bruno – Pagina 128

Tenor madness

Henri speelt trompet, dat wist u al. Ik speel saxofoon, en dat wist u nog niet.

Ergens vorig jaar rond deze tijd, was het nochtans al een uitgemaakte zaak. Ik beklaag me al twintig jaar dat ik zelf geen instrument speel, en gezien we heel tevreden zijn van de manier waarop Henri met zijn trompet vorderingen maakt, besloot ik om in september eindelijk de stap te zetten.

Eind september ben ik begonnen op altsax. Een geleende, van de V.E.M., compleet met stevige behuizing en een mondstuk. Die altsax, dat was enkel om te beginnen, want eigenlijk wou ik op een tenor spelen. Van “we zullen zien hoe snel ge vordert” ging het na een paar lessen naar “maximaal een jaar”, tot ik bij de laatste les van januari mijn kleine altsax mocht inruilen voor een groter tenorexemplaar. De vingerzetting blijft hetzelfde, en de tenor klinkt één octaaf lager dan Henri’s trompet. We kunnen nu samen van dezelfde partituur spelen. Enfin, als ze niet te complex is, anders kan ik niet mee.

Ach, ik hoef niet te zeggen dat ik enthousiast ben zeker? Ik probeer zoveel mogelijk te oefenen –zonder te forceren. Er zijn rietjes in verschillende sterktes, en mondstukken; embouchures om te beheersen en toonladders; standaard vingerzettingen en alternatieven. Zo verschrikkelijk veel om te ontdekken.

Speelt u zelf eigenlijk ook op een instrument? Of hebt u het altijd al willen doen?

Zwarte Bomenbos

Henri speelt trompet, dat wist u al. Hij volgt niet alleen les, maar speelt ook mee in het samenspel van de blazers, op woensdagavond, en in het orkest, op vrijdagavond. Vandaag trad hij met de V.E.M. op in het NTG, met de blazers én met het orkest. Het Zwarte Bomenbos was een korte musical, waar ze ook al tijdens dat weekend aan zee, op hebben geoefend.

We mochten geen foto’s nemen, en dat vond ik een zeer goede zaak. Ik heb bovenstaande foto gemaakt (zonder flits) helemaal op het einde, vlak voor de mensen begonnen te applaudisseren. De meneer twee rijen achter mee heeft de ganse tijd zitten fotograferen (gelukkig ook zonder flits) én filmen. Ik was net te laat om tijdens een korte pauze een foto van hem te maken, hij was namelijk gelijktijdig aan het fotograferen en het filmen. Ik heb dat overigens nooit begrepen, waarom mensen foto’s willen maken tijdens een optreden. En al zeker niet tijdens een optreden van hun kinderen.

Ten eerste hebt ge nooit scherpe foto’s –en al zeker niet vanop zo’n afstand, met zo weinig licht, en/of zonder tripod (laat staan als ge met één hand filmt, en met uw andere foto’s maakt); ten tweede vraag ik mij af waarom die mensen geen plezier willen beleven aan een optreden waarvoor ze veelal een bom geld hebben betaald, maar liever hun tijd verdoen met het maken van slechte foto’s; ten derde stoort het enorm, of het nu gaat om het geflits van een compact camera, of het aanhoudende gemitrailleer van een reflex –dat bezorgt bovendien de concertfotografen die trachten het publiek zo min mogelijk te storen, een slechte naam. Er zal wel een ten vierde en een te vijfde ook zijn, but I’ll step off my soapbox now.

Want de musical zelf was heel leutig, de kinderen (en volwassenen) hadden er hart en ziel in gestoken; het resultaat was dan ook charmant en ontwapenend.

Mark II

Het pakje, dat normaal gezien op zaterdag 6 februari had moeten geleverd worden, maar op initiatief van een nooit geziene TNT Post chauffeur als geweigerd naar Nederland werd teruggestuurd, werd donderdagavond 18 februari dan eindelijk toch bezorgd. Een paar uur te laat, want op dat moment zat ik al te luisteren naar MOPDtK in de balzaal van Vooruit.

Er zat een nieuw fototoestel in, met Battery Grip, extra batterij, 16 GB geheugenkaart, en EG-S Focusing Screen.

Het was van moeten, geloof mij vrij. Ik had graag nog eens zo lang (of langer) gedaan met mijn Canon 5D. Eind januari heeft het ding echter de geest gegeven, met dezelfde symptomen als twee jaar geleden. Ik heb her en der rondgevraagd, maar “het is de elektronica, meneer”, en het zou minstens zoveel kosten als destijds, maar dan in euro ipv usd. “Rekent u toch maar vier, vijfhonderd euro minstens, meneer.” Zonder garantie dat het opgelost is.

Nieuw dus, met helaas een nieuwe grip en nieuwe (extra) batterij, want die van de 5D passen vanzelfsprekend niet op de 5D Mark II. Dat zou niet commercieel genoeg zijn, nietwaar. Zucht.

Maar kijk, het ding zou ergonomisch op dezelfde manier moeten werken zoals mijn vorige. Met als added bonus dat het ook video kan; dat er zo’n automatische sensor cleaning op aanwezig is als op die 40D die ik eens drie maanden heb gehad toen al mijn andere fotoestellen gelijktijdig in herstelling waren; en dat de ISO waarden hoger kunnen en de weinig-licht-fotografie mogelijks nog beter zou zijn dan bij de oorspronkelijke 5D. Maar ik zal al blij zijn als het langer dan drie jaar meegaat (en hopelijk nog *veel* langer).

—

Euh, als er iemand een Battery Grip voor een oorspronkelijke 5D en/of twee (Canon) batterijen voor datzelfde type toestel nodig heeft, ik heb dat hier nog op overschot. Doe mij een fair voorstel en ’t is van u.

Ik ben een vriendinneke van de oppervlakte

Het was pakjesweek, deze week. Heelder hopen bestelling hebben ons bereikt, van Nederland naar Duitsland over Frankrijk naar Engeland. Ik schrijf er nog wel iets over binnenkort. Vanochtend kwam het laatste verwachte pakje binnen. De verpakking was nog niet goed losgescheurd, of we zaten al in het centrum.

“Pasfoto’s, alstublieft meneer”, vroeg ik in de Mageleinstraat aan een zeer sympathieke meneer.

“Twee nieuwe reispassen, alstublieft mevrouw,” vroeg ik in het Administratief Centrum op het Wilsonplein, “en een internationaal rijbewijs, alstublieft [andere] mevrouw.”

“Dat is dan 16 euro alstublieft meneer”, zei die tweede mevrouw. Op het document prijkt één van mijn nieuwe pasfoto’s, en een boel stempels. Het ziet er heel officieel uit, en blijft drie jaar geldig.

“Maar uw reispas is nog geldig tot 2012”, zei de eerste mevrouw verbaasd.

“Ja, maar mijn haar…”, bracht ik wanhopig uit gelijk een oma wiens permanent net in brand was geschoten. “Kijk, het is langer!”, zei ik nadrukkelijk terwijl ik naar de bijkanst haarloze foto op mijn reispas wees, en nadien naar de 14 centimeter langere versie op de versgemaakte foto.

“Ge zijt nog goed herkenbaar hoor”, was het oordeel van drie vrouwen die zich kirrend over mijn foto’s ontfermden. “Allez, het is op eigen risico natuurlijk –moeten wij erbij zeggen– maar als het aan mij lag zou ik het riskeren hoor”, klonk het unisono. “Ge kunt er altijd nog wat afknippen hé”, plaagden ze nog. Het leken wel schikgodinnen.

Boeken afgeven in de bibliotheek, nieuw boek ontlenen; lunchen in de Progrès (veel te lang geleden; heerlijke filet mignon); koffie in de Mokabon (ook al veel te lang geleden); filmpje in de Sphinx.

Waarlijk gezellig in die cinema, waar we Astro Boy bekeken, een film gebaseerd op de destijds waanzinning populaire manga en (nadien) anime serie. Zeer geslaagde film, voor alle leeftijden, die zowel verhaaltechnisch als inhoudelijk als visueel goed zit. De film is door de kritiek niet goed ontvangen, waarschijnlijk omdat het niet commercieel genoeg was en mogelijks als ietwat oudbollig kan overkomen (het verhaal is een futuristische versie van Pinokkio). De kinderen hebben zich (op geheel niet-storende wijze), net zoals de ouders rot geamuseerd. (“Ik ben een vriendinneke, van de oppervlakte”, het antwoord op de vraag “en wie zijt gij?”, is een citaat uit de film.)

Bon, ik ga mij even met de inhoud van die pakjes bezighouden. Prettig weekend.

Meestal jazz (vanavond naar MOPDtK)

Vorige donderdag zaten we op de scène, in de theaterzaal van Vooruit. We hebben daar nog al eens gezeten, op dat podium, en het geeft altijd een zekere intimiteit aan een concert, zo dicht bij de artiest die daar meestal alleen in het felle licht naar de zaal zit te staren. Vorige keer waren de gordijnen dicht, nu bleven ze open, en konden we achter de zorgvuldig opgestelde muzikanten een duistere zaal ontwaren.

Dans les arbres bracht in 2008 een fel gelauwerde plaat uit op het ECM label. Onclassifieerbaar, intiem, indringend, intuïtief, stil, kortom het paste perfect in de etherische sound van het label. Intiem, dat paste op dat podium, en er werd meteen ook getracht om daardoor mee te helpen aan een scenografische invulling. Iets waar de muzikanten (en de organisatie) een beetje tot mijn verbazing ook in geslaagd zijn.

De muziek is stil. Er was een grote basdrum, waarop niet zozeer werd geklopt, maar waaraan door wrijving zachte doordringende geluiden werden ontlokt. Er was een prepared piano (geprepareerd klinkt te veel naar boterham, en minder naar muziek), die zeer percussief klonk, met snel wegstervende geluiden waardoor het instrument meer weg had van een trommel. Er was een klarinet (een A en Bes), waaruit eerder klanken kwamen dan muziek, en een banjo en een gitaar. En er stonden een paar shruti boxes, instrumenten die zoals een accordeon met een balgsysteem werken om een aanhoudend geluid (drone) te produceren.

Het was boeiend om de muzikanten aan het werk te zien. Vooral percussionist Ingar Zach, die allerlei hulpmiddeltjes bovenhaalde en het beschikbare materiaal redelijk creatief gebruikte, en klarinettist Xavier Charles, die zijn instrumenten eerder ongewoon bespeelde, waren fascinerend. Het geluid dat dit kwartet produceerde, was vaak fluisterzacht, en spreidde zich als mist over een landschap. Bij momenten waande ik mij in een documentaire over Noorwegen, waarbij ik niet de minste moeite had om mij uitgestrekte landschappen voor de geest te halen. Intrigerend, al kan ik mij niet meteen aansluiten bij het onvoorwaardelijk enthousiasme van de fans.

Vanavond zitten we alweer in Vooruit, in de Balzaal deze keer. Alweer voor een groep die dezer dagen erg bewierookt wordt. Mostly Other People Do The Killing (MOPDTK), een groep rond bassist Moppa Elliot en trompettist Peter Evans (met Jon Irabagon op sax en Kevin Shea op drums), kan niet verder af staan van Dans les arbres. Op hun meest recente album, Forty Fort, dat uitkwam in december 2009, spat de energie eraf vanaf de eerste noot. Heel even lijkt het een conventionele plaat, met een traditionele baslijn, waarop algauw de drummer het boeltje om zeep gaat helpen. MOPDTK is krachtig, en vol humor. Een kruising tussen FES en Fifty Foot Combo, zo u wilt. Het zit vol verwijzingen naar traditionele muziek, die onderbroken worden door verrassende ritmewissels en invullingen.

Zonder meer een aanrader!

Ik heb het gevoel dat u best oordopjes meebrengt. En wat extra geld, om achteraf de cd te kopen als u die nog niet hebt –online te verkrijgen via Instant Jazz.

Dans les arbres, meegemaakt in Vooruit op 11/02/2010

Mostly Other People Do The Killing, op donderdag 18/02/2010 om 20u in de Balzaal van Vooruit. Toegang € 14 / 10 (vvk)

—

Dit artikel verscheen eerder op Gentblogt: Meestal jazz.

Kies uw wagen

Als het op kiezen aan komt, ben ik niet altijd de rapste. Ik maak mijn keuzes obsessief weloverwogen ⁱ, zeker als er andere mensen zijn die gevolgen van mijn keuze moeten (mee)dragen (hoe miniem ook). Als gevolg van mijn onbeslistheid, ben ik ben al bijna twee maanden een auto aan ’t kiezen. Niet dat we ons een nieuwe wagen gaan aanschaffen, maar hebben een huurwagen nodig voor (een deel van) ons verblijf in de USA.

Het zit zo: we beginnen in Houston, dan vliegen we naar Las Vegas, en van daaruit rijden we naar Seattle. Ondertussen doen we een (heel) korte uitstap naar Canada, zodat Tessa opnieuw de USA binnen kan met een ander visum dan datgene waarmee we in het begin aldaar hebben verbleven.

De afstand Las Vegas(-Canada)-Seattle bedraagt goed 1.500 mijl of bijna 2.500 kilometer. Drie personen, drie grote valiezen, drie carry-ons en wat mikmak, moeten er in die wagen kunnen. We rijden door een aantal National Parks, waaronder Death Valley en Yosemite, en langs de kust (Californië & Oregon). In een gewone sedan krijgen we alle bagage niet, dus dacht ik voorzichtig aan een SUV. Midsize is te klein ⁱⁱ; fullsize is mij veel (maar dan ook: véél) te groot (hoe hard Henri ook zaagt), en dus blijft er nog de standaard SUV over.

Ter referentie, midsize zijn speelgoedjes zoals zoals Chevrolet Equinox, Ford Escape, Jeep Liberty, en Toytota RAV4; fullsize zijn monsters zoals GMC Yukon XL, Ford Expedition, Chevrolet Suburban; tot de standaard suv’s behoren Chevrolet Trailblazer, Ford Explorer, Jeep Grand Cherokee, Nissan Xterra.

Bij Hertz staat als voorbeeld standard SUV de Nissan Xterra, bij National staat de Chevrolet Trailblazer, die echter al bijna een jaar niet meer wordt geproduceerd, en dus ook niet meer in het wagenpark zitⁱⁱⁱ. Bij Hertz wordt in plaats van de Trailblazer tegenwoordig de Traverse aangeboden^iv. Edoch, Hertz is 200 euro duurder dan National. Bovendien is er bij National ook Roadside Plus (pechverhelping) inbegrepen.

Is er iemand die ervaring heeft met Hertz of National (of een ander autverhuurbedrijf in de USA)? Iemand die met zo’n standaard SUV rijdt of al gereden heeft? Is dat handelbaar zo’n ding?

—

Weloverwogen, tot het mij beu is, en ik impulsief dat kies waarvan het browservenster open staat. Nuttig.
A midsize SUV is great if you have oddly shaped items that won’t go in a regular trunk, but beyond that there isn’t much more capacity than a mid to fullsize car. [bron]
The Chevy Trailblazer (and GMC Envoy) has been out of production for more than nine months. Any remaining Trailblazers should be departing the fleet rapidly, just as soon as they get about 32K miles? [bron]
Chevy Traverse (80% of them), Ford Explorer, Jeep Commander, no more Trailblazers in the Hertz fleet. [bron]

Verdere filmavonturen

We kunnen kort zijn… maar zo zitten we niet in elkaar. Vanochtend werd ik migrainegewijs misselijk en vol hoofdpijn wakker, met zin in erm… niets. Al was dat buiten Henri gerekend, die net op tijd zijn bed uitstommelde, om zijn moeder naar het werk te zien vertrekken. “Goedemorgen,” kwam hij luid fluitend de ontbijtkamer binnen, “uw slaapkonijn is wakker!”

Gelukkig had ik op voorhand met hem afgesproken dat ik ’s voormiddags moest werken (lees: ik heb snel een bespreking geschreven, en ben dan nog even het bed in gekropen). “Laat ons maar naar Vooruit gaan eten,” stelde ik voor nadat ik gewassen was en bij de slager was langsgeweest, wiens anders zo smakelijke grapjes ik niet kon laten doordringen. Westvlaams en hoofdpijn, het gaat niet zo goed samen.

Vooruit, en dan een koffie bij OR. En dan naar de cinema, want dat was natuurlijk het vooruitzicht waarmee ik hem naar Vooruit had meegekregen (woordspelingen, het is een gave; binnenkort mag ik teksten schrijven voor Merho). Een onderneming, die ik had voorgesteld, enkel omdat ik het niet zag zitten zelf eten te maken (herinner u de misselijkheid waarmee ik was wakker geworden –straks ben ik zwanger). En omdat hij het ook wel verdiend heeft, zo’n filmuitstap.

We kunnen dan toch (even) kort zijn. Het is geen briljant idee om tijdens de krokusvakantie naar de (na)middagvoorstelling te gaan. De ruime inkomhal van de Kinepolis stond vol huilende kinderen en bedrukte ouders (veelal moeders), die hun kroost en aanhangende vriendschappen moesten ontgoochelen. Alle zalen –tenminste toch die waarin jeugdfilms werden vertoond– waren volzet.

En hoewel Henri speciaal voor mij oordopjes had gechickenbakt in Vooruit (2 euro, maar in het doosje zat een door de Bond Moyson gesponsorde euro terug), opdat ik –of liever: mijn hoofdpijn– geen last zou hebben van het cinemazaalvolume (met het kindervolume vermeerderd), dienden we onverricht ter zake huiswaarts te keren.

Op Prime vonden we evenwel Oorlogswinter, en dat klinkt in mijn oren toch nog net iets beter dan Planet 51 of, godbetert, Het regent gehaktballen.

My God, it’s full of stars!

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=qfxP2Ct9aYs&hl=en_GB&fs=1&rel=0]

Grmbl. Henri wou graag naar 2010 kijken, dat we begin dit jaar hadden opgenomen van ons proefabonnement SciFi Channel, maar helaas werd de film aldaar uitgezonden op een verknipt 4:3 formaat (zoals de trailer hierboven) ipv het oorspronkelijke 2.35:1. Geen sterren vandaag, maar het inhoudelijk iets minder uitdagende Underdog. Ik ga een beetje werken.

Wachtweek

Als de oproepen beperkt blijven, valt dat nog mee, zo’n wachtweek. En sinds ik van die pillekes in mijn arsenaal heb opgenomen, valt het voor mij sowieso (opnieuw) mee.

Deze week was voor Tessa echter verschrikkelijk; en er komt nog een nacht aan. Ik denk niet dat ze de voorbije week meer dan een uur aan een stuk ononderbroken heeft kunnen slapen. En zoals ik al zei: zij werkt niet in shifts en heeft geen recup (zoals bijvoorbeeld de verpleging). Ze blijft gewoon overdag werken, ook al is ze ’s nachts van wacht. Feestdagen, weekends, dat maakt allemaal niet uit. Gisteren heeft ze bijna een ganse dag op het UZ doorgebracht, en vandaag is ze opnieuw al een paar uur weg.

Feestdagen of feestjes, plannen is wat moeilijk, tijdens zo’n week.

Zo was er gisteren het jaarlijkse Gentblogtfeest, maar toen ze ’s avonds thuiskwam is ze in de zetel een beetje gecrashed (niet dat daarmee de telefoons ophielden). Dus bleven we maar thuis. Want het is al niet evident, zo met een wachttelefoon op een feest, los van de vermoeidheid na zes dagen.

Zo heb ik woensdag Henri meegenomen naar Avishai Cohen in De Bijloke (terwijl dat oorspronkelijk met Tessa was gepland). De jongen heeft de eerste twee nummers gehoord, en is nadien met het hoofd op mijn schouder in slaap gevallen.

En zo was ik stiekem blij dat het concert donderdag in Vooruit, slechts anderhalf uur heeft geduurd, zodat ik snel terug was voor het geval dat Tessa naar het UZ had gemoeten.

Nog een nacht, en ’t is voorbij. En als ik mij niet vergis heeft ze aan het einde van de week zelfs één of twee vakantiedagen gepland.

(Niet dat ik te klagen heb. Ik heb niet echt over iets te klagen. Behalve dan dat ik niet op dat feest was. En over die zending die TNT in de soep heeft gedraaid en nog steeds onderweg is. Al meer dan een week. Uit Nederland. Ik was er beter zelf om gereden.)

Weekendjazz: Dave Holland voor 1 USD

Begin deze week schreef Patrick Jarenwattananon van NPR over de nieuwe site van bassist Dave Holland. Tot 15/02 (nog twee dagen dus) kan u aldaar een live opname, de eerste in een reeks van Archive Series, van het Dave Holland Quintet uit 2007 downloaden. Naast Dave Holland op bas, spelen ook Robin Eubanks (trombone), Steve Nelson (vibrafoon), Chris Potter (saxofoon) en Nate Smith (drums) mee.

Voor minder dan een euro (1 dollar om precies te zijn) kan u het album legaal downloaden in 320 Kbps mp3; of voor 3 dollar in FLAC, Apple Lossless, Apple Lossless en FLAC, of de originele AIFF bestanden. Binnenkort kan u er ook voorintekenen op de nieuwe cd, Pathways, het ‘debuut’ van het Dave Holland Octet. Wie dan voorintekent op de cd, kan meteen ook het album downloaden.

U vindt het allemaal op de (schreeuwlelijke) nieuwe Dave Holland site!