Erik Vermeulen – volume12

Contrasten

Net zoals het dubbelconcert in de Handelsbeurs vorige week (Joachim Badenhorst & Oaktree), was ook dit dubbelconcert (in De Bijloke deze keer) van Antiduo & Chambertones een stijlvoorbeeld van contrasten.

Antiduo is de zo onderhand symbiotische combinatie van Seppe Gebruers en Erik Vermeulen, die elkaar, elk gezeten aan een overstaande piano, improvisatorische kluiven toewerpen. Ik zag ze voor het eerst samen aan het werk in 2011, in deSingel, en terwijl de twee persoonlijkheden nog steeds manifest dezelfde zijn (de extraverte Gebruers vs de meer introverte Vermeulen), zijn de verhoudingen tussen beide sterk geëvolueerd. Gebruers is niet langer de al te voorzichtige student, maar houdt zich niet in om het laken ook naar zich toe te trekken. Die evolutie werd geïllustreerd met de recent bij El Negocito Records uitgebrachte eponieme cd, Antiduo. Het album bevat various moments from 2010 til 2012 en werd gemasterd door Manolo Cabras.

Na de pauze was er Chambertones met, zeker na Antiduo, bedrieglijk eenvoudige melodieën, die voor een rustpunt zorgden op deze anders bijzonder inspannende concertavond. Het trio bestaat uit Jesse Van Ruller op gitaar, Joris Roelofs op riet, en Clemens Van der Feen op contrabas. Van Ruller was een ontdekking; Van de Feen kent u misschien nog van Narcissus, de groep rond Robin Verheyen; en Roelofs is druk bezig een stevige reputatie neer te zetten. De groep heeft twee albums uit, Chambertones (2010) en The Ninth Planet (2012).

Ben en Erik en Lander en Anneleen en Bram

Ben Sluijs en Erik Vermeulen toeren samen met Lander Gyselinck en Anneleen Boehme en Bram de Looze in het kader van de JazzLab Series. Gisteren stonden ze in De Werf (Brugges), op 15 december staan ze in de Balzaal van Vooruit. Ze zijn goed bezig, alletwee + drie. Als ik u was zou ik maar eens gaan luisteren.

Piano! Piano?

Muziek, daar wachten de mensen niet op, beweert Guy, en hij heeft gelijk, denk ik. In de rapte, en met zwaar gevintifieerde snapshots dan maar, want niet alleen wachten de mensen niet, ik heb eigenlijk geen tijd om er serieus werk van te maken.

Zaterdag trok ik naar De Werf voor het Bert Joris Quartet, waar hun nieuwste cd Only For The Honest werd voorgesteld. Joris omschreef hem zelf als huiskamermuziek, en afgaande op wat we die avond te horen kregen, kunnen we ons daar eigenlijk wel een beetje in vinden. De sound van het BJQ ligt vast –Bert Joris klinkt zoals steeds overweldigend goed– en grote verrassingen behoren dan ook niet echt tot de verwachtingen. Only For The Honest hoort thuis in hetzelfde rijtje als het bejubelde Magone, en u kan met beide cd’s niet echt verkeerd gaan —Magone is een klassieker in de Belgische jazz, die in geen enkele collectie mag ontbreken.

Dado Moroni is –naast een goed pianist– een boom van een vent wiens benen net onder de piano pasten. Op tijd en stond zagen wij dan ook, gespeend door een ongetwijfeld tomeloos enthousiasme, de piano een centimeter of twee omhoog wippen.

Zondagochtend zaten we in De Singel voor Sporen, een duo concert van Erik Vermeulen en Seppe Gebruers. In het thema Instant composing – Improvisaties voor twee piano’s speelt Vermeulen opvallend beheerst in contrast met de zeer extraverte Gebruers, die totaal in zijn muziek lijkt op te gaan. Het ging misschien iets meer de klassieke kant op dan dat er jazz aan te pas kwam, maar het was bijzonder boeiend om de these-antithese-synthese (meestal toch) te zien ontwikkelen op het beurtelings door één van beider pianisten aangereikte thema. Wie eens wil luisteren kan terecht op de soundcloud van Gebruers.

Zondagavond zat ik bij Opatuur in de Centrale, waar Carlo Nardozza speelde met Michel Bisceglia. Nardozza bespeelt een avontuurlijke, soms rauwe trompet; is niet verlegen om er in de bindteksten wat grapjes door te jagen en laat nog steeds een fantastische indruk na. We horen die mens veel te weinig spelen –hopelijk is er voor hem ergens een opdracht op komst.

Maandagavond zaten we in La Resistenza (ondertussen mét website), om met veel te weinig ander volk naar Jeroen Van Herzeele en (opnieuw) Erik Vermeulen te luisteren. Een heel ontspannen concert. “Ik kan het nog niet lezen ook, want ’t staat in sibemol”, gekscheerde Vermeulen toen hij het stuk van saxofonist Steve Grossman onder ogen kreeg dat Van Herzeele aankondigde. Daarnaast onthouden we ook Nutty van Monk (zoals met Coltrane op het in 2005 ontdekte concert van 1957 in Carnegie Hall) en een ballad versie (?) van Giant Steps.

Vanavond gaan we naar het verre Antwerpen, voor het concert van Vijay Iyer in De Roma (Marcus Gilmore op drums). Hopelijk vind ik makkelijk parkeerplaats. Piano? Forte!