“Ja!”, klinkt het ongeduldig door de parlefoon.
– Goedenavond mevrouw, ik stoor toch niet? Zou ik u iets mogen vragen?
“Ik moet naar beneden komen zeker?”, klinkt het met een zucht. “Een moment.”
Na ruim vijf minuten wachten wordt de voordeur geopend. “En waarvoor is ’t?”
– Goedenavond. Zouden wij u iets mogen vragen?
“Ge zijt al bezig hé.”
– Huh. Ja. Sorry. Toen wij hier kwamen wonen hadden wij de ganse dag zon in onze tuin. Maar dat is elk jaar sterk verminderd, en sinds vorig jaar hebben wij eigenlijk bijna geen zon meer.
“Ge denkt toch niet dat ik mijn bomen ga laten snoeien zeker? Want ik hoor u al afkomen.”
– Dat was inderdaad wat ik u had willen voorleggen. Niet alleen zijn die twee bomen hevig in de hoogte opgeschoten, een groot deel hangt ook over onze tuin, en zelf mogen we daar natuurlijk niet aan snoeien.
“Wel, bij u is dat waarschijnlijk niet zo, maar ik moet dat eerst met mijn man overleggen. Maar ge moet er niet op rekenen.”
– En hebt u enig idee wanneer… begon het nog, toen de deur met een luide knal werd toegegooid.
(Een week later was er een aangetekende zending.)
Tiens, nu dacht ik werkelijk dat je het gedeelte dat overhing op jou terrein dat je dat mocht afsnoeien. Ik leer elke dag bij, bedankt 😉
Voila: http://www.tijd.be/print/?Id=1370178&AgencyId=6
En dit kan je teruglezen op de site van de stad Leuven:
erg, als mensen alleen via advocaten kunnen praten… Heb je er ook één? Misschien is het in dit geval wel de enige mogelijkheid.
godmiljaardedju… de zaag erin en daarmee gedaan. En gooi de afgezaagde stukken op hun roofing naast hun oversize bloempotten.
Straf, en dat in mijn eigenste straat 🙂
Een gek voorbeeld van het huis waar ik nu woon. Er was een probleem met de dakgoot die vol bladeren zat en daardoor overliep. De buurvrouw liet een advocaat (andere buurman) een officiële brief schrijven om dit te melden en een dringende oplossing te vragen. Gevolg: eigenaars reageren gepikeerd door de manier van communicatie en weigeren nog te praten. Bejaarde buurvrouw jammert nu stilletjes tegen mij dat het toch spijtig is dat als ze langskomen ze niet eens aanbellen voor een babbeltje met haar.
Mensen, buren… vreemde wezens.
Verdraagzaamheid…. Sommige mensen voelen zich direct aangevallen, en moeten zich dan verdedigen met briefjes van een advocaat. Waar zijn we toch mee bezig.T’is te hopen dat een stevige storm eens een eind maakt aan dit geval.;-)
Volgens mijn lief de landbouwingenieur bestaat er een soort beestjes die heel veel van coniferen houden. knabbel knabbel klaar!
een goededag, ik ben de buurmeid (KA159), wij kijken op uw tuin, ik vroeg me altijd al af wat die schuur is.
Soms zie ik u ’s morgens vertrekken met een fiets, een kindje en een grappige helm. Maar dat kan ook iemand anders zijn.
Ik ben het blonde meisje die al eens komen bellen is omdat uw auto voor onze poort was geparkeerd (ook weer hier kan ik mis zijn, dat kon ook iemand anders zijn geweest)
allesinds, ik heb ook mijn buik vol van meneer vrijens, met andere accidenten weleenswaar, ik kan ook een paar uiterst irriterende verhaaltjes vertellen over onze goede buur …
Aha ! Het komt nog al uit.
Meneerke 12 parkeert ZELF VOOR EEN ANDER ZIJN POORT.
Of is dat een goedkoop excuus om met de blonde buurmeid in contact te komen ?
En welk manspersoon vertrekt er ’s ochtens met Henri, terwijl jij al op de trein zit ??
Het wordt hier spannend. Gnuif.
*grijns*
Ik zou niet durven. Onze auto staat altijd binnen (behalve als we ermee onderweg zijn, zal ik er maar aan toevoegen). Ik denk dat ientje mij verward met onze buur van KA147