Rapport

Ziezo. Het eerste middelbaar zit er ook op. Volgend jaar gaat hij voor Grieks. (Gelukkig ontsnapt hij aan de idiotie van Pascal Smet.)

Henri door Bruno Bollaert

“Maar mag ik nu op de computer alstublieft?”

Nog goed dat er muziek was

Carmen door Bruno Bollaert

Carmen trok op niks. Enfin, Viktoria Vizin, de mezzosopraan die de hoofdrol vertolkt en die we in various states of undress mochten bewonderen, mag er best zijn, maar de opera zelf, in een regie van Daniel Kramer, was niet echt om over naar huis te schrijven. Het speelt zich af in Sevilla, had Kramer ontdekt, en op amper een mijl van de schapenboerderij waar de regisseur in Ohio opgroeide, bevond zich het stadje Seville. Reden genoeg voor hem om het geheel te vertalen naar een verhaal uit de Amerikaanse working class, want de gipsies uit het oorspronkelijke verhaal zijn tegenwoordig niet sexy meer, maar ‘raciale, sociale, emotionele en relationele outcasts’.

De soldaten uit het verhaal van Prosper Mérimée zijn aldus verworden tot Amerikaanse troopers in korte broek en met zo’n boyscouthoedje op, waar Robert Baden-Powell hemzelve jaloers op zou zijn geweest. Het deel van de working class dat de zigneurs moet verbeelden, is getooid in fluo kledij uit de jaren 90 (of was dat 80), en de toreador is veranderd in een hondenvechter. Een jammerlijke zaak, maar niet noodzakelijk onoverkomelijkheden dusver –al ben ik nooit een fan geweest van de vercontemporainisering à la Peter Sellars. de man die in de jaren 80 de opera’s van Mozart naar een hedendaagse setting bracht.

Waar Kramer dan wel degelijk de mist in gaat, is in de manier waarop hij het personage van Carmen neerzet. Carmen is, zowel bij Bizet als in het oorspronkelijke verhaal van Mérimée, een vrijgevochten vrouw die zich door niemand de wet laat voorschrijven –en al zeker niet door een man. De Carmen van Kramer is nooit krachtig, maar veeleer gedwee, een slachtoffer zelfs van de omstandigheden die haar overkomen. En dat druist radicaal in tegen het thema van het verhaal. Natuurlijk, Carmen schikt zich in haar lot, maar ze zal zich niet zonder slag of stoot overgeven. Het ultieme bewijs vinden we in het feit dat ze liever sterft dan zich te schikken in een lot dat iemand anders voor haar zou bepalen.

Bijzonder jammer ook, is de platvloerse manier waarop alles wordt uitgebeeld. De zigeuners waren voor Kramer niet sexy genoeg, maar blijkbaar was er ook geen plaats voor de toch wel iets subtielere erotiek waarmee Carmen de mannen overweldigt.

Nog goed dat er muziek was, en dat ik een fantastische (zelfs comfortabele) plaats had weten te bemachtigen. En ik kan u aanraden het boek eens te lezen. Amper 70 bladzijden, inclusief (uitgebreide) voetnoten en een tiental illustraties. En als ook dat te lang is, dan is er nog het stripverhaal, dat heel trouw het originele verhaal volgt.

Impressies

Flinxo door Bruno Bollaert

In het MSK door Bruno Bollaert In het MSK door Bruno Bollaert

Het TRACK Kerkhof door Bruno Bollaert

Een fototentoonstelling in Flinxo (Jazz & Fotografie, nog tot 24 juli); een vernissage in het Sandton Grand Hotel Reylof (de juwelen van Anuschka Van den Berghe); een bezoekje aan SMAK, MSK, TRACK; lunch in het Lepelblad en in Mub’Art (lekker in het eerste niet zo denderend in het tweede); een paar keer OR; schermlessen; twee keer Yogy*; twee keer het frietkot op de Vrijdagmarkt; koeken van Bundervoet; en bijzonder veel fantastische en interessante mensen. Ik ben al lang de chronolologie van de laatste dagen (weken?) kwijt.

FotoTentoFlinxo

Flinxo door Bruno Bollaert

Gisterenavond zag het er nog zo uit, in Fotogalerie Flinxo. Morgenavond opent de tentoonstelling Jazz en Fotografie, en morgenmiddag (rond een uur of twee) ga ik nog drie foto’s ophalen bij Fotoshop, die ik in extremis nog heb aangepast.

Flinxo door Bruno Bollaert

Ook Christian was nog druk bezig de laatste hand te leggen aan de inkadering van een heel erg mooie Toots-foto.

Jazz en Fotografie loopt nog van 22 juni t.e.m. 24 juli. De tentoonstelling toont een selectie van foto’s van Jos ‘The Jazzman’ Knaepen, Bruno Bollaert, Tom Van Nuffel, Wouter Rawoens, Maarten Marchau, Cees van de Ven, Christian Overdeput, Dominique Dierick en Thomas Verfaille. Gaat dat zien.

Denk maanden, niet weken

Vanochtend zat ik voor mijn vierde onderzoek in het UZ (eerder: één keer echo, twee keer CT). Ik heb een fantastische en vriendelijke dokter (heeft nog met Tessa gestudeerd), die mij vandaag mocht folteren met een (kleine) naald.

EMG, dat staat voor elektromyogram. Bij een elektromyografie wordt de elektrische activiteit van de spieren gemeten. In de spier wordt een naaldelektrode geduwd; in het beste geval voelt ge dat nauwelijks, in het minder goede geval, zijt ge blij dat ge neerligt, want anders hadden ze u misschien van de vloer mogen oprapen. Ik denk dat er op zeven locaties gemeten werd, twee daarvan kunnen gecatalogeerd worden als manifest ‘in het minder goede geval’ bevindend (drie heb ik nauwelijks gevoeld, de andere waren gewoon irritant). Nogmaals, ik had een uitstekende dokter, uiterst bezorgd, empathisch, en zeer competent.

De vorige diagnose (Parsonage-Turner Syndrome ofte idiopathische neuralgische amyotrofie) werd met 90-99% zekerheid bevestigd.

Het goede nieuws, verzekerde de dokter mij, is dat het probleem zich voor 90% herstelt (momenteel zit mijn schouder op iets minder dan 20%, zo werd gemeten). Het minder goede nieuws, verzuchtte hij vervolgens, is dat het tijd gaat vragen. Denk maanden, niet weken, was de waarschuwing: zes maanden, twaalf maanden, achttien maanden, … En ondertussen mag ik absoluut niet over de vermoeidheidsgrens van de spieren gaan. Als ik dat toch doe, gaat de herstelling weer achteruit, i.p.v. voorwaarts.

M.a.w. de cello kan ik voorlopig vergeten (misschien doe ik nog pizzicato, om de linkerhand te oefenen), en ik mag proberen te fotograferen, maar moet stoppen zodra ik ook maar tekenen van vermoeidheid –laat staan pijn– merk. Maar bon, het is tenminste niet permanent. En wat zijn nu een paar maanden.

Melomythes

’s Ochtends luisteren wij altijd naar Espresso (op Klara), Tessa hangt aan de radio gekluisterd voor de Held van de dag. Vanochtend hoorde ik –tussen het geknetter van de bliksem en het gebrom van de donder in– iets over de toestand van de cd-verkoop in België/Vlaanderen. Iemand (ik ben zijn naam vergeten, sorry, en ik vind er ook niet meteen iets over terug op de site) had een korte rondvraag gedaan bij de luisteraars, om te weten te komen of men nog cd’s koopt (dan wel downloadt) en zo ja, of dat dan online gebeurt of in de ‘echte’ winkel. Naast een pak interessante informatie (het gaat helemaal niet slecht met de cd-verkoop van klassieke muziek), bleken er toch nog steeds een paar mythes te blijven hangen.

Mensen kopen niet (makkelijk) online, omdat ze bang zijn om hun kredietkaart gegevens online in te geven.

Zeer verwonderlijk, vind ik dat. Ik koop al sinds het begin van de jaren ’90 online, en ik heb nog nooit een probleem gehad met mijn kredietkaart gegevens. Ik herinner mij nog dat ik die ooit nog heb moeten doorfaxen naar een winkel in Londen, en voor de rest heb ik die altijd gewoon online doorgegeven. Naar Italië, naar de USA, naar de Amazon winkels (uk, fr), naar de Coolblue winkels –nog nooit heb ik een probleem gehad.

Men koopt liever cd’s dan muziek te downloaden, want de kwaliteit van de gedownloade muziek is minder goed.

Huh. Er zijn verscheidene online winkels die downloads aanbieden aan cd-kwaliteit, of beter! Qobuz bijvoorbeeld, heeft downloads in verschillende formaten per album, van hoogwaardige mp3, over cd-kwaliteit, tot studio-kwaliteit. Die downloads zijn in de meeste gevallen nog een pak goedkoper dan de cd-versie bij Amazon, en bijna altijd zit er een digitale versie (in PDF) van het cd-boekje bij.

Het wordt stilletjesaan tijd om die mythes de wereld uit te helpen, me dunkt. Misschien moet ze bij Klara daar maar eens een onderzoekje naar verrichten.

Vandaag in drie foto’s

Henri door Bruno Bollaert

Examens, regen, … het deert hem allemaal niet. Om zes uur stond hij paraat, vanochtend.

Food door Bruno Bollaert

Rond 11 uur zat ik hem op te wachten in de OR. En hoewel hij zot is van de Tasty, kon ik hem toch (makkelijk) overhalen om daar te blijven zitten voor de lunch.

Foto's door Bruno Bollaert

En hij is zelfs meegereden naar Fotoshop om mijn foto’s op te halen. De tentoonstelling opent volgende week; maandag worden de foto’s opgehangen. (Ja, ik ben zenuwachtig.)

U jaagt mij angst aan

Serieus, meneer Desmet, u jaagt mij angst aan. Op een halve voorpagina De Morgen schreeuwde u mij deze ochtend een boel ongefundeerde demagogie toe. Het was goed dat ik de rest van de dag geen toegang tot internet had.

Ronduit angstaanjagend is het, meneer Desmet, hoe een voorontwerp van een vonnis volgens u plots van België een Zuid-Amerikaanse dictatoriaal regime maakt. Het zijn uw woorden. Nog goed dat er mensen zijn zo’n beweringen kunnen weerleggen, en de vermoedens van een normaal denkend mens –dat zo’n voorontwerpen helemaal geen uitzonderingen zijn– kunnen bevestigen. Gelukkig is er nog de VRT, die Herman Dams, Procureur Des Konings in Antwerpen daarover in het nieuws aan het woord heeft gelaten.

Minister Turtelboom heeft dan wel een memo gestuurd om straffen minder dan drie jaar niet te laten uitvoeren, er is geen wet die zegt dat die straffen niet mogen uitgevoerd worden. Het kernkabinet staat als één man achter mevrouw Turtelboom. En terecht.

En dan dat gezaag over dat YouTube filmpje (op pagina vijf) dat van het Frans en het Arabisch naar het Nederlands werd vertaald. Die vertaling gebeurde niet door een beëdigd vertaler, en de toon in uw krant laat op zijn minst vermoeden dat u het eens bent dat dit grond is om het aanhoudingsmandaat te vernietigen. U gaat daarbij geheel voorbij aan de dwingende vraag die elk weldenkend mens zich stelt: zat er een fout in die vertaling. Met andere woorden: u bent meer bezorgd om de letter van de wet dan om de geest. U bent meer bezorgd om de rechten dan om de plichten van mens in de maatschappij. We vergeten maar al te graag, in deze rechtenmaatschappij, dat de mens vooreerst plichten en verantwoordelijkheden heeft t.o.v. de maatschappij. De uwe, meneer Desmet, mocht u het zich überhaupt afvragen, is (onder andere) om op een onderbouwde en –in de mate van het mogelijke– objectieve manier om te gaan met de berichtgeving van de gebeurtenissen die zich in die maatschappij voordoen.

Mevrouw Turtelboom is geen clown, meneer Desmet, ik ben het met u eens. Maar ik ben het nog niet zo zeker wat u betreft.