Categorie: familiair

teneinde (v)

Live vanuit Brussels National Airport. 7,50 € voor 60 minuten wireless dank zij Telenet. Het wedervaren tot nog toe.

  1. Vanochtend was er een botsing in Wetteren. Geen nood, de vlucht is om 12u, en de schoonouders kwamen ons ophalen om 7u30. Aankomst luchthaven: 9u
  2. De check-in verliep fantastisch. We hadden onze boarding passes via internet kunnen printen, de bagage was een kwestie van drie valiezen op een rolband zetten (zonder aanschuiven), en klaar. Tijd op overschot.
  3. Veel overschot. Heel veel overschot. De eerste vlucht, van Brussel naar London is vertraagd. Eerst voor een kwartier, dan een half uur, nu reeds een uur. De connecting flight mag geen probleem zijn, het is in London een uur vroeger dan hier, en we hadden twee uur overschot.
  4. De bagage zal er niet zijn bij onze aankomst. Dat wordt ons nu al officieus bevestigd. Het begon al bij de incheckbalie. “Ik zou die briefjes maar goed bewaren”, vertelde de meneer die onze valiezen van de zelfklevende bagagebriefjes voorzag. Toen Tessa daarnet ging vragen hoe het zat met de connecting flight, kreeg ze opnieuw te horen dat we het wel mochten vergeten onze bagage onmiddellijk in Seattle aan te treffen. “Er is een communicatiestop rond terminal 5,” zo klonk het, “maar wij weten dat er minstens vier uur nodig is om uw bagage van de ene vlucht naar de andere te transfereren.”

Hope for the best zeker?

—

(Gisterenavond werden we nog gebombardeerd met sms’jes, e-mails en telefoontjes. Dat was verschrikkelijk wijs en lief –om emotioneel van te worden. Dankuwel allemaal, en tot binnenkort!)

—

Update 12u15

  1. “All passengers on a connecting flight from London, departing before 3 o’clock have to go see Connections. They have been rebooked on a different flight“, klinkt het aan Gate B31.
  2. “Dat houdt in,” zegt de mevrouw aan de balie desgevraagd, “dat u naar een andere vlucht bent overgeboekt. Dat kan zijn een directe vlucht, of een vlucht met een tussenstop. Maar dat kunnen ze u pas in London vertellen.”
  3. Tweede keer 7,50 € betaald om dit op mijn weblog te zetten.

teneinde (iv)

Bon. ’t Is kwart voor drie. We hebben een laatste voorraad medicijnen en crèmes ingeslaan; gelunched in de Progrès; twee valiezen gekocht; en de boarding passes uitgeprint (t.t.z. als PDF doorgestuurd want we hebben geen inkt meer in onze printer).

Rest ons: de valiezen te vullen, en beslissen of we er twee of drie meedoen; een website afwerken; twee-drie blogposts voorbereiden; een jazzartikel voor Het Project schrijven; en alles van mijn desktopcomputer op de laptop zetten.

Niet te vergeten: opladers van vanalles; paspoorten; boeken; gsm; geld; visa-kaart.

Hey, het is bijna zover!

(“Ok, ik zit ook redelijk goed op schema”, hoor ik mijn madam net zeggen. Het komt dik in orde dus.)

teneinde (iii)

Het is de eerste keer dat ik zo’n last heb van dat zomeruur. Mogelijks omdat er hier niemand anders thuis is, en ik dus niet gebonden ben aan enige routine van mijn lotgenoten. Tessa zit immers nog even in Firenze en Henri doet de ronde van de grootouders –kwestie dat ze hem nog eens goed kunnen verwennen voor hij drie maanden uit hun leven verdwijnt.

Met Mobistar is alles van een leien dakje gelopen. Ik heb gebeld, en gevraagd of mijn abonnement naar een ander kon gewijzigd worden, en dat is geheel probleem- en kostenloos verlopen. Vanaf 8 april gaat dat in.

Telenet is een ander paar mouwen. Ik heb een mailtje gestuurd –zoals dat wordt gevraagd ergens bij Mijn Telenet— en ik kreeg redelijk snel een mailtje terug, waarin werd vermeld dat men mij zou contacteren. Dat was donderdag. Ondertussen heb ik nog steeds niets van hen gehoord. Ik ga toch maar eens bellen.

Van de toestand bij terminal 5 van British Airways word ik officieel een beetje nerveus. En ik word niet rap nerveus. Anderzijds heb ik online gezien dat onze plaatsen in de beide vliegtuigen (van Brussel naar London, en van London naar Seattle) reeds werden toegekend, dus het zal wel loslopen zeker? In elk geval bevestigt het mij een beetje in mijn voornemen om met zo weinig mogelijk bagage te vertrekken. Wat er niet is, kunnen ze ook niet kwijtraken.

Verder was het de bedoeling dat ik Tessa’s computer van Vista Business naar XP Pro zou downgraden, maar dat lijkt niet helemaal vanzelfsprekend te zijn. Ik ga toch nog eens verder onderzoeken vandaag, want dat ding is tergend traag, én het crasht met de regelmaat van een Zwitserse klok.

Mijn grootste probleem momenteel is evenwel dat ik een boek van 891 bladzijden aan ’t lezen ben, en dat ik nu aan bladzijde 272 zit. En dat ik het graag lees. Maar dat ik het niet meteen zie zitten om dat mee te sleuren. Grmbl.

de logé

Henri Henri

(Canon EOS 5D, EF 16-35mm f/2.8 L II USM)

De nacht van vrijdag op zaterdag mocht hij in het Grote Bed blijven slapen. Hij mag dat één keer per maand doen, en hij kijkt er altijd enorm naar uit. Hij had zich meteen goed geïnstalleerd met een pot appels binnen bereik en de afstandsbediening in de hand (hij schippert tussen de herhaling van Karrewiet op Ketnet en het Journaal en Man bijt hond op één). Toen het tijd was om te slapen gingen wij in de kamer ernaast (ons bureau) nog wat werken, en toen we na een half uurtje kwamen piepen, was hij diep in dromenland verzeild.

[wijvenweek] neen aan het feminisme

Dat feminisme is aan mij niet besteed. Ik bedoel maar, wie heeft er nu zin in vrouwen als brassièreverbrandende dolle mina’s die vol trots hun samengeklitte okselhaar in uw neusgaten duwen om hun mannelijkheid te bewijzen. Ik bedoel maar, dit is tweeduizend en acht, de eenentwintigste eeuw. Ik bedoel maar, vrouwen zijn toch al gelijk?

Vrouwen zijn niet gelijk. Niet gelijk aan elkaar, en al zeker niet gelijk aan mannen.

Sommige van die verschillen juich ik toe. Het begint onderhand lente te worden en er is niets leuker dan de jurkjes de kast te weten verlaten om die mooie vrouwelijke rondingen opnieuw zichtbaarder vorm te geven. Er is niets leuker dan de warmte van mijn madam als ze ’s nacht zo perfect in mijn lichaam past –of ik in het hare. Er is iets leuker dan een vrouw die haar charmes uitspeelt.

Andere verschillen zijn gewoon pijnlijk ongeloofwaardig. Een vrouw is blijkbaar nog steeds minder waard dan een man –in het legale circuit toch. Als mijn madam haar carrière ontplooit dan dat doet ze dat onder een financieel minder gunstig regime dan wanneer ik datzelfde pad zou bewandelen. Ik kan daar niet bij. Ik geloof in een moderne, ruimdenkende samenleving die onmogelijk zo kortzichtig kan zijn dat ze de helft van haar populatie op basis van het geslacht onderdrukt. Maar mijn geloof is reeds even blind en naïef gebleken als een religie.

Wijvenweek was een fantastisch initiatief. Eindelijk gonsde de blogosfeer van vrouwelijke aandacht, en dan maakte het eigenlijk niet uit of het positief of negatief was (verscheidenheid is verrijkend): het was even al vrouw wat de klok sloeg. Ik stond evenwel versteld van de mensen die aanstoot namen aan de omschrijving van het project, en voor wie wijf als denigrerend werd beschouwd. Ik heb mij verbaasd over de manier waarop sommige vrouwen zichzelf meenden te moeten verdedigen. Ik heb mij verwonderd over het sérieux waarmee sommige standpunten werden ingenomen.

Maar het meeste was ik nog verwonderd in mijzelf. Dat ik echt geloofde dat iedereen tegenwoordig toch al ruimdenkend is, en de nood aan verder feminisme zwaar wordt overschat. Dat mensen zichzelf konden zijn, en –binnen de grenzen van het redelijke (uw vrijheid eindigt waar die van een ander begint)– geen verantwoording voor hun keuzes of levensopvatting hoeven af te leggen.

Er is nog (heel) veel werk aan de winkel.

Lees meer wijvenblogs tijdens de wijvenweek.

[wijvenweek] wat mannen niet begrijpen

“Ge ziet mij niet graag,” klinkt het met een zucht.

“Hoezo ik zie u niet graag? Ge zijt het licht in mijn ogen, de ruis in mijn hart, de lucht in mijn longen.”

Een diepe zucht weerklinkt. “Maar ge zégt dat nooit.”

“Ik zeg het nu toch?”

“Maar ik wil dat ge dat uit uzelf zegt, en niet omdat ik het u vraag.”

Bovenstaand scenario werd vroeger met gretigheid gecatalogeerd onder mannelijk onbegrip, maar ondertussen zijn de actanten onderling uitwisselbaar geworden. Mja, ik neem het misschien wat te serieus op, dat onderwerp, maar de boutades kloppen gewoon niet (meer). En dan kan ik er mij ook niet genoeg in inleven om er iets interessants over te schrijven.

Lees meer wijvenblogs tijdens de wijvenweek.

[wijvenweek] kinderen

Henri

(Leica M6 TTL, Leica 50mm f/2 Summicron-M, Kodak 400NC, 400ASA)

Wij hebben het heel gemakkelijk. We hebben ons nog nooit zorgen moeten maken om ons kind: hij is gezond, hij is (heel) verstandig (97,4% had hij op zijn paasrapport) en sociaal, leest graag boeken, kijkt met mate naar tv, lust geen frisdrank, en luistert (meestal) goed naar zijn (soms te) strenge vader. Geen nood, de puberteit nadert met rasse schreden.

Het is moeilijker voor een man. Bij een vrouw groeit zo’n kind negen maanden in de buik, en –los van de fysieke ongemakken die ik niet kan beginnen van mij voor te stellen– daardoor is dat kind negen maanden eerder een realiteit. Henri was er voor mij pas toen hij uit die buik werd geperst, en de band die ik met hem kreeg nam evenredig toe met de interactiviteit die ik met mijn zoon kon ervaren. Terwijl de dokter van wacht was, nam ik hem mee naar de uithoeken van het land (de zoo, de zee, Bokrijk) en daarbuiten (Cap Gris Nez). En vanaf het enigszins kon, pastte ik mijn werkuren aan zodat ik hem ’s avonds van school kon halen.

Een kind gooit uw hele leven overhoop, en er is niets wat u daarop voorbereidt. Het is gewoon een deel van uzelf, uw vlees en bloed, en de band die ge daarmee hebt is niet onder woorden te brengen. Dat klinkt als het cliché, maar wie kinderen heeft, weet dat het volledig naar waarheid is.

En ik had het voor niets ter wereld willen missen.

Lees meer wijvenblogs tijdens de wijvenweek.

teneinde (ii)

De bagage
Van British Airways mogen we per persoon twee valiezen, van maximum 23 kg elk, meenemen. Ik heb mijn madam hier al grote stapels boeken zien klaarleggen, en ik moet nog een manier brengen om haar van dat voornemen –die allemaal in de valies te krammen– vanaf te brengen. We zijn daar drie maanden, net in het tussenseizoen, dus we weten begod niet wat voor kleren we nu het beste laten meereizen. Ik vermoed warme, want minder warme wegen lichter en kunnen we daar waarschijnlijk goedkoop op de kop tikken. Travel light, ben ik geneigd te denken.

We mogen ook nog handbagage meedragen, bestaande uit 1 tas die maximaal 56×45×25cm groot mag zijn (mijn crumpler meet 38×29×23cm), en daarbij ook nog een een laptop, hand- of boekentas. Dat komt goed uit, want de laptops moeten mee; wat fotografisch ekiepement; Nederlandstalige boeken en de leerstof voor Henri; en de handleiding voor ‘meester papa’. Dat laatste zit in twee klasseurs, samen goed voor 13 centimeter papier, waarvan ik denk dat ik het handleidinggedeelte toch maar ga (laten) inscannen.

Eigenlijk vrees ik meer voor de terugreis. Het fotografisch ekiepement zou gezien de goedkope dollar best wel eens kunnen toenemen, net zoals de cd- en klerencollectie (wat als het daar plots warmer blijkt te zijn). Heeft iemand ervaring met het verzenden van bagage (pakweg boeken en kledij, dus geen fotozaken of cd’s)?

[wijvenweek] mijn huishouden

“Mijn beste koop dit jaar,” vertelde ik Tessa toen de drang naar eindejaarslijstjes dichterbij begon te komen, “is dit paar handschoenen.” Triomfantelijk stak ik mijn afwashandschoenen –compleet met één of ander huidverzorgend poeder erin– in de lucht. Huishouden heeft wel iets, denk ik, als ik leuke klusjes mag opknappen.

Afwassen is geen leuk klusje, ook al helpen die handschoenen echt. De afwas blijft dan ook meestal de ganse dag staan, tot de dokterstaken zijn vervuld, het avondeten op is, en Henri de borden naar de afwasbak draagt. Terwijl ik dé handschoenen aantrek (assume the position, dacht ik er al vaak bij) durf ik dan wel eens Tante Sidonia te coveren, en op de (zeldzame) beste momenten staan we dan met ons drieën aan die afwasbak: ik met mijn handschoenen in het (te) hete water, en Henri en Tessa klaar met de handdoek.

Koken is wél een leuk klusje, van koekjes over brood tot avondmaal, van eenvoudig (een verse maaltijd klaar op een kwartier –dat kan best hoor) tot complex (drie dagen koken voor één maaltijd). Koken is een alfawetenschap: op verstand gebaseerd, maar door het hart gedragen, en diep geworteld in de praktijk.

Dinsdag is inkoopdag. Dat is niet geheel arbitrair gekozen, omdat op die dag ons bio fruitabonnement bij het afhaalpunt beschikbaar is. En het afhaalpunt, dat is onze buurtslager, en dat is meteen het eindpunt van mijn ronde. Gewapend met een boodschappentas op wieltjes vertrek ik naar de Limerick (voor een portie boeken), via Vitamientje (voor een portie groenten en fruit), naar Bernard, onze slager. Het grootwarenhuis tracht ik te vermijden, al moet ik er tweewekelijks heen voor de non-food (en cola light en melk en cornflakes en nutella chocopasta en boter en gist en olijfolie).

Er is ook nog kuisdag en wasdag (en die vallen samen); dat eerste wordt gedelegeerd, het tweede doe ik zelf; er is ook strijkdag, en ook dat wordt gedelegeerd. Goed huishouden is een managementsfunctie, en de belangrijkste kunde van een manager is delegeren. Want ik moet ook lopen en lezen en schrijven en concerten meepikken en foto’s maken-en-verwerken en leute maken met de mensen van Het Project.

Och dat huishouden, ik sta er niet echt bij stil. Het draait, maar geheel onbewust en zonder intentie.

Lees meer wijvenblogs tijdens de wijvenweek.