(Hasselblad 500c/m, Zeiss Distagon CF 50mm f/4 T*, Fuji PRO160S, 160ISO)
Ze waren 35 jaar oud, die gebouwen. De eerste toren (zie foto’s) ging twee zaterdagen geleden tegen de vlakte, de tweede mocht er vorige zondag aan geloven. De vooruitgang staat niet stil, en in 2015 staan er nieuwe gebouwen, zo zeggen ze. Gent, toegangspoort tot de wereld. Of gewoon een kloon van Brussel Noord.
Willy Slawinski sterft op 27 april 1992 in Gent. Hij is slechts 44 jaar oud geworden, maar zijn kookkunst (nooit is die omschrijving terechter gebruikt) plaatst hem ver in de toekomst. Met de Slawinski box brengt Homarus een hommage aan Belgiës grootste culinair talent. Ik heb hem al een half jaar in mijn bezit, maar ik heb de verpakking pas gisteren durven openen.
Lees meer over Willy Slawinski, kookkunstenaar bij Het Project.
Vanmiddag ging de eerste van twee torens van het voormalige postgebouw Gent X aan het Koningin Maria-Hendrikaplein (in Gent dus) tegen de vlakte. Er was behoorlijk wat belangstelling van het publiek en prominenten, en omdat ik er was voor Het Project, mocht ik op het persperron (perron 5-6 van het station) plaatsnemen om foto’s te maken. Ik heb foto’s op film gemaakt, dus daarop is het nog wel even wachten (dinsdag misschien, anders woensdag).
Mooi overigens, om te zien hoe alle fotografen rekening hielden met elkaar. Iedereen ging mooi uit elkaars lensbereik staan, of het nu om fotografen of cameramensen ging. Met één uitzondering, een redelijk arrogante man, die voor ieders lens kroop en desgevraagd te horen gaf dat we mochten doen wat we wouden, maar dat hij daar bleef staan. “Ik werk voor het persagentschap Belga“, snoefde hij ons toe. Wederzijds respect is daar duidelijk geen jobvereiste.
De explosie was voorzien om 15u25, maar werd uitgesteld tot 16u25. Zeer zenuwslopend, want 16u25 was precies het moment waarop de zon –op een paar seconden na– net niet achter de bomen was verdwenen. De belichting ging van 1/125s f/11 naar 1/60s f/5,6 (op 160ISO), en net toen ik opnieuw wou meten en een 400ISO film overwoog, ging het waarschuwingssignaal voor de explosie –dus ik hoop maar dat de foto’s deftig belicht zijn.
Het tweede gebouw is volgende week aan de beurt.
Meer leest u bij Het Project, inclusief een filmpje van collega-makker Huug.
(Yashica-Mat, 80mm f/3.5, Fujicolor Pro400H, 400ISO)
Het vleugje Japan, de sierlantaarn in de herstelde vijver van het Citadelpark. Aan Gent geschonken door haar Japanse zusterstad, Kanazawa.
Ik mis weer te veel, vind ik van mijzelf. Gisteren was het VSPRS in De Bijloke, en hoewel ik dat heel erg graag had gezien, zijn er minstens drie redenen waarom ik er niet ben geraakt. Eentje daarvan was dat ik het uit het oog verloren was. Daar gaan we meteen eens wat aan doen zie.
Voor november staat dit op het verlangenlijstje:
Echt overdreven is dat toch niet?
(Al gaat er weer een pak van tussenuit vallen.)
(Mamiya M645 J, Sekor C 80mm f/2.8, Fuji Pro400 H, 400ISO)
Ik fotografeerde het gras natuurlijk, niet dat koppeltje.
“Dat ruikt goed!” De man trad uit zijn kruiswoordraadsel en keek naar mijn bord waarop drie toast kramieks lagen.
“Er gaat niks boven zo’n toast met flink wat boter,” antwoord ik hem, en hij knikt instemmend.
Elke vrijdag na de wekelijkse persconferentie van het stadsbestuur sla ik 250gr Misore koffie in bij de Mokabon. En maak ik van de gelegenheid gebruik om een dubbele (espresso) met een toast kramiek tot mij te nemen. In de Mokabon brengen ze bij de koffie altijd een flinke toef slagroom –wie melk wilt, moet daar expliciet om vragen.
“Ik kom van Houffalize,” vertelt de man terwijl ik aan mijn toast begin, “maar ik woon ondertussen al twintig-dertig jaar in Gent. Het is daar altijd minstens vijf graden kouder, in Houffalize, weet u?”
Maar voor ik een antwoord vol toast kan murmelen, gaat hij verder.
“Kijk, ik eet vegetarisch, maar een vegetarisch restaurant hebben ze daar niet. En hier in Gent zijn er een stuk of tien. En ik schaak graag, maar voor een goede match moest ik een uur rijden naar Marche(-en-Famenne). Er was eens een toernooi, en toen ik ’s avonds terugkeerde kwam ik in sneeuw terecht, zo hoog!” En hij toont trots een afstand die tweemaal zo hoog is als de tafel waar we aan zitten. “Ik ben in mijn auto moeten blijven slapen.”
Ik glimlach.
“Maar mijn kinderen zeggen: Qu’est-ce que papa va faire chez les flamands?” Hij spreekt flamands uit als flamaings, en kijk mij vrolijk aan. “Mais papa se plaît bien chez les flamands.”
En voor ik het goed besef is hij alweer in zijn kruiswoordraadsel verzonken.
Ik ga graag naar de Mokabon, ik.
“Goedemiddag meneer”, zei de andere meneer aan de andere kant van het glas.
“Goedemiddag meneer”, groette ik beleefd terug.
Drie minuten later en 207 euro armer beschikte ik over een lichtblauw papierke in een plastic houder waarmee ik een jaar lang van de diensten van de Lijn mag genieten.
Een abonnement –sorry, Omnipas– komt mij goedkoper uit dan de boel lijnkaarten, waarvan ik er ongeveer 1,5 (van 9,60 €) per week opsoupeerde. Kijk, vandaag heb ik tram 21 genomen, tram 4, en bus 5 (twee keer zelfs); en binnenkort kan ik –dank zij de Omnipas– eindelijk aan mijn alsnog geheime project beginnen. Stay tuned.
(Hasselblad 500c/m, Zeiss Distagon CF 50mm f/4 T*, Ilford Pan F Plus, 25ISO 50ISO)
En terwijl ik zat weg te kwijnen (nuja) in de zalen van (voornamelijk) de decascoop, is het volop herfst geworden. Heerlijk, die mistbanken.
(Canon EOS 40D, 500 ISO, EF 16-35mm f/2.8 L II USM @ 16mm, f/2.8, 1/160s)
“Excuseer meneer, maar het is niet toegelaten om foto’s te nemen in het museum”, zei de suppoost vriendelijk. Dus heb ik me verontschuldigd, en het fototoestel weggeborgen, en dit is de enige foto die ik aan mijn bezoek in het MSK-Gent vanmiddag heb overgehouden.