Twee keer. Ik heb slechts twee keer gelopen. Eerst wegens ziekte, dan simpel tijdgebrek, maar van lopen is er bitter weinig in huis gekomen, vorige maand. Mijn lichaam mist de endorfines enorm, ik merk dat ik weer wat ongeduldiger word. Dringend tijd om te herbeginnen.
De loopafstand wordt gemeten met een Nike+ uitrusting.
(training vorige maand)
Ik had het gezegd, ik loop veel minder ver/lang. En ik zit met die onderbreking(en) omdat ik ziek was. Maar we bouwen het opnieuw langzaam op.
De loopafstand wordt gemeten met een Nike+ uitrusting (SportBand). (Aanrader voor elke recreant.)
(training vorige maand)
Over sommige produkten valt eigenlijk niks te vertellen. De Nike+ Sportband is er zo één. Dat ding zit rond mijn pols, en per loopsessie moet ik er vier keer op drukken, en één keer in de computer steken. Mijn kilometers worden geteld, net zoals mijn tijd en mijn calorieverbruik –na het ingeven van mijn gewicht, wat tegenwoordig een guesstimate is, want ik heb mij in bijna geen jaar gewogen, denk ik.
Het zit gemakkelijk rond de pols, weegt niks, is eenvoudig te bedienen via één knop, die zich naast het afleesscherm bevindt. Let wel, voor de fanaten zitten er zelfs twee knoppen aan het toestel. De tweede knop zit langszij, en daarmee kan je tijdens het lopen switchen tussen afstand, tempo (pace), tijd en calorieverbuik; standaard toont het scherm tijdens het lopen de afgelegde afstand. Ik gebruik dat niet, ik kijk zelfs uiterst zelden naar het ding terwijl ik loop, maar duw gewoon op start bij de aanvang en stop bij het einde (zelfde knop).
Zo’n Sportband is meer dan voldoende voor wie –zoals ikzelf– recreatief loopt, en eigenlijk gewoon de afgelegde afstand en tijd wil bijhouden. Wie dat via Nike+ doet krijgt er overigens gratis nog schone grafiekskes en een steeds ontluikende gemeenschap bij. Wreed handig overigens is ook dat je de Sportband aan meer dan één sensor kan linken. Ik had nog een tweede sensor rondslingeren, en loop met twee paar schoenen, maar hoef niet langer de sensor te wisselen als ik van schoenen verruil.
Het ding is niet spotgoedkoop (maar veel goedkoper dan Suunto’s of Polars). Ik heb de mijne gekregen van Nike, maar ik heb mij laten vertellen dat hij te koop is voor net iets minder dan 60 euro. Perfect voor de recreatieve loper (het grootste deel van de lopers zijn recreanten, vermoed ik). Leutig vind ik dat, als zo’n product ongemerkt zijn ding kan doen.
Augustus is de maand waarin ik mijn steunzolen kreeg, én een Nike+ Sportband. Die steunzolen, daar begint stilletjesaan gewenning op te treden. Niet dat de bulten plots verdwenen zijn, maar ik voel ze al minder, en ik krijg er precies geen blaren meer bij. Die Sportband is alles wat ik nodig heb (ik luister toch niet naar muziek terwijl ik loop). Meer daarover later.
Rustige loopjes, vorige maand, met als langste afstand ocharme net geen 17 kilometer. Deze maand kunnen we misschien langzaam wat beginnen opbouwen.
De loopafstand wordt gemeten met een Nike+ uitrusting.
(training vorige maand)
Gisteren bracht Tessa de steunzolen mee naar huis. “Ik ben benieuwd naar wat het gaat geven,” vertelde ze er opgewekt bij, “want bij mij maakte dat nogal een verschil, voor mijn peesontstekingen destijds.”
Ze gingen vlotjes in de Nikes, vanochtend, met meer dan voldoende ruimte voor de voeten. De welling zat wel redelijk ver naar achter op de boog van de voet –eigenlijk zat ik met mijn hiel op de ophoging. Laat ik toch maar proberen.
De eerste vijf kilometer ging dat nog goed, maar bij de tweede toer rond de Watersportbaan deed elke stap pijn. Welk een marteling. Het zal zich nog moeten zetten, moedigde ik mijzelf bij elke stap aan. Mijn pezen lieten zich evenwel niet voelen. Nu, een paar uur later, is er wel een algemene stramheid, ook aan de bovenbenen –en daar heb ik nog nooit eerder ‘last’ gehad. Mijn rechterknie liet wel wat van zich horen, maar zeker niet meer dan anders.
Op de boog aan beide voeten tekende zich evenwel een lange, dunne blaar af, dus ik vermoed dat het toch niet helemaal in orde is. Ik zal eens met andere schoenen proberen, maar als het gevoel daar hetzelfde blijft, ga ik toch eens vragen of die boog op de zolen niet wat meer naar voren moet.
Toen ik gisteren bij mijn orthopedist langs ging, vertelde hij me dat we het eens gingen proberen met (sport)steunzolen. Ik heb opnieuw last van mijn knie, en spierpijnachtige dinges aan mijn scheenbeen. Het biomechanisch onderzoek had uitgewezen dat ik zelfs in mijn anti-pronatieschoenen nog steeds hyperpronatie (laattijdige hersupinatie) vertoonde (rechtervoet), en steunzolen bij het lopen zijn dan ook aangewezen. En om te zien of het een goed effect had, moet ik ervoor zorgen dat ik pijnvrij ben tegen dat ik met die steunzolen zou beginnen lopen. Lees: ik mag opnieuw minstens vier weken niet lopen. Yeah, right.
De loopafstand wordt gemeten met een Nike+ uitrusting.
(training vorige maand)
Of ik volgens een schema train, vroeg Manuel in de commentaar bij Sporten *is* gezond. Vorig jaar in Seattle heb ik dat een tijdje volgehouden, zo’n schema. Seattle ligt op een paar heuvels, en dat leende zich bij uitstek tot intervaltraining, tempowissels én lange afstanden. In september had ik de afstanden al wat uitgebreid, maar stiekem wou ik eigenlijk gaan voor The Ultimate Ultramarathon Training Plan. Nog steeds, eigenlijk, maar ik ben tot het besef gekomen dat het meer tijd gaat vragen dan ik eigenlijk voorzien had.
Lopen doe ik enkel nog voor de gezondheid. Ik hoef geen records te breken, dus met snelheid zit ik niet zo in. Als ik sneller zou willen lopen, dan moet ik intervalletjes doen, en dat trekt mij helemaal niet aan. Ik loop wel rondjes, aan vijf minuten per kilometer of 12 kilometer per uur.
Er zit wel wat structuur in mijn lopen, maar het gaat allemaal veel intuïtiever. De hartslagmeter blijft thuis, en ik gebruik enkel nog die Nike+-afstandsmeter, omdat ik het wel leuk en mooi vind om alles automatisch in zo’n overzichtelijke grafiekjes te krijgen. Normaal gezien loop ik op maandag (korte afstand, 1 keer rond de Blaarmeersen); woensdag (1 of 2 keer rond de Watersportbaan of 1 keer rond de Watersportbaan en 1 keer rond de Blaarmeersen); vrijdag (2 keer rond de Blaarmeersen) en zondag (twee tot drie keer rond de Watersportbaan). Tegen september hoop ik dat iets uit te breiden, maar dat hoeft niet.
Dus nee, ik loop niet meer volgens een schema. Enfin, in de coulissen wordt gefluisterd dat er één lange afstand per week moet zijn (bij mij op zondag), en dat de daaropvolgende loop een recupje moet zijn (die op maandag dus). En dat je best een dag tussen laat, bij twee opeenvolgende trainingen. Maar meer dan dat zit er niet in, in mijn schema. En dat bevalt me uitstekend.
Wie op een normale manier sport, is beter af dan wie lichaamsbeweging tot het noodzakelijke beperkt. Tenminste, dat is de ervaring die ik heb opgedaan in de twee jaar sinds ik met lopen ben begonnen. Dat ‘normale’, geef ik maar meteen mee, wijst op de minder verstandige keuze die ik eerder dit jaar heb gemaakt, door vlak na mijn winterstop het lopen te hervatten met tien dagen achtereen zeventien kilometer daags af te leggen. Mijn knie was het niet met die bruuske opwelling eens, waardoor ik half mei vier weken heb moeten rusten. Na een stop moet men rustig herbeginnen, waardoor mijn langste loop voorlopig niet meer dan twaalf kilometer bedraagt.
Maar lopen is gezond. Mijn uithoudingsvermogen groeit, mijn gewicht blijft op peil, en mijn weerstand is groter dan die van mijn geliefde huisgenoten. Waar ik vroeger om de haverklap ziek werd, ben ik dit jaar zelfs grotendeels aan de griep ontsnapt. Als ik loop, heb ik ook veel minder migraines –tijdens de loopstops komen die dan wel dubbel en dik terug (blijven lopen lijkt dus de boodschap). Ook de aften zetten zich veel minder door (wat helaas nog niet betekent dat ze helemaal weg zijn).
Lopen geeft (mij) energie. En hoe saai het parcours ook mag zijn, mijn geest is vrij van alles en dwaalt zijn eigen weg. Het is een heerlijke verslaving, waar ik langzaam mee leer om te gaan.
Eindelijk mocht ik terug lopen. Enfin, ik was al net iets eerder begonnen dan dat ik op loopanalyse ging, en ik kan niet beginnen uit te leggen hoezeer ik dat lopen gemist had. gefietst heb ik nog niet gedaan, wegens, euh, geen tijd zeker, met Tessa die moest geopereerd worden en de vakantie die begon en zo allemaal. (Ik heb voor alles wel een excuus hoor.)
En ik ben helemaal rustig aan begonnen ook. Kwestie dat ik deze keer wel degelijk wil blijven lopen -zonder verplichte pauze.
De loopafstand wordt gemeten met een Nike+ uitrusting.
(training vorige maand)
“Baasje, ge zijt zot”, zegt Nagiko als ik terugkom van mijn 10k loop. “Enfin, niet dat ge mijn baasje zijt, want bazinnetje is mijn baasje, edoch: passons“. Hij rekt zich genoegzaam uit, en komt langzaam en vermoeid overeind.
Het was verschrikkelijk warm, zo vlak voor de middag, toen ik twee toerkes rond de Watersportbaan ging lopen (goed voor iets meer dan 12 kilometer, de weg van en naar huis inbegrepen). Mijn conditie is helemaal nog niet op peil, zo vlak na die verplichte stop. Maar het voelt fantastisch.
“Zo ziet ge er anders niet uit”, biedt Nagiko aan.
“Allez toe, is ’t nu haast gedaan met foto’s maken? Zoudt ge niet beter een liter water gaan drinken of zo.”