(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/60s, 1000 ISO)
Lömsch Lehmann, Sebastian ‘Subsonix’ Gramss & Frank Wingold van Underkarl, eergisteren in de Balzaal van Vooruit. Zie ook de bespreking van aRTET/Underkarl bij Het Project
(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/60s, 1000 ISO)
Lömsch Lehmann, Sebastian ‘Subsonix’ Gramss & Frank Wingold van Underkarl, eergisteren in de Balzaal van Vooruit. Zie ook de bespreking van aRTET/Underkarl bij Het Project
(Canon EOS 5D, EF 70-200mm f/2.8L IS USM, f/2.8, 1/60s, 1000 ISO)
Tom Callens, Ben Ramos & François Delporte van aRTET, gisteren in de Balzaal van Vooruit, straks in bespreking bij Het Project
[update 06/12/2007: verkocht!]
Op 14 september –toen mijn 5D al meer dan een maand in behandeling was– heb ik mij dan toch een nieuw digitaal fototoestel gekocht, de pas verschenen Canon 40D. Ondertussen heb ik mijn 5D terug, waardoor ik nu de keuze heb tussen twee schitterende toestellen. En voor een amateur als ikzelf –die bovendien de voorkeur geeft aan analoog– is dat een beetje luxe teveel.
Daarom stel ik mijn Canon 40D te koop.
Waarom de 40D en niet de 5D? Er is eigenlijk maar één reden: de sensor. De sensor van de 5D is een full frame sensor, en dat ligt mij gewoon meer dan die 1,6 crop van de 40D. Dat gezegd zijnde, als ik een deftig bod op die 5D (met pas vernieuwde sensor dus) krijg, valt ook daar over te praten.
De 40D moet eigenlijk op geen enkel ander vlak voor de 5D onderdoen. De autofocus is zelfs sneller, en de beeldkwaliteit, ook bij hoge ISO-waarden is uitstekend! Een paar voorbeeldjes:
De eerste twee beelden zijn gemaakt bij 1000 ISO, het rechtse beeld zelfs bij 1250 ISO. En hoewel de lichtomstandigheden voor de foto in het midden niet meteen gunstig waren, zit er nog verdomd veel detail in de schaduwpartijen.
De 40D bevat bovendien een auto cleaning sensor, wat betekent dat het ding zichzelf stofvrij schudt telkens je het toestel aan- of uitzet. Die procedure is overigens onmiddellijk onderbreekbaar door de ontspanner (half) in te drukken.
Het toestel is state-of-the-art gelijk men zegt: het telt 10 megapixels; ge kunt er in een keer 75 foto’s in jpeg mee maken aan 6,5 foto’s per seconde; het gebruikt de nieuwe DIGIC III-processor; en beschikt over een groot LCD scherm –er zijn hele hopen reviews te vinden die dat beter uitleggen dan ik. En voor de rest kunt ge er voornamelijk foto’s mee maken.
Bij Konijnenberg kost het toestel 1060,53 € (-70 € cashback = 990,53 €); bij Foto Rembrandt kost het 1.149 € (-70 € cashback = 1.079 €). Gezien het nog maar drie maand oud is, komt het toestel nog onder garantie (gekocht bij Foto Verstraeten in Gent).
Geïnteresseerd? Doe mij een bod per e-mail naar public [at] volume12 [punt] net.
[update 06/12/2007: verkocht!]
(Canon EOS 5D, EF 16-35mm f/2.8 L II USM @ 16mm, f/2.8, 1/25s, 1000 ISO)
Kerst- en sinterklaasmuziek, maar dan (heel) anders. Henri was er over te spreken (maar had geen zin om ernaar te luisteren), Tessa ook (maar één keer volstaat), en ik vind dat de cd beter wordt naarmate ik er meer naar luister. Een alternatief voor de shoppingmuzak is het echter (gelukkig!) niet. Het is wel puike muziek, voor wie in is voor eens iets anders. Een beetje klassiek, een beetje folk, één keer zelfs met een heuse post-punk (punk is not dead!) twist wat resulteert in iets wat nog het beste vergelijkbaar is met de zangpartijen op een (vroege) cd van Michael Nyman.
De persvoorstelling van Gloria. In Kerst- en Klaastijden van stadscomponist Dick van der Harst vond plaats, gisteren 4/12/2007, in het bureau van Gents Nobelprijswinnaar literatuur Maurice Maeterlinck –Museum A. Vander Haeghen in de Veldstraat, Gent.
Lees meer over Gloria. In Kerst- en Klaastijden bij Het Project.
Dat sociaal internet experiment, waarvan gisteren sprake, is uitgesteld tot later deze week, of zelfs begin volgende week. Daar is een goede reden voor, en die heeft niets met volgende week maandag, maar alles met deze donderdag te maken. Sperperiode, is hier het sleutelwoord.
Maar het komt eraan –tenzij er ondertussen iemand anders met mijn idee gaat lopen.
(Daar zat u op te wachten, op deze mededeling, durf ik te wedden.)
Met Lady Linn (Lien Degreef), sluit ik waarschijnlijk deze jazzweek af (op het wekelijkse bezoek bij Tuur na). Voor de rest van de jazztips verwijs ik u naar jazz: een drukke week, dat gisterenavond werd gepubliceerd bij Het Project.
Lap. Zaterdag had ik het weeral zitten: volgende zaterdag ben ik opnieuw dubbel geboekt. Aldus, om verdere dubbele boekingen te voorkomen, schrijf ik het even uit (en dan is Tessa meteen ook op de hoogte). In alle eerlijkheid, ’t is redelijk uitzonderlijk dat het zo druk is, maar anders ga ik het vergeten. (Agenda? Welke agenda?)
Mijn vrijetijdsbesteding de komende tien dagen:
De afkorting o.v. staat voor onder voorbehoud. Of ik effectief ga, hangt af ervan of ik binnen geraak, maar als ik niet ga/binnengeraak, volgt er vanzelfsprekend geen bespreking (als ik wel ga, volgt er gegarandeerd wel één).
Maar nu ga ik eerst brood bakken. En dan Henri van school halen.
Drie boeken ‘slechts’ deze maand, en dat heeft veel te maken met het vierde boek, dat ik in november nog wel ben begonnen, maar dat ik zo slecht vind dat ik me er gewoon moet doorheen worstelen. Het was anders wel helemaal decrescendo geweest, in het lijstje, maar bekijk het positief: des te groter is de kans dat het volgende keer crescendo wordt!
Van Murakami begin ik steeds meer fan te worden. Het Engels blijft wel nog steeds redelijk kinderachtig (allez dan: adolescent) –ik ben benieuwd wat dat gaat geven als ik eindelijk aan een Nederlandse vertaling zal beginnen. Het is dan ook weinig verwonderlijk dat beide boeken (Kafka on the Shore en Norwegian Wood) grote aantrekkingskracht hebben voor twintigers –waarmee ik geen afbreuk wil doen aan twintigers of aan Murakami’s boeken. Ik heb het met plezier gelezen, en kijk uit naar de volgende.
Verbeke lijkt niet meer aan het niveau van haar debuut te geraken. Niet dat haar boek slecht is, maar het is gewoon niet zo goed als dat ander. Een vloek voor elke schrijver waarschijnlijk, zo’n debuut. Mijn favoriete verhalen uit deze bundel waren De Wezel en zijn prooi (waarin de verliezer de winnaar te gronde richt
) en Een benijdenswaardig mens (waarin het voortdurende winnen zwaar weegt
).
En Jeroen Brouwers, tsja. “Is het weer zoals bij het vorige,” vroeg Tessa, “waarbij je het begin goed vond en het helemaal afzwakte naar het einde?” Ja dus. Want ik hou wel van ’s mans stijl, maar ik vond het verhaal –naarmate het vorderde– steeds ongeloofwaardiger en zonder de nodige inkleding verder gaan. Jammer.
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(boeken vorige maand)
Leterme heeft een gigantische kans laten liggen. En dan heb ik het vanzelfsprekend niet over B-H-V. Of over ‘verzoening’ met de Walen.
Een belangrijke reden voor de ‘overwinning’ van CD&V bij de verkiezingen, zo’n 175 dagen geleden, was het feit dat de vorige regering de voeling met de mensen compleet was verloren. Centrum-links was zodanig van zichzelf overtuigd geraakt, dat het was vergeten dat de politiek er niet is voor de partij, maar voor de mensen. De Sp.a was zelfs voluit een bourgeoispartij geworden (hoewel dat laatste soms wel in het voordeel kan spelen: niemand wil bourgeois zijn, maar iedereen wil er wel toe behoren).
De CD&V had daar een gigantische opportuniteit, al hadden de tjeefstemmers waarschijnlijk over het hoofd gezien dat de V niet langer voor ‘volk’ stond zoals bij de CVP, maar voor ‘Vlaams’. Iets wat de partij bij deze formatiepoging duidelijk gelegitimeerd wou krijgen. (En och, meneer Leterme, hoeveel van die 800.000 stemmen denkt u vandaag eigenlijk nog over te houden?)
Opnieuw over naar de Sp.a dan (die hopelijk wel lessen heeft getrokken uit de nederlaag van een paar maanden geleden)? Of moeten er weer eerst een heleboel mensen overlopen naar die andere partij, die er voorlopig als enige lijkt in te slagen het volk naar de mond te praten?
Het is –alweer– nu of nooit, dames en heren politiekers, om te bewijzen dat de politiek er is voor het volk, en niet omgekeerd. Breng de politiek (terug) op mensenmaat.