Ben Sluijs & Erik Vermeulen

Ben Sluijs & Erik Vermeulen door Bruno Bollaert

Ben Sluijs & Erik Vermeulen kwamen gisteren hun nieuwe cd (Parity) voorstellen in de Kamermuziekzaal in het Brugse Concertgebouw op het Jazz Brugge festival. (Hm. Heb ik die zin niet al eens gebruikt?) Het was het beste concert van die dag, samen met de jam sessies achteraf. (En gevolgd door het BJO natuurlijk.)

Vandaag de slotdag, dan kunnen we weer even adem halen.

Jazz Brugge, van 30/09 t.e.m. 03/10 in Memling in Sint-Jan (middagconcert) en het Concertgebouw (avondconcerten) in Brugge. Een dagticket kost 30 euro.

Luciano Biondini

Luciano Biondini door Bruno Bollaert

Brugge is een pak drukker op zaterdag dan op donderdag (gisteren ben ik er niet geraakt). Een beetje zoals elke stad tijdens het weekend, en in parking ’t Zand onder het Concertgebouw was het even zoeken naar een plaatsje, Ze hebben daar een zeer degelijk systeem om een plaats te vinden. Niet alleen zijn er borden met pijlen die u dirigeren naar de juiste gangpaden (met de meesta kans op een plaats), boven elke parkeerplaats hangt nog eens een ledlampje, dat rood is wanneer de plaats benomen is, of groen wanneer die vrij is. Zo ziet u reeds vanop een hele afstand of u plaats hebt.

Memling in Sint-Jan ligt op een boogscheut daar vandaan, vlak bij het Gruuthuse (ik denk dat ik daar morgen eens ga binnenwandelen). De zolder is een zeer geschikte locatie voor concerten, met voldoende plaats een een goede akoestiek. Vanmiddag concerteerden er de Argentijns saxofonist Javier Girotto en Italiaans accordeonist Luciano Biondini.

Hun muziek leunt dicht aan bij een mediterraans-folkerige jazzstijl. Makkelijk verteerbare melodieën, en veel virtuositeit. Girotto was soms te weinig creatief, vooral op de bariton sax. Pas op het einde van het bariton gedeelte ging hij effectief het instrument benutten door wat percussief aan de kleppen te hangen en eindelijk wat harmonieken te ontlokken aan het instrument dat daar eigenlijk wel om vraagt. De momenten waarop hij echt dynamisch uit de hoek kwam (steeds op sopraansax) waren zeldzaam, maar dan wel uitstekend. Biondini was echter de man die het spel op gang hield, en de dynamiek over zijn stukken heen naar Girotto door duwde.

Uitkijken straks naar Ben Sluijs & Erik Vermeulen (18u); het Saga Quartet (20u); het Brussels Jazz Orchestra (21u30); en afsluiter Courtney Pine (23u). Voor Sluijs/Vermeulen en BJO zijn dit meteen ook de releaseconcerten voor de nieuwe cd, resp. Parity & Signs and Signatures.

Jazz Brugge, van 30/09 t.e.m. 03/10 in Memling in Sint-Jan (middagconcert) en het Concertgebouw (avondconcerten) in Brugge. Een dagticket kost 30 euro.

Keith Tippett

Keith Tippett door Bruno Bollaert

Hij heeft geen computer en dus ook geen e-mail of internet, zo wordt beweerd, en hij bereidt een concert nooit voor. Hooguit speelt hij een paar toonladders en wat arpeggio’s. Hij is getrouwd met Julie Driscoll (nu Julie Tippetts), die in de jaren 60 (en 70) redelijk ‘hot’ was (op velerlei vlakken). Sommigen noemen hem de grootste improvisator ter wereld (of op zijn minst in the British Empire) but we just call him… the Stig. Euh, sorry, verkeerd programma. Gisterenavond speelde Keith Tippett in de Kamermuziekzaal in het Brugse Concertgebouw op het Jazz Brugge festival (pfiew, daarmee weet u alles, denk ik).

Prachtige zaal, goede akoestiek, maar ik was niet meteen onder de indruk van Tippetts performance. Het begon redelijk traag, bouwde deftig op, maar miste net de noodzakelijke spanningsboog voor een echt geslaagd concert. Het was meer een staalkaart van ’s mans kunnen, dan een optreden. “Hij had beter toch wat meer geoefend”, hoorde ik meer dan één luisteraar achteraf schertsen. Zo scherp zou ik het niet stellen, maar hij loste de verwachtingen niet geheel in.

Jazz Brugge, van 30/09 t.e.m. 03/10 in Memling in Sint-Jan (middagconcert) en het Concertgebouw (avondconcerten) in Brugge. Een dagticket kost 30 euro.

Kort

“Oeps. Dat is een beetje kort”, slaag ik er nog in te glimlachen naar de bevallige fietsterroriste die ons net niet omvergereden heeft op het voetpad.

“Oh, vindt ge”, vraagt ze koket, haar rokje een paar centimeter optillend zodat ik een hint van rood kant door het nylon te zien krijg.

“Euh, ik bedoel de remafstand, juffrouw. Omdat ge ons bijna omver gereden hebt?”, leg ik uit.

“Ah. Oh. Oei. Sorrysorry”, stamelt ze, terwijl ze blozend alweer aanzet.

(“Wat was dat allemaal, papa”, vraagt Henri als we verder naar school stappen.)

(“Niets jongen, gewoon een misverstand. Gewoon een misverstand.”)