Categorie: familiair

Hij slaapt

Hij slaapt een gat in de dag, Henri. Het is te zeggen, het is niet eens acht uur ’s ochtends, maar hij ligt nog diep verzeild in een wereld waarvan hij zich –eens wakker geworden– niet veel meer zal herinneren. Hij is er detective of een Trekkie of misschien loopt hij gewoon rond op een zonovergoten weide waar plotsklaps ook alle schoolvriendjes met hem komen meespelen. Want hij mist ze erg, die vriendjes. En Nagiko (onze kat). En Urga (de hond van zijn grotouders). En de mensen thuis. Denk ik.

Maar ondertussen is het acht uur, en nog steeds ben ik niet kunnen gaan lopen. Het endorfinegebrek laat stilletjesaan van zich horen, maar mijn gear ligt in de kamer waar hij slaapt. Dat was eerst onze kamer, maar ze bleek alras veel te geheimzinning om aan onderzoekende jongens te kunnen weerstaan.

Hij slaapt. Maar kijk hij roert zich en in de bocht die hij maakt tussen muur en donsdeken en weer terug lijkt het eerst even alsof hij mij aankijkt om zich dan opnieuw gedecideerd in die geheimzinnige wereld te verliezen. Ik denk dat ik er beter eerst nog even een boek bij neem.

(bijna) haiku

’t Is bijkanst poëzie! Ik zit mijn zoon hier les te geven in spelling, en de lesbladen dwingen mij hem volgende zin(nen) te dicteren:

De wind blaast hard.
Mijn vriendje valt
van zijn fiets.

Allez, zo schoon.

Vraag de kinderen daarna om het onderwerp (eenmaal) en de persoonsvorm (tweemaal) te onderstrepen. “De woorden die je langer maakt of waarvan je een stukje langer maakt, schrijf je onderaan nog eens over.”

(Zulks was vervolgens de opdracht.)

Summer in Seattle

24 graden (Celsius jawel), dat was de temperatuur die we hier officieel mochten noteren. In de zomer moet het hier verzengend heet zijn –hoewel Seattle omgeven ligt door meren, en vlakbij de Pacific Ocean, was er geen zuchtje wind te bespeuren.

Tessa had vandaag vrij –voor u gaat steigeren, binnenkort draait ze ook weekendwachten– dus besloten we af te dalen naar downtown. De shopping area bevindt zich tussen 6th en 1st, en strekt zich dan grofweg uit van Pine Street tot Main Street: een dikke kilometer, maar dan maal zes (voor alles tussen 1st en 6th).

I-5

Reken er wel eerst nog de kleine drie kilometer stappen bij, om te komen van waar wij wonen, aan Union & 15th, tot Pike & 1st (Pike Place Market). Leutig wandelen op een zonnige dag als vandaag, minder leuk om (uphill) terug naar huis te trekken, de armen vol zakken groenten, fruit, of ander erm… shopping materiaal.

De Interstate 5 (ofte I-5 –foto hierboven) ligt op ongeveer twee derde van ons huis. Een paar kilometer verder, in dezelfde richting waarnaar u op de foto kijkt, ligt het Fred Hutchinson Cancer Research Center (het FHCRC ofte the Hutch), waar Tessa de namiddagen slijt. De voormiddag brengt ze door in het University of Washington Medical Center, nog wat kilometers verder. Ze begin om 7u30 aan haar rondes, we staan hier rond 6u op.

Rainier Square on 5th Ave Rainier Square on 5th Ave Rainier Square on 5th Ave

We zijn begonnen al die straten af te wandelen –we waren downtown nog nooit zuidelijker gestapt dan Union (wat niet echt dezelfde Union is als die waar wij wonen), maar we hebben het al gauw opgegeven, om snel helemaal af te zakken naar 1st. Maar niet zonder eerst de comic book store Zanadu op 3rd te bezoeken. We hebben er voor Henri wat Disney strips gekocht, een goede manier om hem aan te zetten wat Engels te leren.

En op Rainier Square aan 5th vonden we bovenstaand gebouw, dat wel op zijn kop lijkt gezet, en onderdeel is van een chique shopping mall (waar we niet zijn binnen gestapt).

Seattle Central Library

Over gebouwen gesproken, dit troffen we nog een eind verder aan op 5th, en ik had geen idee wat het was, tot ik daarnet het adres op Google ingaf. Dit, beste lezers, is de Seattle Central Library, ontworpen door Rem Koolhaas (de architect die niet goed genoeg was voor Gent). Binnenkort gaan we er ook eens binnen.

(Ook mijn fototoestel was er behoorlijk ondersteboven van, want na deze foto besliste hij (zij?) geen k(l)ik meer te geven. Jawel, mijn 5D heeft het opnieuw laten afweten –of liever, waarschijnlijk de lens, want ik krijg een Err 01 en diafragma 00. Dat is een communicatieprobleem tussen de lens en de body, maar alle lapmiddeltjes die worden aangeraden, helpen mij niet vooruit. Ik zal weer eens een fotowinkel moeten binnenstappen. “Die Canon en Amerika, dat gaat precies niet goed samen”, merkte Tessa terecht op.)

Niettemin een geslaagde dag, met tropische warmte, relaxed shopping (zelfs voor mij, en dat is al veel), en heerlijk uitpuffen in het buurtparkje. Maar daarover leest u ook bij mijn doktertje.

verschillen

Nog zoiets dat bigger is in Amerika: ik eet heel graag ajuin, maar zelfs ik opteer ervoor zo’n Amerikaanse ui over twee dagen gespreid te eten/in ons voedsel te verwerken. Op de foto, zo zonder context, ziet het er gewoon uit als een normale ajuin, maar ik kan u verzekeren dat hij net zo groot is als de appels alhier, en die zijn twee keer zo groot als de appels bij ons. Amerikanen en size, het blijft iets bijzonders.

we're in Seattle, baby we're in Seattle, baby

“Er zijn drie dingen die ik nodig heb in huis, om mij op mijn gemak te voelen”, vertelde ik onlangs aan Tessa naar aanleiding van onze tijdelijke woonst hier in Seattle. “Een goed toilet, een ruime badkamer, en een grote keuken. Dus op dat vlak heb ik hier alvast mijn goesting.” Een bed mag ook niet ontbreken natuurlijk, maar dat was ik even uit het oog verloren.

Voor u over die andere puntjes uitroept “maar dat is toch evident”, wil ik even opmerken dat we wat keuken en badkamer betreffen, hier eigenlijk beter zitten dan bij ons thuis. Die douche is gewoon subliem. Hier tegenover thuis geeft dat: een walk in regendouche, die bij iedereen in de smaak valt, vs een bad-slash-douche waaruit het water op de vloer spettert; een keuken met veel bewegingsruimte vs de vier vierkante meter waarop alles bijeen gekramd staat. Niet dat ik daarover klaag (ik zou wel zot zijn, met ons huis in Gent), maar het is gewoon iets gerieflijker hier.

we're in Seattle, baby we're in Seattle, baby

Ons bed thuis valt dan weer veel meer in de smaak, zelfs al is het hier wel heel erg romantisch ingericht. De slaapkamer is een fractie van de oppervlakte van onze slaapkamer thuis, maar ze wordt hier dan ook alleen maar gebruikt om in te slapen –thuis staat er ook nog een halve bibliotheek in en een tv-toestel. Nochtans is het hier relatief ruim, maar dat komt omdat elke vierkante centimeter erm… inch functioneel –maar mooi– werd benut.

we're in Seattle, baby we're in Seattle, baby

De zon schijnt, ik heb wireless internet, dus ik verhuis even naar ons terras voor het einde van deze post, terwijl Henri zijn huistaak maakt. De voordelen van home schooling. Vandaag hadden we het overigens over lengte- en breedtegraden en tijdzones voor de les WO (dat staat voor Wereld Opvoeding –of iets dergelijks). Niet dat het in het lespakket stond, maar hij vroeg ernaar, dus ik kan het hem net zo goed uitleggen.

Aaah! De lente is hier duidelijk aangebroken. Tot later!

wisselvallig

De zon schijnt vanochtend! Niet dat het zal blijven duren, want het weer is hier nogal ‘wisselvallig’. Dat laatste woord is een eufemisme, zelfs voor de mensen die het Belgische ‘klimaat’ gewoon zijn. (Let op het subtiele en totaal overbodige gebruik van de ironietekens-vermomd-als-aanhalingstekens.)

Maar bon, het is hier dus ochtend, terwijl julie stilletjesaan de werkdag afsluiten. Handige truc, die niet geheel klopt, maar haar doel dient: als jullie opstaan, gaan wij slapen, als jullie gaan slapen, zijn wij opgestaan. Berichten in de (jullie) namddag werden hier ’s ochtends gepost, etc. Bel ons dus ook niet voor 17u aub –dan is het hier 8u, heeft iedereen ontbeten, is Tessa gaan werken, en ben ik al terug van het lopen– en dan zijn we bereikbaar tot ge daar gaat slapen. Onze Belgische nummers worden overigens niet beantwoord; we hebben hier een at&t GoPhone chip gekocht.

Maar ’t is hier wisselvallig. En dat, gecombineerd met de jetlag –die er stilletjes aan denkt uit mijn systeem te verdwijnen– is niet meteen positief voor mijn aften. Gans mijn smoelwerk doet weer pijn. Maar geen nood, ik ga er niet over beginnen zagen.

Het weer zag er al goed uit, toen we vanochtend opstonden. Een beetje donker (het was 5u45), maar de wolken waren dunner bezaaid dan gisteren. Wel koud, want toen ik vertrok om te lopen, zijn mijn duimen er zowat afgevroren. Natuurlijk had ik geen handschoenen mee, het is lente! In tegenstelling tot zondag ben ik niet meteen drie kilometer lang een berg afgedaald, maar heb ik mij ertoe gehouden een genummerde straat af te lopen. De hoogteverschillen bevinden zich –zo heb ik ontdekt– voornamelijk in de genaamde straten. Dat zal ons leren redelijk op de top van Capitol Hill een huis te gaan betrekken.

En lap, de zon is alweer weg. Maar kijk, niet dat ik jullie jaloers wil maken, maar de weersvoorspelling gaat hier van zon naar zonniger vanaf vrijdag, met (voorspelde) tempertaturen van gemiddeld 16 tot 18 graden (celcius, ja), terwijl ik bij dezelfde weersvoorspeller voor Gent vanaf vandaag bewolkt zonnig krijg met gemiddelden van 12-13 graden en zo’n wolkje met een bliksemschichtje in vanaf zaterdag. Hey, en daar is onze zon terug!

En terwijl ik dit schrijf zegt de man op de locale radio: “It looks like about 50 right now, it’s gonna climb to 60 aaaaand it looks like 68 on Saturday. Rejoyce! And find your shorts.“

thanks for bagging

Het is hier duur, zo hebben wij de indruk. Never mind de goedkope dollar, wij hebben ons hier –na nauwelijks vier dagen– al vaak de bedenking gemaakt wat het zou geweest zijn als de dollar zo sterk zou gestaan hebben als vroeger. Cd’s, boeken, electronica, de meeste luxegoederen zijn hier inderdaad –na omrekening– pakken goedkoper. Basiszaken zoals voedsel, of gereedschap voor manuele arbeid (i.c. koken), kosten gemakkelijk evenveel. De eerste dag stapten we buiten uit Madison Market met een rekening voor 56,92 USD, goed voor een gallon melk (net geen twee liter), anderhalf pond appels, peren en tomaten, een doosje thee, boter en een gallon cranberry juice. Trader Joe’s is gelukkig wat goedkoper, en ik ga binnenkort toch ook eens een Safeway en een QFC binnen stappen.

Pike Place Market –een soort overdekte markt waar veel spel van wordt gemaakt maar eigenlijk weinig variatie aan stalletjes en waren biedt– viel veel beter mee: voor 13 USD had ik een goed gevulde plastic zak die op de terugweg mijn arm een paar centimeters langer heeft gemaakt, en bij de slager aldaar bracht ik een drie rib eyes (today’s special) ofte entrecôtes mee, en een hanging tender ofte onglet die langer was dan het gemiddelde varkenshaasje en minstens twee keer zo dik (anderhalf pond), voor 18 USD in totaal. Ik weet waar ik in het vervolg mijn groeten en fruit (en vlees) ga kopen. Ze hebben er ten andere ook een paar visstalletjes, met vis aan zeer betaalbare prijzen (scallops voor Geen Geld).

Wat ook opvalt is dat er bijzonder weinig voetgangers zijn. Seattle is een grote stad, maar nergens is het druk. Het is dan wel Spring Break, maar ik kan mij niet voorstellen dat gans Amerika dat in Fort Lauderdale doorbrengt. Iedereen doet hier ook alles met de wagen, dat is een cliché dat geheel klopt. Wij zijn de uitzondering die met boodschappen beladen door de straten stapt. Die boodschappen worden overigens voor u netjes gezakt, niet alleen in winkels waar ge dat zoudt verwachten, maar ook in de grootwarenhuizen. Toen ik Madison Market spontaan de boodschappen in een zak begon te laden, beantwoordde de cool dude achter de kassa mijn impuls meteen met een “hey, thanks for bagging”. De verwondering op zijn gezicht voor mijn actie was minstens net zo groot als de mijne voor zijn opmerking.

Pijn

Gisterenochtend (zondag, voor alle duidelijkheid), ben ik voor het eerst gaan lopen sinds we in Seattle aangekomen zijn. Seattle, laat mij u vertellen, is niet vlak, zoals Gent. Jazeker, wij hebben de Kattenberg én de Sint-Kwintensberg, maar geheel in tegenstelling tot de omschrijving in hun naam, zijn beide bergen slechts minuscule molshopjes tegenover de glooiingen van pakweg First en Capitol Hill. Het traject ging van ons huis op 15th Av tot Washingon Park en volgde grotendeels E Madison St. Goed voor 6 miles of 10 kilometer, maar ik heb ze niet allemaal gelopen. Op de heenweg begon het een klein beetje bergop, maar de rest van Madison was grotendeels dalen. Edoch, wie daalt, moet daarna stijgen (in dit specifiek geval toch), en de inclinatie van de heuvel was er net iets te veel aan. Zelfs op stevig staptempo vloog de hartslag de lucht in.

In de namiddag, hebben we nogmaals stevig doorgestapt, naar de plaats(en) waar Tessa zal moeten werken, van ergens in de buurt van downtown tot de universiteit en de shopping mall aldaar. De iPhones waren allemaal uitverkocht, maar ondertussen hebben we wel beiden een prepaid card van AT&T gekocht. Kwestie Mobistar niet al te gelukkig te moeten maken als we naar elkaar bellen. We hebben die afstanden allemaal te voet afgelegd, heuvel op, heuvel af, en dat is toch wel serieus in de benen gekropen. Ik heb beenspieren gebruikt waarvan ik niet eens wist dat ik ze had (zo zegt men dan), maar ze doen vandaag wel allemaal pijn. Het zal goed voor de looptraining zijn, maar ik denk dat ik het toch heel wat kalmer zal moeten aanpakken.

Er wordt veel gelopen, hier in Seattle, en in tegenstelling tot bij ons, groeten de lopers elkaar heel hartelijk als ze elkaar kruisen. Voor de rest is het hier nogal doods. Misschien heeft dat te maken met het slechte weer –al lopen de mensen hier in hemdsmouwen en korte broek rond, en staren ze ons net niet na als we hen met muts en sjaal kruisen. Gekke jongens, die Amerikanen.

Seattle (i)

Bedankt voor alle uitingen van bezorgdheid. Om met de pointe te beginnen: wij zijn er, en onze bagage is er ook. Op hetzelfde moment en met hetzelfde vliegtuig nog wel.

In London is het —zoals gezegd— een uur vroeger, en bovendien had de aansluiting nog vertraging ook. Wij hebben helemaal niks rebooked, maar zijn –bloedneusgewijs– gewoon naar de juiste Gate gewandeld en hebben daar het juiste vliegtuig geboard. Van Terminal 5 (waar onze vlucht uit Brussel landde) naar Terminal 4 (waaruit onze vlucht vertrok), is het overigens achttien minuten met een shuttle.

We waren pas gerust toen het vliegtuig –met ons erin– opsteeg, en helemaal content toen we onze bagage op de carrousel zagen verschijnen. De douane was voor een keer nergens een probleem. In Terminal 4 deden ze zelfs vlak voor onze neus een nieuwe gang open –dus mochten we als eersten door– en in Seattle waren ze verschrikkelijk ontspannen.

inkopen

Het huis waarin we zijn terecht gekomen, en dat ik al ergens in januari had ‘besteld’ is beter dan verwacht. En de verwachtingen waren al goed. Kirby, de eigenaar/bewoner heeft een prachtige woonst, twee verdiepen, smaakvol ingericht. We hebben net wat inkopen verricht, wat gegeten, en nu gaan we slapen. Het is ondertussen 6u (’s ochtends) Belgische tijd ofte 20u Seattle time. Het is meer dan 24 uur geleden sinds we opgestaan zijn. En het is nog steeds vrijdag.

Oh. Dit is wel degelijk Seattle: het is nog geen moment gestopt met regenen.