mei 2008 – Pagina 5

inhoud

Om mijn eigen vraag te beantwoorden: wij hebben zelf ook een abonnement op een krant. DM valt bij ons normaal gezien dagelijks in de bus, op verzoek van Tessa, en dank zij de sponsoring door haar ouders. Zelf vind ik een krant te duur. 269 euro voor een jaar vind ik van het goede iets te veel, al besef ik best dat dagelijks zo’n krant in elkaar steken veel resources vraagt. Ik neem de krant ’s ochtends bij het ontbijt snel door, maar ik heb al gemerkt dat ik eigenlijk heel weinig artikels helemaal lees.

Nu we in Seattle zitten hebben we ons abonnement drie maanden opgeschort, en ik het gemerkt dat ik het eigenlijk wel mis, die krant bij het ontbijt. Ik heb ondertussen de NYTimes als eens gekocht, en de Seattle Times ook, en naar het schijnt is de Seattle Post Intelligencer ook de moeite waard.

Maar ik laat mij vooral verleiden door magazines. Ik heb een paar jaar aan een stuk maandelijks Wallpaper* in huis gehaald, en Wired, en (jeugd)jaren aan een stuk National Geographic (nu kopen we de Junior editie voor Henri), Classical Music, Photo Repérages, Diapason, en nu nog steeds Runner’s World en Jazzman. En kijk, terwijl ik de URL voor die laatste opzoek, lees ik op hun site:

NOUVEAU
Téléchargez Jazzman sur votre PC !
Le magazine version numérique 5 €

Recevez-le chez vous !
Le magazine version papier 5 €

Wat hierbij opvalt: de digitale en gedrukte versies zijn even duur.

En toen ik daarnet in de Borders, met de handen vol boeken, aan de kassa’s stond aan te schuiven, kon ik nog net het laatste exemplaar van The New Yorker oppikken. Terwijl dat integraal en gratis online te lezen valt. (Zoals dit, er zeer interessant uitziend, artikel Pixel Perfect – Pascal Dangin’s virtual reality –in de gedrukte versie staat er wel een schitterende voor-en-na foto bij.)

Dus ja, ik ben best een paper junkie.
(Al merk ik dat ik mijn magazines zelden nog langer dan een paar maand bewaar.)

de marsepeinzwam

De opdracht

De marsepeinzwam: een beschrijving van een dier of een plant. De kinderen kunnen zelf de naam van een plant of dier verzinnen.

Het resultaat

Het kompasgras heeft de vorm van een kompas. De kleuren zijn grijs en rood voor de letters, en voor de stengel groen. De zaadjes vallen elk jaar op 22 maart af, precies om 00:00 uur. De zaadjes hebben de vorm van N, NO, O, ZO, Z, ZW, W, NW. Ze komen alleen voor in Belgische parken en bossen.

—

De lattenhond is, zoals je aan de naam ziet, gemaakt van latten. Zijn haar zijn kleurrijke cijfers.

Het is een zoogdier. Het legt één lattenpuppy per keer; die haakt zich 2 maanden vast aan zijn moeder. De exemplaren die nog leven, leven in een beschermd gebied.

—

De topjesvlag komt voor op bijna elke top van de bergen over de hele wereld. Zijn bladeren zijn zuurstofflessen en zo kan hij leven. Als de plant dood gaat, groeit er uit de rest weer een andere.

Huh?

De opdracht voor de lessen taal, onderdeel: creatief schrijven. Hij zag er erg tegenop, maar toen de opdracht afgewerkt was, heeft hij er nog een stuk of tien lopen verzinnen. Omgaan met stress of werkdruk is zijn fort niet. Ik vraag mij af van wie hij dat zou hebben.

> kijkt als de onschuld zelve <

eerste namen Middelheim

Met de 27e editie, en onder het nieuwe management (hetzelfde als voor Gent Jazz), wordt Jazz Middelheim terug een jaarlijks festival. De lokatie is nog steeds het mooie Park Den Brandt, waar het festival dit jaar van van 14 t.e.m. 17 augustus plaatsvindt. Ook deze editie wordt weer een crossmediaal gebeuren, waarbij u voor de website van Klara in de gaten dient te houden.

Een aantal namen werden vandaag bekend gemaakt:

vrijdag 15 augustus: Toots Thielemans met het Kenny Werner Quartet
zaterdag 16 augustus: José James (een mix van soul jazz, rap en spoken word
zondag 17 augustus: het trio Roscoe Mitchell, Muhal Richard Abrams, George Lewis

Tickets kosten 27 euro in VVK of 32 euro aan de kassa; een vierdagenpas kost 81 euro. Het festival blijft kindvriendelijk: kinderen tot 2 jaar mogen nog steeds gratis binnen, en kinderen van 3-12 jaar betalen 5 euro. (Prijzen zijn exclusief reserveringskosten van 2,50 euro per ticket.)

De ticketverkoop start op 7 mei, via jazzmiddelheim.be, en teleticketservice.com.

it’s the content

Niemand maalt erom hoe uw website eruit ziet, daar komt het in het gros van de gevallen op neer. Veel mensen lezen de inhoud van uw website in een newsreader, waarin alle publicaties van de verschillende sites waarop ze geabonneerd zijn, er hetzelfde uit zien. Sommige mensen komen wel degelijk op uw site zelf terecht, maar veelal is dat om commentaar te geven, of omdat uw blog in de resultaten van een zoekmachine voorkwam. Een weblog hoeft ook geen design statement te zijn; mensen komen terug voor de inhoud. (Ook beeld kan inhoud zijn.)

Bij de traditionele media zien we veelal het tegenovergestelde. Waar het vroeger voornamelijk om de inhoud ging, gaat het nu meer om de vorm en/of nog meer om de kwaliteit van de inhoud en het beeld. Waar het op het internet voornamelijk over informatie van voorbijgaande aard gaat, lijken gedrukte publicaties hun meerwaarde vooral te moeten halen over een blijvende waarde van die inhoud.

Via–via kwam ik gisteren bij volgende uitspraak terecht:

I think we need to change our philosophy of what a magazine is. We are no longer a cheap means of dispensing information, and that’s what we were until the Internet came along. Now we are an inefficient and expensive means of distributing information. … We need to reinvent ourselves as a luxury item that people want and are willing to pay for.

We zitten nog steeds in het midden van de internetrevolutie, waarin nog lang niet ontdekt –laat staan bedisseld– is wat de juiste plaats van magazines en kranten is. In de USA zien we dat kranten zoals de NYT geheel gratis online versies hebben, en dat ook in België op zijn minst breaking news gratis via de krantensites is te verkrijgen.

Koopt u eigenlijk nog een krant? Bent u nog geabonneerd op één of meerdere magazines? En is uw gedrag daarin de laatste jaren gewijzigd?

wij kopen online

Online kopen is geheel ingeburgerd ondertussen, en al zeker in Amerika. Iets aankopen in een andere staat is gedeeltelijk goedkoper, omdat er dan geen taxes bijkomen, maar u moet dan natuurlijk wel de verzendingskosten bijrekenen. Die vallen vaak echter heel goed mee. Wij hebben het een en het ander geprobeerd.

Amazon.com

In de USA biedt Amazon een Amazon Prime membership aan. Voor een jaarlijks abonnement van 79 USD kan u verder gratis gebruik maken van Two-Day Shipping op zowat alles wat ze in stock hebben. Niet écht alles, maar het kan volstaan voor de meeste behoeften.

Een dikke week geleden ontdekt, en ik kon meteen intekenen voor een gratis trial van één maand. Twee-drie (week)dagen aan een stuk kreeg ik de boodschap dat ze mijn aanvraag behandelden, en dat ik binnen een paar minuten van de dienst kon gebruik maken. Na drie dagen kreeg ik te horen dat er iets aan de hand was met de gegevens van de credit card die ze voor mij in hun systeem hadden, en dat ik alles opnieuw moest ingeven. Bon, geen probleem, maar dan moeten ze geen drie dagen aan een stuk afficheren dat ik binnen een paar minuten van hun dienst gebruik kan maken.

Adorama

Adorama is een van die New Yorkse fotowinkels die van een stevige reputatie genieten. Ik bestel er een hoop(je) rolfilm, een archiefmap en transparante negatiefbladen voor in die map. Alles verloopt vlotjes, ik krijg een e-mail dat ze alles goed ontvangen hebben, en dan hoor ik drie dagen niets meer. Ik stuur een e-mail, met mijn ordernummer in het onderwerp van de mail en nog eens proper in de tekst, en de dag nadien nog een e-mail, en nog één. Niks. Uiteindelijk besluit ik te bellen, en krijg ik te horen dat die map niet voorradig is, en dat het nog een week of drie kan duren voor het binnen is. En dat ze mijn ganse bestelling dus on hold hebben geplaatst. Ik heb meteen alles geannuleerd. (Wat ze dan wél zonder problemen of verdere vragen hebben gedaan.)

B&H

B&H Photo Video is nog zo’n New Yorker; laat ik daar ook eens proberen. Identiek dezelfde bestelling, ik heb nog niet goed op “order” geklikt, of ik krijg al een e-mail met bevestiging, en een uur of twee later opnieuw een e-mail, waarin ze vermelden dat mijn bestelling verzonden werd, met een tracking number van UPS erbij (ik had de goedkoopste manier gekozen, 3 business days). Proper.

KEH

KEH adverteert zichzelf als the photographer’s marketplace, met nadruk op the, en is na ebay één van de grote bronnen voor tweedehands fotomateriaal. Gekocht, bevestiging gekregen, en even gebeld want ze hadden een verificatie nodig van mijn identiteit en VISA kaart –omdat billing en shipping addresses verschillend waren. Dezelfde dag nog verzonden, en een tracking number van UPS gekregen.

UPS

Voor de zending van KEH diende ik bij ontvangst te tekenen. Gezien ons huis geen bel heeft, en wij niet meteen dicht bij de voordeur wonen (er wonen hier nog andere mensen, wij zitten in het grootste appartement op de eerste –en als enige ook op de tweede– verdieping), heb ik bij de special instructions mijn telefoonnummer vermeld.

Want zie, hoewel wij de ganse dag buiten op het terras zaten, is de meneer van UPS toch onder onze radar geglipt. (Achteraf hebben we gezien dat hij om de hoek geparkeerd stond.) Maar kijk, dat telefoonnummer had zijn nut, want hij heeft mij opgebeld, zodat ik alsnog de deur kon openen en mijn pakje in ontvangst mocht nemen. (En hoewel niet vermeld als “out for delivery” zat dat andere pakje er ook al bij.)

Algemeen beschouwd: positieve ervaringen dus.
(Fuji Reala 120 rolfilm voor slechts 2,99 USD per filmpje!)

cds 200804

Pas eind vorige maand heb ik hier (in Seattle dus) een paar cd shops ontdekt. De eerste drie cd’s in het lijstje heb ik dan ook nog in België (via amazon.fr) gekocht, en de andere drie via de iTunes store. Jazz cd’s blijven uitzonderlijk duur, al heb ik er ondertussen een paar ingeslaan –met dank aan de goedkope dollar.

Verses of comfort, assurance & salvation is een goede aanloop naar de tweede van Au revoir Simone (die ik eigenlijk toch net iets beter vind), maar wie van die stijl houdt –genre Feist e.d.– zal zich zeker niet bekocht voelen. Van de jongste van Goldfrapp wordt gezegd dat hij breekt met het voorgaande –ik kan mij daar niet over uitspreken, ik ben niet zo bekend met de muziek. Deze vind ik alvast uitstekend.

Soko heb ik gekocht omdat ik verzot ben op het absoluut fantastisch sexy Frans-Engels accent van het jonge zangeresje. “We would have gone to the cinema“, reciteert ze, en was ze zo jong niet, ze kon mij krijgen (zo zeggen de hipsters dat toch?). Plaatsvervangend heb ik dan maar haar (mini)cd gekocht.

Maar dan komen we terecht bij de vingeroefeningen van Alexandre Tharaud. Van die mens moet ik toch eens een concert meemaken. Ik ben absoluut fan, en ook deze plaat kan ik zonder problemen grijs draaien. Het is ten andere het soort muziek dat ik wel eens op een pick-up zou willen afspelen –al heb ik geen platendraaier, maar dat is slechts een detail.

De twee jazz cd’s (Stefano di Battista en Gianluca Petrella) stonden al op mijn verlangenlijstje sinds de wintereditie van het BNRF (nu: Gent Jazz Festival). Di Battista laat een veel volwassener geluid horen dan de olijk twitterende Italiaanse zomerwijsjes op zijn vorige cd’s, en dat is een goede zaak. Zowel hij als Gianluca Petralla blijven evenwel vol zuiderse bravoure, en dat maakt beide cd’s enorm aangenaam om naar te luisteren.

Allemaal aanraders, deze maand.

Verses of comfort, assurance & salvation / Au revoir Simone / 2005 / **(*)
Seventh Tree / Goldfrapp / 2008 / ***
Chopin – Préludes / Alexandre Tharaud / 2008 / ***(*)
Soko Notsokute / Soko / 2007 / **(*)
Trouble Shootin’ / Stefano di Battista / 2007 / ***
Kaleido / Gianluca Petrella / 2007 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

olympisch

Grmpf. Ik had geen zin. It’s that time of the month/season, waarin de aften weer welig tieren, en dat wisselvallig seizoen doet er niet meteen goed aan. (Het heeft er precies van weg dat het in Seattle nog erger is dan in Gent, wat betreft de seizoenen, zo kon ik vergelijken aan de hand van het weekendverslag van het thuisfront.)

Maar goed, enig gegrom en gemompel verder begaven we ons toch te voet naar de andere kant van de stad, omgeving Belltown, vlakbij de Space Needle en een aantal andere attracties, om door het Olympic Sculpture Park te wandelen. Inclusief beachfront alwaar ik met genoegen langs de oever plaatsnam, tot de golven van een Noors cruiseschip bijna mijzelf en mijn apparatuur onder water zette –terwijl Tessa en Henri even gingen kuieren in het aangrenzende Myrtle Edwards Park.

Edoch, we gingen (ook) om naar de sculpturen te kijken. (Voor de duidelijkheid: de bijhorende beschrijvingen etc. staan onder de foto.)

Stinger van Tony Smith. Ik heb de pancarte niet gelezen, dus ik weet niet waar het over gaat, maar het is minimalistische kunst, zegt wikipedia.

Seattle Cloud Cover, Teresita Fernández: onmogelijk om goed op foto vast te leggen, maar dat ‘afdak’ was doorzichtig, en in het (plexi- ?) glas waren wolken gebrand. Leuke gimmick, maar omdat –zoals u op de foto kan zien– de brandende zon in de namiddag van rechts komt, mist dat afdakje zijn doel een beetje, gezien het geen schaduw werpt op de mensen die eronder staan. Enfin, als dat de bedoeling mocht geweest zijn natuurlijk.

Wake, Richard Serra. Ook al minimalistisch, maar dit vond ik wel heel mooi. Zeer aangenaam om tussen te wandelen, en te fotograferen. Erg rustgevend.

Perre’s Ventaglio III, Beverly Pepper. Mega cool, in Henri-speak. Hier heb ik de pancarte wel gelezen, en het is de bedoeling dat de gaten opvallen, en de reflecterende delen opgaan in de omgeving. Wijs! Wikipedia is wat karig met informatie, maar ze heeft ook een eigen website.

Tessa en Henri zitten in één van de Eye Benches I, II, III van Louise Bourgeois. Grappig, er stond nog een ander werk, Father and Son, waar Tessa een foto van mij en Henri heeft getrokken –maar dat filmpje moet eerst nog ontwikkeld worden.

Eagle, Alexander Calder. Ik houd vooral van zijn (gigantische) mobielen, maar ook dit werk was heel fotogeniek.

Split, Roxy Paine. Hij heeft iets gelijkaardigs staan in New York, maar ik houd wel van die glanzende objecten die bijna volledig in hun omgeving lijken op te gaan.

Een geslaagd uitje (met dank aan mijn doktertje) om mij zacht tot deelname te dwingen. Al moet het gezegd dat de terugreis met de bus mogelijks erger was dan de voetreis er naar toe. Maar dat is stof voor een andere post.

strips 200804

Strips (zowel comics als graphic novels) hebben ze hier bij de vleet natuurlijk, in Seattle. Ik heb mijn uitspattingen controleerbaar gehouden bij Zanadu (lees: ik ben er twee keer langs geweest, en durf mij nu niet meer in die buurt te begeven), maar ik moet dringend toch eens bij Fantagraphics geraken. Dat ligt nog meer uit de weg –ik moet er zelfs een bus voor nemen– maar ik ben eigenlijk wel redelijk erg bang om tot daar te gaan (voor mijn portefeuille dan toch).

Die Battle Royales heb ik nog gauw voor ons vertrek thuis uitgelezen, maar ale Bat-boeken zijn hier gekocht. Het Batgirlboek is –net zoals de War Drums– maar een verhaal dat een beetje aan de eenvoudige kat is. Weinig diepgang, zwart/witte stereotypering, dun verhaaltje; Andersen Gabrych wordt niet meteen mijn favoriete scenarist.

Helemaal anders is het gesteld met de Hushboeken door Jeph Loeb. Daar is over nagedacht, er steekt structuur in, er wordt een zekere dimensie in de typering van de personages gelegd, kortom, interessante en spannende lectuur.

Maar we gaan toch eens op zoek moeten naar de graphic novels, en daar hebben ze niet meteen een grote keuze van, bij Zanadu. Op naar Fantagraphics?

Battle Royale, book 5 / Koushun Takami, Masayuki Taguchi / 2004 / **
Battle Royale, book 6 / Koushun Takami, Masayuki Taguchi / 2004 / **
Batman: Hush, Vol. 1 / Jeph Loeb, Jim Lee, Scott Williams / 2004 / ***
Batman: Hush, Vol. 2 / Jeph Loeb, Jim Lee, Scott Williams / 2004 / ***
Batman: War Drums / Andersen Gebrych, Bill Willingham / 2004 / *(*)
Batgirl: Destruction’s Daughter / Andersen Gebrych / 2004 / *(*)

0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(strips vorige maand)

thuis

Ons huis. Het staat er nog! Met dank aan reporter Huug, die ons vandaag het bewijs doorstuurde waar we nood aan hadden. Maar wat doen die lelijke –maar zonder twijfel veel efficiëntere– aluminium plooi-ijzers daar rond onze boom? En ook, wederom dank zij de onversaagde verslaggever, weten we nu meteen dat de schoonouders ons huis en onze kat effectief komen bezoeken. Want komt die wagen ons daar niet heel bekend voor?

We hebben nog meer nieuws gekregen van onze reporter (hebt u zijn schaduw én zijn boodschappentas opgemerkt in de foto?), maar daar moet u nog een weekje op wachten. En dan krijgt u mogelijks zelfs een video te zien!

—

Het is hier wel heel leutig, maar we missen toch wel erg den omgang met de mensen thuis, de concerten, de persconferenties, de lunches, de zondagse jazz bij Tuur. Gelukkig is er nog de (interne) mailing lijst van Het Project en de berichtgeving op Gentblogt zelf. En Skype. Nieuwtjes (zoals het bovenstaande berichtje en het pakje van Els) zijn heel erg hartverwarmend. Wreed wijs!

films 200804

Twee films slechts, op een ganse maand. En ik vermoed dat ik mijn volgende film pas zal zien in het vliegtuig op de terugreis naar België. We hebben hier geen televisie –een uitzondering misschien in de USA– maar we missen het niet echt. Het waren nochtans twee goede –of op zijn minst: onderhoudende– films die ik tijdens de heenreis heb bekeken. Ik heb geprobeerd nog een aantal andere te bekijken –bij BA konden we ook in economie onze film zelf kiezen en pauzeren, etc– maar de meeste waren gewoon te saai of te voorspelbaar.

Na Constantine verblijdt video-regisseur Francis Lawrence ons met I Am Legend. Of moet dat zijn: na I, Robot is acteur Will Smith alweer genietbaar in I Am Legend. Met vermoeide ogen –die er niet in slaagden zich tijdens No Country for Old Men open te houden– heb ik deze film met veel plezier gezien op onze vlucht van Londen naar Seattle. Commercieel, een beetje een afkooksel van vanalles en nog wat, maar het hield mij bezig. En is dat niet een beetje waarom men kijkt?

Atonement is goed bevonden, temeer omdat waar ik voor vreesde is geen waarheid geworden. Noch regisseur Joe Wright, noch actrice Keira Knightley zijn in het soort oppervlakkigheid van Pride & Prejudice vervallen. Het boek is toch beter dan de film, maar de keuzes die Wright heeft moeten maken, zijn helemaal niet slecht uitgedraaid. Ik was behoorlijk onder de indruk van de manier waarop hij van flashbacks heeft gebruik gemaakt om de standpunten over eenzelfde gebeurtenis door twee verschillende personen weer te geven. Het einde vond ik veel minder, maar het was dan ook bijna onmogelijk om de subtitliteit en de kracht van het boek te evenaren. De parallellen met Forster en Merchant-Ivory zijn helemaal niet uit de lucht gegrepen, zowel wat betreft de thematiek als de ontwikkeling van actrice Keira Knightly die angstvallig op de jonge Helena Bonham Carter gelijkt. Benieuwd naar zijn (hun?) volgende.

Atonement / Joe Wright / 2007 / vliegtuig / ***
I Am Legend / Francis Lawrence / 2007 / vliegtuig / **

0 te vermijden / * slecht, maar bekijkbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(films vorige maand)