Island in the Sky

Aan de overkant van de straat waar Arches ligt (maar dan een paar tientallen mijlen dieper), liggen de Canyonlands. Tot voor kort was Arches mijn favoriete National Park –van die waar ik al geweest ben toch– maar de Canyonlands… wow. Het is goed vier keer zo groot als Arches (1.300 vs 300 vierkante km), en het is er dus mogelijk om er een ganse dag in rond te lopen zonder een andere levende ziel tegen te komen. Wij bezochten er dan nog maar een (heel) klein deel van, maar het park staat torenhoog op onze lijst van te herbezoeken plaatsen.

Canyonlands bestaat uit drie delen plus de twee rivieren die het park doorkruisen, Green River en de Colorado River. Wij bezochten een stuk van het Island in the Sky district, en lieten met spijt het Needles district en het enkel met 4WD bereikbare Maze links liggen. Wie er ooit in de buurt op uit trekt: vergeet de Grand Canyon en bezoek het ondergewaardeerde Canyonlands.

Arches, USA 2010

Wij begonnen vol goesting aan de Murphy Trail, goed voor een dikke 17 km wandelplezier. De 7,7 km op dit bord duiden enkel de afstand tot aan de White Rim Road aan, die weg moet nog eens drie kilometer afgestapt worden tot aan het terugkeerpunt, en vandaar is het opnieuw 7,7 km terug tot het vertrekpunt.

Arches, USA 2010

We vertrokken helemaal bovenaan het Island in the Sky plateau, waar we ongeveer dit zicht hadden (de foto hierboven heb ik gemaakt vanaf de Grand View Point Overlook, en toont een groot deel van wat we afgestapt hebben). Wat we toen nog niet wisten, was dat we helemaal tot aan dat subplateau zouden afdalen, en nadien nog tot aan de rand van het volgende plateau, dat gat links op de foto.

Arches, USA 2010

Dat ‘gat’, dat zag er vanop dat subplateau –8 kilometer verder– zo uit…

Arches, USA 2010

…en vervolgens zo, aan de rand van het ‘gat’ zelf.

Arches, USA 2010

Dan moesten we nog terugkeren, tot bovenop de berg daar aan de horizon, in het midden van bovenstaande foto.

Arches, USA 2010

Het was er ongeveer 40 graden; ik droeg een rugzak met vijf liter water erin, en Tessa en Henri hadden elk nog een fles van een liter bij zich. We hebben bijna alles opgedronken tijdens de tocht.

Arches, USA 2010

Bijna terug bij het vertrekpunt. Van hieruit dienden we nog een 300 meter te klimmen langs een steile bergwand, en vervolgens nog twee mijl terug naar de wagen te wandelen. Ik vind dit soort toestanden ongelooflijk wijs.

Grand View Point Overlook

Arches, USA 2010

Upheaval Dome Overlook Trail

Arches, USA 2010

Arches, USA 2010

Het zicht bovenop Whale Rock

Arches, USA 2010

Het zicht vanop de Green River Overlook

Arches, USA 2010

Arches, USA 2010

Arches, USA 2010

Arches: Devil’s Garden

De meest bekende trail in Arches mag dan wel die naar de Delicate Arch zijn, de langste ‘bewegwijzerde’ trail leidt de bezoeker rond in de Devil’s Garden. Wie gewoon het pad volgt, heeft minstens 7 mijl aan zijn been, wij namen er nog wat uitstapjes bij, en kwamen zo aan een dikke 10 mijl (of 16 kilometer). Drie jaar geleden hadden we om die reden de tocht nog links laten liggen.

Arches, USA 2010

Het begint nochtans allemaal heel braaf met een wandeling naar de Landscape Arch, met twee korte zijsprongen naar de Tunnel Arch (foto hierboven) en de Pine Tree Arch (foto hieronder).

Arches, USA 2010

Even voorbij de Landscape Arch wijzigt het brede verharde pad in een dun zandpad, en hernoemt het zich naar een primitive trail. Heel erg primitief zag het er nochtans niet uit, het werd wel wat steiler, en we dienden meteen ook wat rotsen te beklimmen. Henri was een beetje squeamish in het begin, maar dat veranderde al gauw toen ik hem meenam naar het uiteinde op één van de vinnen, dunnen rotsen die door erosie waren uitgesleten.

Arches, USA 2010

We hadden er een schitterend uitzicht op de Partition Arch (rechts boven achter Tessa en Henri), waar we meteen ook naartoe trokken.

Arches, USA 2010

Daarnet stonden we nog op de middelste vin, horizontaal ongeveer op het midden in de foto.

Arches, USA 2010

Navajo Arch ligt achter de Partition Arch (de eigenlijke arch ligt links en staat net niet op de foto); wie er op de rotsen klimt, wordt getrakteerd op een fantastisch uitzicht. Mja, we worden eigenlijk in de vier windrichtingen door schitterende landschappen verwend.

Arches, USA 2010

De typische vinnen in Devil’s Garden.

Arches, USA 2010

De Double O Arch van onderen…

Arches, USA 2010

…en van er bovenop. Die kleine stipjes zijn mensen (die ongeveer staan vanwaar ik de andere foto getrokken heb).

Arches, USA 2010

Meer vinnen, getrokken vanop de Private Arch. Vergis u niet, die dingen zijn gigantisch hoog.

Arches, USA 2010

Het pad was niet altijd even toegankelijk. Vlak voorbij de Private Arch moesten we een stuk slickrock af. Slickrock is een soort zandsteen met een korrelige, schuurpapierachtige structuur, die vaak veel grip geeft, maar niettemin ook verraderlijk glad kan zijn. Het stuk waar we af moesten ging net niet loodrecht naar beneden gedurende een meter of vijf. (Geen foto wegens iets te veel adrenaline.)

Arches, USA 2010

Een beetje verder versperde een gigantische plas het pad, waardoor we opnieuw een glad en steil stuk slickrock eerst op moesten klauteren en nadien ook weer moesten afdalen. Geheel ongevaarlijk evenwel, het ergste wat kon gebeuren was dat we in de goed halve meter diepe plas vielen. (Ook al geen foto –damn ik moet meer op zo’n dingen letten.)

Arches, USA 2010

Difficult hiking inderdaad. Het was zeker niet voor iedereen weggelegd –we zijn maar heel weinig mensen tegengekomen eigenlijk, terwijl er toch behoorlijk wat volk tot aan de Landscape Arch was gekomen. Een fantastische tocht!

Arches: Delicate Arch

Drie jaar geleden deden we een korte trip langsheen een aantal National Parks in Utah, Arizona, New Mexico en Colorado, om uiteindelijk in Nevada (Las Vegas) uit te komen. Het park dat ons het meeste was bijgebleven, was Arches, in Utah. De fragiele maar majestueuze bogen en de statige zandstenen vinnen hadden een diepe indruk nagelaten. Bij ons vorig bezoek was de lucht dramatisch donker door het onweer dat er woedde. Datzelfde onweer zorgde er toen voor dat noch Tessa noch Henri de toen toch iets te gevaarlijke tocht tot de boog mee ondernamen. Tessa keerde na een derde met haar moeder terug; Henri keerde na twee derde met zijn opa mee terug. Ik zette –in al mijn naïeve dwaasheid– door om er, met slechts een handvol andere onverlaten op een spectaculair zicht te worden getrakteerd.

Seattle, USA 2010

Deze keer was het iets minder dramatisch, maar eigenlijk niet minder spectaculair. En zowel Tessa als Henri konden er mee van genieten. De wandeltocht daarheen duurt niet zo lang, maar is wel redelijk steil. Eenmaal boven bevindt de arch zich aan het andere eind van een redelijk beangstigend afhellende trechter. Drie jaar geleden had ik al verschrikkelijke zin om die tot onderaan af te wandelen –daar bevindt zich een kleine oase– maar dat zou toen totaal onverantwoord geweest zijn met dat onweer. Geen onweer deze keer (85 graden F, bijna 30 graden C), dus toog ik onbevreesd naar beneden…

Seattle, USA 2010

…om achteraf te ontdekken dat die oase ook op een andere manier bereikbaar was. Die kleine stipjes op de foto, dat zijn de mensen die daarboven de Delicate Arch bezoeken.

Delicate Arch

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

North & South Windows

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Goblin Valley

“Toe, laat ons eens naar Goblin Valley rijden,” opperde Tessa toen we van Salt Lake City naar Moab reden. Iemand in Seattle had haar verteld dat dit Utahs best bewaarde geheim was, waar we absoluut heen moesten als we toch die richting uit gingen. Het zou een omweg van twee uur (heen-en-terug) worden, voorspelde juffrouw gps toen ik het háár suggereerde. “Zeker de moeite,” bevestigde Tessa nogmaals.

Seattle, USA 2010

Goblin Valley bestaat uit duizenden hoodoo rotsen, dat zijn van die lange rotspilaren die door eeuwen erosie zijn ontstaan. Het meest typische voorbeeld zijn die van Bryce Canyon. De hoodoo’s in Goblin Valley lijken dus erg op… goblins (of iets minder pc –de vallei werd eerst nog Mushroom Valley gedoopt door Arthur Chaffin in de jaren 20 van de vorige eeuw). “Op minder dan een uur zijt ge erdoor,” had Tessa nog beargumenteerd, en dat leek op het eerste gezicht wel te kloppen. We wandelden er één van de drie beschikbare trails af, en gingen vervolgens ad lib een beetje tussen de rotsblokken lopen (dat mocht).

Seattle, USA 2010

We zijn (ik ben –Henri ging het eerste stuk nog mee) zelfs naar boven geklommen –niet op één van die champignons (dat wordt afgeraden), maar op de grote bergrug die het park grotendeels insluit. Alwaar ik werd getrakteerd op een bijzonder mooi overzicht op de (andere kant van de) vallei.

Seattle, USA 2010

Uiteindelijk was het best de moeite van de omweg (al heb ik dat nog steeds niet toegegeven natuurlijk). De temperatuur was er al stukken beter dan in Seattle, zelfs met het voortdurend dreigende onweer waar we op de terugweg alsnog door moesten. Toen we het park uitreden, waren er zelfs een paar bambi-achtige dieren die vlak voor de wagen per se de straat nog over moesten. Een goed begin van de trip dus.

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Seattle, USA 2010

Rat Event (kom eens uit uw kot)

En dan komt ge een beetje slechtgezind thuis van wat eigenlijk een uitstekend concert was. Een uitstekend dubbelconcert zelfs. Waarop weer maar eens veel minder volk aanwezig was dan het verdiende.

Rat Event, Balzaal, Vooruit, Gent, BE, 26/05/2009 Rat Event, Balzaal, Vooruit, Gent, BE, 26/05/2009 Rat Event, Balzaal, Vooruit, Gent, BE, 26/05/2009 Rat Event, Balzaal, Vooruit, Gent, BE, 26/05/2009

Toegegeven, ik pas waarschijnlijk niet binnen de demografische curve van de gemiddelde concertganger. Ik heb al een uitgesproken voorkeur voor jazz en dan pik ik toch minstens twee concerten per week mee. Let wel, als ik het kon opbrengen en mij niet had voorgenomen over (bijna) elk concert ‘verslag’ uit te brengen, woonde ik er elke dag waarschijnlijk wel twee bij.

Wordt er te weinig bericht over dergelijke evenementen? Te weinig aangekondigd? Of komt de mens gewoon zijn kot niet meer uit? Voor volgend seizoen neem ik mij dan alvast –nog maar eens– voor wat meer aankondigend te werk te gaan.

Van der Mensbrugghe (de man die sneller reageert dan ik kan posten) lijkt zijn gelijk te halen wanneer hij schrijft dat we het wel zullen merken aan de krant (DM) dat vooral de uitkant (dat deel van de redactie dat zich niet bezighoudt met artikels schrijven maar met die artikels opsmukken en presentabel maken) getroffen is. Gisteren, 26/05, werden drie jazz concerten getipt in encore: Kris Wanders Outfit, 21/5 in Gent; Joe Higham Quartet, 22/5 in Brussel; en Branford Marsalis, 24/5 in Turnhout. Begrijpelijk, dat u niet opdaagt.

slechte vader, slecht (bis)

Erm… nooit gedacht dat ik hier een vervolg aan zou breien –en al zeker niet zo snel. Edoch: vandaag (gisteren?) was het de 50e verjaardag van Kunsthal Sint-Pietersabdij, en ik heb de indruk dat ik het niet goed genoeg aangekondigd heb. “Dit,” beweerde ik stellig tegen Tessa, “is het meest onderschatte evenement van het jaar.” De dagevenementen hebben we helaas aan ons moeten voorbij laten gaan (we gingen een fiets kopen), maar op het avondfeest gaven we –voltallig– present. Tessa was pas terug van Londen, en we hadden niet meteen zin om Henri onmiddellijk een avondje weg te geven. Alleen thuislaten leek –ondanks het tegen alle verwachtingen in niet dramatisch afgelopen precedent– toch niet meteen zo’n opperbest idee, dus namen we Henri gewoon mee.

Om 18u begon er een aperitiefconcert van een trio troubadours (dat geen trio bleek en wel heel moderne muziek bracht), gevolgd door een concert van Lady Linn (die stond te bibberen in haar korte rokje). Daarna zijn we weg, dachten we, maar we raakten verslingerd aan de tapas (van de fenomenale Piet van tchin), en voor we het wisten stonden we midden de swing dansinitiatie (in de Hemel) en gingen we nadien meewiegen in de funk van de Zondeval, en zelfs even in de Hel.

Rond twee uur zijn we het dan toch afgebold –zeer tot ontsteltenis van Henri, die erop gebrand was zijn Charlatanstempel tot vijf uur te volbruiken. Ik heb hem naar huis gedragen.

it's henri, baby

De volgende keer dat hij zo laat uit mag, is op zijn 21e verjaardag.

[update 29/09/2008 – 12u]

“Allez,” zegt ons Tessa, “pas het nu maar al aan.”

Nog tijdens het optreden van Lady Linn –en na het verorberen van een paar heerlijke tapas– zijn we terug huiswaars gekeerd. “Leg u eens op de zetel,” vroegen we Henri, “en doe ne keer alsof ge uitgeput zijt. Maar zie wel dat we die stempel van de Charlatan goed kunnen zien.”

gisteren in de roma

it's jazz, baby it's jazz, baby

…voor het verjaardagsfeestje van de JazzLab Series. 15 jaar oud! Hiep-hiep-hiep… hoera!

Maar: er was slechts weinig licht. Correctie: er was heel weinig licht! 1250ASA, f/2.8, 1/30s: aaarrrggghhh. Foto links: de ingang van de Roma; foto rechts: Hamster Axis of the one-click Panther en Bert Joris tijdens het avondmaal backstage. Ik ben paparazzo geworden, jawel! (Just kidding, just kidding! –voor alle duidelijkheid toch maar.)

kleur bekennen

Soms gaat het gewoon niet, en zou het eigenlijk beter zijn het beeld alsnog naar zwart-wit om te zetten. Maar dat doen we niet graag.

it's in stereo colour, baby it's in stereo colour, baby

En soms lost zich dat zonder noemenswaardige problemen op.

it's in stereo colour, baby it's in stereo colour, baby

Links telkens het onbewerkte beeld, zoals het ‘RAW’ uit de camera komt; rechts het kleurgecorrigeerde beeld in Lightroom. Photoshop komt er bij mij eigenlijk uiterst zelden aan te pas.

(Oh, bovenaan: Ben Sluijs; onderaan: Bob Mover.)

vaderdag

father's day

(Rolleiflex FX 80mm f/2.8, Fuji Reala, 100ASA)

De Amerikaanders houden pas deze zondag vaderdag, vandaar leek het mij passend om nog even de rozen die ik vorige week had gekregen, op dit blog te plaatsen.