eten – Pagina 14

ingrediënten

Een zeer terechte opmerking van Martijn: passie voor de ingrediënten. Hoe lyrisch ik ook kan worden over de juiste tools, liever een bot mes en vers vlees, dan een damasten lemmet en bedorven rund. Het kan niet genoeg worden benadrukt: het belangrijkste voor een geslaagde maaltijd, zijn goede ingrediënten.

Ga bij uw visverkoper, en vraag hem een stuk zalm. Vermeld er en passant bij dat het is om rauw te eten. (Als uw visverkoper een goede is, en hij heeft geen stuk zalm dat aan uw eisen voldoet, dan zal hij u zeggen dat hij zonder zit.) Ga huiswaarts met uw buit, versnij de zalm in reepjes tot een tartaar, sprenkel er wat versgemalen peper en wat zeetzout over, en eet. Een ware weldaad voor uw verhemelte.

meer messen en voedseldinges

Het dessert is klaar. Enfin, zo goed als. Ik heb er nog tien minuten presenteerwerk aan, en dan kan het op tafel gebracht worden. Voorlopig wil ik er nog niets over kwijt, behalve dan dat het iets met chocolade is. Minstens één van onze gasten morgen is daar nogal verlekkerd op. (Om van Henri nog maar te zwijgen.)

Vanochtend heb ik eindelijk de zester gevonden waar ik al een tijdje naar op zoek was. Ik beschik vanzelfsprekend al langer over het vierogig ding waarmee men eerst moeizaam de schil van een citrusvrucht in lange slierten omtovert, die dan vervolgens verder moeten worden fijngehakt. Niet zo lang geleden had ik mij laten verleiden tot een ‘vernieuwing’ (veel te duur uiteraard), die zo’n tussenstap zou overslaan, maar wat voor mij echter niet werkte zoals ik verwachtte (eerder mousse i.p.v. zeste). Vanochtend stootte ik –o, de gelukzaligheid– op de microplane zester waar ik naar op zoek was. Victorie! Ik heb van puur plezier wat zeste aan mijn dessert toegevoegd –hoewel zulks vanzelfsprekend niet door het recept gevraagd werd. Maar wie houdt zich nu aan een recept.

In diezelfde winkel waar ik de zester heb gevonden (Walters’ Gourmet Store), ontdekte ik overigens een opvallende set messen. Vroeger had ik daar enkel Global messen gezien –degelijke messen, maar weinig ergonomisch, zo vind ik. Ik heb er twee, de GS-1, een paring knife (het klassieke ‘keukenmesje’) van 11 cm, en de G-2, een koksmes van 20 cm. Ze hebben een goede algemene grip, maar de houding voor de vingers is vervelend, mede door de positie en de hoek van het blad achteraan. Ik heb er me al meermaals aan gekwetst. Een jaar (of twee) geleden ben ik dan ook overgestapt op de Chroma Type 301 (design door F.A. Porsche), met een P09 (paring knife), P05 (carving knife), en P02 (Santoku knife, de japanse versie van het koksmes). Die grote messen liggen fantastisch in de hand, dat kleine wat minder. Op de scheiding tussen het heft en het lemmet, zitten links en rechts twee bolletjes, wat bij de grote messen praktisch is omdat uw hand dan niet naar het lemmet glijdt, maar beide het kleine keukenmesje in de weg zit bij het schillen. Als keukenmesje gebruik ik een kleine Sabatier, en die is perfect voor schilwerk.

In die winkel ontdekte ik een nieuwe set messen, van KAI. KAI, is de producent van de SHUN reeks, en het is in die reeks dat Bob Kramer een set voor Sur La Table heeft ontwikkeld. U weet wel, diezelfde Bob Kramer van de artikel uit de New Yorker, waarover ik het recent nog had.

Erm ja, dat zijn dus dingen waar ik warm voor loop.

lijstjes!

Hoogste tijd voor lijstjes. Niet de overzichtslijstjes, want het jaar is nog niet ten einde, en dan was het concert van gisteren er bijvoorbeeld niet meer in geraakt (dat ware zonde geweest), maar wel boodschappenlijstjes.

Nog drie dagen, en mijn eten moet klaar zijn. Dringend tijd om eraan te beginnen. Ik heb al lijstjes, ik heb nog duizend richtingen om uit te kunnen, en drie middenstanders (vis, vlees, groenten) en één grootverkoper (Colruyt) die ik moet bezoeken. Voor mij het leukste deel van gans die eindejaarstoestanden: de keuken!

grilled fish topped with mustard and oats

Wij eten te weinig vis. Met wij bedoel ik in eerste instantie ons nucleaire gezinnetje, maar met uitbreiding ook de gemiddelde Vlaming, die naar ’t schijnt wel genoeglijke hoeveelheden vlees achter de kiezen vermaalt, maar de vruchten van de zee aan zijn palatum laat voorbij gaan. Veel te moeilijk om klaar te maken, en de graten blijven achterin de keel steken. Wij kopen dan ook dankbaar een stuk voorgefileerde vis aan. Ik ben vergeten wat ik meebracht, het was wit, voelde redelijk vettig aan, en was vis van de dag. En smaakte heerlijk.

Jamie jongen, help mij eens. Eén van de onderdelen in zijn Ministry of Food heet Quick-cooking meat and fish. Perfect: ik had geen idee wanneer Tessa thuis zou zijn (ze is van wacht), maar had wél zin in een warm avondmaal, maar géén zin om al te veel tijd achter het fornuis door te brengen. Jawel, ook ik heb van die dagen.

Grilled fish topped with mustard and oats. Dat klinkt poshy en moeilijk, maar het is op geen tijd klaar. Geen tijd: ik had niet eens tijd om groenten te koken, nog goed dat ik een mandoline heb gekregen en komkommer had gekocht, zodat ik nog gauw wat extra versheid bij de vis kon serveren.

Benodigdheden

We gaan deze vis grillen in de oven; indien u geen ovengrill hebt, kan u altijd proberen om hem in een gewone oven op hoge temperatuur te bakken, maar dat heb ik nog niet geprobeerd.

twee visfilets van een 200g elk
olijfolie, zeezout, versgemalen peper
twee koffielepels mosterd
twee-drie eetlepels havervlokken ⁱ
een citroen of limoen

Zo gemaakt

Verwarm uw oven voor op 250°C.

Sprenkel wat olijfolie in een braadslee, en schik er de twee fillets op. Indien het om een vis gaat met aan één kant van de fillets nog vel (zoals forel of zalm), leg ze dan met de velkant naar beneden.

Kruid met peper en zout, en smeer over elke fillet één koffielepel mosterd.

Doe de havervlokken in een kom, besprenkel met wat olijfolie, en meng. Verdeel de havervlokken over de visfillets (zorg dat er iets meer op de dunnere dan op de dikkere delen van de vis liggen).

Plaats gedurende 10 minuten onder de ovengrill, tot de havervlokken mooi goudgeel zijn, en de vis gaar is ⁱⁱ.

10 minuten is net genoeg tijd om een slaatje te preparen. In ons geval liet ik de mandoline op de komkommer los; beetje olijfolie erover, beetje azijn, wat zout, peper, en sumac, en ’t is klaar. Leg er een halve citroen of limoen bij, schik de vis op de borden, en dien op.

Smakelijk!

—

Dat is overal verkrijgbaar. Het is heerlijk voor bij het ontbijt, en een basisingrediënt voor minstens twee andere recepten die ik binnenkort eens ga maken (breakfast bars en granola).
10 minuten was perfect in mijn geval, anders zet u de gril iets lager, en laat u de vis iets langer in de oven.

double chocolate torte

We zijn een beetje onderbedeeld in Gent/Vlaanderen/België wat betreft winkels met nuttige gebruiksvoorwerpen voor de keuken. Zeer zeker, het segment trendy keuken is zeer goed vertegenwoordigd, van Katherine Bouckaert tot Kokino, en ook daar kan men nuttige zaken vinden. Maar ga maar eens op zoek naar een deftige springvorm –zoals mijn hoge Kaiser— van rond de 25 centimeter doorsnee. Als ge geluk hebt, dan hebben ze er nog één bij Rogge (De Gentse Kookwinkel in ’t Steendam), indien niet dan misschien bij Decoene-Simons (half gereedschappen- half keukenwinkel gehuisvest in een prachtig gebouw). Maar voor de rest?

Of neem nu een briochevorm. Wat ze mij al allemaal hebben proberen aansmeren –zodra het gekanneleerd is, denkt men dat het voor brioche kan gebruikt worden. Eén in silicone. Eén die eigenlijk voor cupcakes is. Eén voor soufflés. Alles, maar geen briochevorm, of het zijn van die petieterig kleine. En dan is men verwonderd dat een mens zijn inkopen wel eens op het internet durft te verrichten. Ik zou niets liever doen dan de lokale middenstand met mijn aankopen te plezieren –zelfs al is dat iets duurder dan op dat internet; zolang ik maar service en kwaliteit krijg.

Helemaal een ramp is het pas als ge een espressomachine wilt kopen. Het beste van de voorhanden manuele machines is een Gaggia, de rest werkt allemaal met pods (de FrancisFrancis modellen, Nespresso of Senseo), of is van het volautomatisch soort, genre Saeco of Jura (de Jura’s zijn dé hit van het eindejaar). Maar La Spaziale, Izzo, Expobar, La Marzocco, Faema… nog nooit van gehoord (tenzij die laatste twee voor de horeca dan). Een gat (gaatje) in de markt?

Want koken is nochtans iets om zwaar lyrisch van te worden. Allez, beziet die taart hieronder eens: pure poëzie. En laat u niet afschrikken, het is veel gemakkelijker dan u vermoedt.

Uiteindelijk heb ik een springvorm gevonden bij Decoene-Simons, eentje met een keramische bodem en een ring van silicone errond. De Duo springvorm van Lékué komt uit Spanje, is non-stick, kan aangewend worden voor temperaturen van +260° tot -60°C, en is wonderwel aangenaam in het gebruik.

Het was een verjaardagstaart, met de nadruk op chocolade, want Henri is daar zo gek op. Weerom heb ik mij geïnspireerd op een voorzet van Smitten Kitchen: Double Chocolate Torte –dat is een onuitputtelijke bron voor kookgenoegens.

Benodigdheden

Een taart voor tien. Deb vraagt om een 10 inch springvorm, maar in de winkel hadden ze enkel hetzij 28, hetzij 23. Ik heb voor die laatste geopteerd, want ik vreesde dat die 28 cm niet in mijn binnenin ronddraaiende combi-oven zou passen. We maken de taart in een drietal stappen (cake, mousse, en afwerking) en twee dagen (om het ons gemakkelijk te maken).

Voor de cake

225g chocolade (60-70%)
225g boter
1 cup suiker (ongeveer 225g)
1/4 cup bloem (ongeveer 30g)
5 grote eieren (6 medium)
een beetje vanille essence
een beetje zout

Voor de mousse

110g boter
4 grote eieren (5 medium), wit en geel gescheiden
60 ml (slag)room
een beetje vanille essence
225g chocolade (70-75%)
1/2 cup suiker (ongeveer 115g)

Voor de afwerking

180 ml (slag)room
framboosjes of andere vruchten te versiering

Zo gemaakt

Dag 1: de cake

Verwarm de oven voor op 160° C.

Beboter en bebloem (of besuiker desgevallend met poedersuiker) de springvorm.

Smelt de chocolade en de boter. Dat gaat gemakkelijk in de microgolf op laag wattage –als uw over een combi-oven is, begint u pas hierna met voorverwarmen natuurlijk. Meng goed.

Voeg er de suiker aan toe, en vervolgens één per één de eieren. Nadien de vanille, het zout en ten slotte de bloem. Giet in de springvorm en bak ongeveer 35 minuten.

Geen paniek: (1) de taart is niet drooggebakken (de caketest lukt niet) en (2) hoewel de taart rijst (het “f-ck, ik moet daar nog die mousse bovenop krijgen“-gevoel), zal ze tijdens het afkoelen terug (diep) inzakken.

Laat de taart gedurende minstens een uur afkoelen. Plaats ze vervolgens in de koelkast, en begin aan de mousse.

Dag 1: de mousse

Smelt de boter en de chocolade; opnieuw: de microgolfoven is uw vriend.

Klop de eigelen, samen met de (slag)room en de vanille samen op tot ze een homogeen mengsel vormen. Meng dat vervolgens grondig onder de chocolade en de boter.

Klop de eiwitten en de suiker op, tot er pieken worden gevorm. De KitchenAid is uw vriend deze keer –zie foto hierboven. Klop één vierde van dat eiwit op met het chocolademengsel om het luchtiger te maken, en vouw dan voorzichtig de rest van het eiwit onder de chocolade.

Schep de mousse over de gekoelde taart, vlak mooi af bovenaan, en zet terug in de koelkast gedurende op zijn minst 6 uur (tot een dag).

Dag 2: de afwerking

Klop de slagroom op met een weinig (poeder)suiker, tot ze stevig is (zoals het eiwit). Haal de taart uit de koelkast, en ga met een mes rond de rand binnen de springvorm. Verwijder vervolgens de springvorm.

Schep de slagroom over de taart, vlak een beetje af, en versier met de vruchten. De frambozen die ik heb gebruikt, kwamen uit de diepvries, en heb ik even ontdooid (niet té lang!) in de microgolf. Serveer.

Smakelijk!

Quatre quarts à la gousse de vanille

Taal, het is iets. Dit recept heet eigenlijk Vanilla Bean Pound Cake (dank u, Smitten Kitchen –alweer!), maar zo’n pound cake, dat heet in ’t schoon Vlaams een quatre quarts, en als we eenmaal in het Frans beginnen, staat het zo lullig om daar dan ‘met een vanillestokske’ aan toe te voegen. Nevermind. Vanillecake dus.

Sinds mensenheugenis heb ik iets tegen zo’n quatre quarts. T.t.z. ik heb dat ooit al één keer proberen maken, en hoewel het om een verschrikkelijk eenvoudig en beproefd recept gaat, ben ik er niet in geslaagd dat baksel tot een goed einde te brengen. Lopend deeg vanbinnen, half verkoold vanbuiten; ik schaam er mij nog steeds om. Nooit meer, zo nam ik mij voor.

Dinsdag kwam Henri van school met een briefje. Of de ouders tegen vrijdag (vandaag dus) een cake met hun kind konden meegeven naar school. ’t Is voor het kerstfeest.

“Papa?”, keek de charmeur mij met bambi-oogjes aan. “Gij zijt de beste kok die ik ken, papa”, voegde hij daar nog aan toe.

Zucht.

Een tijdje geleden schaften wij ons hier echter zo’n KitchenAid Artisan aan, en ik dacht dat het daarmee wel zou lukken. Dus ik toog aan het werk. De maateenheden vragen volgens het originele recept eigenlijk om een pound van de vier hoofdingrediënten, maar dat kunt ge dus gerust vervangen door 500g, of zelfs –want ik bekwam twee cakes zo groot als een brood (en ik kan dat zeggen, want ik gebruikte er mijn broodvormen voor)– 250g. Dat is het gemak van zo’n quatre quarts natuurlijk: vier keer dezelfde hoeveelheid. En ja, die eieren moet u ook wegen.

Benodigdheden

1 vanillestokje
1 teasp. zout
1 pound suiker
1 pound boter, op kamertemperatuur
1 pound eieren (ongeveer 9)
1 pound bloem

Voeg eventueel ook wat bakpoeder en/of wat vanille essence toe.

Zo gemaakt

Verknip/versnij/vermaal het vanillestokje zo fijn mogelijk. Dat gaat gemakkelijk in een keukenrobot, maar ik gebruik dat te weinig, dus ik heb de mijne weggegeven, en heb het stokje fijngehakt met een hakmes (zie foto hierboven). Meng goed met de suiker. Indien mogelijk kan u dat een dag op voorhand doen, zodat de smaak van de vanille zich goed met de suiker vermengt. En dan krijgt u vanillesuiker. Echte vanillesuiker.

De boter, die haalt u best een uurtje (of twee) op voorhand uit de koelkast –afhankelijk hoe warm het bij u thuis is. Ze moet op kamertemperatuur zijn, zodat ze makkelijk kneedbaar is, maar ze mag niet gesmolten zijn!

Klop de boter op –bij voorkeur in zo’n KitchenAid-achtig iets– tot ze bijna fluwelig wordt. Voeg er dan beetje bij beetje de (gevanilleerde) suiker aan toe, en blijf stevig opkloppen tot u een smeuïg mengsel krijgt. Voeg er de eieren één per één aan toe; voeg het volgende pas toe als het vorige volledig in het mengsel is ‘verdwenen’. Voeg daarna geleidelijk aan de bloem toe, en ten slotte eventueel wat bakpoeder en wat vanille essence.

Verwarm de oven voor op 160°C, vet uw bakvorm(en) in en bebloem ze, en voorzie ze van cakebeslag. Bak gedurende ongeveer 1 uur en 15 minuten, maar doe de caketest! (Brei- of andere naald moet droog uit de cake komen.)

Haal de cake uit de oven, stort ze uit de bakvorm, en laat afkoelen. Heerlijk met wat zure room.

Smakelijk!

probleem… opgelost

Gisteren spendeerde ik twee uur aan de telefoon met Italië. Enfin, via Skype, want dat had niet alleen het voordeel dat het gratis was, maar tevens dat er beeld kon worden mee verzonden. Aan de andere kant van de lijn bevonden zich onder meer de Export Manager van Gruppo Izzo (Ahmed N.) en een technieker van diezelfde Gruppo.

Izzo klinkt u misschien een klein beetje bekend in de oren, dat is namelijk de fabrikant van mijn Izzo Alex Duetto, het fonkelnieuwe espresso machine dat hier vorige week door FedEx werd afgeleverd. Sindsdien heb ik al van heerlijke espresso mogen genieten.

Edoch –en dat bezwaar was voorspelbaar gezien de titel en de inleiding, nietwaar– edoch, er was een klein probleem. Mijn machine maakte redelijk wat misbaar, gezien de pomp voortdurend aan stond. Zulks was niet de bedoeling, verduidelijkte iemand mij op een forum. Dus e-mailde ik de verkoper.

Binnen de korste keren werd ik door hen –vanuit Italië– opgebeld, met de verzekering dat ze alles in het werk zouden stellen om mijn probleem zo snel mogelijk op te lossen. De dag nadien (gisteren dus) werd ik opgebeld door Gruppo Izzo zelf, en we maakten een afspraak om in de namiddag het probleem via Skype verder te bekijken.

Twee uur dus, hebben we zo geskyped. Alles werd nagekeken, van het moment dat de stekker in het stopcontact werd gestoken, tot het aanzetten van de machine. De technieker (dat heet technicus in het proper Nederlands, ik weet het) had dra door dat het probleem bij een microswitch zat, of liever, dat de machine tijdens het transport vermoedelijk een (zware) klap had gekregen (hoewel dit fantastisch goed was verpakt), waardoor er ‘iets’ was verschoven, en de switch niet geheel in de off positie kon komen. Vervolgens kreeg ik stap voor stap instructies om een stuk van de machine te demonteren, monteerden we een geïmproviseerde washer ⁱ op de microswitch zodat die dieper in het apparaat kwam te liggen, en hopla: een perfect werkend, fluisterstil espresso machine.

“Wat ik zo schitterend vind aan zo’n machinerieën,” had ik kort daarvoor nog tegen Tessa verklaard, “is dat het allemaal mechanisch is. Daar kan niet veel mee verkeerd gaan.” Het meest broze in zo’n machine is de PID controller ⁱⁱ. Al de rest is analoog, mechanisch, en als dat kapot gaat, moet het gewoon vervangen worden. Het zijn zaken die al jaren op punt staan, en verschrikkelijk stevig en duurzaam zijn. Dat is ten andere ook de reden waarom ik zo verzot ben op analoog ⁱⁱⁱ, van fotografie (mechanische camera’s zoals mijn rolleiflex) tot buizenversterkers (zoals mijn prima luna). Allemaal dingen voor ’t leven.

—

Een paperclip verricht wonderen. Ik voelde mij zowaar een beetje MacGyver.
Een PID-controller is een soort digitaal ding dat de temperatuur zo constant mogelijk houdt.
Al ben ik zeker niet vies van een subtiele digitale injectie waar passend, zoals de PID controller of het adaptive auto bias board in de versterker.

kreeft

Dat kregen wij op ons bord, gisterenavond in Brasserie Nero: kreeft. Gebakken op de gril, met een soort superlichte yoghurtsaus erbij –afzonderlijk in een stenen potje zodat die saus de puurheid van de rest van het voedsel niet hoefde te ontsieren– wat sla, en gebakken patatjes. Ik nam een gerookte zalm vooraf en een hot chocolate fudge achteraf, en al was dat eigenlijk niet nodig geweest, ik kon er toch niet aan weerstaan.

Ze hebben geen chance nochtans, momenteel, in de Nero. Hun gezellige etablissement ligt volledig verdoken achter een stuk van de werken aan het Hendrikaplein, en zelfs de banner –die nochtans duidelijk zichtbaar is vanaf het station– is een beetje een pleister op een houten been. We hebben er nu al meermaals ontbeten, en ook al gedinerd, maar de lunch hebben we nog niet geprobeerd. 10 euro kost dat maar, naar ’t schijnt. Ik moet dat binnenkort toch ook eens proberen.

Warm aanbevolen!

attenzione!

Het was niet meer te doen. De enige verslaving die ik nog heb –behalve lopen dan– is koffie. Alcohol heb ik nu al geruime tijd afgezworen, in chocolade kan ik mij beheersen (door er zo weinig mogelijk te kopen, edoch ook dat is een vorm van beheersing), maar koffie is mijn grootste zonde. Een volautomatische machine ligt mij niet zo, controlefreak als ik ben, beslis ik liever zelf –het geknoei om alles goed te krijgen neem ik er graag bij. “Dan moet ge maar een echt espressomachien kopen”, suggereerde het licht in mijn leven. Veel meer aanmoediging had ik niet nodig. Een beetje rondspeuren op internet, de goede prijs/kwaliteit verhouding gevonden, de goedkoopste verkoper (in Italië), en meteen besteld.

Maandag belde FedEx aan. Het toestel werd geleverd op een houten pallet –volgens internet verscheept men breekbare goederen wel meer zo, omdat met dan niet met de doos kan ‘gooien’. Het gewicht van de machine alleen al laat nochtans vermoeden dat men met die doos niet zou smijten, maar bon, blijkbaar zitten er heuse bodybuilders bij die pakjesbezorgers en komt het meer voor dan gedacht. Niet met mijn machine dus, want die stond op een pallet, met nog eens een soortement plastic wrap rond.

In de doos zat de machine, met rondomrond piepschuim om verdere schokken op te vangen. De blinkend roestvrij stalen machine was op haar beurt nog eens overtrokken met laser-film, om haar van krassen te vrijwaren.

De Izzo Alex Duetto beschikt over twee boilers: eentje van 1,8 liter voor de stoom, en eentje van 0,8 liter voor de koffie. De stoomboiler kan afzonderlijk uitgeschakeld worden. Ik heb er eerst 250 gram koffie doorgejaagd op zoek naar de goede maling en de juiste dosering, maar de crema en de smaak die ik nu reeds uit de machine krijg, laat zowat alles wat ik eerder al heb geprobeerd een paar lichtjaren achter zich.

Momenteel gebruik ik de mokabonen van de Mokabon als koffie –mijn geliefde mysore bleek niet zo geschikt als espresso. Nu nog de melk deftig leren stomen, en dan kunnen we aan latte art beginnen denken. Ondertussen geniet ik reeds volop van espresso die mijn hart sneller laat slaan.

a sort of cottage pie

Eén maaltijd, twee recepten, twee dagen; dat moet een soortement cottage pie zijn. Toen ik Jamie’s Basic Stew Recipe (het stoofpotje) met u deelde, had ik het reeds voorspeld, dat één van de andere gesuggereerde vleessoorten ook in zo’n pot zouden verdwijnen. En waarop leggen we er eens geen gestampte patatten op?

Dag 1

Zet uw stoofpot op. Gebruik daarvoor het eerder geposte recept, waarin ik het rundsvlees door varkensvlees, en het bier door cider heb vervangen. En ik heb vier verse tomaten gebruikt i.p.v. een blikje tomaten.

Laat twee uur op een zacht vuur stoven.

Dag 2

Benodigdheden

de stoofpot van de vorige dag
een kleine kilo aardappelen
een weinig melk
een flinke klont boter
zeezout
versgemalen zwarte peper
nootmuskaat
olijfolie
125 g geraspte kaas (hoeft niet)

Zo gemaakt

Zet uw stoofpot opnieuw op een zacht vuur. Schep er eventueel het gestolde vet af. Laat op temperatuur komen.

Verwarm de oven voor op 180°C.

Kook de aardappelen tot ze zacht zijn. Giet ze dan uit in een vergiet, en doe ze terug in de pan (niet meer op het vuur zetten). Voeg boter, melk, zout, peper en nootmuskaat toe. Plet de aardappelen tot ze niet te veel brokken meer bevat (en zeker geen grote). Als de aardappelen te ‘droog’ zijn, giet er dan nog wat melk bij, en meng opnieuw.

Schep het vlees en de groenten van de stoofpot in een ovenschotel. Laat zoveel mogelijk kookvocht in de pan, dat gaan we nadien inkoken voor de saus. Verdeel evenredig, en schep er dan de aardappelen bovenop. Verdeel ook die evenredig over de ovenschotel.

Wie graag een kaaskorst heeft, kan daarbovenop de geraspte kaas strooien.

Plaats in de oven gedurende 23 minuten. Laat ondertussen het overgebleven kook- of stoofvocht flink inkoken, en roer er op het einde wat boter onder om zo tot een stevige saus te komen.

Haal uit de oven, en serveer meteen.

Smakelijk!