speelt het Badenhorst / Soniano / Vercampt / Thielemans Quartet vanaf 22 u. (sommigen beweren reeds 21.30 u.) in El Negocito. Volgens ons niet te missen, zelfs al gaat u achteraf met een rokershoest naar huis.
Wie heuse soundscapes wil, kan niet beter dan zich donderdag richting Vooruit begeven. Van Scandinavische country tot nu-jazz met een vleugje punk, folk, repetitieve klassiek én — het woord van 2009 — americana; Mary Halvorson & Jessica Pavone spelen er in double bill met Huntsville, vanaf 20u in de balzaal. Het gaat er allemaal redelijk relaxed aan toe, tenminste toch na de bekroonde post (-rock, -folk, -jazz, -punk) festijnen van Halvorson en Pavone. Hunstville vraagt om impro(visatie), al kan u dat niet identificeren met het gepiep en gesteun waarmee u dat normalerwijs vereenzelvigt. Denk Sidsel Endresen; die stond vorig jaar rond deze tijd in Vooruit op de planken, en bood een perfect rustmoment in een toen verschrikkelijk drukke filmfestivaltiendaagse.
We sluiten af met het begin: zondag 1 november speelt saxofonist Robin Verheyen in duo met pianist Aki Rissanen bij Opatuur in De Centrale. Dat concert kadert in een cd release tour van het duo (het album Semplice is net uit), en op 30 oktober verschijnt ook een nieuwe cd van het Robin Verheyen Quartet (Starbound).
Vorige dinsdag had ik voor Henri Star (Wars) Cookies gebakken, naar een recept van Joy the baker, Chocolate Espresso Sandwich Cookies. Ik had erbij vermeld dat ik ze ook nog wel eens met vulling zou maken, en toen Tessa koekjes wou om na haar feest gisteren, met de gasten mee naar huis te geven, wist ik dat die tijd gekomen was.
Benodigdheden
voor de vulling
voor de koekjes
Zo gemaakt
De vulling — Smelt de chocolade in de microgolf (laag vermogen). Verwarm de room, en giet ze bij de chocolade. Voeg de instant koffie toe, en meng alles goed dooreen. Laat afkoelen. Plaats het gerust in de koelkast, als de vulling te veel is opgesteven, kan u die even in de microgolf terug opwarmen (heel korte tijd, laag vermogen).
De koekjes — Voeg de suiker, de bloem, het cacaopoeder, de soda, het zout en de koffie in een mengkom, en meng alles goed door (elektrische mixer lage stand). Terwijl u de mixer laat draaien, voegt u beetje bij beetje de stukjes boter toe. Het mengsel zal eerst een zanderige structuur krijgen, en zal vervolgens grotere klonters beginnen vormen. Eens de klonters groot genoeg zijn, zet u de machine af.
Verwarm de oven voor op 175°C.
Rol het deeg uit (verdeel het eventueel in twee, om een werkbaarder hoeveelheid te verkrijgen), tot een dikte van ongeveer 2-3 mm. Snijd rondjes uit het deeg, leg die op een met bakpapier bedekte bakplaat, en bak de koekjes in 12-15 minuten. Haal uit de oven, laat even afkoelen op de bakplaat, en laat dan verder afkoelen op een rooster. In onze oven gingen maar 12-14 rondjes per keer, dus wij waren een tijdje zoet.
Samenstellen — Leg de helft van de koekjes omgekeerd op een werkvlak. Schep voorzichtig wat vulling op elk van die koekjes (of gebruik een spuitzak). Duw een droge helft zachtjes op zo’n koekje, zodat de vulling tot bijna aan de rand komt.
De koekjes bewaren tot drie dagen in een afgesloten container.
Smakelijk!
—
Belg bezit gemiddeld 159.000 euro
, zo kopte De Morgen dit weekend niet alleen haar katern De Financiële Morgen, maar ook op de voorpagina van de krant had de redactie een rood vakje voorzien met daarin die informatie. Non-informatie, kan u gerust stellen.
159.000 euro gemiddeld, dat is immers volgens de krant, 802,5 miljard euro ‘geld’ plus 901 miljard euro onroerend goed, gedeeld door een bevolking van 10,7 miljoen. Als uw vermogen beduidend lager uitkomt, vermeldt de krant er in het artikel nog bij, dan hoeft u zich niet meteen zorgen te maken. De statistieken geven niet aan hoe de rijkdom over de bevolking verdeeld is.
Duh. Double-duh. Lies, damned lies and statistics gaat hier zelfs niet op. Er zit geen enkele waarde in deze bewering. Niets. Nada. Noppes. Het cijfer beantwoordt aan geen enkele realiteit. Om het in perspectief te plaatsen, is deze kop even waardevol als Is prins Laurent dan toch de papa van Clément? (Ja, ik ben dat voorbeeld speciaal voor u gaan zoeken.)