Maand: juni 2012

Albums 2012 (X): mix

Tijd voor een bescheiden bijdrage aan de albumlijst. We beginnen met een lp.

Muziek door Bruno Bollaert

  1. Boys don’t cry / Rumer / 2012
    Allemaal covers van liedjes uit de jaren 70, van Tim Hardin tot Terry Reid. Wreed de moeite.

Muziek door Bruno Bollaert

  1. The Absence / Melody Gardot / 2012
    Ha, Melody Gardot heeft een nieuw album uit, zo vlak voor ze op Gent Jazz komt optreden. Dat is ook toeval zeg. (Zondag 8 juli, Gent Jazz. Koop uw ticket nu voor de dag uitverkocht is!)
  2. Beethoven : Diabelli Variations / Andreas Staier / 2012
    Een grappige anekdote eigenlijk. Ergens in 1819 componeert Anton Diabelli een wals, die hij rondstuurt naar componisten zoals Franz Schubert, Carl Czerny en Ludwig van Beethoven, met de vraag om er een variatie op maken. Er bestaan allerlei mythes rond Beethoven en de opdracht van Diabelli; Beethoven zou de melodie initieel te simplistisch gevonden hebben en weigerde daarom eerst om deel te nemen aan de uitdaging, maar doet dan toch mee om aan te tonen dat hij (en alleen hij natuurlijk) van zo’n dwaze compositie als die van Diabelli toch 33 variaties kon schrijven. Anderen suggereren dat hij 33 variaties maakte om zich beter te tonen dan Bach met zijn 32 Goldberg Variaties (2 thema’s en 30 variaties). Wat de reden ook moge geweest zijn, Diabelli zag zich genoodzaakt om twee volumes variaties te publiceren: eentje met de 33 stukken van Beethoven, en een tweede met de in totaal 50 variaties van de 50 andere deelnemende componisten.
  3. Britten : War Requiem / Ian Bostridge; Gianandrea Noseda: LSO / 2012
    Een niet-kerkelijk requiem, geschreven in opdracht voor de inhuldiging van de herbouwde Coventry Cathedral, die vernietigd was in WOII. De onlangs overleden Dietrich Fischer-Dieskau was een van de drie solisten tijdens de première van het stuk in 1962.
  4. Saint-Saëns : Complete Piano Works, Vol. 2 / Geoffrey Burleson / 2012
    Deel twee van het volledige pianowerk van Camille Saint-Saëns door Geoffrey Burleson op het Grand Piano label van Naxos. Er volgen nog drie albums.

(vorige lijst)

Nieuwe looproute

Heel in het begin liep ik langs de Eedverbonkaai, de Neermeerskaai en de Gordunakaai (heen en weer tussen de Europabrug en de brug aan de IJzerlaan), maar al gauw lonkte de afstand van Watersportbaan mij. Ik heb daar een veelvoud aan rondjes gelopen (mijn record was zeven in één sessie), maar het werd daar iets te populair, en de mannelijke lopers zijn er iets té macho (van het soort dat de ganse breedte van de finse piste nodig voor hemzelf en zijn ego). Ik heb al lang mijn goesting elders gevonden, waar ik bijna iedereen ken die ik tegenkom (van ziens toch), en waar iedereen elkaar vriendelijk goedendag knikt (of zelfs zegt, als er tijd genoeg is) in het passeren of kruisen. Vergeef mij als ik u niet meteen verklap waar ik loop, het is er redelijk rustig, al heeft Gent recentelijk die route officieel ontsloten.

Bourgoyen door Bruno Bollaert

Vanochtend probeerde ik een nieuwe route uit. Heletegans per toeval ontdekt via Looproutes voor iedereen, waar ik terecht kwam op een traject dat mij naar de Bourgoyen bracht. Ik heb eigenlijk nooit beseft dat die zo dichtbij huis lagen. Het enige ietwat tricky gedeelte is om van de Watersportbaan naar de Bourgoyen te geraken, waardoor een mens onder de moordend gevaarlijke Deinsesteenweg moet, en daar dan een redelijke drukke straat moet oversteken naar de Valkenhuisweg/Bunderweg. Ik had nog maar weinig in de Bourgoyen rondgetrokken, dus had ik een spiekbriefje mee, met daarop de namen van de straten die ik in of langs moest, samen de in te slagen richting. Heel duidelijk, vond ik van mezelf. Al had ik er geen rekening gehouden dat er nergens straatnaamborden op dat domein te vinden zijn. Nog goed dat ik lang en hard (een anglicisme!) naar Google maps gekeken had.

Een fantastische route trouwens, die ik vanaf nu zeker één keer per week ga afleggen.

Vaderdag

Vaderdag door Bruno Bollaert

Dat ik enkel in de slaapkamer en mijn (aangrenzend) bureau mocht zijn, tot hij mij ’s ochtends kwam halen, zo had Henri mij gisterenavond bij het slapengaan op het hart gedrukt. En dat we deze keer niet om zes of zeven of waarschijnlijk zelfs acht (het werd uiteindelijk ergens na tien) uur zouden gaan lopen.

Hij was met Tessa vroeg in de ochtend naar Bundervoet getrokken om koeken, en had vorige week in de OR mijn cadeau gekocht. “Ik moet dat hebben,” had hij daar gezegd, en de juffrouw die hem geholpen had (niet Katrien of Charlie dus, want die kennen hem goed genoeg) had gezegd dat dat het beste in zijn soort was. Waarop hij even met zijn ogen naar zijn moeder heeft gerold ten teken dat hij dat ook zelf wel wist. Ocharme die juffrouw. Maar dat hij wel wat geschrokken was van de prijs, had hij achteraf aan Tessa toegegeven.

Hij is mij komen ‘wakker maken’ (ik was al op van ergens half zes) met een roos, omdat hij weet dat ik van bloemen hou. Er lag een (flink uit de kluiten gewassen) superkaartje (inclusief badge met daarop “No. 1 Dad”) met een heel erg lieve tekst op mijn bord. En hij had fruitsap geperst, maar had zich niet aan de koffie gewaagd. “’t Is het enige wat ge zelf moet doen. Maar misschien dat dit helpt,” suggereerde hij, terwijl hij mij dat megacadeau onder de neus schoof.

Wat een zoon.

Boeken 201205

Minder televisie resulteert mogelijks toch in meer boeken lezen. We onthouden voornamelijk The Mongoliad: Book One en Conversations with Glenn Gould uit het lijstje van vorige maand. En ik ben een beetje herbegonnen met strips. Ik ga er (voorlopig ?) niet echt een afzonderlijke lijst voor maken, maar ik smijt ze er hieronder gewoon bij.

  1. The Mongoliad: Book One / Neal Stephenson, Greg Bear, Mark Teppo, Erik Bear, Joseph Brassey, Cooper Moo, E.D. deBirmingham / 2012
    Woehoe. Het betere werk, dat zich enorm vlot laat lezen. Ik ben zo geen mens die fantasy of (pseudo)historische romans leest, maar ik kijk uit naar het vervolg.
  2. Vox / Nicholson Baker / 1992
    Afknapper. Lees veel liever The Fermata van Baker, en laat dit liggen. Naar ’t schijnt had Monica Lewinsky het boek cadeau gedaan aan Bill Clinton.
  3. Sauve-moi / Guillaume Musso / 2005
    Aangename pulp in dit als thriller vermomd liefdesverhaal.
  4. Conversations with Glenn Gould / Jonathan Cott / 1984
    Bijzonder interessant werkje, dat niet alleen wat relevant inzicht biedt in de mens ‘Gould’, maar vooral in de manier waarop de muzikant het pianospel(en) benadert.
  5. The Secret Life of Glenn Gould: A Genius in Love / Michael Clarkson / 2010
    Tsjonge. Het interesseert mij in essentie niet met hoeveel vrouwen Glenn Gould het bed gedeeld heeft, of hij al dan niet bi- of homosexueel was, en hoe de rest van zijn liefdesleven in elkaar zat. Ttz ik vertoon misschien wel een zekere nieuwsgierigheid daarnaar, maar niet meer dan als een anecdotische voetnoot. Ik hoef zeker geen 300 pagina’s daarover te lezen, en al helemaal niet als (1) dat eigenlijk niet echt weerslag had op zijn werk en (2) die mens heel erg inzat met zijn privacy. Spijtig van al het werk dat Clarkson daarin heeft gestoken, maar het is meer een uit de hand gelopen hobbyproject dan een naslagwerk van waarde geworden.

(boeken vorige maand)

Strips en aanverwanten

  • La Sentence Des Walkyries (Les Mondes de Thorgal – Kriss de Valnor) / Yves Sente, Giulio De Vita / 2012
    Ik het Kriss de Valnor altijd een verschrikkelijk interessante juffrouw gevonden in de Thorgal reeks, en deze voorgeschiedenis ligt volledig in de lijn van de verwachtingen. Misschien moet ik Thorgal maar eens herlezen.
  • Soda l’intégrale, volume 1 / Tome, Bruno Gazzotti, Luc Warnant / 2011
  • Soda l’intégrale, volume 2 / Tome, Bruno Gazzotti, Luc Warnant / 2011
    Hij gedraagt zich een beetje gelijk Dirty Harry, deze flik die zich voor zijn moeder als pastoor uitgeeft, maar dan nog cooler. Een ondergewaardeerde en miskende stripreeks. Deze twee delen bundelen volumes 1 t.e.m. 8 –aanrader.
  • The Alcoholic / Jonathan Ames, Dean Haspiel / 2008
    Ik had het in een lijstje bij Michel zien voorbijflitsen, en het onderwerp leek me wel interessant. Het einde is misschien iets té open, maar is wel eerlijk en realistisch.
  • Death Note Black Edition, Volume 1 / Tsugumi Ohba, Taskeshi Obata / 2010
    De Black Edition bundelt de gewone releases per twee in een mooie editie met zwarte omslag en bladsnede. Death Note gaat over Light Yagami, die een zwart notitieboekje vindt; elke persoon wiens naam daarin wordt opgeschreven, komt te sterven.
  • Ayako 1: Een meisje om van te houden / Osamu Tezuka / 2012
  • Ayako 2: Een familie om van te houden / Osamu Tezuka / 2012
    Schitterende reeks uit 1972 van de auteur van Astro Boy en Buddha. Het gaat over de verschrikkingen in een familie in het na-oorlogse Japan. Thematisch te vergelijken het met al die sombere -ismen uit de Nederlandse literatuur: naturalisme, pessimisme, determinisme, en fatalisme (cfr. Het gezin van Paemel en De vlaschaard). Er is nog een derde deel, maar dat komt pas later in juni of juli uit.
  • Le Fléau vert / Michaël Sanlaville / 2012
    Ofte de groene gesel –ik vertaal het even omdat ik het een fantastisch woord vind, zowel in het Frans als in het Nederlands. Het is er eentje uit de KSTR reeks van Casterman. Een gigantische (s)trip vol actie, drive en beweging, waarin de lezer geen seconde tijd krijgt om stil te staan, met invloeden allerhand. Leutig.
  • Btooom !, Tome 1 / Junya Inoue / 2012
  • Btooom !, Tome 2 / Junya Inoue / 2012
  • Btooom !, Tome 3 / Junya Inoue / 2012
    Deze reeks is een zoveelste die duidelijk geïnspireerd is op Battle Royale, en inhoudelijk dan wel minder diepzinnig mag zijn, maar toch aangenaam tijdverdrijf blijft.
  • Natacha, l’intégrale, tome 3 : Voyages à travers le temps / François Walthéry / 2009
    Drie albums zijn samengebracht in deze derde intégrale. Het duo Instantanés pour Caltech en Les machines incertaines zijn zonder twijfel twee van de beste albums uit de Natacha reeks. En hoewel ze ondertussen een dikke dertig jaar oud zijn, blijven ze verschrikkelijk boeiend om te lezen.

Films 201205

Er zitten een paar rare films tussen, maar wat doet een mens die in tien dagen geen oog dichtdoet en zowat alles series uitgekeken heeft die hij volgt…

  1. Kissing on the Mouth / Joe Swanberg / 2005
    Teenage angst, maar dan voor twintigers. Wat gebeurt er na de universiteit, moeten studenten plots opgroeien, en hoe zit het met relaties? Dat, ongeveer, stelt de blurb, en deze scripted mockumentary volgt de relatie tussen Ellen, Patrick, Chris, en ook een beetje Laura. Beter dan gemiddeld.
  2. Paprika / Satoshi Kon / 2006
    Hola. Dat is een serieuze trip. Dromen en realiteit en niets is waar en alles is echt en ik heb geen idee meer waar ik ben. Een complexe, maar goed uitgewerkte animatiefilm, ide u in de sfeer van de Yellow Submarine en Lucy in the Sky with Diamonds brengt. Enfin, zo heb ik het toch ervaren.
  3. I am Legend / Francis Lawrence / 2007
    Samen met Henri naar gekeken (ik had hem al gezien) –hij is nogal into zombies de laatste tijd. Spijtig van al die godsvruchtigheid op het einde.
  4. The Human Centipede (First Sequence) / Tom Six / 2009
    Pft. Ik had er gelijk meer van verwacht. Het werd op gelijke voet met Martyrs geplaatst, maar het komt nog niet tot aan de enkels. En er zijn nog twee delen. Slecht geacteerd, maar dat leek bijna een noodzakelijke voorwaarde, met uitzondering van de angstaanjagende Dr. Heiter (een rol van Dieter Laser).
  5. Gurotesuku (Grotesque) / Kôji Shiraishi / 2009
    De titel slaat vooral op het einde, neem ik aan, want de rest is nog redelijk erm… aannemelijk (nuja). De fans van het (gore) genre zullen ongetwijfeld een field day beleven met deze film, maar het is niet meteen mijn ding. Er zit potentieel in, en mogelijks is het een cultuurverschil, maar ik mis wat psychologische uitdieping. Gelijk in I Saw the Devil van Jee-woon Kim bijvoorbeeld.
  6. À l’intérieur / Alexandre Bustillo & Julien Maury / 2007
    Dat was nu eens veel beter dan verwacht. Er zit diepgang in, en een beetje personage-opbouw, het is deftig geacteerd, en het blijft min of meer geloofwaardig –enfin, binnen het genre toch. Die Fransen kunnen er wat van, van zo’n gruwelijke horrortoestanden. Niet meteen aangeraden om in zwangere toestand te bekijken.
  7. The Human Centipede II (Full Sequence) / Tom Six / 2011
    Waar de First Sequence vooral een cultbedoening was (lees: vooral conceptueel interessant), is dit tweede deel van de Human Centipede franchise (er komt nog een derde), cinematografisch veel interessanter. Rauwer, realistischer (maar tegelijkertijd ook absurd ridicuul), met veel meer geïmpliceerde spanning tussen alle gruwelijkheid door. Waar het eerste deel best bekijkbaar was, is dit tweede deel veel moeilijker verteerbaar (no pun intended) voor gevoelige zieltjes. Als het niveau blijft klimmen, wordt het derde deel mogelijks een goede film.

(films vorige maand)

Bizar

Pft. Het is van de nacht van vorige week woensdag (23/05) geleden dat ik nog eens geslapen heb. Die woensdag ben ik wakker geworden van de pijn in mijn rechterschouder (men dacht eerst aan bursitis, nu aan neuralgische amyotrofie), en sindsdien word ik wakker op minder dan een uur nadat ik in bed ben gekropen. Dan sluip ik uit bed naar mijn bureau, om er de nacht op mijn muziekluisterzetel door te brengen (zo’n Eames Lounge Chair, dus dat zit wel erg comfortabel), dommelend tussen wakker en niet helemaal wakker. Slapen gaat niet echt, want gezien mijn hoge tolerantie voor analgetica (er zitten dagelijks hoge dosissen Dafalgan Codeïne, Ibuprofen en Tradomal in mijn lijf) blijft mijn schouder te veel zeuren.

Het rare is, ik voel mij –op die schouder na dan– niet eens echt slecht. Met zo’n tekort aan slaap zou een mens al eens moeten crashen, maar ik blijf vrolijk verder gaan op mijn normale elan. Ik blijf zelfs lopen: deze week heb ik er al 70 km op zitten (23 maandag, 25 woensdag, 20 vrijdag, en de heel korte afstanden die ik op dinsdag- en donderdagochtend met Henri afleg). Ik word wel een beetje prikkelbaar en mijn concentratievermogen is ook niet je dat (boeken lezen gaat minder vlot), maar ik toon geen verdere tekenen van (over)vermoeidheid. Dinsdagavond zat ik gedurende drie uur in een verschrikkelijk warme Gentse Opera naar Le Duc d’Albe te kijken, en ik had geen enkele moeite om wakker te blijven (ondanks dat beperkte concentratievermogen).

De mens is een raar wezen jong.