Categorie: familiair

in bad

Een bad nemen is niet meteen mijn favoriete bezigheid. Veel meer ben ik een fan van douchen, maar soms –tijdens een rustig of lang weekend– laat ik mij wel eens verleiden. De iPod in de oren, een goed boek of een (kleine) stapel strips, en het gezin is weer voor een tijdje van mij af.

Van lezen komt echter meestal niet veel in huis. Amper een bladzijde of twee ver, dwalen mijn gedachten af naar de meest grootschalige plannen en bijhorende waanideeën. Vandaag zat er echter minstens één goede gedachte bij zodat ik luidkeels mijn betere wederhelft (die zich een verdieping lager bevond) met hoogdringendheid om pen en papier verzocht, waar ik achteraf welgeteld drie zinnen op heb neergeschreven. Het pent niet goed, in zo’n bad.

doetjes

’t Zijn zo’n doetjes, daar op ’t stadhuis. Zowat elke schepen heeft een allusie gemaakt op de aanwezigheid van Henri. “Welkom op deze persconferentie, die vandaag ook toegankelijk is voor de -16jarigen”, begon Hilde Ballegeer, voorlichtingsambtenaar, breed grijnzend naar Henri.

En de jongen zat ocharme de ganse tijd Sudoku’s op te lossen, en heeft slechts twee-drie keer een geeuw moeten onderdrukken –wat hem een boze maar geamuseerde blik van zijn vader opleverde.

Een interessante persconferentie bovendien. Hou Het Project maar in de gaten. (Er komt straks nog wat op dat pas morgen of maandag in de gazet zal staan.)

[Update] Werkloosheid daalt in Gent

open

open plaasterZe heeft weer wat uitgestoken. (Hoewel, wat precies, is vooralsnog niet geweten.) Sinds een dag of twee loopt Tessa met een open plaaster rond, om, zoals voorlopig wordt aangenomen, een peesontsteking te beschermen. (Als het binnen twee weken niet beter is, wordt het een erm gesloten plaaster.)

Leuk zo’n open gips: eerst krijgt u een heuse plaaster rond de arm die, nadat hij is verhard, wordt opengeknipt en voorzien van een paar velcrostrips en een beschermnet zoals op de foto. De kleur kan je kiezen, maar, in tegenstelling tot de fancy kleuren en motiefjes voor een beengips, beperkte de keuze zich tot rood, blauw, geel, wit, en ik geloof nog iets anders (zwart waarschijnlijk). Gezien mijn betrokkenheid bij Het Project, en de onwrikbare banden daarvan met een welbepaalde politiek strekking, lag de keuze voor de hand. (Oh ja, voor wie de ironie van de laatste zin niet duidelijk was: bij deze.)

’s Avonds mag hij uit om te slapen, een ritueel dat ondertussen gepaard gaat met een half uur krabben waar het gedurende de ganse dag heeft gejeukt.

weekendvullend

Eivol was het woord, geloof ik. Zaterdag heb ik mij achtereenvolgens laten meetronen naar: Bloch voor ontbijt (spiegelei, pistolet met kaas en lait russe), de Fnac (een spel voor de paashaas, die het op zijn beurt keurig aan Henri zal afleveren), American Outfitters (waar ze niet langer kleren voor de mannenbevolking verkopen), Bellerose (alwaar men wel klederen voor de mannen heeft, en waar ik mij ‘baneengij’ niet te jong kleed voor mijn leeftijd), de Vooruit (voor een aperitief: nacho’s), Soup+ (in de Lammerstraat, waar de bediening nog steeds weinig vriendelijk is), Deus (waar ik met een drankje op de pakjes mocht passen terwijl Tessa en Henri zich in H&M uitleefden), de Rambler (voor het eerste terras van het nieuwe seizoen), de Limerick (voor elk toch nog een nieuw boek), Vitamientje (voor groenten en fruit), Grimod (de goedkoopste hesp –superano– die meteen ook de beste is), Bernard (voor champagne om Tessa haar prijs te vieren –ik zie het haar graag drinken), Maria Hendrikaplein (een ijsje voor Henri). En dat was zaterdag.

Vandaag, zondag, hebben we getekend voor een lui ontbijt; lunch bij Leontine; koffie, pannenkoek en ijs in de Gwenola; een stijlbrekend bovenstuk voor Tessa van bij Mayouty; en vervolgens zijn we maar naar huis afgezakt om naar Harry Potter en de Gevangene van Azkaban te kijken (iets meer dan 6 EUR in de Fnac, gisteren). Een troostprijs voor Henri (waar hij best tevreden mee was), omdat we eigenlijk naar Ice Age 2 gingen kijken (te laat opgestaan, helaas). En straks gaan we nog naar Opatuur voor Frank Vaganee (sax), Ron Van Rossum (piano), en Jos Machtel (contrabas). Een nieuwe werkweek biedt zich (helaas) aan.

wolken

Soms halen we ons humeur uit verschillende dingen; zij uit haar werk, ik uit mijn overvloed aan …euh… uit de hand gelopen hobby’s. Veel frequenter halen we ons humeur uit elkaar, en dat is ongetwijfeld de reden waarom we er vandaag alletwee euforisch bijlopen.

De trambestuurder aan de Albertbrug was niet tevreden toen ik helemaal vanvoor aan zijn meterslange tram op de deur tikte. Nog minder verheugd was hij, toen bleek dat ik niet alleen daar wilde opstappen, maar bovendien een tramticket van hem wou kopen. Anderhalve euro kost dat ondertussen, en ik beschikte slechts over twee stukken van één euro. “Ik kan niet teruggeven”, merkte hij op. Tessa had geen halve euro bij zich, maar een uiterst vriendelijk en behulpzaam koppeltje kon mij uit de nood redden. Elk een halve euro, en zij mocht van hem mijn euro houden. (De trambestuurder was nog steeds niet tevreden toen ik met pasmunt terugkwam.)

Het was een aangename boekvoorstelling van De Bijeneters (Peter Terrin) in de Handelsbeurs, gisteren. Ik had mij verwacht aan uptight, arty farty toestanden, maar daar bleek niets van aan. Wij luisterden met veel graagte naar Lalalover, ontwaarden in de menigte Annelies Verbeke en Christophe Vekeman (nee, niet tesamen), en stootten op een sympathieke uitgever (v) en boekhandelaar (m) die niet te beroerd bleken om een beetje tijd aan ons te besteden.

(Achteraf hebben we de Vintage Winebar (Onderbergen) bezocht, waar ze heerlijke tapa’s hadden en een kruidige Syrah voor Tessa.)

De trambestuurder op de terugweg maakte totaal geen problemen van mijn wisselgeld. “Nog een prettig avond, meneer.”

(Die zonderling, vanochtend op weg van Gent naar Brussel, die zonder enige aanwijsbare aanleiding schaterde van het lachen, dat was ik inderdaad. Hopelijk bent u er ook vrolijk van geworden.)

le nouveau chef

Henri mist een beetje hardship. Of in de volksmond: hij durft nog wel eens trunten. Hij is dan ook enig kind en wordt aldus, indien niet door zijn moeder ouders, toch op zijn minst door zijn grootouders zwaar vertroeteld. Om nu meteen te zeggen dat hij zelfstandigheid mist, is een beetje overdreven naar de andere kant; hij is tenslotte maar zesenhalf. Maar goed, recent waren we overeen gekomen hem toch maar wat meer zelfstandigheid bij te brengen. Gisteren had ik met hem afgesproken dat hij vanavond het eten dan maar zelf mocht maken.

Spaghetti.

Het is niet dat hij het niet kan, zo bleek. Hij had mij ondertussen genoeg geobserveerd om meteen te weten welke kasserollen hij nodig had (die voor het kookvocht, die voor de saus), en waar ze op het fornuis dienden te worden geplaatst. Hij heeft de look zelf geplet, en de ajuinen zelf geschild. Daarna heb ik voor hem het water op de kookplaat geplaatst (het leek me niet verantwoord hem dat zelf te laten doen), maar hij heeft het vuur geregeld, en de ingrediënten niet alleen versneden, maar ook zelf in de potten gedaan –inclusief de kruiden.

Het was heerlijk. De saus was perfect, en dat heb ik hem ook verteld.

“Maar papa, je mag niet zeuren”, verweet hij mij. (Waarmee hij bedoelde dat ik overdreef, terwijl dat echt niet het geval was.)

Zelf was hij precies ook tevreden met zijn kookkunsten, want ik zie hem niet alleen niet vaak zoveel eten, maar ook niet met zoveel zin. En het is, denk ik, de eerste keer dat ik hem zijn bord heb weten aflikken.

Deze zomer, zo moedigde ik hem aan, maak je niet alleen de saus zelf, maar ook de pasta. Met bloem en eieren, en de deegrol. En hoewel hij mij vertwijfeld aankeek, weet ik zeker dat hij mij ook daarin zal voorbij steken. En weet u wat? Dat stemt mij verschrikkelijk blij.

hoofdpijn

Al bij al viel het nog goed mee, met die hoofdpijn. Telkens ik vanbij een collega, vanop een sanitaire stop of vanuit de waterkast terugkwam, diende ik mij eraan te herinneren dat, nee, ik mijn bril niet had misplaatst op het werk, maar thuis was vergeten, toen ik automatisch naar de plaats links van mijn toetsenbord greep waar ik hem altijd laat liggen.

Hooguit zat ik de ganse dag met mijn ogen een beetje dichtgeknepen, maar ik kon het nog verbazingwekkend goed volhouden om de ganse dag naar het scherm te turen. Het was dan ook geen oudbollige en wazige CRT maar een veel scherpere flatscreen. Maar dan nog, zelfs op de treinrit huiswaarts kon ik zonder noemanswaardige inspanning verder lezen in Alfa Amerika, terwijl het boek toch in een relatief kleine letter werd gedrukt.

Misschien zat de vermoeidheid er voor iets tussen (maar ik ga mij onthouden van enige medische speculatie omtrent spierverslapping in de oogbol, en of dat tot een beter gezichtsvermogen zou kunnen leiden). Al heb ik voor dit berichtje (geschreven op een 10 jaar oude CRT) opnieuw netjes mijn bril op mijn neus gezet.

at both ends

“Ohhhhh. But you can’t burn the candle at both ends like this, Bruno“, zei collega Martini daarnet.

Dat ik donderdag vroeg ging slapen, zei ik onlangs nog. En eigenlijk was dat niet gelogen. Het wás vroeg, toen ik in bed kroop, vanochtend. Ergens kort na drie uur.

U zal vandaag niet mijn gewone spitante zelf aantreffen. (Ik ben ten andere mijn brillendoos met daarin mijn bril en mijn USB stick met portable Thunderbird thuis vergeten. Geen e-mail en veel hoofpijn zullen mijn deel zijn.)