Toespraak

Hebt u het al gelezen, dat essay waarover ik het gisteren had? De tekst is een toespraak die William Morris hield voor de Hampstead Liberal Club in 1884 in Londen. Er waren blijkbaar nogal wat clubs in Hampstead, zoveel zelfs dat men in 1925 beweerde dat er geen enkel deel van London zo dichtbehuisd is met clubs voor sociale en intellectuele doeleinden.

Edoch. Morris vaart nogal uit tegen de consumptiemaatschappij –al benoemt hij ze niet zo. Hij beschrijft hoe er drie klassen van mensen zijn, de rijken die geen zak uitvoeren; de middle class die er op het eerste gezicht hardwerkend uit zien, maar zich eigenlijk alleen maar bezig houden met manieren te zoeken om zichzelf te verrijken;

And all these we must remember have, as a rule, one aim in view; not the production of utilities, but the gaining of a position either for themselves or their children in which they will not have to work at all.

en ten slotte de working class, de mensen die door de andere klassen bijna als lijfeigenen worden uitgebuit.

Interessant is ook hoe –in wat Morris dus niet omschrijft als consumptiemaatschappij maar het duidelijk wél is– die maatschappij getoond wordt als verplicht ze de leden van working class om dingen te maken –en vervolgens ook te kopen– die ze eigenlijk zelf niet wilt; meest opvallend nog de goedkope en kwaliteitsloze afkooksels van wat de rijkere klasse heeft.

Nay, the workers must even lend a hand to the great industrial invention of the age – adulteration, and by its help produce for their own use shams and mockeries of the luxury of the rich; for the wage-earners must always live as the wage-payers bid them, and their very habits of life are forced on them by their masters.

Er moet meer arbeidsvreugde zijn, en daarom moeten we de arbeid zelf gevarieerder maken. Een mens kan gemakkelijk drie stielen leren, en dan kan hij bijvoorbeeld stoelzitwerk afwisselen met werk op den akker. Goed voor geest én lichaam, zo suggereert hij.

Bovenal moet de arbeidersklasse echter onderwezen worden. Hun onwetendheid zorgt er immers voor dat ze ‘overklast’ worden. Volksverheffing, opvoeding en mogelijks zelfs ontvoogding, daar moeten we naar streven. En niet uit winstbejag. Want tegenwoordig is alles te veel afgestemd op commercie, vindt Morris, zelfs de opleidingen.

At present all education is directed towards the end of fitting people to take their places in the hierarchy of commerce – these as masters, those as workmen. The education of the masters is more ornamental than that of the workmen, but it is commercial still; and even at the ancient universities learning is but little regarded, unless it can in the long run be made to pay.

Tsss. U moest toch ook lachen met die doldwaze opvattingen uit 1884. Want daar trappen we tegenwoordig niet meer in, 125 jaar later, anno 2009.

Paul is dead: het belang van tijdgeest

Ze hadden gewoon de tijdgeest mee, dát is het argument waarmee Bart Steenhaut, coördinator van de muziekredactie bij De Morgen, het belang van The Beatles in één pennentrek tracht te minimaliseren. Het opiniestuk dat woensdag 16/09/2009 in De Morgen verscheen, windt er van bij het begin geen doekjes om: Waarom The Beatles overschat zijn. Een bijna interessante titel, en in vroeger tijden zou het zelfs dapper geweest zijn om zich aan zo’n uitspraak te wagen. Vandaag getuigt ze echter hooguit van een gebrek aan inzicht.

Ach, ik ging er vanalles over schrijven. Dat de man gelijk niet door enige voorkennis wordt gehinderd. Dat het toch een klein beetje van belang is om cultuur in een (historische) context te kunnen kaderen. Dat ook Marie-Antoinette slachtoffer was van de tijdgeest. Dat er eigenlijk niet bijster veel gebeurt zonder tijdgeest. Tsja.

(Grappig overigens, dat Steenhaut schrijft: Kortom, time was on their side. Ik vraag mij af of hij weet wat en wie hij citeert.)

Zinvol vs zinloos

Ooit, lang geleden toen de bacheloropleiding in de taal- en letterkunde nog gewoon als kandidaatsopleiding in de Germaanse Filologie werd omschreven (daarna Germaanse Talen), leerden wij over William Morris, de man die ons behangpapier leerde kennen. Morris was een architect en meubel- en textielontwerper, de belangrijkste vertegenwoordiger van de Arts and Crafts Movement, grondlegger van het fantasy genre, utopist en Marxistisch socialist (volgens sommigen een pleonasme, die laatste twee interesses).

Een tijd geleden begon Penguin Books met de serie Great Ideas. Ze zitten ondertussen aan reeks vier, maar uit de derde reeks komt het boekje Useful Work versus Useless Toil van William Morris. Het opent aldus:

The above title [Useful Work versus Useless Toil] may strike some of my readers as strange. It is assumed by most people nowadays that all work is useful, and by most well-to-do people that all work is desirable. Most people, well-to-do or not, believe that, even when a man is doing work which appears to be useless, he is earning his livelihood by it – he is “employed,” as the phrase goes; and most of those who are well-to-do cheer on the happy worker with congratulations and praises, if he is only “industrious” enough and deprives himself of all pleasure and holidays in the sacred cause of labour. In short, it has become an article of the creed of modern morality that all labour is good in itself – a convenient belief to those who live on the labour of others. But as to those on whom they live, I recommend them not to take it on trust, but to look into the matter a little deeper.

De volledige tekst kan u gratis ende voor niks online lezen. In het boekje staan nog drie andere teksten (die waarschijnlijk ook wel ergens online te vinden zijn).

Veel van die zaken, zo blijf ik ontdekken, zijn perfect toepasbaar op hedendaagse situaties. De teksten zijn heel leesbaar, en vol humor, zoals dit: You may be sure that she does so, that it is of the nature of man, when he is not diseased, to take pleasure in his work under certain conditions. Ik kwam niet meer bij.

Lieve Blancquaert

Mijn zachtste huid – Over leven met brandwonden Mijn zachtste huid – Over leven met brandwonden

Gisteren ontmoette ik –héél even– Lieve Blancquaert, die in Kunsthal Sint-Pietersabdij de fototentoonstelling en het boek Mijn zachtste huid – Over leven met brandwonden kwam voorstellen. Een zeer innemende fotografe, die geduldig iedereen te woord stond die haar wou spreken, en gewillig poseerde voor de lens van elkeen die daarom vroeg.

De tentoonstelling is gratis te bezoeken, eerst in de Kunsthal Sint-Pietersabdij (vanaf zaterdag, tot 11 oktober 2009) en reist nadien door Vlaanderen. Lees er meer over bij Het Project: Mijn zachtste huid.

Kamikaze

Kamikaze, Minard/Vooruit, Gent, BE, 15/09/2009

Het is gelijk van mijn middelbare schooltijd geleden dat ik nog eens in de Minard ben geweest. Romain leefde toen nog, ge kunt denken. Gisteren ging ik er luisteren naar Kamikaze (de groep die zich soms vermomt als Les Poubelles), met Bart Maris (trompet en bugel), Filip Wauters (gitaren), Kristof Rosseeuw (contrabas) & Tom Wouters (drum en klarinet).

Kamikaze, Minard/Vooruit, Gent, BE, 15/09/2009

Gisteren en vandaag worden er opnames gemaakt voor het nieuwe Gents-Belgisch label voor alternatieve muziek. U leest er meer over bij Het Project: Kamikaze: gisteren- én hedenavond

Kamikaze, Minard/Vooruit, Gent, BE, 15/09/2009 Kamikaze, Minard/Vooruit, Gent, BE, 15/09/2009

Kamikaze, vanavond nog in de Minard om (ongeveer) 20 u., einde voorzien om 23 u. U kan meeluisteren voor een armzalige 5 euro. (Al zijn er ook manieren om gratis binnen te geraken. Ssst!)

Go!

En we zijn weer vertrokken. Het nieuwe seizoen begint! Vanavond ga ik naar Kamikaze in de Minard; donderdag is er een persvoorstelling van Mijn zachtste huid in Kunsthal Sint-Pietersabdij; ’s avonds tref ik u op het eerste concert van Opatuur (in Mub’Art); volgende week mag ik in Brussel pralines gaan maken bij Godiva op de Zavel; de dag erna ‘mag’ ik op oriëntatiecursus bij de VDAB (jaja Eva, de VDAB).

Alsnog in de nabije toekomst: een interview; een nieuw Gents-Belgisch label voor alternatieve muziek; Ben Allison & Man Size Safe; en, iets verderop: het Filmfestival!

Henri, Leica M6TTL, Voigtländer Color-Skopar 28mm f/3.5, Kodak BW400CN

(Tessa kijkt vol spanning mijn toekomst tegemoet. Of gewoon naar het optreden van Jason Moran op Jazz Middelheim.)

Die vier dingen, die tussen neus en lippen even werden vermeld, daarvan is er één al 100% zeker ondertussen; een tweede 99,09% (Henri zijn woorden); het derde 100% maar ik moet er mij dringend eens aan zetten; en het vierde, daarvan zou ik normaal gezien hetzij tegen het einde van de week, hetzij tegen het einde van de maand te weten komen of het al dan niet doorgaat.

En ik ben (nog steeds) bezig al mijn cd’s te digitaliseren (lossless natuurlijk, en –even vanzelfsprekend– eerst jazz). Onderwijl zit ik toch al aan de ‘H’ van Henderson, Joe.

Henri, Leica M6TTL, Voigtländer Color-Skopar 28mm f/3.5, Kodak BW400CN

(Henri kijkt vol argwaan in de lens van het fototoestel waarvan ik zeg dat ik er geen foto van hem mee ga nemen. Of hij begrijpt net als u, geen snars van alle onzin die ik uitkraam.)

Maar mijn bureau, dat is nog steeds niet volledig opgeruimd.

Nike+ Sportband

Over sommige produkten valt eigenlijk niks te vertellen. De Nike+ Sportband is er zo één. Dat ding zit rond mijn pols, en per loopsessie moet ik er vier keer op drukken, en één keer in de computer steken. Mijn kilometers worden geteld, net zoals mijn tijd en mijn calorieverbruik –na het ingeven van mijn gewicht, wat tegenwoordig een guesstimate is, want ik heb mij in bijna geen jaar gewogen, denk ik.

Het zit gemakkelijk rond de pols, weegt niks, is eenvoudig te bedienen via één knop, die zich naast het afleesscherm bevindt. Let wel, voor de fanaten zitten er zelfs twee knoppen aan het toestel. De tweede knop zit langszij, en daarmee kan je tijdens het lopen switchen tussen afstand, tempo (pace), tijd en calorieverbuik; standaard toont het scherm tijdens het lopen de afgelegde afstand. Ik gebruik dat niet, ik kijk zelfs uiterst zelden naar het ding terwijl ik loop, maar duw gewoon op start bij de aanvang en stop bij het einde (zelfde knop).

Zo’n Sportband is meer dan voldoende voor wie –zoals ikzelf– recreatief loopt, en eigenlijk gewoon de afgelegde afstand en tijd wil bijhouden. Wie dat via Nike+ doet krijgt er overigens gratis nog schone grafiekskes en een steeds ontluikende gemeenschap bij. Wreed handig overigens is ook dat je de Sportband aan meer dan één sensor kan linken. Ik had nog een tweede sensor rondslingeren, en loop met twee paar schoenen, maar hoef niet langer de sensor te wisselen als ik van schoenen verruil.

Het ding is niet spotgoedkoop (maar veel goedkoper dan Suunto’s of Polars). Ik heb de mijne gekregen van Nike, maar ik heb mij laten vertellen dat hij te koop is voor net iets minder dan 60 euro. Perfect voor de recreatieve loper (het grootste deel van de lopers zijn recreanten, vermoed ik). Leutig vind ik dat, als zo’n product ongemerkt zijn ding kan doen.