Gisteren lag ik geheel plat, asgrauw en misselijk met migraine in bed, vandaag was ik de ganse dag onderweg. Het grootste deel heb ik doorgebracht op redlightBlue (u hebt iets gemist), ’s avonds zakte ik af naar Opatuur in De Centrale voor het Voladores Trio met Joachim Badenhorst.
Nog goed dat het winteruur is en ik vanochtend kon uitslapen. En morgenvroeg opnieuw.
Gisteren ging redlightBlue van start, een nieuw festival georganiseerd door Rogé Verstraete van de Negocito. Vrijdagochtend klopte ik om 9u aan bij Rogé, koffiekoeken in de hand, voor een interview. U leest het allemaal bij Gentblogt: redlightBlue (versie 1.0)
Om 19u (jazztijd, dwz rond 19u30) klonk het startschot, met een duoconcert van Giovanni Barcella en Jervoen Van Herzeele (vergezeld door heerlijke hapjes en bubbelwijn –hey, u was ook uitgenodigd!).
Nadien gingen wij nog luisteren naar Peter Jacquemyn in de Protestantse Kerk op de hoek van de Brabantdam en de St-Kristoffelstraat (een straat voorbij de Negocito). Alle aanwezigen waren unaniem (jawel, alle zeven): het was een goed concert.
Ook vandaag en morgen kan u terecht in de Negocito, de protestantse kerk en het zaaltje van Pimpz, en wel voor het volgende:
12h: Beraad Geslagen (Lander Gyselinck-Fulco Ottervanger Duo)
14h: La Femme Belge (vzw Try ouT)
16h: Augusto Pirodda
18h: Eric Thielemans
20h: Bart Maris / Jean Luc Cappozzo Duo feat. Werni & Jendreiko
22h: 10 Years Moker (feest) + DJ GoDeviLLe
Meer uitleg over het programma vindt u op de site van redlightBlue. De middagconcerten (12u en 14u) zijn gratis, voor de andere concerten betaalt u 5 € per concert of 8,5 € per dag of 15 € voor het ganse weekend. redlightBlue is een muziek en improvisatie festival georganiseerd door El Negocito, PIMPZ, vzw Try out, de Protestantse Kerk en Q’onda? vzw
Gisteren was de woede wit, hier aan de overkant van de straat. Ik kwam net terug van het lopen, toen de fietsers toestroomden.
Het ACV staat voor mijn deur, mailde ik gauw door. Enfin, voor de deur van de overburen zijnde de CD&V. Met een spandoek www.wittewoede.be. Gans de straat staat vol en ze overhandigen iets aan iemand hiertegenover.
Heel korte speech, veel boegroep tegen Stefaan Vercamer, parlementslid voor de CD&V, “weinig bewegingsruimte, tijd om er iets aan te doen”, streepke opruiende muziek, en hopla, de meute zet zich opnieuw in beweging, richting Bijloke. ACV & LBC-NVK, allebei in groene frakskes, en dan ook nog iets roods, met een soortement vrijmetselaarsteken en 1909-2009 op hun vlag. Hola. En blauwe frakskes ook: ACLVB. En nu nog witte t-shirts, en die zingen “Joke Schauvliege, wat is ze met cultuur van plan? Joke Schauvliege, daar komt helemaal niets van” op het refrein van I love rock ‘n’ roll van Joan Jett.
Voor een duidelijker uitleg verwijs ik u naar De Gentenaar: Non-profit werknemers voeren actie in Gent.
U herinnert zich misschien nog dat we op de Gentse cultuurmarkt in de Human Grijpmachine twee tickets voor Score Man op 27/10 in de Handelsbeurs hadden kunnen… scoren. Die voorstelling was gisteren, en het was een heus feest met Thomas De Prins als energieke leider met een hoekje af.
Muzikanten uit tal van sterke formaties zoals, El Tattoo del Tigre, Think of One, Internationals, Dez Mona, Brazzaville, Whodads en Seatsniffers
schrijft de Handelsbeurs. Wij herkenden gisteren op het podium o.a. Filip Wauters, Bruno Vansina, Tom Callens, Erik Bogaerts, Carlo Nardozza, Herman Pardon, Piet Verbist, en vergeten daarbij schaamteloos de rest van de ongeveer 20-koppige Score Man band te vermelden. De volgende keer gaat u toch gewoon zelf kijken?
Wreed gemakkelijk om te maken, zo’n Tarte Tatin. Ik had het eerder al (drie jaar geleden) op de wijze van Homarus geprobeerd, maar ik was ook benieuwd naar de versie van Rose Levy Beranbaum. Dit was het tweede dessert, zondag, en ze was zo populair dat ik de twee overblijvende stukjes enkel kon achterhouden omdat ik ze later nog aan de twee jarigen wou geven.
Desgewenst kan u er ook kaneel bijvoegen, maar dit is nu al het tweede recept dat ik probeer, en geen van beide vermeldt kaneel. Voel u vrij om te experimenteren.
Benodigdheden
Zo gemaakt
Schil de appelen, haal het klokhuis eruit, en snijd ze in vieren of –als ze heel groot zijn– in acht; zorg dat u een flinke kilo hebt. Doe de appelen in een kom met de suiker en het citroensap, en meng alles goed dooreen. Laat 30 minuten tot een uur rusten.
Giet het mengsel door een grote (punt)zeef, en laat even uitlekken. Doe het opgevangen vocht samen met de boter in de pan waarin u de taart gaat maken (zorg dat de pan in de oven kan). Verwarm op een halfhoog vuur, tot het flink begint te bubbelen. Roer dan af en toe, en haal van het vuur zodra de vloeistof amberkleurig karameliseert (iets eerder als u ook zo’n gietijzeren Creuset pan gebruikt).
Schik de appelstukken in de pan, met de bolle kant naar de panrand. Wees voorzichtig: zorg ervoor dat u de karamel niet met de vingers aanraakt, want die is gloeiend heet. Het geeft niet als de appelen iets boven de panrand uitsteken, die zakken nog wat bij het koken.
Zet een deksel op de pan, en zet een tiental minuten op een halfhoog vuur. Haal dan het deksel van de pan, overgiet de appelen met het vocht dat opborrelt, en laat nog wat verder op het vuur staan, tot de appels bijna zacht geworden zijn. Haal dan de pan van het vuur, en laat even afkoelen (maximaal een half uurtje).
Verwarm de overn voor op 220°C.
Druk de appelen (bijvoorbeeld met een schuimspaan) voorzichtig wat aan, zodat er geen gaten tussen de appelstukken zijn.
Haal het uitgerolde deeg uit de koelkast, en snijd het op een diameter die een flinke centimeter groter is dan de diameter van de pan. Leg het deeg voorzichtig op de appelen, en vouw de overschot langs de rand binnen in de pan. Snij een viertal verluchtingsgaatjes in het deeg (gewoon met een breed mes even prikken).
Bak gedurende een half uur in de oven, tot de korst goudbruin ziet. Haal uit de oven, en laat een tiental minuten afkoelen. Leg een (vuurvast) bord op de pan (zorg ervoor dat het bord groter is dan de pan), en draai het boeltje om. Voila: een tarte tatin.
Smakelijk!
Voor het eerst in tien jaar heeft buurman mij nog eens rechtstreeks aangesproken. Zelfs buurvrouw liet enige klanken aan haar keel ontvlieden, al waren die niet noodzakelijk rechtstreeks aan mij gericht. Het ging als volgt.
Om 15u had ik een afspraak ergens te lande. Rond 14u30 kijk ik even of de plaats voor de poort vrij is, en begeef ik mij richting badkamer om mijn tanden te poetsen. Een ongelukkige zet, want als ik een paar minuten later opnieuw naar buiten kijk… staat er vanzelfsprekend een wagen voor de poort geparkeerd. Tada!
Dingdong, daar is de 101, en op het moment dat het voertuig op de takelwagen zou worden geplaatst, komt de eigenares haar wagen claimen. Je m’en fous éperdument of dat ding getakeld wordt of niet, als ik weg kan ben ik al lang content. (Een tip: er hangt een bel aan mijn voordeur. Een tweede tip, insgevallend u wat timide bent, kan u een briefje met uw gsmnummer erop goed zichtbaar achter uw voorruit plaatsen.)
Als ik de poort open om weg te rijden, staat buurvrouw haar beklag te doen bij de agent. Dat het wel grof is dat ik dat voertuig laat takelen, hoor ik nog, maar zo gauw ze mij ziet loopt ze weg. Om een halve minuut later in het zog van buurman hemzelve opnieuw buiten te komen.
“Het is grof”, herhaalt hij buurvrouws aantijgingen tegen eenieder die hem zou willen aanhoren –een verzameling die zijn vrouw bevat, de eigenares van de wagen die mogelijks net bij hem kwam buitengestapt, en ook een beetje de meneer van de takelwagen die zijn lach nauwelijks kan inhouden en mij een vettige knipoog toestuurt. De agent doet wijselijk alsof hij heel druk bezig is papieren in te vullen.
“En moet ik u ne keer wat zeggen,” vraagt buurman dan maar aan mij. Een geheel retorische vraag overigens, want hij gaat meteen door. “Wanneer gaat ge ne keer uw dakgoot laten repareren?! Hé? Hé! Het is een schande voor de buurt!”
Voilà, en met deze wijze woorden heeft buurman een tienjarige stilte doorbroken. Zou hij, de volgende keer wanneer ik hem op straat tegenkom opnieuw zijn wijsheid met mij delen? Of gaat hij mij wederom gewoon voorbij, met het gelaat in een gepijnigde plooi getrokken om het onvermijdelijke van de nauwelijks merkbare knik in mijn richting? Of wendt hij tijdig zijn blik naar het trottoir, vol beate droefnis en een beetje ontgoocheld omdat hij mij die dag niets nieuws te leren heeft? Of is de wijsheid zo delicaat dat hij de woordkeuze opnieuw aan zijn advocaat overlaat?
Tegenwoordig wind ik mij zo gauw niet meer op. Niet dat ik meteen Zen door het leven ga (ja, dat moet met een grote ‘Z’), maar ik tracht de kleine dingen zoveel mogelijk te relativeren. In elk geval, ik zat mij op te winden –met een hevigheid die mij achteraf dan weer doet besluiten, na eerst een slapeloze nacht, om voor onbepaalde tijd mijn klep niet meer te roeren– over de slechte kant van de mediatisering, de competitie, het winstbejag, en in mijn gedachten ook de ongerijmdheid van woekerwinsten van de nutsbedrijven op een product dat aan een basisbehoefte van de bevolking moet voldoen en de laksheid van de onbestaande overheid dienaangaande. Maar dat dorst ik al niet meer op tafel te werpen na mijn betoog over de recente volksklucht. (Gelijk wat men hier durft te omschrijven als profiling maar eigenlijk enkel een karakterstudie is; volgende keer gebruikt Vermassen frenologie, zo heeft hij beloofd. Het almachtige volk ziet graag over het hoofd dat series zoals Lie To Me gemaakt zijn aan de hand van een scenario.) Het is hoogtijd voor de Nieuwe Verlichting –en liefst niet met spaarlampen. Ziet ge! Ik begin mij bijna weer op te winden. Tsss.
[update 23:00] –ik neem net de blogs door, en ik zie dat Pietel verwante gedachten heeft gehad.
’t Was feest: de dubbelverjaardag van moeder en zoon vereiste naar gewoonte een feestmaal, waarvoor ik o.a. twee desserts maakte. Als eerste: vanille rijstpudding en chocolade panna cotta, schaamteloos gepikt van bij Tartelette (Vanilla Rice Pudding & Chocolate Panna Cotta). Redelijk eenvoudig om te maken, maar het moet wel vier uur opstijven in de koelkast.
Benodigdheden
Voor de vanille rijstpudding
Voor de chocolade panna cotta
Zo gemaakt
De vanille rijstpudding
Spoel de rijst in een zeef.
Verhit de rijst, de melk, de room en de suiker in een sauspan (of een andere pan met een dikke bodem) op medium sterkte, tot het mengsel begint te pruttelen.
Snijd de vanilleboon doormidden in de lengte, schraap de zaadjes eruit envoeg die bij het mengsel. Laat eventueel ook de boon zelf meekoken. Voeg een snuifje zout toe.
Houd de pan op het vuur tot de rijst gaar is, zorg dat de rijst voldoende smeuïg is (anders wordt de rijstpap te hard bij het afkoelen), giet indien nodig er nog wat melk bij. Haal de pan van het vuur zodra de rijst gaar is.
Laat even afkoelen, en verdeel over de recipiënten. Bedek met wat plastic folie (op de pudding, niet over de recipiënt) tot u de panna cotta klaar hebt.
De chocolade panna cotta
Week de gelatineblaadjes in koud (!) water.
Verhit de rijst, de melk, de room en de honing in een sauspan (of een andere pan met een dikke bodem) op medium sterkte, tot het mengsel begint te pruttelen. Hall het mengsel van het vuur als het goed warm is, voeg de chocolade toe, en roer tot die volledig gesmolten is.
Voeg de gelatine toe (zonder het water), en roer tot ze volledig opgelost is. Voeg de yoghurt toe en meng tot u een mooi homogeen mengsel bekomt.
Verdeel het mengsel over de recipiënten (vergeet niet eerst de plastic folie te verwijderen). Laat een twintigtal minuten afkoelen op kamertemperatuur en plaats vervolgens minstens vier uur in de koelkast.
Versier met slagroom of chocoloadeschilfers of een framboos of een combinatie, en dien op.
Smakelijk!
We eindigen de dag met het ontbijt: op zaterdag durven wij al eens in OR te gaan ontbijten (vlak voor of na de trompetles van Henri). Van links naar rechts: (mijn) doppioccino, (Tessa’s) latte en (Henri’s) chocolademelk; ze zagen er vanochtend extra patent uit!
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Fql7DJHsUrw&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]
Intangible States (cfr), nu ook met bewegend beeld. De bespreking is te lezen bij Gentblogt: Verlichte dozen en James Bond