cd – volume12

Out Among The Stars

Een tijdje geleden waaide een gunstige wind (zwaait naar Andrew Vassallo van Walkie Talkie) de nieuwe cd van Johnny Cash mijn brievenbus binnen. Het gebeurt wel meer dat die schijfjes de weg naar mijn brievenbus vinden, en ik moet misschien eerlijkheidshalve vermelden dat ik er momenteel een hele pak liggen heb die nog een bespreking verdienen.

Cash heb ik pas helemaal goed ontdekt (iederéén kent Cash natuurlijk wel) toen die film met Joaquin Phoenix (Walk The Line –was recent nog te zien op de televisie) op het filmfestival te zien was, en tegen die tijd was de man al twee jaar dood –amper vier maand na de dood van zijn vrouw June Carter. Die film is een echte aanrader trouwens. Cash heeft in de laatste jaren voor zijn dood nog een aantal gigantisch goede albums afgeleverd, de American reeks, waarvan er eentje (VI) posthuum werd uitgebracht.

In 2012 ontdekte zijn zoon echter de opnames van een album dat in de jaren 80 was opgenomen, maar nog nooit was uitgebracht. Dat album werd nu ook eindelijk uitgebracht, op cd en vinyl. (Hier hebt u meteen ook mijn antwoord op de RSD-vraag ‘welke lp hebt u het laatst gekocht?’, want ik heb het album ook op vinyl aangeschaft.)

Out Among The Stars is een olijk en bijna monter album bijwijlen, maar haalt niet de hoogtes van de melancholie van de laatste albums van Cash. Er zitten een paar heel goede nummers tussen, maar veel verdwijnt in een eerder gemiddelde zee van ‘leuk, maar niet opmerkelijk’. (En we hebben het bewust niet over het horrornummer ‘Tennessee‘ met het kleffe koor.) Het album heeft een paar keer opgelegen tijdens onze recente trip naar Frankrijk (ongeveer negen uur rijden enkele reis), en de vinyl heeft hier enige tijd op heavy rotation gelegen. Mooi, maar ik snak toch meer naar de zwaarmoedige luchtigheid van de Americans. Het meest plakkende nummer is waarschijnlijk ‘If I Told You Who It Was‘, samen met het brokkelige duet met June Carter ‘Baby Ride Easy‘.

Het is misschien niet de beste plaat van Cash, maar zeker verscheiden genoeg als introductie.

La Blogothèque maakte onderstaande eerbetoon.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=pTYgi9V34yI&w=560&h=315]

Dawn of Midi: First

Een kleine maand geleden contacteerde Aakaash, de bassist van Dawn of Midi mij met de vraag of ik niet eens naar hun cd wou luisteren –en er achteraf iets over schrijven natuurlijk. Dawn of Midi –ik had nog nooit eerder van de groep of van de muzikanten gehoord– is een collectief dat bestaat uit de Pakistaanse percussionist Qasim Naqvi, de Indiase contrabassist Aakaash Israni en de Marokkaanse pianist Amino Belyamani. Een beetje rondzoeken op google leerde mij dat ze hun debuut over de helft van het jazzminnende internet hebben verspreid, wat een strategisch goede zet is om naamsbekendheid te verwerven. Downbeat kende hen drie (op vijf) sterren toe, wat behoorlijk, maar niet opmerkelijk is. Het album, First, werd gereleased bij Accretions.

Elke track op het album werd telkens in één take opgenomen, zonder verdere overdubbing, en werd grotendeels (zo wordt beweerd) geïmproviseerd. De muziek komt vaak rustig op de luisteraar af, diversifieert, dialogeert, en komt uiteindelijk vaak opnieuw netjes bijeen. Dit is geen wild om zich heen slaande free jazz, maar een beheerst, voorzichtig aftastende en nimmer bruskerende soundtrack. Elk instrument neemt een beslissende plaats in; de piano biedt een rode draad doorheen het verhaal, de bas weerlegt, en de drum vult aan.

Dit debuut is heel gebalanceerd, en het lijkt me fascinerend om deze groep live aan het werk te zien. Op de cd komt de interactie tussen de groepsleden reeds duidelijk over; de weidse muziek geeft nooit de indruk uiteen te drijven maar klit samen door een eigenlijk onverwachte coherentie. Uitkijken dus naar een tweede album of een live concert om te zien of de belofte van dit debuut verder kan worden ingelost.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=VkB26kCC2Xg&hl=en_US&fs=1&]

Dawn of Midi, First. Te koop bij Instant Jazz, via iTunes of mogelijks ook amazon.

cds 200808

Ok. Ik geef het toe. Ik heb die cd van Angst voor een groot deel gekocht voor het beeld op de cover. Voor een groot deel, want ik had via-via gehoord dat het optreden tijdens de Gentse Feesten best te smaken viel. Verpakking is duidelijk niet alles, want de muziek is niet meteen fantastisch te noemen –toch niet als u zoals ik de jaren 80 half bewust, half beneveld hebt meegemaakt. Waarmee ik maar wil zeggen dat ze toen waarschijnlijk hip en origineel waren geweest, maar dat zo’n soort muziek nu op zijn best als retro kan worden gesmaakt. Niet voor mij dus, maar de jongens kunnen duidelijk op een grote schare fans rekenen.

De fotografe van de bewuste cover is een zekere AnnA (sorry, ik heb geen verdere informatie):

Worlds van Erwin Vann heb ik gratis gekregen omdat ik een enquête heb ingevuld op Jazz Middelheim. Tessa had een dag eerder dezelfde vragenlijst ingevuld, en daarvoor dezelfde cd gekregen, maar toen ik de mevrouw daarop wees, bleek ze niet bereid om mijn cd voor een andere in te ruilen. Misschien had ze ook maar één cd te geef, ik weet het niet, ze was verdwenen voor ik het haar kon vragen. Worlds is een intrigerende cd, maar niet meteen iets wat ik als kennismakingscd zou weggeven.

Over Ben Sluijs kunnen we kort zijn: ik ben –naar aanleiding van zijn optredens bij Opatuur– fan geworden, dus ik was dan ook uitermate tevreden toen ik die cds in mijn bezit kreeg. Ik ga er verder geen al te lovende kritiek over schrijven (ik zou mijzelf alleen maar herhalen), maar ondertussen nog even de cds opleggen.

Raar, maar hoewel ik normaal gezien niet zo te vinden ben voor cds waar interviews op staan, word ik telkens opnieuw een beetje aangetrokken door Marianne Faithfulls Live at the BBC cd. Op de flarden interview is ze (gespeeld?) naïef, net zoals de muziek die ze brengt een buddele bodem lijkt te hebben. Het is een beetje zoals bij The Avengers (cfr de boeken): het is wat gedateerd, maar blijft interessant op een manier die ik alsnog niet echt kan onder woorden brengen. Geen topcd, maar wekt mijn nieuwsgierigheid op (en hij was spotgoedkoop in de Bilbo).

We ronden af met Michel Bisceglia, die zopas zijn debuutalbum uit 1997 opnieuw heeft gereleased. Vanwege de grote belangstelling werden de masterrechten van About Stories teruggekocht van BMG, en heeft Prova Records de cd opnieuw uitgebracht. Gastmuzikanten Randy Brecker en Bob Mintzer vullen het trio met Werner Lauscher en Marc Léhan aan. Het resultaat is aantrekkelijke, makkelijk beluisterbare jazz, die misschien niet meteen uitdagend te noemen valt, maar wel de typerende Bisceglia-kwaliteit bevat waar wij graag naar luisteren.

Angst / Angst / 2008 / *
Worlds / Erwin Vann / 1999 / **
Food for Free / Ben Sluijs / 1997 / **(*)
Somewhere in Between / Ben Sluijs / 2002 / **(*)
Flying Circles / Ben Sluijs / 2005 / **(*)
Live at the BBC / Marianne Faithfull / 2008 / **
About Stories / Michel Bisceglia / 2008 / **(*)

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200807

Het laatste lijstje deze maand: de cds. Deze keer opnieuw mét een muxtape: volume12.muxtape.com

Seasounds is de derde cd van het Ben Sluijs Quartet, en mocht bij verschijning (in 2001) meteen al in competitie treden met het half-legendarische Stones, de duocd van Ben Sluijs met Erik Vermeulen. Feit is: Vermeulen en Sluijs, dat gaat wreed goed samen, of het nu via het Ben Sluijs Quartet of het recentere The Unplayables gaat. Ook op Harmonic Integration treffen we Vermeulen immers weer aan, waar de bassist en drummer ‘vervangen’ werden door Manolo Cabras en Marek Patrman, en Jeroen Van Herzeele zorgt voor een mooie balans in het geheel.
Muxtape Track 1: Ben Sluijs Quartet #1: Zin-Zen (de rest is te lang en dat mag niet op muxtape)
Muxtape Track 2: The Unplayables #5: Squawk

Isobel Campbell & Mark Lanegan herhalen met Sunday at Devil Dirt hun bravourestukje van twee jaar geleden. Wat in wezen betekent dat ze niet communiceren, Lanegan zijn stukjes komt inzingen, en Campbell voor de afwerking mag opdraaien. Het resultaat mag er in elk geval opnieuw zijn –soms een beetje té herkenbaar misschien, maar niet dat het storend wordt. Ze hebben nu eenmaal een sound.
Muxtape Track 3: #5: Come on Over (Turn Me On)

Het was ook twee jaar geleden sinds de vorige cd voor Joan as Police Woman, het pseudoniem van Joan Wasser. Ik werd nog half zot verklaard toen ik in 2006 met Real Life thuis kwam, heden ten dage lijkt Joan iets beter ingeburgerd. To Survive is een schone cd, heel fragiel soms, een beetje commercieel soms. En Rufus Wanwright zingt mee op het laatste nummer, en drukt er meteen ook zijn onmiskenbare stempel op.
Muxtape Track 4: #8: Furious

For Emma, Forever Ago van Bon Iver (Justin Vernon) werd een tijdje geleden verschrikkelijk gehyped, maar niet zonder reden. Skinny Love is een prachtige single, Vernon heeft een goede stem –maar een verschrikkelijk pseudoniem– en zijn sound laat soms wat denken aan de glijdende geluiden van Sigur Rós.
Muxtape Track 5: #1: Flume

Melody Gardot was dé revelatie van het voorbije Gent Jazz festival, en ik heb dan ook zonder de geringste twijfel haar debuut, Worrisome Heart, in huis gehaald. Ik raad u ten stelligste aan hetzelfde te doen.
Muxtape Track 6: #9: Goodnite

Over de nieuwste van Carla Bruni, Comme si de rien n’était, kunnen we kort zijn: miskoop. Bruni haalt het niveau van haar eerste album niet meer, ook haar tweede vond ik eigenlijk al niet om over naar huis te schrijven. Maar kom, het is in het Engels, en misschien is de volgende opnieuw in het Frans, en dan zien we wel weer, dacht ik toen. Wel, we hebben het ‘gezien’. Volgende.
Muxtape Track 7: #1: Ma jeunesse

Gelukkig is er nog Season of Changes van Brian Blade & The Fellowship Band. Een geheel tijdloos album, zorgvuldig afgewogen, dat soms verbazingwekkend Europees kan klinken –niet dat zoiets een criterium is. Het eerste album van de groep in 8 jaar. En wat voor één.
Muxtape Track 8: #1: Rubylou’s Lullaby

“Met Motown kunt ge niet verkeerd gaan”, zei ik toen de schenker van deze verzamelbundel (The Complete Motown Singles, Vol. 9: 1969) mij verzekerde dat ik altijd mocht inruilen voor iets anders als ik niet tevreden zou zijn. Niet meteen een verschrikkelijk representatieve track uit de veelheid van cds in deze verzameling, maar ik kon eenvoudig niet weerstaan aan de James-Lastigheid van deze uitvoering van John Barrys Midnight Cowboy door Joe Harnell. Een paar schitterende foto’s ook, in dat boek, waaronder één van Bobby Taylor, op een manier die nu eigenlijk gewoon niet meer mogelijk zou zijn. Enfin, of juist wel, met al die retro-toestanden. (Ik vind hem niet meteen terug op het internet, die foto, maar hij komt waarschijnlijk uit de sessie voor de cover van Taylor Made Soul.)
Muxtape Track 9: Joe Harnell: Midnight Cowboy

Tracks te beluisteren via volume12.muxtape.com

Seasounds / Ben Sluijs Quartet / 2000 / **
Harmonic Integration / The Unplayables / 2008 / ***
Sunday at Devil Dirt / Isobel Campbell & Mark Lanegan / 2008 / ***
To Survive / Joan as a Police Woman / 2008 / ***
For Emma, Forever Ago / Bon Iver / 2007 / ***
Worrisome Heart / Melody Gardot / 2008 / ***
Comme si de rien n’était / Carla Bruni / 2008 / *
Season of Changes / Brian Blade & The Fellowship Band / 2008 / ***
The Complete Motown Singles, Vol. 9: 1969 / Various / 2007 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200806

Het betere werk deze maand gehoort Duffy (Warwick Ave. is inderdaad een zeer mooi nummer), en Michael Nyman. Sigur Rós is goed, maar dan vooral in samenwerking met het beeldmateriaal (dank u, Ryan McGinly); The Fratellis zijn ook goed, maar niet echt vernieuwend of verfrissend; Vetiver is leutig op hete avonden, net zoals Al Green; Alanis Morissette ontgoochelt wat; en Bonnie “Prince” Billy is ok, maar de vorige waren (veel) beter.

Voila: 8 cds in één paragraaf –wat zeg ik: één zin. Volgende keer hopelijk iets uitgebreider, maar gezien het (jazz)festseizoen is, bekom ik deze maand waarschijnlijk niet zoveel nieuwe aanwinsten. Ook geen nieuwe Muxtape deze maand, wegens geen tijd –ik tracht dit ‘gemis’ (?) goed te maken.

Rockferry / Duffy / 2008 / ***
Lay it down / Al Green / 2008 / **(*)
Flavors of entanglement / Alanis Morissette / 2008 / **
Lie down in the light / Bonnie “Prince” Billy / 2008 / **
Here we stand / The Fratellis / 2008 / **(*)
Things of the Past / Vetiver / 2008 / **
Med Sud I Eyrum Vid Spilum Endalaust / Sigur Rós / 2008 / ***
Mozart 252 / Michael Nyman / 2008 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200805

Tell you what, ik heb cd winkels ontdekt in Seattle. Waarschijnlijk enkel het topje van de ijsberg (en die in Borders en Barnes & Noble niet meegerekend), en dan nog alleen omdat ze binnen wandelafstand liggen. Dat is belangrijker dan u denkt, gezien wij niet over een wagen beschikken, en ook verder dan u denkt, gezien wij dat toch gewoon zijn van in Gent, al hebben we daar alletwee een abonnement op het openbaar vervoer –en een wagen. Geen twee wagens evenwel.

Edoch: het overzicht, en dat gaat deze keer gepaard met een nieuwe Muxtape, jawel!

Eigenlijk ben ik altijd al een fan geweest van Kate Nash. Ik heb het album nooit willen kopen, omdat ik ervan overtuigd was dat het wel in de aanbieding bij Bilbo zou komen te liggen, maar kijk, hier in Amerika heb ik het gevonden voor ocharme 8 USD. Iedereen kent Kate Nash ondertussen, velen zijn haar beu gehoord, en voor wie dat nog niet het geval is, kijkt waasrchijnlijk uit naar de opvolger van haar debuut. Eentje dat u mogelijks nog niet gehoord hebt, op deze Muxtape: Mariella, ook al voor het bedrieglijk vrolijke never ever ever ever ever ever ever ever ever ever. Commerieel, jawel, maar van het genietbare soort.
Muxtape track: Mariella

The Raconteurs werd mij in maart nog aangeprezen via iTunes. Jaja, dacht ik, ze zijn weer pushy, bij Apple. Maar ik luisterde naar een paar fragmentjes, en het klonk lang niet slecht. Toen ik mijn eerste muziekwinkel vond in Seattle stond de cd op een luisterpost, en ik heb de eerste twee liedjes beluisterd, en meteen meegenomen. Een beetje rondneuzen op internet, en dan blijkt dat o.a. Jack White (van The White Stripes) in de groep speelt.
Muxtape track: Carolina Drama.

Bill Frisell heb ik ontdekt met Good Dog, Happy Man, dat twee jaar na deze Nashville werd gereleased. Frisell speelt voornamelijk jazz, maar dan eerder het soort fusion met elementen uit klassiek en country (zoals op deze cd). Het is een eigenzinnig werk, en voor mij hoefden de vocale stukken eigenlijk niet. De rest is vintage Frisell. Hij is opgegroeid in Denver (vandaar waarschijnlijk ook de country-invloed), heeft zelfs een jaar in België gewoond, en woont sinds de jaren 90 in… Seattle. Plaats Bill Frisell in hetzelfde rijtje als John Scofield en Pat Metheny.
Muxtape track: Go Jake.

Charles Lloyd vergast on na het heerlijke Sangam op deze live cd. Ik had weinig keuze voor de track, gezien muxtape maar een beperkt aantal MB upload biedt. Niettemin, La Colline de Monk is een interessante Monkspielerei, maar niet het beste van de cd. Dat wordt uitkijken naar Jazz Middelheim!
Muxtape track: La Colline de Monk.

Voor Middelheim is er eerst nog Gent Jazz, en daar treedt deze groep op: Pat Metheny feat. Christian McBride en Antonio Sanchez. Alweer een live cd, zodat u goed voorbereid bent.
Muxtape track: Inori.

En een laatste beetje jazz met alweer een live cd. De stap van Metheny naar Brad Meldhau is helemaal niet groot. De keuze van de track was alweer beperkt, maar biedt een geslaagde overgang van jazz naar de volgende artiest.
Muxtape track: Wonderwall.

Third van Portishead is evenwel een beetje een ontgoocheling. Er wordt gewoon verder gewerkt alsof geen 11 jaar zijn voorbij gegaan sinds het vorige album. De beste Portishead blijft overigens nog steeds die Roseland NYC Live.
Muxtape track: Nylon Smile.

Het was vooral de cover die me aantrok tot The Age of Understatement van The Last Shadow Puppets. Maar toen ik de cd aan de luisterpost te horen kreeg, wist ik gewoon dat ik hem –net zoals die van The Raconteurs– moest hebben. Het project met o.a. de zanger van de Arctic Monkeys hebben geleid tot een verzameling korte, gebalde songs met veel energie.
Muxtape track: My mistakes were made for you.

Het beste hebben we wel degelijk tot het laatste bewaard. Richard Swift is een duizendpoot: regisseur, producer, singer-songwriter, en in 2007 ging hij nog met Wilco op tournee. Wie naar Richard Swift as Onasis luistert maakt zich waarschijnlijk net als ik de bedenking dat dit gefundeness fressen is voor de Gentse Vooruit. Fantastische dubbelcd –al is die dubbelcd maar een kleine 40 minuten lang.
Muxtape track: Knee-High Boogie Blues.

Tracks te beluisteren via volume12.muxtape.com

Made of Bricks / Kate Nash / 2008 / **(*)
Consolers of the Lonely / The Raconteurs / 2008 / **(*)
Nashville / Bill Frisell / 1997 / **
Rabo de Nube / Charles Lloyd Quartet / 2008 / ***
Tokyo Day Trip / Pat Metheny / 2008 / ***
Live / Brad Mehldau Trio / 2008 / ***
Third / Portishead / 2008 / **
The Age of Understatement / The Last Shadow Puppets / 2008 / **(*)
Richard Swift as Onasis / Richard Swift / 2008 / ****

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200804

Pas eind vorige maand heb ik hier (in Seattle dus) een paar cd shops ontdekt. De eerste drie cd’s in het lijstje heb ik dan ook nog in België (via amazon.fr) gekocht, en de andere drie via de iTunes store. Jazz cd’s blijven uitzonderlijk duur, al heb ik er ondertussen een paar ingeslaan –met dank aan de goedkope dollar.

Verses of comfort, assurance & salvation is een goede aanloop naar de tweede van Au revoir Simone (die ik eigenlijk toch net iets beter vind), maar wie van die stijl houdt –genre Feist e.d.– zal zich zeker niet bekocht voelen. Van de jongste van Goldfrapp wordt gezegd dat hij breekt met het voorgaande –ik kan mij daar niet over uitspreken, ik ben niet zo bekend met de muziek. Deze vind ik alvast uitstekend.

Soko heb ik gekocht omdat ik verzot ben op het absoluut fantastisch sexy Frans-Engels accent van het jonge zangeresje. “We would have gone to the cinema“, reciteert ze, en was ze zo jong niet, ze kon mij krijgen (zo zeggen de hipsters dat toch?). Plaatsvervangend heb ik dan maar haar (mini)cd gekocht.

Maar dan komen we terecht bij de vingeroefeningen van Alexandre Tharaud. Van die mens moet ik toch eens een concert meemaken. Ik ben absoluut fan, en ook deze plaat kan ik zonder problemen grijs draaien. Het is ten andere het soort muziek dat ik wel eens op een pick-up zou willen afspelen –al heb ik geen platendraaier, maar dat is slechts een detail.

De twee jazz cd’s (Stefano di Battista en Gianluca Petrella) stonden al op mijn verlangenlijstje sinds de wintereditie van het BNRF (nu: Gent Jazz Festival). Di Battista laat een veel volwassener geluid horen dan de olijk twitterende Italiaanse zomerwijsjes op zijn vorige cd’s, en dat is een goede zaak. Zowel hij als Gianluca Petralla blijven evenwel vol zuiderse bravoure, en dat maakt beide cd’s enorm aangenaam om naar te luisteren.

Allemaal aanraders, deze maand.

Verses of comfort, assurance & salvation / Au revoir Simone / 2005 / **(*)
Seventh Tree / Goldfrapp / 2008 / ***
Chopin – Préludes / Alexandre Tharaud / 2008 / ***(*)
Soko Notsokute / Soko / 2007 / **(*)
Trouble Shootin’ / Stefano di Battista / 2007 / ***
Kaleido / Gianluca Petrella / 2007 / ***

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200803

Onthoud uit onderstaande lijst vooral –naast de klassiekers die ik neutraal (lees: niet) heb beoordeeld– vooral The Complete Ham Sessions van WoFo, en het meeslepende Inside story van het Sabin Todorov Trio –een project waar Todorov al sins 2003 mee bezig is. Vergeet ook het concert van dit trio in Vooruit niet, nu dinsdag. Lees er meer over bij Het Project: Jazz speelt niet in Seattle

The Complete Ham Sessions / WoFo / 2007 / ***
Cadences / Peter Hertmans 4tet / 2008 / **
Inside story / Sabin Todorov Trio / 2008 / ***
Rejuvenate! / Ralph Moore Quintet / 1989 / **
The Cannonball Adderley Quintet Plus / Cannonball Adderley Quintet / 1987 / **
Stardust / Benny Golson with Freddy Hubbard / 1989 / **
Monk / Thelonious Monk Quintet / 1982 / **
Hub-tones / Freddie Hubbard / 1986 / **

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200802

Lenny Kravitz is goed, maar de cd haalt niet het niveau van het vroegere Let love rule of Are you gonna go my way. Meer van hetzelfde, maar zeker niet beter. Als u die andere niet in huis hebt, zou ik eerst die proberen.

Met Pat Metheny is het een beetje hetzelfde. Ik heb veel van zijn platen (niet allemaal), en ze zijn vaak onderling zo uitwisselbaar, dat ik ze meer dan eens gewoon door elkaar haal. Deze vind ik wel heel goed –altijd excellent als achtergrondmuziek of werkmuziek– met o.a. Christian McBride op bas. En nu hij toch ter sprake komt, kan ik u ten zeerste Gettin’ to it van McBride aanraden. Ik ben er bijzonder tuk op Splanky, een fantastisch nummer met enkel drie contrabassen (Ray Brown, Milt Hinton en McBride zelf).

Niet echt achtergrondmuziek, maar wel een heerlijke plaat is Pan Harmonie van Pallemaerts. Denk soundscape, als u een referentiepunt zoekt. Niks dan klassemuzikanten overigens op deze opname, waar Pallemaerts speelt met Mark Turner, Bill Carrothers, Jozef Dumoulin, en Stéphane Belmondo (van de broertjes die deze zomer met Lateef op het BNRF te beluisteren waren). Deze bezetting had daar overigens ook gerust mogen staan, op dat festival.

Stroke van Mâäk’s Spirit hebben we aan het begin van de maand live kunnen beleven, en dat was toch een stuk beklijvender dan de cd. Ik zou toch suggereren de cd aan te schaffen, als tijdsdocument, en omdat hij wordt uitgegeven los van het normale release circuit. Steun de muzikant, niet de muziekindustrie. Euh, totdaar mijn rebellie. Net omgekeerd was het overigens gesteld met The wind’s caress van t-unit7, waarvan ik ook een optreden heb gezien vorige maand. De groep was duidelijk in minder goede doening, want de cd stak met kop en schouders boven het optreden uit.

Ah, vergeten we tot slot Tuur Florizoone niet, die met de muziek voor Aanrijding in Moscou bewijst dat hij ook een goede soundtrack kan schrijven. Qua sfeer sluit dat muzikal best aan bij pakweg 37° le matin. Goedgekeurd. (Nog een film die ik deze maand moet zien.)

Geen echte uitschieters, deze maand, maar wel een hoop Goed Werk™.

Stroke / Mâäk’s Spirit / 2008 / **
The wind’s caress / t-unit7 / 2008 / **(*)
A time for everything / Yaron Herman Trio / 2007 / *(*)
Aanrijdig in Moscou / Tuur Florizoone / 2008 / **(*)
Pan Harmonie / Dré Pallemaerts / 2007 / ***
Day Trip / Pat Metheny / 2008 / **(*)
It is time for a love revolution / Lenny Kravitz / 2008 / **

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)

(cds vorige maand)

cds 200801

Ach cd’s. Ik heb veel cd’s. Vroeger kocht ik er elke week wel een stuk of wat, maar zoals de sigaretten van een tabaksverslaafde, zogen die cd’s gewoon te veel geld uit ~~mijn~~ ons budget. Dus koop ik nu enkel cd’s als ik ze voor minder dan 10 euro kan kopen, ofwel als het gaat om cd’s die ik echt-echt-echt wel graag wil. En gelukkig krijg ik ondertussen ook wel wat recensie-exemplaren toegeschoven.

Wat opvalt, is dat ik veel minder jazz en klassiek koop, terwijl dat eigenlijk net de muziek is die mij het meeste interesseert. Beide genres vindt men in België evenwel bijna uitsluitend in de fnac, en ik zet daar al een tijdje geen voet meer binnen. Het internet is een optie, maar dan wel een dure optie, dus ik ben nog steeds een beetje verloren, wat die muziek betreft. iTunes store is dan weer geen optie, want voor jazz en klassiek krijg ik nog steeds het liefste een cd in handen.

Mijn aanwinsten deze maand.

Enkel Rufus does Judy heeft mij meer gekost dan gebudgetteerd, maar die dubbelcd is elke cent meer dan waard. Het is pompeus, groots, decadent, vol witticisms en double entendres, kortom Rufus Wainwright op zijn best. De intensiteit van de belevenis is bijna tastbaar, en de luisteraar laat zich met veel plezier door Wainwright op sleeptouw nemen in de wereld van Judy Garland. Als die luisteraar dat wilt tenminste; men is blijkbaar voor of tegen Rufus Wainwright.

Diezelfde dag heb ik I am a bird now gekocht van Antony and the Johnsons. Niet alleen zingt dezelfde Wainwright als op die andere plaat hier ook even mee (What Can I Do?), maar de thematiek en pathos van het ene album sluit perfect aan bij het andere. Antony is misschien nog net iets ‘extremer’ in dit geval, en mensen die graag naar Dez Mona luisteren, zullen I am a bird now zeker op prijs stellen.

Over Elliott Sharp heb ik het al uitgebreid gehad. De cd is interessant, maar de live uitvoering was vele keren overtuigender.

Cat Power heb ik vorig jaar leren kennen, door ex-zwangere ex-collega E. Sindsdien heb ik ijverig haar cd’s verzameld, en er was dan ook geen sprake van dat ik deze Jukebox aan mij zou laten voorbij gaan. In de platenwinkel hadden ze twee versies, eentje van 10 euro, en eentje van 15 euro. De duurdere zat in een kartonnen hoesje, dus ik dacht dat het prijsverschil daarin geborgen zat, maar nu blijkt dat de kartonnen versie de deluxe versie is, met maar liefst vier extra nummers op. Grbml. Ik zie nog wel wat ik ermee doe. Want het is alweer een goede cd geworden. Voor haar versie van New York alleen al, zou u die cd in huis moeten halen.

Rufus does Judy at Carnegie Hall / Rufus Wainwright / 2007 / ***(*)
I am a bird now / Antony and the Johnsons / 2005 / ***
plays the music of Thelonious Monk / Elliott Sharp / 2006 / **(*)
Jukebox / Cat Power / 2008 / ***(*)

Twee cd’s ontbreken in dit lijstje. Ik heb ze al een tijdje, maar ik heb er nog niet echt goed naar kunnen luisteren, omdat de release-concerten zich pas in februari voordoen. Ze staan op de iPod evenwel, en volgende maand komen ze ook in dit lijstje voor.

0 te vermijden / * slecht, maar beluisterbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)