Wie op een normale manier sport, is beter af dan wie lichaamsbeweging tot het noodzakelijke beperkt. Tenminste, dat is de ervaring die ik heb opgedaan in de twee jaar sinds ik met lopen ben begonnen. Dat ‘normale’, geef ik maar meteen mee, wijst op de minder verstandige keuze die ik eerder dit jaar heb gemaakt, door vlak na mijn winterstop het lopen te hervatten met tien dagen achtereen zeventien kilometer daags af te leggen. Mijn knie was het niet met die bruuske opwelling eens, waardoor ik half mei vier weken heb moeten rusten. Na een stop moet men rustig herbeginnen, waardoor mijn langste loop voorlopig niet meer dan twaalf kilometer bedraagt.
Maar lopen is gezond. Mijn uithoudingsvermogen groeit, mijn gewicht blijft op peil, en mijn weerstand is groter dan die van mijn geliefde huisgenoten. Waar ik vroeger om de haverklap ziek werd, ben ik dit jaar zelfs grotendeels aan de griep ontsnapt. Als ik loop, heb ik ook veel minder migraines –tijdens de loopstops komen die dan wel dubbel en dik terug (blijven lopen lijkt dus de boodschap). Ook de aften zetten zich veel minder door (wat helaas nog niet betekent dat ze helemaal weg zijn).
Lopen geeft (mij) energie. En hoe saai het parcours ook mag zijn, mijn geest is vrij van alles en dwaalt zijn eigen weg. Het is een heerlijke verslaving, waar ik langzaam mee leer om te gaan.
Fijn artikeltje: zo herkenbaar. We weten het wel, maar vroeg of laat zullen we er toch weer over gaan ^^
Goed bezig, Bruno!
Daarom zijn m’n aften in groten getale teruggekomen! Ik ben gestopt met lopen. *kijkt naar z’n nikeplus gear en maakt een goed voornemen*
hey bruno
loop jij volgens een bepaald schema / interval training ? of gewoon je eigen tempo / schema ?
*mompel mompel* Toen ik sportte (oa lopen) voelde ik me inderdaad fitter, niet alleen fysiek maar ook mentaal. De zin om er terug aan te beginnen is er wel, maar lopen is niet meer voor mij denk ik. Moet je er verliefd op zijn of groeit de liefde?