De sprekende hoofden twitteren mij bemoedigingen toe:
Blij dat je blijft lopen ondanks de Nationale Nederlaag van de mannen bij de Nike+ Challenge!
Die Nationale Nike+ Challenge, die lag in het verlengde van die bloggers challenge waaraan ik met veel graagte heb deelgenomen. Twee teams van bloggers, vijf vrouwen vs vijf mannen, mochten toen tegen elkaar uitkomen in een virtuele loopwedstrijd. Een soortement blogging battle of the sexes als prelude op die nationale uitdaging, die tegelijkertijd ook een mondiale uitdaging was. Wreed wijs, vond ik dat, temeer ik ervan overtuigd was –en in die overtuiging bevestigd ben– dat gans die Nike+ uitrusting eigenlijk volstaat voor de recreatieve loper zoals ikzelf. Sindsdien heb ik mijn Suunto aan de kant gelegd, en loop ik enkel nog op Nike+ (ja, ik heb die uitrusting gratis gekregen; nee, dat heeft mijn beslissing niet beïnvloed).
Die bloggers challenge, die was niet geheel gelijkwaardig verlopen. De vrouwen mochten veertien dagen voor de mannen starten, dus –alle emancipatie ten spijt– was er van enige rechtgeaarde wedstrijd geen sprake. Nochtans, als we op wedstrijden zoals het excellente Eeuwige Roem mogen afgaan, hoeven vrouwen niet meteen onder te doen voor mannen. (In de eerste reeks won Gella Vandecaveye; de tweede werd gewonnen door Marleen Renders.)
Voor de nationale challenge zag het er iets beter uit: mannen en vrouwen mochten toch al op hetzelfde moment aan de race beginnen. De mannen namen al gauw de bovenhand, en hielden hun leiderschap tot de laatste dagen van de race. Toen haalden de vrouwen plots ettelijke honderden kilometers in. En jawel: de vrouwen verzamelden niet alleen kilometers, ze haalden zelfs de mannen in. De eindstand kwam op een onwaarschijnlijk spannende 5.807,64 km voor de vrouwen, versus 5.752,69 km voor de mannen. Dat zijn nog eens wedstrijden!
Behalve dan, dat het niet allemaal vrouwen waren, die in het vrouwelijke kamp hebben meegelopen. Meer zelfs: minstens één man is in de laatste paar dagen van het mannelijke kamp naar het vrouwelijk kamp geswitched. Broempie bijvoorbeeld, een Ekin –een Nike evangelist (lees Ekin van rechts naar links)– die daardoor 544,13 km van de mannen naar de vrouwen versluisde.
Grappig is het dan, als we in de krant mogen lezen: Vrouwen halen het van mannen in online looprace. Zonder (minstens één) man hadden ze het precies niet gehaald, lijkt bovenstaande informatie te suggeren, en dat doet dan weer een klein beetje de inzet tekort van de vrouwen die zich sterk hebben geweerd in die challenge. Want wie er wint, dat er doet er absoluut niet toe. Veel belangrijker is hoe al die mensen plots opnieuw (?) met sport zijn begonnen (en dan heb ik het niet noodzakelijk over de Nike+ Challenge natuurlijk). Dus gaan we ons toch niet druk maken over nederlaag of overwinning?
Blijven lopen, dames en heren, u doet dat schitterend!
