Tien jaar stilte doorbroken

Voor het eerst in tien jaar heeft buurman mij nog eens rechtstreeks aangesproken. Zelfs buurvrouw liet enige klanken aan haar keel ontvlieden, al waren die niet noodzakelijk rechtstreeks aan mij gericht. Het ging als volgt.

Om 15u had ik een afspraak ergens te lande. Rond 14u30 kijk ik even of de plaats voor de poort vrij is, en begeef ik mij richting badkamer om mijn tanden te poetsen. Een ongelukkige zet, want als ik een paar minuten later opnieuw naar buiten kijk… staat er vanzelfsprekend een wagen voor de poort geparkeerd. Tada!

Dingdong, daar is de 101, en op het moment dat het voertuig op de takelwagen zou worden geplaatst, komt de eigenares haar wagen claimen. Je m’en fous éperdument of dat ding getakeld wordt of niet, als ik weg kan ben ik al lang content. (Een tip: er hangt een bel aan mijn voordeur. Een tweede tip, insgevallend u wat timide bent, kan u een briefje met uw gsmnummer erop goed zichtbaar achter uw voorruit plaatsen.)

Als ik de poort open om weg te rijden, staat buurvrouw haar beklag te doen bij de agent. Dat het wel grof is dat ik dat voertuig laat takelen, hoor ik nog, maar zo gauw ze mij ziet loopt ze weg. Om een halve minuut later in het zog van buurman hemzelve opnieuw buiten te komen.

“Het is grof”, herhaalt hij buurvrouws aantijgingen tegen eenieder die hem zou willen aanhoren –een verzameling die zijn vrouw bevat, de eigenares van de wagen die mogelijks net bij hem kwam buitengestapt, en ook een beetje de meneer van de takelwagen die zijn lach nauwelijks kan inhouden en mij een vettige knipoog toestuurt. De agent doet wijselijk alsof hij heel druk bezig is papieren in te vullen.

“En moet ik u ne keer wat zeggen,” vraagt buurman dan maar aan mij. Een geheel retorische vraag overigens, want hij gaat meteen door. “Wanneer gaat ge ne keer uw dakgoot laten repareren?! Hé? Hé! Het is een schande voor de buurt!”

Voilà, en met deze wijze woorden heeft buurman een tienjarige stilte doorbroken. Zou hij, de volgende keer wanneer ik hem op straat tegenkom opnieuw zijn wijsheid met mij delen? Of gaat hij mij wederom gewoon voorbij, met het gelaat in een gepijnigde plooi getrokken om het onvermijdelijke van de nauwelijks merkbare knik in mijn richting? Of wendt hij tijdig zijn blik naar het trottoir, vol beate droefnis en een beetje ontgoocheld omdat hij mij die dag niets nieuws te leren heeft? Of is de wijsheid zo delicaat dat hij de woordkeuze opnieuw aan zijn advocaat overlaat?