De Werf – volume12

Mâäk Sextet invites Marc Ducret

Donderdag zat ik in De Werf voor het cd-release concert van Mâäk, die voor de gelegenheid Marc Ducret hadden uitgenodigd om mee te komen spelen. Het album Buenaventura (een verwijzing naar Buenaventura Durruti, een Spaanse anarchist ten tijde van de Spaanse Burgeroorlog. Wie oud genoeg is, herkent de naam misschien van de Engelse (post-)punkgroep The Durutti Column, die bij het befaamde Factory Records label getekend hadden. Let ook op de verdubbelingsomkeer van de r en de t!), euh, dat album dus is verschenen op het W.E.R.F. label (nr 110 ondertussen). En hoewel het groep is wiens geordende chaos –zoals dat gretig wordt omschreven– best live wordt meegemaakt, is het album zeker de moeite om in huis te halen, als u er de nodige tijd voor wil uittrekken om het te beluisteren. Dit album functioneert niet als incidentele of achtergrondmuziek.

Live was dit evenwel een feest. Zelfs het mindere, iets te soundscapeachtige, moment was nog steeds de moeite om te ondergaan, al hoefde die solo zeker niet langer te duren dan het was. Zeer leutig om zien zijn de subtiele regie-aanwijzigingen van de muzikant die op een gegeven moment de leiding neemt (vaak Guillaume Orti), en de kleine groepjes die zich binnen het ensemble vormen om een thema verder uit te werken.

Niels Van Heertum, de eufonist/tubist bij Ifa Y Xango, zat naast mij te luisteren tijdens het concert, en voor het bisnummer kreeg hij van Michel Massot (“Mais il est où?” “Tout droit, devant toi, Michel.”) een tuba in de handen gedrukt. Al kan het ook een euphonium geweest zijn –de tuba familie is nogal groot, met een tenor tuba, bariton, bas, contrabas, subcontrabas, en ergens daarin zit het eufonium (tenor, dacht ik, maar ik zal het eens aan Niels vragen als ik hem nog eens tegenkom). Een mooi bisnummer trouwens, met niet alleen met schijnbaar smetteloos gechoreografeerde tuba’s (cfr foto hieronder), maar met een paar interessante uithalen en harmonieën.

Het volgende optreden van het Mâäk Sextet vindt plaats op 26 april in Brussel (in Studio 1 van Flagey).

Binnenkort: Too Noisy Fish, o.a. op 22 januari in Vooruit, maar ook in De Werf (25/01) en in Vrijstaat O. (27/01).

Een heleboel jazz

De laatste tijd heb ik een paar interessante zaken gehoord, en ik heb verzuimd erover te vertellen. Er waren De Beren Gieren in Vooruit (28/02), die hopelijk niet te veel de cerebrale weg inslaan en zich lekker gek en wild blijven gedragen zoals een jonge groep dat eigenlijk moet. Diezelfde avond was er het trio Romano-Sclavis-Texier, waarvan werd beweerd dat de drummer niet echt meer mee kon. In het begin had ik het gevoel dat Sclavis een ander concert speelde dan Texier en (inderdaad vooral) Romano, maar ik had het meeste last van de vertrouwdheid met het materiaal. Hun Afrikaanse muzikale verslagen behoren ondertussen zo tot het jazz-erfgoed, dat onze verwachtingen soms te dicht bij de albumversies liggen. U kent dat wel, die ene plaat van die artiest of groep, die u hebt grijs gedraaid en waarvan u elke noot weet liggen nog voor ze gespeeld wordt (hoewel u eigenlijk geen noten kan lezen)? En als u dan naar een concert gaat, en die noten liggen niet dáár waar u ze verwacht, dan bent u daardoor een klein beetje ontgoocheld –hoewel de muzikant ze in die live versie muzikaal misschien nog beter in het nummer heeft ingepast? Dat gevoel had ik wat bij dat trio.

Het Monk tribute van Jason Moran in De Bijloke (07/03) was dan weer een fantastische show. Het deed heel Amerikaans aan, met de beeldprojecties achter de muzikanten, de visuele effecten (bijvoorbeeld de muts op Moran zijn kop), het verhaaltje (soms werd er iets té lang verteld), het documentaire effect, en Moran die virtueel meespeelde met Monk. Het had alle potentieel om een commercieel succes te zijn, en te oordelen aan het talrijk opgekomen publiek, was het dat ook. Ik heb ervan genoten om wat het was, inclusief de exit naar de foyer, waar de muzikanten nog even doorspeelden (cfr foto hierboven).

Daarna heb ik twee keer Robin Verheyen gezien. Eerst bij Opatuur (04/03), die voor de gelegeheid was uitgeweken naar de Gentse fotogalerij Flinxo, en waar de akoestiek niet zonder fouten was en de stoeltjes stonden opgesteld als in de tram. Het geringe aantal luisteraars maakte er het beste van, en Robin wist een heel boeiend solo concert op te bouwen. Een groot deel van de muziek die hij speelde, wordt overigens opgenomen, en wordt waarschijnlijk ergens in het najaar gereleased.

De tweede keer speelde Verheyen in Bozar (11/03), in double bill met Bojan Z (voluit: Zulfikarpašić). Het was er verschrikkelijk warm in de zaal. Slaapverwekkend warm, en met de weinig aanstekelijke solo muziek van Bojan Z, was het moeilijk om de aandacht erbij te houden. Bojan is een pianotechnisch virtuoos, maar ik miste wat dynamiek. Een uitbreiding met contrabas en drums naar trio was mogelijks interessanter geweest. Al heb ik nadien zijn soloplaat via spotify beluisterd, en dat klonk precies beter dan de live versie. Ik was niet echt ondersteboven van zijn Dad’s Favorite, wat niet meer dan een vermangelde versie van Nature Boy is. Maar bon, het publiek zat duidelijk vol fans, want er werd geapplaudisseerd dat het een lieve lust was.

Robin Verheyen was erg goed, al heb ik het meeste gemist. Het begon veel te laat (bijna 22 u –zijn schuld niet natuurlijk), en ik had een trein te halen om thuis te geraken. Robins muziek spreekt veel meer aan, is veel verscheidener, en hij trad voortdurend in dialoog met Ralph Alessi. En Thomas Morgan op contrabas is ook al een plezier om bezig te zien/horen. Het heeft al mijn wilskracht gevergd om weg te lopen om mijn trein te halen.

Donderdag (15/03) zat ik in De Werf voor The Claudia Quintet + 1. Ze brachten onlangs het album What Is the Beautiful? uit, waarin ze de poëzie van Kenneth Patchen in de jazzcomposities integreren. Dat gaat soms ver, want het album opent met Showtime, waarbij eerst de contrabas, en nadien ook de brushes, de voordracht van Kurt Elling volgen. Nee, Kurt Elling was er niet bij, op het concert, maar Theo Bleckmann heeft zich voortreffelijk van zijn taak gekweten (op het album nemen ze elk een aantal nummers voor hun rekening). De muziek blijft de hele tijd verbonden met de stem, op een heel natuurlijke/vanzelsprekende manier. Zeer geslaagd.

Scott DuBois Quartet

Scott DuBois Quartet, De Werf, Brugge, BE, 11/02/2012 – Scott DuBois (g), Gebhard Ullmann (ts, bcl), Thomas Morgan (b), Kresten Osgood (d)

“’t Zal redelijk heavy zijn”, had ik te horen gekregen, een beetje voor de aanvang van het concert. Het moet zijn dat ik onderhand het een en het ander gewoon ben, want behalve dan dat het gigantisch veel te luid stond, viel deze muziek best te pruimen. Er zat een (klein) beetje noise tussen, er werd wat op het gevoel gewerkt, maar het grootste deel van dit concert was bijzonder harmonisch. Bonuspunten voor drummer Kresten Osgood, die zich bijzonder lijfelijk in de muziek inleefde, en voor het encore dat hij –in duo met bassist Thomas Morgan– uit zijn mouw schudden. Hij speelde geen drumsolo, maar floot een wel heel bijzondere interpretatie van All The Things You Are.

Piano! Piano?

Muziek, daar wachten de mensen niet op, beweert Guy, en hij heeft gelijk, denk ik. In de rapte, en met zwaar gevintifieerde snapshots dan maar, want niet alleen wachten de mensen niet, ik heb eigenlijk geen tijd om er serieus werk van te maken.

Zaterdag trok ik naar De Werf voor het Bert Joris Quartet, waar hun nieuwste cd Only For The Honest werd voorgesteld. Joris omschreef hem zelf als huiskamermuziek, en afgaande op wat we die avond te horen kregen, kunnen we ons daar eigenlijk wel een beetje in vinden. De sound van het BJQ ligt vast –Bert Joris klinkt zoals steeds overweldigend goed– en grote verrassingen behoren dan ook niet echt tot de verwachtingen. Only For The Honest hoort thuis in hetzelfde rijtje als het bejubelde Magone, en u kan met beide cd’s niet echt verkeerd gaan —Magone is een klassieker in de Belgische jazz, die in geen enkele collectie mag ontbreken.

Dado Moroni is –naast een goed pianist– een boom van een vent wiens benen net onder de piano pasten. Op tijd en stond zagen wij dan ook, gespeend door een ongetwijfeld tomeloos enthousiasme, de piano een centimeter of twee omhoog wippen.

Zondagochtend zaten we in De Singel voor Sporen, een duo concert van Erik Vermeulen en Seppe Gebruers. In het thema Instant composing – Improvisaties voor twee piano’s speelt Vermeulen opvallend beheerst in contrast met de zeer extraverte Gebruers, die totaal in zijn muziek lijkt op te gaan. Het ging misschien iets meer de klassieke kant op dan dat er jazz aan te pas kwam, maar het was bijzonder boeiend om de these-antithese-synthese (meestal toch) te zien ontwikkelen op het beurtelings door één van beider pianisten aangereikte thema. Wie eens wil luisteren kan terecht op de soundcloud van Gebruers.

Zondagavond zat ik bij Opatuur in de Centrale, waar Carlo Nardozza speelde met Michel Bisceglia. Nardozza bespeelt een avontuurlijke, soms rauwe trompet; is niet verlegen om er in de bindteksten wat grapjes door te jagen en laat nog steeds een fantastische indruk na. We horen die mens veel te weinig spelen –hopelijk is er voor hem ergens een opdracht op komst.

Maandagavond zaten we in La Resistenza (ondertussen mét website), om met veel te weinig ander volk naar Jeroen Van Herzeele en (opnieuw) Erik Vermeulen te luisteren. Een heel ontspannen concert. “Ik kan het nog niet lezen ook, want ’t staat in sibemol”, gekscheerde Vermeulen toen hij het stuk van saxofonist Steve Grossman onder ogen kreeg dat Van Herzeele aankondigde. Daarnaast onthouden we ook Nutty van Monk (zoals met Coltrane op het in 2005 ontdekte concert van 1957 in Carnegie Hall) en een ballad versie (?) van Giant Steps.

Vanavond gaan we naar het verre Antwerpen, voor het concert van Vijay Iyer in De Roma (Marcus Gilmore op drums). Hopelijk vind ik makkelijk parkeerplaats. Piano? Forte!

World Trio @ De Werf

World Trio speelt het soort sterk ritmische popjazz waarvan men de origine graag toeschrijft aan E.S.T. maar dat minstens zo schatplichtig is aan The Bad Plus, en dat ingang heeft gevonden bij groepen zoals Neil Cowley Trio, Phronesis en Portico Quartet. De nadruk lijkt soms iets té sterk op het ritme te liggen, en de composities beantwoorden stuk voor stuk aan de format van het genre. Edoch, Lee Fish lijkt een onuitputtelijke human drumming machine, Haggai Cohen Milo neemt zijn bas graag enthousiast mee op wandel, en Evgeny Lebedev liet op een paar onbewaakte momenten duidelijk zien dat hij die piano wel degelijk beheerst. Goede muzikanten dus, en voor wie van de format houdt, kon de avond niet stuk.

World Trio, De Werf, Brugge, 17/09/2011 – Evgeny Lebedev (piano), Haggai Cohen Milo (contrabas), Lee Fish (drums)

Belgian Jazz Meeting 2011 (dag 2)

Gisterenavond speelden opnieuw vijf groepen op de Belgian Jazz Meeting 2011, in De Werf: het Pascal Mohy Trio, De Beren Gieren, Joachim Badenhorst (impro solo!), Collapse, Hamster Axis of the One-Click Panther.

In een avond die resoluut de olijke kaart trok, trok Pascal Mohy heel lichtgetoetst de avond op gang. De onvermijdelijke taalkwesties –welke taal spreekt men op een Belgian Jazz Meeting– zorgde voor een lichte maar hilarische Babylonische toestanden, en muzikaal zat alles duidelijk waar het zijn moest. Veel meer energie zat er in de muziek van De Beren Gieren, het trio dat eerder het Jong Jazztalent concours had gewonnen. Fulco Ottervanger klopte en schopte gestaag balletjes naar Lieven Van Pee en Simon Segers, die zich niet onbetuigd lieten in de nimmer aflatende aanval van de aanvoerder. Jazz zoals het hoort, met ruimte voor het onvoorziene.

Zonder meer het hoogtepunt van de avond was de driedelige improset van Joachim Badenhorst, getiteld ‘Klarinet’, ‘Tenor Sax’ en ‘Basklarinet’ naar de instrumenten die hij gebruikte. Hoe weinig geïnspireerd die titels ook mogen klinken, des te beter was de muziek die hij tevoorschijn toverde. Hij begon het klarinet gedeelte met een trillende klank die soms uit een doedelzak had kunnen komen, om vervolgens geleidelijk aan via phase shifting op een Nymanesque melodie uit te komen. Het tenorstuk zat vol harmonieken, terwijl de basklarinet weer een melodischer partij bezorgde.

Collapse ging de free kant op, in een zeer boeiend samenspel tussen Cédric Favresse en Jean-Paul Estiévenart. Om in de gaten te houden. De mondvol Hamster Axis of the One-Click Panther bleek uiteindelijk zelfs voor Frederik Meulyzer een tongue twister. Meulyzer bleek ook de enige die op deze twee dagen echt met het publiek communiceerde (verbaal dan wel, muzikaal wisten ze allemaal van wanten), met weinig schroom en met voldoende humor om ook dat onderhoudend te laten. Muzikaal stormen de Hamsters nog steeds op het publiek af –dat is een compliment– misschien niet zo hard als de Beren, maar jazzgroepen met dieren in de naam getuigen duidelijk van grote creativiteit. Misschien moet iemand daar maar eens een studie van maken. Ja, dat was een grapje.

Joachim Badenhorst, Belgian Jazz Meeting, De Werf, Brugge, 03/09/2011

Collapse, Belgian Jazz Meeting, De Werf, Brugge, 03/09/2011 – Alain Deval (drums), Jean-Paul Estiévenart (trompet), Cédric Favresse (sax), Yannick Peeters (contrabas)

Hamster Axis of the One-Click Panther, Belgian Jazz Meeting, De Werf, Brugge, 03/09/2011 – Lander Van den Noortgate (altsax), Andrew Claes (tenor sax), Bram Weijters (piano), Janos Bruneel, vervangen door Yannick Peeters (contrabas), Frederik Meulyzer (drums)

Belgian Jazz Meeting 2011

Gisteren speelden vijf groepen op de Belgian Jazz Meeting 2011, in De Werf: Rackham, Nicolas Kummert Voices, het Manuel Hermia Trio, de Christian Mendoza Group en het Van Herzeele/Barcella Duo –Giovanni Barcella moest om gezondheidsredenen afzeggen, en werd vervangen door Fabian Fiorini.

Fabian Fiorini speelde in duo met Jeroen Van Herzeele tijdens de Belgian Jazz Meeting 2011, in De Werf, Brugge, 02/09/2011

Manuel Hermia van het gelijknamige Trio tijdens de Belgian Jazz Meeting 2011, in De Werf, Brugge, 02/09/2011 – Manuel Hermia, Manolo Cabras, João Lobo

Ambrose Akinmusire

Weinig tekst (dat komt nog wel ergens, denk ik), maar des te meer foto’s. Trompettist Ambrose Akinmusire kwam maandag naar De Werf met Walter Smith III (tenor sax), Sam Harris (piano die ziet er nog piepjong uit), Harish Raghavan (contrabas) en Justin Brown drums. Het waren een boeiende maar ook vermoeiende twee sets, zowel voor het publiek als voor de muzikanten. Akinmusire is enorm veelbelovend; zijn Blue Note debuut (zijn tweede album als leader) When the Heart Emerges Glistening maakt grote kans om in de eindejaarslijstjes terecht te komen.

Snapshotje

Eventjes in de rapte deze snapshot van de vijfkoppige Ambrose Akinmusire band, gisteren in De Werf.

Voorlopig geen tijd voor meer, ik heb teveel tijd gestoken in opzoekingswerk –ge kunt echt alles vinden op het internet (over mogelijke problemen met de aarding van uw gitaar bijvoorbeeld, ik zeg maar iets). Morgen doe ik de rest van de foto’s, ik ben nog bezig met de kleurenbalans.

Eve Beuvens Trio

Eve Beuvens (piano), Yannick Peeters (contrabas), en Lionel Beuvens (drums) speelden gisteren in De Werf in Brugge, in het kader van een JazzLab Series tournee. Binnenkort komen ze ook naar Gent, u leest er op tijd en stond over op Gentblogt.

Let ook op de geslaagde Paul McCartney look (versie late jaren 60) van Lionel Beuvens.

De JazzLab Ladies spelen o.a. nog op 17 april in Vrijstaat O., Oostende en op 27 april in Vooruit, Gent. Meer info en tourdata bij JazzLab Series.