In 1995 waren ze eraan begonnen, Neil Gaiman en Michael Reaves, ten tijde van de Neverwhere serie. iemand was echter geïnteresseerd in hun idee, en ook toen ze hun ideeën verder uitwerkten op papier, toonde geen enkele studio interesse om daarop in te gaan. Dus hebben ze het maar uitgebracht als boek, hun Interworld. Harry Potter is het niet geworden, maar dit is wel het soort boek waarvan ik hoop dat ook Henri het graag gaat lezen. Het bevat de nodige actie, intermenselijke relatietoestanden, is niet moraliserend of belerend, en leest heel vlot. Hopelijk komt er een vervolg, en hopelijk wordt het door een *goede* regisseur in een televisieserie-voor-de-jeugd omgezet.
Triptych en Tyrannosaur Canyon zijn twee pulpdingetjes, waarin Slaughter de ambitie vertoont een diepgaand auteur te zijn, en Preston gewoon vlot leest. Ik ga van beide zeker nog meer lezen.
I feel your pain, is een gedachte die mij niet geheel vreemd was bij het lezen van Krabbés Marte Jacobs. Ik zal mij meteen maar outen als fan van Krabbé, maar dit is toch wel meteen een boek geworden dat heel mooi is en veel pijn doet. Het is een delicate novelle, en zeer romantisch (maar niet op een driestuivers-manier).
- Triptych / Karin Slaughter / 2006 / **
- Tyrannosaur Canyon / Douglas Preston / 2005 / **
- Marte Jacobs / Tim Krabbé / 2007 / ***
- Interworld / Neil Gaiman & Michael Reaves / 2007 / **(*)
0 te vermijden / * slecht, maar leesbaar / ** goed / *** zeer goed / **** fantastisch (meer uitleg bij de quotering)
(boeken vorige maand)
Is die Interworld een soort fantasy-verhaal? Geschikt voor oudere lerzers?
Ik heb het toch graag gelezen. Het is een avonturenboek, fantasy-achtig, maar geen draken of zo, al komt er wel een ‘multidimensioneel’ wezen in voor 🙂