Tag: werk

gefrustreerd?

Tot negen uur geslapen, vanochtend. Henri was om acht uur reeds naar beneden gekomen, maar om een of andere duistere reden heeft hij ons toch niet wakker gemaakt, maar in plaats daarvan verkozen dat uur te vullen met Jommekes en andere stripverhalen.

Om 10u30 had ik een afspraak op de Bijloke, voor foto’s en een artikel voor het Project (tune back in ergens midden februari), maar eigenlijk had ik meteen stof voor nog minstens één extra artikel. Tessa en Henri zaten ondertussen in het SMAK, waar ik om 12u30 ben toegestuikt, nog wat foto’s heb genomen, en vervolgens zijn we gaan eten naar de Rincon Español (Normaalschoolstraat). Ik ben net terug –Tessa en henri zijn gaan fietsen– en eigenlijk heb ik meteen stof om minstens vier artikels schrijven –het optreden van gisterenavond niet meegerekend (daar schrijf ik ook nog wel iets over).

Straks ga ik naar Tuur (Phil Abraham & Benoit Vanderstraeten); morgen ga ik waarschijnlijk naar de Hot Club (Sax-Appeal brengt muziek van Nyman, Hus, en Reich); dinsdag naar de Vooruit (Jef Neve); woensdag een Rondleiding (Lichtwandeling). En over het meeste ga ik niks kunnen schrijven wegens tijdsgebrek. En dan ben ik nog steeds niet tot aan de cinema geraakt. Donderdag misschien.

’t Is behoorlijk frustrerend soms (een day job te hebben).

grrr

Het groeit te veel over mijn hoofd. Ik heb drie vrouwen op stapel staan, en een paar andere die dringend onderhoud vereisen, maar ik heb potverdorie geen tijd om ze uit te schrijven.

Van dat vorige postje was enkel item A volledig afgewerkt (maar dat komt wel elke dag in vol ornaat terug); van item B is er niks afgeraakt (ondertussen is er wel al één tekst voor B.1. en de volgende twee zijn in de maak), en van item C zijn C.1. en C.4. zo’n 95% klaar (bijkomende complicaties), en de andere twee volledig afgewerkt. Niet dat ik klaag hé –allez, over één ding, want bij item C is het verschrikkelijk om steeds van de input van anderen te moeten afhangen.

Oeh! Waanzinnig interessant allemaal, nietwaar. Als ik nu eens zou schrijven wat ik eigenlijk wil schrijven (en zonder cryptisch te worden.)

blufpoker

Collega J-P heeft een contract van bepaalde duur, bij de organisatie waar ook ik voor werk. Zijn (en mijn) directe chef is een sehr sympatischer Typ (zeer in tegenstelling tot mijn ex-Chef), die zijn ‘ondergeschikten’ niet als dusdanig beschouwt, maar ze het volste vertrouwen schenkt. Helaas hangt die chef op zijn beurt af van een überchef (dat moet met hoofdletter zeker?), en eens op dat niveau spreken we bij ons van het Management. En het Management neemt de (politiek) beslissingen. Zo gaat dat nu eenmaal in een bedrijf.

Deze zomer vindt –ergens in het buitenland– het Tweejaarlijkse Congres plaats van onze organisatie. Het is meteen de laatste keer, want tijdens de Executive Board Meeting vorige herfst werd beslist het Congres niet langer twee- maar driejaarlijks te laten doorgaan. Een goede zaak, neem ik aan. Voor collega J-P is het evenwel niet vanzelfsprekend om aan het Congres deel te nemen. Door familiale omstandigheden kan hij immers niet langdurig afwezig zijn. Dat heeft o.a. te maken met het soort werk dat zijn partner uitoefent, en er moet nu eenmaal iemand aanwezig zijn voor de kinderen.

Van bij zijn aanwerving heeft collega J-P duidelijk gemaakt dat hij niet op de congressen aanwezig zal kunnen zijn. Management zag dat toen niet als een hinderpaal, al blijkt het beleid terzake recent te zijn gewijzigd. Aan collega J-P wordt redelijk onverholen duidelijk gemaakt dat hij –indien hij zijn tijdelijk contract wil omzetten in een permanent– toch maar beter meereist deze zomer. Voor collega J-P is dat een non-issue, want liever dan zijn (vrouw en) kinderen aan hun lot over te laten, gaat hij goedschiks op zoek naar nieuw werk, deze zomer. En dus wordt er een partijtje blufpoker gespeeld ten kantore. Tenminste, door Management, want voor collega J-P is zijn congressionele afwezigheid een uitgemaakte zaak. Ik ben alvast ten zeerste benieuwd naar de uitkomst.

druk vandaag

Grbml. En daar bovenop is het nog een beetje druk ook, vandaag (eigenlijk al de ganse week, maar kom).

A. Dagtaak 1: Het Project

  1. Van planning en eindredactie en al. (Dat klinkt alsof het twee minuten werk is, vindt ge ook niet?)

B. Dagtaak 2: de blogs (heb ik al de ganse week voor mij uit geschoven)

  1. Aankondigingstekstjes schrijven over jazz
  2. Server- en andere dinges (cryptisch, ik weet het, maar ’t is nodig én dringend)
  3. imaginaryJazz-update (mogelijks lumis Gallery installeren als frontend/gateway voor flickr)

C. Dagtaak 3: het (betalend) werk

  1. CRM contactdatabase nakijken op fouten (alle gegevens van 300+ contactpersonen één per één aflopen en vergelijken met drie verschillende bronnen)
  2. Exceldoc met landen maken, en indelen in regio’s (1 regio per sheet), die –hoewel ze wel dezelfde naam hebben– afwijken van de geografische regio’s
  3. Feedback krijgen vragen eisen ivm offerte IT-infrastructuuranalyse
  4. Voorlopig rapport over badge-probleem congres opstellen

En dat heb ik al een heleboel gedaan (al bezig sinds 7u45), maar bovenstaande moet eigenlijk allemaal afgewerkt raken vandaag. Deel C zelfs vóór 16u. (En er is nog, maar ik heb geen tijd meer over om lijstjes te maken.)

de boeken neer

In december had ik het reeds vernomen van een van de werknemers (nu ex-werknemers waarschijnlijk), en een paar dagen later werd het mij ook uit andere bron bevestigd. Vandaag staat het in de krant: Uitgeverij-drukkerij Imschoot legt de boeken neer (DM 05/01/2007). Driewerf helaas.

Griffo, de prepress afdeling, was mijn eerste werkgever na mijn universitaire studies, waar ik ook –samen met Michel overigens– mijn eerste commerciële stappen op het internet heb gezet. Geert Joris (nu directeur boek.be) heeft Griffo indertijd opgericht (ze zaten toen in de kantoren boven de Backstage), en het bedrijf is later bij de Imschoot groep gekomen.

Schitterende tijden hebben wij daar beleefd, met Dirk (Imschoot) en Geert (Joris), en Pascal en Dooreman en Kris en de Wimmen en… En ik bedoel dat (zeker) niet financieel, maar al die interessante mensen die daar binnenwandelden: kunstenaars, schrijvers, fotografen, mode-ontwerpers, muzikanten, noem het maar op. De kantoren in de Burggravenlaan waren één en al creativiteit.

Spijtige zaak. Zeer spijtig.

vakantie

Neenee, de vakantie is helaas gedaan. Al heb ik het gevoel dat ik zowat de enige ben die vandaag gaat werken (op Tessa na dan, maar die is dokter dus dat telt niet).

De Albertlaan was leeg: geen auto’s, geen voetgangers, enkel een lege tram denderde mij voorbij. Het perron was slechts halfvol, de trein was halfleeg; vooral dat laatste stellen wij enorm op prijs.

Brussel is leeg: amper een kat op straat, bijna niemand in het gebouw waar ik werk, en al helemaal niemand in het gebouw aan de overkant dat steevast door ongezellig TL-licht wordt verlicht. Niet dat het aan deze kant anders is, maar zij werken in een open plan, wij werken in bureautjes. Al denk ik evenmin dat die wetenschap een groot verschil maakt. (Euh, voor mij eigenlijk wel, want ik kan niet werken als ik weet dat iemand ongemerkt naar mijn scherm kan kijken.)

Leeg dus. En nog geen klein beetje. Al denk ik dat het nog niet zo’n goed idee is om straks, tijdens de lunchpauze, de Rue Neuve in te trekken.

Fray Bentos Pie

“Are you a fan of corned beef?”

Tijdens onze dagelijkse conversatie over ‘tea‘ beweert collega Martini dat hij enkel voedsel uit blik eet. “I don’t eat it if it doesn’t come from a tin.” Bovendien blijkt dat hij regelmatig ook Spam tot zich neemt. Ik hem al meermaals vergeleken met een kat die rond de whiskas draait.

“Bruno,” zo vraagt hij, “have you ever tried Fray Bentos Pie? It’s delicious!” Hij klikt meteen zijn browser aan. Terwijl hij zich eerst een weg door Google zoekt, en vervolgens ook flickr, brengt hij ecstatisch uit: “you take the lid of and then you simply bake it in the oven. Look! Look here! Doesn’t that look devine?!”

Heerlijk proza vond ik nadien in een recensie bij de pie-man:

Fray Bentos do not appear to have an official website – certainly we can’t find one. We suspect this is partially because Fray Bentos pies appear to magically sell themselves without extra publicity, and partially out of sheer shame.

[…]

Admittedly, Fray Bentos pies were never much to write home about, not even on a postcard if you used really big writing to fill up the space.

Niet dat collega Martini zich daaraan zou storen. “I had a tin of rice pudding for dessert yesterday,” zei hij daarnet. “And let me tell you: there is no substitute!“

Johan (bis)

Welk een spontane sympathie voelde ik wellen bij het lezen van Knor-Knor. Niet dat ik meteen een hardcore fan ben van varkens; zelfs mijn pakjessoep is van dat andere merk. Edoch. Naast zijn berookte zelf, beschikt stagiair Johan over de verschrikkelijke eigenschap op de meest onvoorspelbare momenten zijn mond twee-drie keer te openen en te sluiten, wat steevast gepaard gaat met smekkende geluiden.

Smek. Smek. Smek.

Alsof het water hem in de mond komt bij een constante gedachte aan voedsel. Of het moet zijn dat hij zoals een rund herkauwt. In elk geval lijkt het alsof er zich een klef-klevende brij in zijn mond bevindt, die op al te geregelde tijdstippen moet worden losgeweekt.

Smek. Smek. Smek.

Waarschijnlijk is hij er zich niet eens van bewust, want hij gaat onverstoorbaar verder met werken. Zelden komt daar wel eens een zucht tussen kijken, maar steeds weer komt dat gesmek terug.

Collega Martini is reeds lang opnieuw naar boven gevlucht (sinds vorige week donderdag), en weigert pertinent nog een stap in mijn bureau te zetten zolang Johan aanwezig is. Dus steek ik regelmatig een verdiepje hoger mijn neus eens binnen in mijn oud bureau. (Dat werd overigens opnieuw ingedeeld, met drie ruime bureautafels, en een kleine ronde vergadertafel voor het bezoek.) Als troost haalt hij me telkens een kopje koffie.

“He’s still there? Man, you need to get rid of him. I know people!” bezweert hij mij waarbij hij een wenkbrouw wenkbrauw optrekt en een vinger aan zijn neus houdt.

rustig

Vrijdag begint hier het ‘verplicht’ jaarlijks verlof. Die dagen worden niet van ons ‘normaal’ verlof afgehouden, maar zijn extra dagen (wij beschikken dus over 28 dagen + de periode tussen kerst en nieuw + de wettelijke feestdagen). Veel mensen hebben een aantal verlofdagen opgespaard om vlak voor of na de kerstperiode een paar extra dagen op te nemen, waardoor het hier stillaan ook leegloopt. We werken zelfs al niet meer op halve kracht, en morgen zal ik een van de weinigen zijn die nog op het kantoor opdaagt. Ook op 2 januari belooft het hier stil te worden. “Don’t tell me you’re coming back on the second“, vragen mijn collega’s mij vol ongeloof.

Zitten er rond u nog veel collega’s momenteel?