Kristof Hoefkens. De waarheid is de gazet

De blogosfeer staat in lichterlaaie naar aanleiding van het artikel Veel ruis, weinig signaal dat gisteren is verschenen in De Standaard. Het artikel minimaliseert het aandeel van de Vlaamse blogs in het medialandschap, maar de auteur, Kristof Hoefkens, verliest zich in zijn analyse. Al had hij zichzelf nochtans gewaarschuwd: Binnen de blogosfeer heerst een ontzettend strenge sociale controle. Wie onbetrouwbare feiten brengt, wordt daarop snoeihard afgerekend.

…om er zelf te vergaren

Het snot (dat klinkt een beetje als The Blob) had mij nog danig in zijn macht, dat ik gisteren een deel van het betoog was vergeten. De nuancering was gestopt bij

Wie zijn vak zelf goed wil beheersen, is niet bang om zijn kennis te delen.

…en daar was ik niet verder op ingegaan dan dat het beheersen van uw vak een gevolg is van een voortdurende bijscholing. Daar zijn een aantal interessante reacties op gekomen, o.m. betreffende het systeem achter Open Source, en hoe daar toch geld mee te verdienen valt. Dat financiële aspect is echter slechts een fortuinlijk –en in de maatschappij helaas noodzakelijk– bijeffect van die vakkennis (*). Ik nuanceer verder:

Wie kennis deelt, vergaart er ook.

Du choc des idées jaillit la lumière, al wordt die zegswijze vaak gebruikt om ook aan het meest heftige dispuut een positieve weerklank te geven. Veel meer gaat het hier om een vriendschappelijke uitwisseling, een kameraadschappelijk opzwepen, motiveren, stimuleren, een aanzet tot (ver)beteren. Wie zijn ideeën deelt, zal ze ook moeten uitleggen, en in die uitleg vaak tot verfijning van het reeds vertrouwde principe komen. Omdat het principe wordt uitgedaagd, (liefst op positieve manier) in vraag wordt gesteld, en nieuwe impulsen en invloeden krijgt. Bijscholing is gebonden aan interactie en externe invloed(en).

(*) Betreffende vakkennis: ik geloof heel sterk in het principe van de ambachten, en ik denk dat het verkeerd is ambachtelijkheid tot handwerk –in de letterlijke betekenis– te beperken. Maar dat is misschien stof voor een ander betoog.

bloggen is gemakkelijk

“Mama, gelijk gij blogt is dat wel gemakkelijk hé. Het enige wat gij eigenlijk doet is op uw weblog opschrijven wat ik zeg.”

Ik tracht mijn schaterlach te bedwingen. Tessa kijkt geamuseerd.

“En hoe weet gij dat zo goed?”, vraagt ze met plagerig. “Wie laat u mijn weblog lezen?”

“Mamaaa!”, verzucht hij alsof hij de meest evidente dingen steeds weer moet uitleggen. “Dat zit gewoon in mijn bookmarks natuurlijk.”

“Oh!” kijk ze verrast, “en wie heeft dat daar dan wel in gestoken?” Onderwijl werpt ze nog gauw een blik in mijn richting.

“Maar nee, mama,” ontkracht hij meteen haar suggestie, “ik heb dat wel zelf gedaan hé. Die van papa zit er ook in, en die van Gentblogt ook. Tsja, ik moet toch op de hoogte blijven…”

deel uw kennis

De ogenschijnlijk meest ongeïnspireerde, maar tegelijkertijd ook belangrijkste vraag op de uitreiking van de Site van het Jaar awards, stelde Célia Bogaert aan Bert van x-pose. Of hij niet bang was minder werk te krijgen omdat hij al die tips zomaar weggeeft aan de concurrentie?

Het is een pertinente vraag die Bert (natuurlijk) al zelf heeft beantwoord. (Bert is een van de mensen die ook op mijn fotografendoorverwijslijstje voorkomen –zijn antwoord is één van de redenen daarvoor.)

Simpel gezegd komt het hier ergens op neer:

Wie zijn vak beheerst, is niet bang om zijn kennis te delen.

Nuance/correctie:

Wie zijn vak zelf goed wil beheersen, is niet bang om zijn kennis te delen.

Goed zijn in wat ge doet, vraagt meer dan kennis alleen. Goed zijn in wat ge doet, vraagt ziel en passie, en vooral tijd. Uw vak beheersen –of dat nu uw broodwinning of een liefhebberij is– vraagt een voortdurende bijscholing. “Genius is one percent inspiration, ninety-nine percent perspiration“, liet Thomas Alva Edison optekenen (in de september editie van Harper’s Monthly in 1931 1932 –foei Wikipedia).

Of nog: there’s no subsitute for experience. Dat klínkt alleen maar als een holle, al te vaak misbruikte, slogan. Feit is: ervaring kán niet vervangen worden; niet door het papiertje dat diploma heet, niet door de heerlijke branie van de jeugd aan wiens voeten de wereld ligt, niet door de talrijke anonieme epigonen die –vaak uit winstbejag– anderen zonder begrip nabootsen. Kennis is een continue accumulatie van ervaring, geen tip of trucje.

(Ach, vergeef mij dit wat onsamenhangend geratel –mijn gedachten zijn nog steeds niet snotvrij.)

daarom dus

“Mama, wat eten we vanavond?”

“Geen idee, jongen. Waarom vraagt ge dat aan mij?”, beantwoordde Tessa deze ongewone vraag van Henri.

“Omdat opa wil weten of ik bij hem moet eten vanavond, of thuis.”

“Eet maar thuis. Ik weet niet of papa al voldoende genezen zal zijn om eten te maken, vanavond, maar anders zal ik wel iets maken… of zo.”

“Ah!”, sprak hij met een blik alsof hij net de oplossing van een moeilijk raadsel had gevonden. “Daarom dus!”

“Daarom wat?”

“Daarom dat papa die puree heeft gekocht. Zodat gij het vanavond maar gewoon in de oven moet zetten om op te warmen.”

dank u voor uw stem!

Mede dank zij u, heeft Gentblogt gewonnen in de categorie groepsblog in de Site van het Jaar wedstrijd van Clickx. (En dit blog is opgeklommen tot een verrassende vierde plaats.) Dankuwel!

Mijn eigen stem ben ik evenwel geheel kwijt wegens ziekte, en als u dit leest lig ik (hopelijk) nog in diepe slaap verzonken. Want zoals we dat gewoon zijn, heeft de equipe van Gentblogt de deuren gesloten (niet zonder een hele voorraad cupcakes mee te nemen). Wij werden rond half één vriendelijk maar kordaat het Sint-Baafsplein opgeduwd, om in de miezelige regen naar huis te trekken (en om vlak voor de Albertbrug te worden ingehaald door de tram die sinds 8 december tot 01u ’s nachts uitrijdt –miljaar!).

Imke Dielen kreeg de fotokodak van Charles Strijd in de handen geduwd, en zorgde zo voor de Foto van de Dag bij Het Project. En ook Pietel was ijverig in de weer met zijn fonkelnieuwe D300.

de finnen komen!

de finnen komen

Muziekprogrammator Wim Wabbes trok speciaal voor u zijn thermische ondergoed en dikste wanten aan, propte Peter Vermeersch (van FES) in zijn bagage, en trok naar de weidse vlakten van onbekend Finland om hem aan Jimi Tenor voor te stellen. De eerste kennismaking verliep aarzelend, maar nog voor Wabbes het rendiervet op zijn door de koude bekorste lippen had gesmeerd, zaten Vermeersch en Tenor in de studio met de knopjes te spelen.

Lees meer bij Het Project: De Finnen! Ze komen! (en maak kans op één van de tien duotickets).

rasp

Dju toch. Ik was er echt van overtuigd dat ik eraan ging ontsnappen, dit jaar. Ik had al een halfdeftige verkoudheid achter de rug (en voldoende hoofdpijn/migraine), maar door de aanhoudende stroom bacteriën –door mijn huisgenoten welwillend en (de laatste paar weken) onaflatend geproduceerd– voelt mijn keel als het spreekwoordelijke schuurpapier aan. En zitten mijn sinusholtes vol mucus. Ik beloof niets, maar als u mij vanavond op de SvhJ-uitreiking tegen het lijf loopt, verhoogt dat volgens mij uw kansen op een aantal extra verlofdagen.

portret (iii): etienne

portrait series (iii)

(Hasselblad 500c/m, Zeiss Distagon CF 50mm f/4 T*, Kodak Tmax 400TMY, 400ASA)

Derde portret in een serie (headshots) die allemaal werden gemaakt op 25 november 2007. Mijn schoonvader. (Die met groot genoegen de efficiëntie en het comfort van de oorverwarmers aan zijn nieuwe muts demonstreerde.)

Outtake:

portrait series (iii --outtake)

(Hasselblad 500c/m, Zeiss Distagon CF 150mm f/4 T*, Ilford Delta 3200, 1600ASA)