Gisteren een goed concert meegepikt, niks spectaculairs maar een beetje toch wel, en met meer ziel dan was gevreesd. Vandaag zijn er twee verjaardagen (Tessa! Henri!) en een concert bij Opatuur, en lig ik al het grootste deel van de dag te zieletogen (migraine!). Op de belangrijkste dag van het jaar.
Maand: oktober 2010
Intangible States
Stray Dogs ft. Legoman – Intangible States
Stray Dogs: Frederik Meulyzer (drums, elektronica & laptop), Koenraad Ecker (gitaar, cello & laptop), Yannick Jacquet/Legoman (scenografie, video & licht) & Simon Geilfus (visual software development)
Daarnet gezien en gehoord in Vooruit/Minard, in het kader van Almost Cinema – ism Filmfestival Gent
Kings of Leon – Come Around Sundown
Wanneer ik in een 16-jarig meisje was veranderd (en waarom hij niet op mijn verjaardagsfeestje was uitgenodigd), vroeg een bijdehandse twentysomething op de interne mailing lijst van Gentblogt. Ik had geïnformeerd naar de versheid van de nieuwste Kings of Leon, die ik gisterennamiddag in ontvangst was gaan nemen bij Adhese/Doggybites/Enchanté (waar Michel gaat werken).
Het eerste nummer (The End) bleek evenwel niet representatief voor de nieuwe plaat, maar wel voor het oude oeuvre(vandaar de titel misschien). Niet dat ik vertrouwd ben met de groep, behalve de naam en dat ene liedje dat ze ergens eens in één of ander VT4 of 2BE programma hebben gebruikt en dat gelijk als muzikale template werd gegrift op dat openingsnummer. Al hebben ze dan een ganse waslijst awards op hun wikipedia pagina.
Het is mijn genre niet, maar dat hoeft geen criterium te zijn. De muziek zit vol energie en meeslependheid, al is er duidelijk een formule te ontdekken in de manier waarop de liedjes in elkaar werden gestoken –dat geeft zo’n groep dan weer een identiteit natuurlijk. Live moet dit een heerlijk feest zijn; ik kan de fans op de eerste rij de teksten zo zien meeschreeuwen. En als ik eerlijk ben, zat het zestienjarig meisje in mij af en toe ritmisch mee te tikken op de muziek. “Zo’n popmuziek, dat is gelijk drugs”, zegt mijn muziekleraar mij dan (waarmee hij verder niets insinueert). “Dat zit vol power, met ritme alhier en melodie aldaar en dat stuwt zijn eigen voort.” Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.
Twee cd’s en een lp
En toen was het plots middag, kreeg ik een cd in mijn handen gestopt, zat ik in een lunchmeeting tot 16u, kreeg ik een lp in mijn handen gestopt, kwam ik thuis, zat er een cd in de bus, ging ik Henri halen en was de dag voorbij (of was hij net begonnen, ik raak daar nooit aan uit).
“Ge ziet er zo opgewekt uit”, zei Katrien, toen ik rond 16u30 even in OR binnensprong voor een snelle koffie. Sommige dagen zijn gewoon zo: ge hebt maar tijd voor een kwart van wat ge van plan waart, en ge schrijft een lullig postje. En toch vindt ge voldoening.
Craig Taborn Trio
Het Craig Taborn Trio, gisteren in De Werf: Craig Taborn — piano; Thomas Morgan — contrabas; Gerald Cleaver — drums.
Cd’s 201009
Oei, we zijn al half oktober, en ik heb de lijst van september nog niet erm… opgelijst. Ik heb overigens nog veel meer liggen, maar geen tijd om het (hier) allemaal de aandacht te geven die het verdient (zoals Peter Evans, Angles en Newt hieronder –vooral Newt is echt heel goed). Bij deze.
Werden van de harddisk verwijderd:
- November / Dominic Miller / 2010
Dominic Miller is het best gekend door zijn samenwerking met Sting, al lijst zijn wikipediapagina een veel grotere hoeveelheid bekende mensen waar hij mee heeft samengewerkt. Impressive, maar dat is dit solo album dan weer niet. November is een saai smooth jazz album, dat ongetwijfeld een onweerstaanbare aantrekkingskracht zal hebben voor de fans van Kenny G, en dat ik misschien toch had kunnen houden als “muziek om bij in slaap te vallen”. Nah. - Une Enfant Du Siecle / Alizee / 2010
Gezellige jaren 80 pop van de 26-jarige Franse lolita. De muziek is een mengeling tussen Mylène Farmer en Kim Wilde, en daarmee is ook alles gezegd. Euh, behalve dat de juffrouw er patent uit ziet, maar dat biedt gelijk geen meerwaarde aan mijn oren. - Listening Booth:1970 / Marc Cohn / 2010
WTF? Het was helemaal om zeep toen ik zijn Maybe I’m Amazed versie te horen kreeg. Een pareltje van Paul McCartney uit de tijd met The Wings, totaal om zeep geholpen door Cohn. Bah. - Pilgrim’s Progress / Kula Shaker / 2010
Ik heb ernaar geluisterd, maar ik vind er mij gewoon niet in terug. Sorry Peter.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=w2JRGv91urY&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]
- Chamber Music Society / Esperanza Spalding / 2010 / ***
Veel hype, maar toch aangenaam om naar te luisteren. Ligt regelmatig op. - This is R*time / Reut Regev / 2009 / ***
Opwindend-opzwepende muziek, zonder in het kenmerkend-stereotiepe trombone geluid te vervallen. (Ik zal mijn best doen om niet voortdurend koppelteken-beschrijvend te werken.) - ICP049 / ICP Orchestra / 2010 / ***
- !ICP!50 / ICP Orchestra / 2010 / ***
Mijn eerste ICP-platen zijn meteen een schot in de roos. Met, op ICP049, dat fantastische nummer No Idea. - Desert Ship / Satoko Fuiji / 2010 / **(*)
Ik heb Satoko Fuji leren kennen in Vooruit, en toen speelde ze daar een schitterende set. Deze plaat is behoorlijk veeleisend voor de luisteraar, de vorige was net dat ietsje beter. - Dual Identity / Rudresh Mahanthappa & Steve Lehman / 2010 / ***
Mahanthappa blijft het doen. Fantastische plaat, en hij heeft alweer een nieuwe uit. - Travail, Transformation and Flow / Steve Lehman Octet / 2009 / ***
Geduld en aandacht, dat is waar deze plaat om schreeuwt. Geen evidente muziek, maar loont de moeite. - Live in Lisbon / Peter Evans Quartet / 2010 / ***
- Epileptical West / Angles / 2010 / ***
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=g2F3Zg9a2jY&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]
- 2 / Newt feat. Silke Eberhard / 2010 / ***
Zie opname hierboven. - Whirl / Fred Hersch Trio / 2010 / **
Een beetje ontgoocheld, door deze Fred Hersch.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=SfjpZYxXK7E&fs=1&hl=en_US&rel=0&hd=1]
- Never Stop / The Bad Plus / 2010 / ****
Godverdomme dat is goede muziek. TBP slagen erin om popmuziek spitsvondig om te zetten naar jazz, hun eigen vernuftigheden eraan toe te voegen, en het dan nog op een hoger niveau te tillen. Ik heb de groep in mei (of was het al juni) in Seattle aan het werk gezien op het Bellevue Jazz Festival, en deze groep hangt gewoon aan elkaar gelijk vliegen op plakpapier. Never Stop; hopelijk luisteren ze naar hun eigen advies. - Grinderman 2 / Grinderman / 2010 / ***
Volgens mensen die het kunnen weten was de eerste beter, maar ik ben alvast content van deze tweede worp (ik heb de eerste nog niet gehoord). - I Learned The Hard Way / Sharon Jones & The Dap-Kings / 2010 / **(*)
Ambiance. Ik ken mensen die er gigantisch fan van zijn, en ze hebben gelijk. Niet geheel mijn soort muziek, maar zeer genietbaar. - Ten / Jason Moran / 2010 / ***(*)
Wreed goede plaat, absoluut wreed goed. Maar ik vond de recente Brad Mehldau nog net iets meer to my liking. - The Sea / Corinne Bailey Rae / 2010 / **
Goed, voor wie van popachtige toestanden houdt. Wordt omschreven als ‘donkerder’ dan de vorige, maar dat zal dan voor de mensen zijn die heel goed (naar de teksten) luisteren. Er zitten best schone stuken in. - Close-Up Vol 1, Love Songs / Suzanne Vega / 2010 / **
Het ‘nut’ van deze plaat ontgaat mij een beetje. Suzanne Vega zingt haar oude nummers opnieuw, en dat moet dan volwassener of zo klinken (en waarschijnlijk doet het dat wel). Tsja. - The Defamation of Strickland Banks / Plan B / 2010 / *
(Had ik het niet op cd, ik had het waarschijnlijk ook van de harddisk verwijderd.) - In Search Of The Miraculous / John Zorn / 2010 / **
John Zorn gaat de lyrische toer op. Dat zorgt voor weinig spanning en zeer toegankelijke muziek, die wat onwennig overkomt, geconfronteerd met pakweg het Masada oeuvre. Sommige muziek komt over als muzak, maar daar zit een diepere onderliggende betekenis achter, zo verzekerde men mij. Right. - Same Girl / Youn Sun Nah / 2010 / **(*)
De vorige van Youn Sun Nah (Voyage) was zonder meer een zeer goed album. Op deze nieuwe release speelt ze niet alleen piano, ze zingt ook. Ik ben moeilijk wat betreft zangstemmen, en wat mij betreft was al dat gezang geen noodzaak geweest. Voeg eraan toe dat ze heel helder en analytisch zingt, en dat is dan weer net waar ik het minste van houd. Niet voor mij dus. - Climbing With Mountains / Viktor Tóth / 2007 / **
- Tartim / Viktor Tóth / 2009 / **
De cd’s van Viktor Tóth zijn goed, maar redelijk braaf. Live kwam dat veel beter tot zijn recht, en in Vooruit nog meer dan in Brugge (als ik W. mag geloven), want het samenspel met Bart Maris was als wreed goed te omschrijven. - Deleted Scenes From The Cutting Room Floor / Caro Emerald / 2010 / **
Nederlands nieuwste revelatie, die gretig wordt vergeleken met Lady Linn, maar daarvoor toch iets te kort schiet. Aanvaardbaar-goede muziek (damn, daar is dat koppelteken weer), maar zonder extra’s. - Fields / Junip / 2010 / ***
Dromerige toestanden bij Junip. Zeer geschikt als achtergrondmuziek. - Declaration of Dependence / Kings of Convenience / 2009 / **(*)
Ik ben fan van deze Noorse jongens, sinds ik in 2001 hun Quiet is the new loud in huis haalde. Riot on an empty street ging op datzelfde elan verder, net zoals deze worp van vorig jaar. - God Willin’ and the Creek Don’t Rise / Ray LaMontagne And The Pariah Dogs / 2010 / ***
De mens is vooral bekend van de hit You Are The Best Thing, maar deze God Willin’ and the Creek Don’t Rise gaat toch wat verder. Deze plaat klinkt rauwer, zoals de opener Repo Man.
0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(cds vorige maand)
Kindle of iPad?
Wat te kiezen, vraagt Lien zich af: de Kindle of de iPad?
Veel vergelijken is daar niet aan: met de Kindle doet ge maar één ding, en dat is boeken lezen. Het hangt er dus vanaf wat ge nodig hebt. Als het voornamelijk de bedoeling is om boeken te lezen: dan zonder twijfelen een Kindle. Als uw thuiscomputer een desktop is, en uw huis meer dan één of twee verdiepingen telt, dan eventueel een iPad.
Net zoals met de iPhone destijds, vind ik de iPad te duur. Had ik hem niet in de USA kunnen kopen op een gunstig dollarmoment, ik had hem in België nooit gekocht. Een iPhone kost 579 of 679 euro; een iPad kost tussen 499 en 799 euro, telkens met sprongen van 100 euro. Ik vind dat gigantische bedragen. Is zo’n iPad drie keer de prijs van een Kindle waard? Rekening houdend waarvoor ik het ga gebruiken? En indien ja, zou ik beter wachten tot de iPad ook een retina display krijgt zoals de iPhone?
Zelf gebruik ik de iPad voornamelijk in de buurt van de televisie, aan de ontbijttafel, en in bed. Ik lees er tijdschriften op, de blogs die ik volg, gebruik het als afstandsbediening voor mijn stereo, om een spelletje te spelen, of om iets op te zoeken, om een film of serie mee te bekijken. Ik neem hem nooit mee buitenshuis.
De Kindle daarentegen, die gaat overal mee; ipv één boek, heb ik nu altijd een pak boeken mee, die ik overal kan lezen waar ik vroeger in papier zat bladeren. Ik ben wreed content van beide, maar als ik zelf moest kiezen, zou het de Kindle worden. (Sara zal nu nog contenter zijn.)
Praktisch
Kijk, ik kan u één ding zeggen: ik koop geen boeken meer. Ik heb zopas het betere gedeelte van deze week gespendeerd aan het verplaatsen van het twee derde van de (fictie) boeken die Tessa en ikzelf de laatste drieëntwintig jaar hebben verzameld. Eén derde daarvan staat ondertussen al opnieuw in de bibliotheekkast, de rest staat errond gestapeld. Uit mijn eigen collectie heb ik al een heleboel opzijgelegd dat kan verkocht of weggeschonken worden; uit Tessa’s boeken durf ik zelf niet te selecteren.
Maar dus geen nieuwe boeken meer. Dat neemt alleen maar plaats in, en wordt nadien toch niet meer aangeraakt. Er zaten boeken tussen waarvan de bladzijden in twintig jaar geen zonlicht meer hadden gezien.
Enkel nog digitale boeken of uit de bibliotheek, ik ben steeds vastberadener in mijn voornemen. (Al lees ik nu meer op de Kindle dan op de iPad.)
Brüssel is België niet
Gisterenavond zat ik twee keer op de trein. Één keer naar Brussel, en één keer terug (wat dacht u wel). Ik ging er naar de Botanique, nog zo’n concertzaal waar ik nooit eerder was geweest, niettegenstaande ik een jaar of vijf in Brussel heb gewerkt, en zelfs een drietal daarvan op een boogscheut daar vandaan. De Botanique ligt aan de Kruidtuin, allemaal dingen die mij niets zeggen, hoewel ik daar ooit eens was gaan lunchen, in dat park, met een collega. Ik had Google mij de snelste weg laten berekenen van het Noordstation naar de concertzaal, en dat bracht mij door een stukje Brussel dat redelijk kleurrijk was. Groepjes allochtone mannen, rode lichtjes aan de ramen, snel doorstappende mensen.
Toen ik eindelijk in de Koningsstraat terecht kwam, vroeg ik de weg aan een vriendelijke mens die mij in verhakkeld Nederlands wel de weg wou uitleggen, maar we vonden het allebei raadzamer op Frans over te schakelen. En toen bleek vanzelfsprekend dat ik op vijftien meter van de ingang stond. Zo’n groot cliché dat het in een lol niet eens meer grappig zou zijn.
Het concert vond plaats in de rotonde (zijn er andere zalen dan de rotonde in de Botanique?), en om die te bereiken moest ik door een mooie wintertuinggang, en rond de rotonde alvorens ik binnen kon. Welk een gezellige zaal! En wat een fantastische verlichting, zowel voor als tijdens het concert. (Ik ging er luisteren naar het Portico Quartet.)
Het was op een deftig uur gedaan (rond 21u45), en ik zette alvast in tegenovergestelde richting aan om een vroege trein te halen.
“Meneer, waar gaat u naar toe, als ik vragen mag?”
“Euh, naar het station”, antwoordde ik de politieagent die mij de donkere achterkant had zien inslaan.
“Langs daar?!” Het ongeloof stond op zijn gezicht te lezen. “Dat zou ik toch niet doen, meneer. Dat is niet de echt meest veilige weg, zo alleen.”
“Hoezo niet veilig”, vroeg ik net zo verbaasd als hij even tevoren. “Dit is België toch, en niet Amerika of zo?”
“Ach, België, meneer. Brüssel is België niet hé.”
Chaos?
Geen tijd, ik verhuis. Enfin, niet ik, niet wij, maar een boekenkast. En gezien ik mij nogal makkelijk laat afleiden –“Och! Wat ontdek ik nu in deze hoop die ik in geen tien jaar bekeken heb.”– duurt het langer dan men van zo’n karwei mag verwachten. Voeg eraan toe dat ik ze ook nog eens alfabetisch op auteur wil herschikken (wars van genre of taal), en dat ik het onkruid ervan tussen wil wieden, en dat resulteert meteen in… in… erm… in een langdurig gedoe.
Voorlopig dus geen tijd gehad om rekeningen te betalen, tekstjes te schrijven, cd’s op te lijsten, voorbeschouwingen te schrijven, en dies meer. En ik vertrek zo meteen naar Brussel voor een concert. Maar morgen doe ik al die dingen die aan het begin van deze alinea vermeld werden. Hoop ik. En dan versleep ik weer wat boeken. En ga ik naar Antwerpen voor Follow the Sound. Denk ik toch. Ik zou daar allemaal mijn hand niet voor in het vuur durven steken.
Och, en ik moet de schouwverger nog bellen. En de verwarmingsofferte bekijken. En als dat allemaal gedaan is, mijn bureau opkuisen. En hopelijk nog eens een kilometer of drie-vier lopen. En sax spelen. (Dat laatste is eigenlijk de enige dagelijkse constante.) Chaos, maar ik heb niets liever.