el negocito – volume12

Your private collection starts here. (Ifa y Xangô live en op vinyl)

Het was een (helaas uitzonderlijk) genoegen om vorige week zo’n boeiend interview met Seppe Gebruers bij het ontbijt in De Morgen te vinden. Pianist en componist Gebruers werkt al jaren aan zijn muzikale identiteit, met een hardnekkigheid die alleen maar geloofwaardigheid toevoegt, aan de complexiteit en het vernuft van zijn materiaal. Gebruers kwam terecht onder de vleugels van docent Erik Vermeulen, die al gauw vond dat hij zijn pupil niets meer had te leren. Ze bleven evenwel samenwerken, in duo, wat eerst uitmondde in een lange aanloop naar een paar concerten, en achteraf weerslag vond in het evolutieve album, Antiduo (eNR014). Sporen in De Singel (2011) en zo’n drie jaar later het Antiduo concert in De Bijloke (2014), behoren tot de meer memorabele concerten die ik heb bijgewoond. Zo’n fantastische evolutie.

Een vergelijkbaar procedé lijkt zich nu te voltrekken met Ifa y Xangô, de groep waarmee Gebruers in 2011 niet alleen deelnam aan het Jong Jazz Talent Gent concours van Gent Jazz, maar het ook nog won. De groepsleden kennen elkaar al sinds de middelbare school, en onder impuls van percussionist Sep François kwam de band tot stand. Gebruers schreef een aantal stukken voor het eerste album, Abraham (uitgebracht in 2012 in eigen beheer), improvisaties waarin de groepsleden een verhaal tot stand brengen. Waar de improvisaties op dat eerste album vaak ook in kleinere subgroepjes tot stand komen, klinkt de groep op hun nieuwe album veel meer als een eenheid. Het nieuwe album werd vrijdag voorgesteld met een concert in het Gentse S.M.A.K.

De voorstelling in het S.M.A.K. was een double bill. Aan de release ging een concert van Han Bennink en Jasper Stadhouders vooraf, dat voor 20.30 u. was aangekondigd. Ik moest daar helaas verstek voor geven (mijn zoon moest naar zijn eerste bal gebracht worden), waardoor ik er pas kon zijn voor de release zelf, die om 22.30 u. zou beginnen.

Bennink & Stadhouders hadden slechts een korte set gespeeld, vernam ik bij aankomst, waardoor de rest van het publiek eigenlijk al een dikke drie kwartier zat te wachten op de aanvang van het tweede concert. Het was onder meer wachten op één van de groepsleden, dat net zoals ik eerdere verplichtingen had, en de groep dacht er niet aan met een onvolledige bezetting te beginnen. Het is kenmerkend voor de evolutie van de nochtans grote groep, en legt de nadruk op de verbondenheid en het belang van de inbreng van elke muzikant in de sound en het verhaal.

Wat betreft dat verhaal, zijn er voor het album gemakkelijk drie delen te duiden. Er zijn de vier stukken van twice left handed, de A-kant op de lp; de B-kant, shavings; en er is het live optreden.

Onder een gestaag ritme vangen zowel de plaat als het concert aan, en dat mondt al gauw uit in een drone die zich vervolgens in een muzikaal avontuur van jewelste vertaalt. Het ritme van de percussie wordt doorspekt met interjecties van de blazers, wordt blootgesteld aan een melodische rif van de gitaren, en herverdeelt het speelveld steeds opnieuw onder de verschillende muzikanten.

Is op plaat de dichotomie tussen A- en B-kant vooral inhoudelijk (shavings puurt veel meer uit een beat die zo uit de elektronica gegrepen is), dan zit het contrast met de live uitvoering veel meer in het massief volume en het opzoeken van een onophoudelijk uitgestelde climax die nooit bij het haar getrokken lijkt. De muziek wordt gekenmerkt door een organische ontwikkeling die nooit uitdooft, maar als op vanzelfsprekende manier zichzelf steeds weer hernieuwt en op die manier de boog strak gespannen houdt. Nooit liet zo’n eenvoudig begin van concert én plaat een dergelijk avontuur vermoeden. (Ik krijg niet genoeg van het aanzwellend begin van opener kamchatka, en laat om de zes minuten de naald opnieuw in de begingroove glijden.)

Er waren tijdens het concert een aantal fantastische momenten, van de binnen de verwachting opgewekte phase shifting, tot het moment waarop de drie blazers eenzelfde melodie op een andere manier/moment/met een andere insteek spelen. Of de achtergrond die in estafette wordt uitgewisseld tussen elektronica, percussie en saxofoon, en nog veel meer de voortdurende klankverschuivingen die het vaak onmogelijk maken te achterhalen van welk instrument of van welke muzikant de inbreng juist is. Ifa y Xangô is een groep, een collectief, dat met een verbazingwekkende discipline een herkenbare muzikale identiteit (be)vestigt.

Het Ifa y Xangô tentet bestaat uit, João Lobo, Sep Francois, Ruben Pensaert (percussie & drums); Seppe Gebruers (elektronische keyboards & live processing); Niels van Heertum, Filipe Nader, Viktor Perdieus (koper- en houtblazers); Bert Cools, Ruben Machtelinckx, Laurens Smet (elektrische gitaren, basgitaar & keyboards). Een oplijsting van de merites van de groepsleden is niet meteen nodig; deel uitmaken van Ifa y Xangô is de enige credibiliteit die deze muzikanten al mochten nodig hebben.

Ifa y Xangô – twice left handed // shavings is uit bij El Negocito Records op vinyl en digitaal (eNR033). Zelf meemaken kan. Begeef u op … naar… : 05/03 – Recyclart, Brussel; 13/03 – De Singer, Rijkevorsel; 14/03 – De Studio, Antwerpen

Jazz van stelling naar steiger

Gisteren begon opnieuw in de Hot Club. Begon, want ik had net op tijd (her)ontdekt dat er ook nog elders een concert was, dat ik eigenlijk ook wou meemaken. (Het steegje, dat toegang geeft tot de club, ligt overigens een beetje verscholen achter de grote stellingen voor de gevels van ex-Optiek Van Wesemael en de parapluwinkel Télescoshop. Enfin, verscholen: er hangen een paar grote spandoeken die de locatie van het etablissement van zich af schreeuwen.)

Op het podium van de Hot Club stond bassist Jos Machtel te soundchecken ipv de op de website aangekondigde Emanuel Van Mieghem, en drummer Ancor Miranda bleek zich te hebben gemetamorfoseerd in Matthias De Waele. Enkel pianist Daan Demeyer bleef nog over van de aangekondigde bezetting, al mag u dat op geen enkele manier interpreteren als had ik daarop kritiek. Een weinig verwonderlijke wissel trouwens, in de zin dat die muzikanten al langer samen spelen, bijvoorbeeld in het Daan Demeyer Trio (en Quintet), waardoor ik mij op den duur begin af te vragen of het niet gewoon fout op de site stond.

De tafels waren uit het café verdwenen, de stoelen stonden in vier rijen naar het podium gericht, waarbij de voorste rij –vanzelfsprekend– bijna volledig vrij bleef. Achter mij, direct achter mij, heeft zo’n enthousiasteling plaatsgenomen die het ganse concert als een duracelkonijn opgewonden met de voet de maat meetikt of dat tenminste probeert en daar jammerlijk in faalt. De man ziet er zo content uit in zijn (gedeeltelijk alcoholisch geïnduceerde) roes, dat ik er mij gewoon bij neerleg.

Het eerste nummer van het trio, I Mean You van Thelonious Monk, is zo standard als maar kan zijn. De piano schiet staande uit de startblokken, gretig op de hielen gezeten door de bas en aangevuurd door de drum. Dra volgen de aan het genre verschuldigde solo’s: eerst piano, dan bas, dan drum, in dezelfde volgorde waarin ze hun gecontroleerde stampede zijn begonnen. Drummer Matthias De Waele speelt overigens met een geheel voor (de meeste) drummers atypische ingehoudenheid, vol summiere brushes en een paar strakke cymbalen.

Het publiek gaat vol overgave helemaal mee in de aanstekelijke stukken, en al helemaal de olijke maar helaas ritmisch beperkte medemens die nog steeds op de stoel achter mij zit. Ik geniet mee met volle teugen, veilig in de wetenschap dat er geen al te experimentele patserijen zullen volgen. Verstoken van avontuur en geestdrift blijft het echter absoluut niet, zoals wanneer Jos Machtel gelijk een rots in eigen branding obstinaat een aantal tegendraadse frasen de stukken in laat tuimelen. We krijgen zeer vakkundige en uitbundige versies van All Or Nothing At All en van Tiny Capers van Clifford Brown. Als How Deep Is The Ocean wordt afgekondigd, zetten de twee studentes naast mij zachtjes How Deep Is Your Love van de Bee Gees in.

Bij de pauze vertrek ik naar El Negocito, een beetje met spijt in het hart, maar ik wou absoluut Steiger aan het werk zien. Het aanvangsuur van het concert aldaar stond aangekondigd als 21.30 u. en ik hoopte de tweede set nog mee te kunnen pikken. Al was mijn verrassing (alweer) niet echt groot toen ik daar iets na tienen ontdekte dat de eerste set nog niet was begonnen.

Zat de Hot Club de avond voordien helemaal vol, dan kon er gisterenavond in El Negocito bij momenten zelfs met een schoenlepel niemand meer bij. Niet dat er zoveel meer volk was dan op een gewone avond, fluisterde men mij toe. Om de muzikanten een podium te kunnen geven, werden er gewoon een paar tafeltjes weggepakt.

Steiger is het trio van pianist Gilles Vandecaveye, bassist Kobe Boon en drummer Simon Raman. U kon ze vorig jaar al op de Garden Stage van Gent Jazz Festival bezig horen, en ze lijken helemaal klaar voor meer te zijn –inclusief een geestdriftig publiek, dat duidelijk niet alleen voor het eten en de pisco sour naar de Negocito was afgezakt.

Het trio speelt een gedreven set, die abstract genoeg klinkt om een zekere mystiek (of op zijn minst mysterie) op te wekken, maar weet uitstekend het evenwicht te verkrijgen met een (soms bijna zingbare) melodische drive om zo de aandacht gaande te houden. Het zou vermoedelijk niet verkeerd zijn om te stellen dat de groep graag verhalend tewerk gaat, om niettemin gretig af te wisselen met een paar pulserende uptempo stukken die bijna dwangmatig de aandacht opeisen. Vandecaveye laat de noten soms stotterend vertellen, als zoekt hij naar de juiste manier om in een klaterende dialoog met het verhaal verder te gaan.

Na een dik half uur is die eerste set helaas voorbij, en moet ik ook mijn verdere impressie staken. Geen nood, op 24 maart en 7 april komen ze terug –als u vroeg genoeg komt, kan u mogelijks zelfs een zitplaats versieren.

Er valt zowat elke dag (behalve op vrijdag en zaterdag) een concert mee te maken in de Hot Club. De concerten in El Negocito zijn meer gespreid. De plaatsen op beide locaties zijn eerder beperkt.

Nu vrijdag, 27 februari, kan u in het S.M.A.K. terecht, alwaar het El Negocito Records label het nieuwe Ifa y Xango album voorstelt (22.30 u.), voorafgegaan door een concert van Han Bennink en Jasper Stadhouders (20.30 u.). Toegang: 10 euro (20 euro voor toegang + cd).

Jazz Sur l’Herbe is dood, leve Citadelic

Maandagavond dook ik, lang na zonsondergang, in de kelders van de Resistenza. De klok liep toen al tegen half elf aan, maar zelfs voor een concert dat aangekondigd was om tegen half tien te beginnen, was ik nog ruimschoots op tijd. Ik was er voor een muzikale begrafenis, want na één seizoen jazz op het scherp van de snede, houdt de Resistenza min of meer op met de concerten. Wat meteen ook het einde betekent voor de maandagavondconcerten van de Gents-Italiaanse drummer Giovanni Barcella.

Gedurende vijf jaar heeft Barcella telkens op maandag een muzikant uitgenodigd om — veelal samen — de avond te vullen. Die concerten vonden eerst plaats in El Negocito, en verhuisden nadien naar de Resistenza, de club die hij mee naam heeft gegeven (Barcella omschreef El Negocito in de sms’jes die hij ter uitnodiging rondstuurde als ‘Il centro della resistenza jazz’). Legendarisch zijn de duosessies met tenorsaxofonist Jeroen Van Herzeele, waaruit het allereerste album dat op het El Negocito Records label verscheen, werd gepuurd.

Van Herzeele kon er helaas niet bij zijn, maandag, maar wij ontwaarden in de gretig opgekomen massa van een dozijn, een keure aan Gentse muzikanten. Simon Segers en Bart Vervaeck zaten in het publiek, Giovanni Barcella zat achter zijn drumstel, Bart Maris speelde trompet, en Fulco Ottervanger en Christian Mendoza deelden joviaal de piano. Het publiek mocht kiezen uit vier dvd’s, en een drie uur durende Visconti moest het uiteindelijk afleggen tegen Diabolik (waarvan ik eerst dacht dat het om de film van Clouzot met Simone Signoret ging of om de remake uit 1996 met Sharon Stone en Isabelle Adjani) waarschijnlijk ook een beetje om het guitige vintage naakt dat ons bij de film werd beloofd.

Met de wetenschap dat mijn zoon mij op dinsdag om 6 uur uit mijn bed haalt om te gaan lopen, heb ik het einde van Danger: Diabolik niet meer meegemaakt, maar ik heb de film alvast op mijn wishlist geplaatst. Het impromptu viertal muzikanten zorgde voor een incidentele soundtrack, die ik ongetwijfeld hard ga missen als ik de dvd thuisbesteld krijg. Iets voor zes de volgende ochtend zat er trouwens een mailing van de Negocito in mijn inbox, dus het is niet onmogelijk dat de Visconti nadien toch ook nog werd vertoond.

Dat de Resistenza ophoudt met de jazzconcerten slaat een gat in het Gentse aanbod. In amper één seizoen speelden daar muzikanten zoals The Thing (met o.a. Mats Gustafsson en Paal Nilssen-Love), John Hollenbeck, Nate Wooley, Fred Van Hove, Trio Grande, Narcissus (met Robin Verheyen), Lize*Accoe, en Jim Black. We verwachten evenwel niet meteen dat Rogé Verstraete, de man achter El Negocito en de Resistenza, op zijn gat gaat zitten.

—

In 2008 kwam er een nieuw festival in Gent. Drie jaar na de oprichting van Chopstick Records, kreeg Mathias Van de Wiele goesting “om zelf eens een festivalletje te organiseren.” Jazz Sur l’Herbe werd een gratis openluchtgebeuren dat plaatsvond in en rond de kiosk in het Citadelpark, en er gedurende vier edities het (zomer-) festivalseizoen zou inluiden. Voor de eerste editie gaf telkens een andere groep uit de Chopstickstal, elke dinsdag van mei een middagconcert. Het concept kende zoveel bijval dat er voor de tweede editie moest worden uitgebreid van vier naar acht dagen, en er ook vijf avondconcerten werden voorzien. Voor de derde en de vierde editie werden, om organisatorische redenen, de concerten gegroepeerd op vier opeenvolgende dagen, met telkens een (na)middagvullend programma.

Dat het festival er nu mee ophoudt, schrijft Van de Wiele dan ook toe aan een artistieke heroriëntatie (de organisatie van Jazz Sur l’Herbe vergde verschrikkelijk veel tijd en energie) en het gebrek aan middelen. De nadruk van het festival lag telkens op hedendaagse jazz en vrije improvisatiemuziek, en aangezien dat in het verlengde ligt van smaak en visie van de Negocito/Resistenza, besloot Rogé Verstraete het concept voort te zetten. Een nieuwe start vraagt evenwel om een nieuwe naam, en zo wordt Jazz Sur l’Herbe herboren als Citadelic.

Een overname is geen evidentie, en al zeker niet voor een festival dat behoorlijk uit de voegen barst. Verstraete schakelt ook niet meteen een versnelling lager, zo blijkt het als we het programma bekijken. Waar Jazz Sur l’Herbe vorig jaar nog 9 concerten telde (waarvan eentje een tien uur durende improvisatiemarathon), tellen we nu 22 optredens gespreid over vier dagen, te beginnen op donderdag 24 mei om 12 uur (’s middags). De groepen variëren van een kinderfanfare met impro en het Gent Youth Orchestra o.l.v. Filip Verneert, over Paul Van Gysegem en de Beren Gieren, tot Nate Wooley en Alexander von Schlippenbach, en een (champagne)brunch in het gezelschap van het Tutu Puoane Quartet.

Dit festival biedt u dé kans bij uitstek om nieuwe muziek of muzikanten te ontdekken, geheel gratis bovendien. Ligt de muziek u niet, dan kan u terecht in één van de musea vlakbij, zoals MSK en S.M.A.K. (pardon: T.R.A.C.K.), maar ook STAM en Kunsthal Sint-Pietersabdij liggen binnen wandelafstand. Of u leest gewoon een boek of luiert wat op het gras in de zon. Want donderdag begint de lente in Gent. Zeg dat Gentblogt het gezegd heeft.

Citadelic, gratis lentefestival aan de kiosk in het Citadelpark, van donderdag 24 mei tot en met zondag 27 mei. Er is catering voorzien.
Ontwerp affiche: An Verstraete

Dit artikel verscheen eerder al op Gentblogt, maar ik dacht: what the hell, een beetje extra reclame kan geen kwaad.)

Manolo Cabras

Manolo Cabras in de Resistenza Band op redlightBlue, zondag 31/10/2010 in Pimpz.

redlightBlue, dag 3

Eén dag heb ik moeten missen, en daar heb ik vreselijk veel spijt van. Gelukkig liet de migraine mij gisteren wél vertrekken naar de rosse buurt van Gent. Op tijd voor de lunch, en voor de openingsconcerten van eerst de fragiele elektronica het duo Lynn Cassiers / Jozef Dumoulin…

…en achteraf de straight ahead jazz (veel Monk) van Platvink (Jasper Huysentruyt, Lieven Van Pee & Simon Segers).

Tessa en Henri gingen toen huiswaarts, maar ik trok de protestantse kerk in voor een wel heel donker (en dan heb ik het voornamelijk over het licht, en niet de muziek –1/25s sluitertijd op 6400 ISO voor bovenstaande foto) concert van Erik Vermeulen en Jeroen Van Herzeele.

De Resistenza Band was het laatste concert dat ik heb gezien; een free jazz band met o.a. Jean Luc Cappozzo, Giovanni Barcella, Jordi Grognard, Manolo Cabras, Erik Vermeulen, Mathias Van De Wiele, Bart Maris, Lieven Van Pee, Xavier Rogé, Lynn Cassiers en Jeroen Van Herzeele. Feest!

redlightBlue: rosse jazz

Gisteren ging redlightBlue van start, een nieuw festival georganiseerd door Rogé Verstraete van de Negocito. Vrijdagochtend klopte ik om 9u aan bij Rogé, koffiekoeken in de hand, voor een interview. U leest het allemaal bij Gentblogt: redlightBlue (versie 1.0)

Om 19u (jazztijd, dwz rond 19u30) klonk het startschot, met een duoconcert van Giovanni Barcella en Jervoen Van Herzeele (vergezeld door heerlijke hapjes en bubbelwijn –hey, u was ook uitgenodigd!).

Nadien gingen wij nog luisteren naar Peter Jacquemyn in de Protestantse Kerk op de hoek van de Brabantdam en de St-Kristoffelstraat (een straat voorbij de Negocito). Alle aanwezigen waren unaniem (jawel, alle zeven): het was een goed concert.

Ook vandaag en morgen kan u terecht in de Negocito, de protestantse kerk en het zaaltje van Pimpz, en wel voor het volgende:

12h: Beraad Geslagen (Lander Gyselinck-Fulco Ottervanger Duo)
14h: La Femme Belge (vzw Try ouT)
16h: Augusto Pirodda
18h: Eric Thielemans
20h: Bart Maris / Jean Luc Cappozzo Duo feat. Werni & Jendreiko
22h: 10 Years Moker (feest) + DJ GoDeviLLe

Meer uitleg over het programma vindt u op de site van redlightBlue. De middagconcerten (12u en 14u) zijn gratis, voor de andere concerten betaalt u 5 € per concert of 8,5 € per dag of 15 € voor het ganse weekend. redlightBlue is een muziek en improvisatie festival georganiseerd door El Negocito, PIMPZ, vzw Try out, de Protestantse Kerk en Q’onda? vzw

Moker Moker

Vorige dinsdag zaten wij op de eerste rij in de balzaal van Vooruit voor het cd release concert van de Gentse groep Moker (de tweede cd van el Negocito Records label). De zaal was huiskamerknus heringericht, en enkel een rij roodpluchen opblaaskussens (“zou daar water in zitten?”, vroeg menigeen zich af) scheidde het publiek van de muzikanten. Het concert was een absolute thuismatch, gezelligheid en ongedwongenheid alom.

Ze hebben hun naam niet meteen gestolen, de mannen van Moker, want er zit vaart in, in die muziek. De ritmesectie (Giovanni Barcella op drums en Kristof Roseeuw op bas) is nadrukkelijk aanwezig, al mochten wij tijdens het concert getuige zijn van een opvallend ingehouden Barcella (wat geheel niet wil zeggen dat hij er niet was — hooguit wat subtieler dan anders).

Zeger Vandenbussche, nog op drie nummers tenorgewijs te horen op de cd, werd ondertussen vervangen door Jordi Grognard, die naast de tenorsax ook de basklarinet bespeelt. Laat dat nu net mijn twee lievelingsinstrumenten zijn — mijn argwaan was dan ook redelijk groot. Grognard is echter een aanwinst. Zijn sax heeft een warme maar zuivere klank, en hij weet de toetsen duidelijk goed liggen. Het was tevens heel aangenaam om hem met trompettist Bart Maris in duel bezig te zien. Terwijl Mathias Van de Wiele (componist van de meeste nummers) er op zijn gitaar vandoor ging, drongen Grognard en Maris zeer gevat zijn melodie binnen. “Nu van hier,” wezen ze elkaar afwisselend op de partituur toe, “en nu weer daar.” Het resultaat was zowel visueel als muzikaal boeiend, en voor onze verwende zintuigen is zulks toch wel veelbetekenend.

Het concert was luid, loeiend soms voor wie vooraan zat, maar het dompelde de luisteraar heel grondig de muziek binnen. Laat mij eerlijk wezen, in het begin was ik niet geheel overtuigd. De muziek klonk wat stroef en een beetje geforceerd, maar al gauw bleek dat de muzikanten gewoon even opwarmden want na het tweede en zeker het derde nummer zat niet alleen de vaart, maar ook de muziek er goed in. Tijdens de pauze waren wij klaar voor nog meer, en na afloop hoefde het voor ons helemaal niet te eindigen. Leutig toch.

De cd was te koop voor 15 euro, of u had zich in voorverkoop een combiticket kunnen aanschaffen, waarbij voor een luttele meerprijs de cd mee inbegrepen zat. Misschien moet dat concept nog maar wat verder uitgewerkt worden. U kan de cd overigens nog steeds voor datzelfde bedrag (15 euro + verzendingskosten) aanschaffen, via el Negocito Records. (U kan hem waarschijnlijk ook in het café afhalen, en dan bent u de verzendingskosten meteen kwijt.) Een aanrader overigens, dit behoort toch tot het betere Belgische werk.

Moker, gehoord in de balzaal van Vooruit op dinsdag 8 december; de cd is te verkrijgen via el Negocito Records.

—

Vergeet deze week vooral niet buiten te komen, er staan nog minstens vier goede concerten op de agenda. Dinsdag 15 december speelt Eve Beuvens toegankelijke jazz in de Hot Club De Gand (helaas zonder Joachim Badenhorst uit de originele bezetting); woensdag 16 december gaan we met zijn allen naar Rêve d’Eléphant Orchestra (Balzaal, Vooruit); donderdag 17 december gaan we met Opatuur eten in Mub’Art en nadien luisteren naar het Pierre Anckaert Chamber Ensemble; en tot slot gaan we zondag 20 december (alweer) bij Opatuur in De Centrale luisteren naar Ben Sluijs en Erik Vermeulen.

(Deze bespreking verscheen eerder bij Gentblogt.)

Jazz, met Scandinavische inslag

Sinds Joachim Badenhorst gesignaleerd is met Han Bennink, is hij een hot commodity geworden. Never mind dat hij eerder al te horen was op een paar schitterende albums, zoals War (Rawfishboys), Ró (Mógil), en Os Meus Shorts, Equilibrium (Mikkel Ploug, Sissel Vera Pettersen, Joachim Badenhorst). Nu is daar dus ook Parken (Han Bennink Trio) bijgekomen, dat door de pers bijzonder lovend is onthaald, en dat we dringend in huis moeten halen. Voor een kleine 78 euro kon u zondag bij Opatuur het grootste deel van die discografie in huis halen — misschien wel mét korting, als u alles ineens kocht.

Net zoals Robin Verheyen (die u komende zondag bij Opatuur kan treffen), is Badenhorst ondertussen verkast naar New York om daar het muzikale geluk te zoeken. Misschien is het een initiatierite en moeten we nog maar wat meer jazzmuzikanten eerst wegjagen voor ze hier wat erkend worden. Dat treft overigens, want zondag zat in het publiek menig zo’n muzikant, zoals Frederik Leroux, Christian Mendozza en Teun Verbruggen, bij wiens Rat Records Label Badenhorst twee cd’s uit heeft (met Os Meus Shorts en Red Rocket).

Het optreden, zondag bij Opatuur in De Centrale, eindigde visueel en auditief een beetje zoals het begon: met Badenhorst op klarinet, zonder mondstuk. Dat hoeft geen belemmering te zijn, Badenhorst experimenteert wel meer. Al moeten we misschien niet meer van experiment spreken, maar veeleer van een methodiek die de muzikant deel heeft gemaakt van zijn repertoire. Hij gebruikte ook het mondstuk alleen, dat hij dan op een lange gele darm aansloot, waarmee hij (met die darm dus) begon rond te slingeren. Dat was géén gimmick, benadruk ik maar even voor de sceptici, maar maakte integraal deel uit van een wonderbaarlijke sound die hij al de hele avond had uitgewerkt. Die sound, het geluid dat eigenlijk de ziel vormt van de muzikant, is bij Badenhorst — zoals hij zelf verklaart — sterk beïnvloed door Michael Moore, bij wie hij les heeft gevolgd.

Badenhorst blijft deze week nog in België, daarna gaat het via Kopenhagen onverbiddelijk opnieuw richting USA. Wij hebben ervan genoten, zondag, maar voor wie zich graag ook nog eens zou laten onderdompelen, is er goed nieuws. Dinsdagavond speelt het Badenhorst / Soniano / Vercampt / Thielemans Quartet vanaf 22 u. (sommigen beweren reeds 21.30 u.) in El Negocito. Volgens ons niet te missen, zelfs al gaat u achteraf met een rokershoest naar huis.

Wie heuse soundscapes wil, kan niet beter dan zich donderdag richting Vooruit begeven. Van Scandinavische country tot nu-jazz met een vleugje punk, folk, repetitieve klassiek én — het woord van 2009 — americana; Mary Halvorson & Jessica Pavone spelen er in double bill met Huntsville, vanaf 20u in de balzaal. Het gaat er allemaal redelijk relaxed aan toe, tenminste toch na de bekroonde post (-rock, -folk, -jazz, -punk) festijnen van Halvorson en Pavone. Hunstville vraagt om impro(visatie), al kan u dat niet identificeren met het gepiep en gesteun waarmee u dat normalerwijs vereenzelvigt. Denk Sidsel Endresen; die stond vorig jaar rond deze tijd in Vooruit op de planken, en bood een perfect rustmoment in een toen verschrikkelijk drukke filmfestivaltiendaagse.

We sluiten af met het begin: zondag 1 november speelt saxofonist Robin Verheyen in duo met pianist Aki Rissanen bij Opatuur in De Centrale. Dat concert kadert in een cd release tour van het duo (het album Semplice is net uit), en op 30 oktober verschijnt ook een nieuwe cd van het Robin Verheyen Quartet (Starbound).

Badenhorst / Soniano / Vercampt / Thielemans Quartet, dinsdag 27/10 om 22u, El Negocito, Brabantam 121
Mary Halvorson & Jessica Pavone / Huntsville, donderdag 29/10 om 20u, Balzaal, Vooruit
Robin Verheyen & Aki Rissanen, zondag 1/11 om 20u, Opatuur @ De Centrale, Kraankindersstraat 2