familiair – Pagina 55

een jaar in analoog

Lichtjes overdreven, die titel, maar ik vermoed dat dit filmpje van ergens september tot pakweg een week of twee op mijn camera heeft gezeten, tot ik het vorige week heb binnengebracht voor ontwikkeling (+ lage resolutiescan).

Vorig jaar in de herfst, zat ik nog op het negende, alwaar ik elke ochtend met bovenstaand uitzicht werd begroet. Sinds begin vorig jaar ben ik naar het achtste verhuisd, waar ik enkel nog het linkse beeld (ironisch genoeg als ik naar rechters kijk) kan zien. Op het negende is immers een terras; op het achtste wordt die plaats ingenomen door meer bureaus.

In oktober (2005) of zo is Henri begonnen met zwemlessen; naar de eerste les zijn we allebei meegegaan, nu wordt hij begeleid door mijn moeder. Hierboven een beeld van het kinderzwembad, achteraan in ’t Strop.

Ongetwijfeld uit dezelfde periode stamt dit erm… stilleven van de lege dakparking van de Carrefour in Zwijnaarde. Wij parkeren altijd boven want daar is altijd plaats.

Mijn schoonouders, in het Hof van Herzele, een dikke maand geleden. (Dank u voor de traktatie.)

Henri met ijsbeer, tijdens de erfgoeddag in Het Huis van Alijn, alwaar hij zijn handen verbrand heeft aan hete chocolademelk.

Voila. U bent weer mee.

Over de scans ben ik eigenlijk niet zo tevreden. De afgedrukte foto’s zien er vele keren beter uit, en ik denk dat ik terug wat meer analoog ga beginnen werken (behalve voor de optredens waarschijnlijk). Nu nog zien of ik wat aan die scans kan doen (misschien FotoShop eens proberen ipv Alltech).

onstopbaar

Een van de verschrikkelijk aangename dingen aan Henri, is zijn enthousiasme. Het cadeau voor moederdag had hij op zijn kamer verstopt, en vanochtend om 7u30 kwam hij stilletjes de trap af om mij te vertellen dat we er nu toch wel dringend werk van moesten maken.

Kleren werden aangedaan, het cadeau werd in de keuken verstopt, en vader en zoon trokken naar de bakker, waar er op deze heugelijke dag een file stond die wel zelden hadden meegemaakt. Hij stond erop dat we een witchocoladen roos zouden kopen, waarvan hij achteraf aan Tessa vertelde dat het mijn idee was om die mee te brengen. Dan weet mama dat jij ook aan haar hebt gedacht, fluisterde hij me toe. Tessa schaterde.

Na de lunch –we waren van de late ochtend op stap, met onze moeders erbij: eerst naar de bloemenmarkt, en achteraf een lange late Chez Leontine— had het voor papa lang genoeg geduurd (ik ben net opnieuw wakker), maar Henri sleurde Tessa en de grootouders mee naar de Wilde Plantenbeurs en Wilde Floraliën in de Bourgoyen. Benieuwd met wat voor verhalen hij nu weer gaat thuiskomen.

verdwenen

Wel duizend ideeën om hier te posten heb ik (dat komt ervan als ge te lang alleen thuis zit –niet lachen, daar vanachter), en al de ganse avond naar de Beatles zit te luisteren.

Zo’n weblog is allemaal goed en wel, maar eigenlijk schrijft ge dat vooral voor uzelf (of voor uw nakomeling(en) –in de ijdele hoop dat die dat ooit allemaal gaat doornemen). Bepaalde posts wilt ge u herinneren, terwijl ge andere liever zo snel mogelijk van uw indexpagina ziet verdwijnen –en meteen ook uit uw archief, al wilt ge uit een of andere obstinate afkeer van zelfcensuur daar niet aan toegeven.

Maar die posts die ge u wilt herinneren, of die ge gemakkelijk terug wilt kunnen vinden. Bookmarks maken van uw eigen site is net weer iets te ijdel bevonden, dus hoogst waarschijnlijk komt er iets genre ‘info pagina’, maar dan best off. Of een categorie. Of beide. Maar voor een categorie moet ge weer door tig posts gaan dwalen in de editor, en daar hebt ge de goesting niet voor.

Posts die ik me wil herinneren (in willekeurige volgorde):

the protecting veil: voor wie mij een klein beetje wil leren kennen
jazz bij opatuur: de eerste keer bij Tuur
ge zijt allemaal zot: toen ik écht enthousiast was over een optreden
Maxwell: ik ben stekezot van dat liedje
De Chicago files: toen ik voor het werk (IISI World Congress) naar Chicago mocht. In Business Class want intercontinentaal. En de eerste keer waarin ik heb getracht een verhaalstructuur te brengen (en naar eigen denken in geslaagd ben ook).
lightyears behind: waarin ik toch enigte frustraties kwijt moest, zonder ze u te vertellen.
borrowed time: waarin ik opbiecht dat ik eigenlijk nooit dertig had mogen worden.

Etc. Ooit. Ooit zal ik dit wel eens aanvullen, en een dergelijke pagina maken. Misschien. Tons ne keer.

been

Henri zou zeggen dat hij met het verkeerde been uit bed was gestapt deze ochtend, en er zich vervolgens veelvuldig voor excuseren. Ik ben ervan overtuigd dat ik wel degelijk met het juiste been uit bed ben gestapt, vanochtend om 5u30. Het is nu al een week dat ik wakker wordt om 5u30 (gisteren was een uitzondering, toen was het 5u40), terwijl ik er eigenlijk niet uit moet voor 6u15 –om een klein uur later mijn trein te halen.

En in die zin zit het allemaal: dat ik moe ben, en vooral dat ik vandaag weer niet met de motor naar de hoofdstad ben kunnen trekken (ocharme bang van een druppeltje water). Dat, en er zitten een dikke (jaja, flauwe woordspeling en al) twee kilo vlees of vet teveel aan mijn lijf sinds de feestdagen van de jaarwisseling, en die ik er maar niet lijk af te krijgen.

Anderzijds had ik vanochtend wél terug ‘mijn’ gazet in onze bus, terwijl ik in de veronderstelling verkeerde dat mijn abonnement was afgelopen, en was ze perfect getimed uitgelezen toen we uit Centraal naar Noord vertrokken.

Voorlopige ben ik er dus nog niet uit in welke richting de balans uitslaat (hier is ze weer die woordspeling).

trivia

’t Is zondag, en een heel rustige bovendien (na een verschrikkelijk hectische zaterdag). Lof alom, en wij vieren dit vandaag met (of door):

Een film (THX 1138), terwijl madam en zoon insisteerden in de gietende regen naar de bloemenmarkt op de Kouter te wandelen.
Asperges: gisteren witte én groene asperges gekocht. De witte à la flamande, en de groene gestoofd met ajuin en tomaat. Finger-licking good, heet dat dan.
Een Xbox 360 die zonder enig probleem aan het Grote Boze Internet werd gehangen (Live Gold One Month Trial). Teamwork tussen Microsoft en Apple overigens: connectie via Airport Express. Het ding downloadt momenteel (succesvol) alsof zijn leven ervan afhangt.
Madam en zoon zijn momenteel richting tuincentrum (hey, ’t is lente, naar ’t schijnt), en binnen zeer afzienbare tijd zal ondergetekende nog eens twee (!) filmrollekes ontwikkelen. Filmrollekes met beelden van het Blue Note Festival 2005, of van Middelheim 2005; het zal voor mij een even grote verrassing zijn.
Opatuur! Nathalie Lorier en Bert Joris (en Eric Heijnsdijk). Er zal eindelijk nog eens flink wat volk zijn bij Tuur. U komt toch ook?

gecommunieerd

En daarmee heeft Henri vandaag zijn Eerste Communie gedaan. Of liever: niet gedaan. We hadden hem daarin zelf de keuze gelaten –hij is ten andere ook niet gedoopt, maar als hij dat zelf zou willen, is dat voor ons vanzelfsprekend geen enkel probleem (zolang hij die keuze bewust maakt).

Even had het ernaar uit gezien dat er nog een aantal andere kinderen van zijn klas evenmin ten communie zouden gaan, en er was al min of meer sprake geweest van een alternatieve gedeelte tijdens de viering waarbij het er voor niet-communianten allemaal minder christelijk gethematiseerd zou aan toegaan. Eerst was Henri daarvoor gewonnen, maar achteraf wou hij liever toch in het geheel niet aan de viering deelnemen. Hij is vanochtend wel naar in de kerk gaan kijken –kwestie van solidair te zijn met zijn vriendjes– en al gauw bleek dat van een alternatieve versie geen sprake meer was. Iedereen deed gewoon mee, en de enige jongen die eigenlijk ook niet meer wou meedoen, moest toch nog de geloofsbelijdenissen afleggen, maar kreeg enkel tijdens de communie geen hostie. Hm. Liever wel een hostie en geen aktes van geloof, zou ik zeggen.

Enfin, Henri was precies de enige niet-communiant, op de eerder allochtone klasgenoten –van een andere religieuze strekking– na (Chinees, Pools, Indisch, Turks, … –jawel, dat zijn nationaliteiten en geen religies) die helemaal niet zijn komen opdagen (wat geen verwijt inhoudt). Het zit allemaal duidelijk nog sterk in de Vlaamsche Klei vervat. (Hij gaat dan ook naar een Katholieke School.)

geen oog (maar twee handen)

Vannacht heb ik geen oog toegedaan.

Dan mag ik mezelf gisteren nog wel geruststellen door te schrijven dat Henri zich slechts ‘lichtjes’ heeft verbrand, ik kan de keren op mijn (beide) handen niet tellen dat ik mijzelf vannacht heb moeten tegenhouden om naar boven te spurten, de windsels van zijn handen te halen en te kijken hoe het ermee gesteld is. ‘Lichtjes’ slaat in dit geval toch wel op brandwonden van de eerste (rood) en tweede graad (blaasjes).

Zo’n kind is toch nog een pak meer dan zomaar een deel van uzelf. Terwijl ik normaal gezien bekend sta als de man met de kalmte die het afbranden van huizen verhindert (dat leg ik nog wel eens uit), durf ik toe te geven dat de paniek mij wild om het hart slaat wanneer ik een potentiële ramp rond mijn eigen vlees en bloed zie ontwikkelen. De ‘cool’ die mijzelf zo eigen is (was?) mag ik dan wel met veel genoegen in de zoon gespiegeld zien, de angst en de pijn slaan mij (in dit geval) genadeloos tegen de vlakte.

Hij heeft een hoge pijngrens. Hoewel ik hem gisteren even heb weten wenen, ging het vooral om de schrik, terwijl hij slechts ogenblikken later moedig bibberend met beide onderarmen onder de ijskoude kraan zijn foeterende vader geruststelde. Pas toen hij op de terugweg spontaan en zonder aanleiding weer begon te huilen, kregen we een indicatie van hoeveel pijn de jongen wel moest hebben.

Vandaag blijft hij thuis. En als ik het durfde, hield ik hem altijd thuis, weg van de grote boze wereld. Maar dan zou ik waarschijnlijk pas goed verkeerd bezig zijn.

dingesdag

Vandaag was het Erfgoeddag, waarin:

Tiva (Oudburg) een OK resto blijkt, met weinig vers (zoals: ter plekke ende ter stond gemaakt) eten (niet dat het eten niet lekker of gezond zou zijn), maar des te gezellig en sympathiek
ik de mens van Popville vervloek omwille van zijn aanbod Engelschtalige stripdinges en de erm ‘openheid’ van de winkel op zondag
wij van bij Popville (o.a.) de zeefdruk van Boerke hebben meegbracht (nummer 23 dankuwel)
het Huis van Alijn bevestigd werd als meer aangename plek (of op zijn minst meest aangename museum) van Gent; waarbij ik Sylvie D’haene heb gezien, en zij mij ook, maar zij niet wist wie ik was hoewel ze mij wel kende; waarbij Henri zijn hand (lichtelijk) heeft verbrand edoch er nog het beste van heeft gemaakt ook dank zij de bezorgdheid van het Huis
Els en Maarten toch wel weer twee sympathieke en zeer goede vrienden zijn gebleken
ik de moeite niet meer doe om u uit te nodigen voor het concert bij Opatuur vanavond, maar u met weinig twijfel binnen enigte uren de huid alweer zal volschelden voor uw afwezigheid aldaar

lente

Nu is het echt wel Lente (met kapitale ‘L’): we hebben zonet voor de eerste maal in 2006 gebarbecued.

Daarnet kwam Tessa thuis van de binnenstad, met onder haar arm een electrische barbecue/grill van de Hema (~~nog geen 40 EUR~~23 EUR). Waarna ze mij thuis alweer achterliet om het ding in elkaar te steken (3 seconden werk) en gauw nog wat verse vis (zalm, tonijn en limande) en ditto groenten van bij de locale middenstand terug te brengen. Een beetje couscous, een komkommer, een gele paprika, twee tomaten, kruiden uit de tuin, een zalige avondzon, en de lente is ingetreden.

Hebt u er ook al zo van genoten?

waar was ik…

Lang geleden denk ik, dat ik nog eens een stokske had gekregen. Van Michel, deze keer. Ik geef het niet door; wie het hebben wil, etc.

Waar was ik…

…één jaar geleden?

2005: Henri is vijf-en-een-half.

Rond deze tijd vorig jaar zat ik op het time festival denk ik. Allemaal gratis en allemaal goede muziek en allemaal veel beter weer ook dan vandejaar. Careerwise was ik dolenthousiast nog maar een maand of twee bij mijn huidge werknemer bezig, en als ik mij niet vergis was ik net verhuisd van het achtste naar het negende verdiep (en nu zit ik terug op het achtste).

Flickr had ik ook al een poosje ontdekt, maar ik was er nog niet te wreed zot mee bezig, tot ik een upgrade naar een pro account van Steven kreeg (ergens in juni). Al was ik wel nog steeds wreed zot bezig met fotografie, en was ik aan ’t dromen van mega-super-lenzen zoals de 70-200, en dat ik mij die toch nooit meer zou kunnen permitteren. Laat staan dat ik eraan dacht op Blue Note of Middelheim te kunnen fotograferen.

Voertuigsgewijs verplaats ik mij met een Lancia Ypsilon, en een Triumph Daytona 955i, het openbaar vervoer en te voet. De fotografie geschiedt digitaal (Nikon D70), en analoog (Leica M6 TTL).

…vijf jaar geleden

2001: Henri was anderhalf jaar oud. We woonden ondertussen al zo’n drie jaar in de Albertlaan.

Toen was ik thuis, in de naweëen van mijn zelfstandigheid, nog net niet begonnen als webmaster bij een grote lobbygroep voor ijzer en staal. Ik ben daar toen begonnen in oktober van dat jaar (na de nieuwe ondergang van de VS), hoewel ik ergens in juni/juli mijn contract reeds op zak had. Ik had net een succesvolle loopbaan als zelfstandige achter de rug, met zeer geschikte en een aantal minder geschikte ervaringen, waarin ik heb geleerd dat eigenlijk niemand te vertrouwen is als het op zaken aankomt. Dat, én de (tijdig zien aankomen) barst in de internetbubble, heeft mij de rug naar gans dat pseudo-hyper-internet-groepsgevoel doen keren. Ik ben er totaal zonder kleerscheuren (wel integendeel) uit weggeraakt, en heb geen moment spijt van die ‘carrière’ noch van het feit dat ik die wereld vaarwel heb gezegd. Hype en al dat.

De mobiliteit wordt gegarandeerd dank zij een Alfa 156 1.8 en een Volkswagen Polo 1.0. De fotografie gebeurt analoog (Nikon F301) en digitaal (Fujifilm 1.1 Megapixel)

…tien jaar geleden

1996: Van Henri was nog geen sprake. Ik woonde samen met Tessa in de Tarbotstraat. Zij studeerde nog, en dat was absoluut geen sinecure. We hadden toen een gebuur, genre wiet-rokende rasta, die niks beters te doen had dan ganse dagen ons naar boembassende muziek te laten luisteren. Om helemaal eerlijk te zijn, we zijn daar net op tijd weggeraakt, want ik vrees dat de wereld anders wel eens een rasta armer had kunnen zijn. Geen Henri dus, maar wel een kat (een Kartuizer), met een tweede op komst (een Abessijn). Ik werkte toen reeds een paar jaar bij Griffo, samen met meneer Vuijlsteke, voor de meneer die hier nu om de hoek woont, directeur is van boek.be en deze maand gastblogger is bij Het Project.

In die periode heb ik ook Bart leren kennen, en Patrick, en een eerder louche figuur bij VEM, die mij richting zelfstandigenstatuut heeft geduwd, om zowat de helft van mijn financiële verdiensten op te strijken. Ge hoort mij niet klagen, ik heb er veel mee geleerd, en een paar fantastische dingen door meegemaakt. Zoals: naar Jerez met een Volvo V70 om er gedurende een week live de Volvo Open –een golftoernooi– voor hun website te verslaan. Leute in ’t kwadraat.

We bewegen ons voort met de fiets, en een Renault R5 Campus. De fotografie gebeurt analoog (Nikon F301).

[Hopen verhalen heb ik nog te vertellen over de periode 1994-2001. Dat volgt misschien nog wel.]