(Leica M6TTL, 28mm Color-Skopar, Fuji Superia 200ISO)
Arches National Park, Moab, UT, USA
Maand: augustus 2007
50mm
Het is lastig, zo zonder digitaal fototoestel. Bijna drie weken ben ik mijn 5D kwijt, en nu loop ik op Jazz in ’t Park een beetje verweesd rond. Gisteren heb ik de Yashica meegenomen, met een 400asa Neopan in, en gewapend met een (zeer goede) lichtmeter heb ik toch een paar opnames genomen. (Charles wist vanochtend te vertellen dat ze mij op AVS hebben getoond, met mijn zwart dooske.) Maar ik mis toch het comfort van de telelens op mijn DSLR en de RAW-mogelijkheden achteraf. Daar tegenover staat dan weer dat ik analoog aan het experimenteren ben geslagen. Daarnet heb ik de Hasselblad meegenomen, met een Tri-X op 800asa.
Vrijdag kreeg ik een recommandé gepresenteerd, net toen ik wou vertrekken voor mijn ochtendelijke run. Een schabouwelijk uitziend pakket werd mij in mijn handen gegeven in ruil voor een handtekening. In het pakket, een witte gewatteerde enveloppe, zat een nieuwe, witte gewatteerde enveloppe, met daarin, in drievoudige dikke bubblewrap gedraaid, de lens die ik dinsdagavond op ebay had gekocht.
Ze ziet er eigenlijk zowat hetzelfde uit als de lens die ik al had, de Sonnar 150mm f/4 T*, maar deze is een Distagon 50mm f/4 T*. En die 50mm middenformaat vertaalt zich naar ergens de FOV van een 30mm in kleinbeeld (gewoon fototoestel) equivalent.
(Ik heb nog meer nieuw speelgoed, maar dat is stof voor een andere keer.)
Arches National Park (i)
de wereld met kleppen op
Wat is de hidden agenda van Didier Wijnants, blijf ik mij toch afvragen. Protesteert hij echt tegen de inmenging van Studio Brussel in de programmatie van Jazz Middelheim, en tracht hij daarmee zijn solidariteit t.o.v. ‘oorspronkelijke’ bezielers te tonen? Of is hij echt gewoon een zielig elitair mannetje met oogkleppen op, dat enkel interesse heeft voor de elitair-hoogdravende jazz waarmee hij zijn expertise wil aantonen? Feit is dat hij nogal rechtlijnig is in zijn denken: moeilijk is goed, makkelijker is populistisch is slecht. Het toont in elk geval aan dat een recensent van zijn soort mijlen ver staat van het publiek zelf.
“Dez Mona wist de jazzhoofden van de luisteraars niet te ledigen, terwijl de orkesten van Briskey en Matthew Herbert moeite hadden om de belofte van een Big Band geloofwaardig te maken”, zo schrijft hij in DM. Even daarvoor fulmineerde hij tegen de “kleine machtsgreep die Studio Brussel op het programma gepleegd had.” Dez Mona trok een evenwel volle tent, en over Briskey heb ik alleen maar goede zaken gehoord (ik was er zelf niet bij, maar heb ze wel eerder gezien in de Vooruit). Mensen die eigenlijk niet zo in die jazz geïnteresseerd waren, maar die via Briskey ontdekt hebben dat het allemaal eigenlijk best spetterend en onderhoudend in elkaar kan zitten. Het kan natuurlijk helpen om u ook eens onder de mensen te geven, buiten steeds datzelfde kleine netwerk van (vaak zelfverkondigde) jazzkenners. (Wat dat laatste betreft: wie het schoentje past, trekke het aan.) Overigens, die Briskey-Buscemi-Tootsdag, was de allereerste festivaldag in de geschiedenis van Jazz Middelheim, die volledig uitverkocht was.
Dez Mona stond perfect geprogrammeerd op een dag met als thema Jazz and beyond. Een dag die een toch wel geslaagde transitie maakte van Wolfgrams jazz naar de mainstream jazz van Legnini naar het eclectische Dez Mona naar het hilarische Matthew Herbert. Het is uw ding niet, meneer Wijnants, en u raakt er een beetje in verloren. Maar dat –onder ons gezegd en gezwegen– is uw probleem. Laat ons maar genieten.
(Oh, en kom eens langs op Jazz in ’t Park. Al is dat helemaal gratis, dus is de kans groot dat ook daar weer niet alleen jazz-, maar gewoon muziekliefhebbers zitten.)
Jazz (in ’t Park), deel 1
Vandaag start het jaarlijkse jazzfestival, Jazz in ’t Park –jaargang veertien ondertussen. Zes dagen gratis (!) jazz besluisteren, goed voor 18 optredens gespreid over twee weekends, in de groen-rustige omgeving van het Zuidpark. Met de rug naar het afgrijselijk lelijke Woodrow Wilsonplein, zodat niets u nog kan storen in uw muzikaal genot. Zelfs de regen niet, want tijdens de zondvloed van vorig jaar heeft de tent wel degelijk bewezen dat ze in staat is u –en de muzikanten– droog te houden. Dit jaar zijn er bovendien geen werken meer in de buurt van het podium, en kunnen de kinderen –als de regen uitblijft tenminste– zich vermaken in het vlakbij gelegen speelplein.
Maar het gaat wel degelijk om de jazz, die –ondanks tegenstrijdige berichten— in Vlaanderen nog steeds niet de top van haar populariteit bereikt heeft. Het recente Jazz Middelheim was gedurende twee dagen volledig uitverkocht –iets wat in de geschiedenis van dat festival nog nooit eerder was voorgekomen. Ook naar Jazz in ’t Park lijkt het publiek de weg te hebben gevonden. Getuigde daarvan o.a. de opkomst –ondanks de regenval– voor het concert van het Brussels Jazz Orchestra vorig jaar.
Een paar tips voor het eerste weekend?
wOFO is een grotendeels Gentse groep. Eind mei gaven ze nog drie concerten in de Ham in het kader van de wijk aan zet: de Ham sessions. Opnames van die sessions zijn te beluisteren op hun website (opgelet dat ze niet allemaal tegelijk afgespeeld worden) en hun MySpace. Zij openen het festival vrijdag om 12u.
Het Christian Mendoza Trio is druk bezig zich een weg te banen in het jazzwereldje. Mendoza kent u misschien als pianist van het Gentse (en populaire) Lady Linn, maar is al actief geweest in tal van andere bezettingen. In zijn trio speelt hij met Lionel Beuvens en Yannick Peeters (die twee jaar geleden naast Jack Van Poll en Tutu Puoane op Jazz in ’t Park stond, en vorig jaar met het Ewout Pierreux Trio). Zij spelen vrijdag om 19u30.
De volgende dag tippen wij zonder voorbehoud het trio Florizoone – Massot – Horbaczewski. Tuur Florizoone kent u misschien van Tricycle (die komen de week nadien), en hebt u mogelijks aan het werk gezien als special guest in Chroma (en die komen zondag) op het Blue Note Records Festival. Drie ongewone instrumenten, Florizoone op accordeon, Massot op de tuba, en Horbaczewski op cello. Vooral die cello gaat nooit ‘werken’ dacht ik toen ik de eerste keer de line-up te zien kreeg. Maar in het concert dat ik eerder dit jaar van hun heb gezien, was die cello wel degelijk een serieus grote toegevoegde waarde. Te beluisteren zaterdag om 19u30.
Zondag neemt u uw aperitief beter maar eens in het Zuidpark in plaats van op de Kouter. MusicAzur, een project van Pirly Zurstrassen (en daar is Florizoone ook opnieuw) is aanstekelijke, uitbundige muziek. Prachtig samenspel tussen de toch wel grote groep muzikanten. Zij spelen zondag om 12u, en om 22u kan u in het Zuidpark terecht voor het eerder vernoemde Chroma project van Karel Van Marcke. De groep werd enthousiast onthaald op het recente BNRF (waar ze hebben opgetreden met een heleboel special guests).
Het volledig programma vindt u op de site van de stad, volgende week krijgt u van ons (nog) meer nieuws over het festival.
Jazz in ’t Park, op 24, 25, 26, 31/08 en 1 en 2/09 (telkens om 12u, 19u30 en 22u) in het Zuidpark –toegang gratis. Deze editie is opgedragen aan de vorig jaar overleden Freddy Delagaye, die sinds het begin van het festival adviseur was.
(Dit artikel verscheen gisteren ook op Gentblogt.)
niet verschieten (*)
Een tijdje geleden heb ik half Gent gevolgd, en ben ook ik een Adhese/Enchanté Hero geworden. Dat betekent dat u in de linkerbovenhoek soms wel eens een kleine advertentie kan te zien krijgen. Niks aan de hand: de sponsor is uw vriend. Ik verdien er een kleine zakcent mee, en u kan er van op aan dat er enkel deontologisch/idealistisch verantwoorde zaken te zien zijn.
Momenteel loopt er een campagne van Connections, zowel alhier als op de blogs van enkele collega’s. Wat mij eraan herinnert dat ik moet u dringend nog eens wat moet vertellen (en tonen) over onze Amerika-reis.
—
(*) In ’t proper Nederlands is dat evenwel: niet schrikken.
agenda
Na het ding bijna twee maand zwaar te hebben genegeerd, heb ik vanochtend mijn agenda weer ter hand genomen. Het was dat, of verzuipen in de post-itjes en de gevlagde e-mails waar ik al lang door de bomen het bos niet meer zie.
“Kaas met gaatjes”, was de subject line van de e-mail die mijn madam mij recent stuurde. Met daarin al een ganse waslijst van haar afspraken. Nee, wij houden geen digitale gemeenschappelijke agenda bij. Ik blijf erbij, ik kijk uit naar mijn ideale GSM die op eenvoudige manier telefoon + agenda + eventueel e-mail en wat notities voor mij kan bijhouden en dat synchroniseert met mijn computer. (Hm, sounds familiar.) Anyway, veel gaten zijn er ondertussen niet meer, de komende paar weken, als ik mijn afspraken bij de hare voeg. Allemaal tekenen dat de schoolvakantie bijna gedaan is, geloof ik, en dat het tijd is om weer in actie te schieten.
Aldus: vlaggetjes weg, e-mails gearchiveerd.
In de kijker: 24-26/08 & 31/8-2/09: Jazz in ’t Park; 6-8/09 Openingsfestival De Bijloke; 8/09 Flemish Jazz Meeting in de Vooruit; 15/9 Odegand.
Nu mijn bureau nog opruimen. En plaats vinden voor mijn cds. En mijn boeken. En mijn stripverhalen. En dan dringend een (foto-)portfolio maken. En eens een paar digitale foto’s laten afdrukken. En dus kaders zoeken. (Wanneer komt die Ikea-vestiging nu weer in Gent?)
onverdraagzaam
Smak! Ik morste net geen gloeiend hete koffie toen de stoel achter mij hardhandig tegen de mijne werd geschoven. Het is soms wat krapjes, in de gelegenheid waar het gebeurde, en wie daar niet vaak langskomt, verliest dat dan ook makkelijk uit het oog. Niets wat een korte verontschuldiging –uit beleefdheid– niet oplost.
In plaats van een –al dan niet gemeende– ‘sorry’ klopte de heer met zijn volle hand op mijn rug. En nog eens. Ik kon me net op tijd omdraaien om een volgende klap af te weren. De heer in kwestie liet luid zijn misbaar blijken: “Ik mag mijn jas toch wel aandoen zeker?”
“Natuurlijk meneer, maar misschien kan u dat dan in het gangpad doen? U hebt mij al twee keer geklopt ondertussen.”
“En ik zal nog wel een derde keer kloppen ook!”
Toegegeven, daar had ik even niet van terug. De heer in kwestie was de (volle) pensioengerechtigde leeftijd ver voorbij, ergens in de 70 schat ik –al ben ik slecht in leeftijden schatten. “Dat meent u toch niet, meneer?”
“Weet ge wat het probleem is,” concludeerde hij, “ge zijt gewoon niet verdraagzaam.” Met welk een woorden hij mijn stoel nog een flinke stamp gaf, en het keurige etablissement hoofschuddend verliet.
Jazz Middelheim, dag 5: Grand Finale
Meer beeld dan woord deze keer. De organisatoren hebben deze dag Grand Finale genoemd, en dat was toch wel bijzonder dicht bij de waarheid. Ik heb mij even afgevraagd waarom Jef Neve in hemelsnaam voor Nic Thys werd geprogrammeerd, maar een grotere publiekstrekker was moeilijk denkbaar. Tenminste toch in het Belgische jazzwereldje. De toegang naar Park Den brandt zat dan ook al een uur op voorhand potdicht. Slechts voor de boekenbeurs kennen ze daar in Antwerpen mogelijks een grotere bezetting van de parkeerruimte in die buurt. Voor de tweede keer tijdens dit festival was er overigens een dag volledig uitverkocht. Dat zijn overigens records, want nog nooit eerder in de –toch wel rijke– geschiedenis van het festival was er een dag uitverkocht.
Het Jef Neve Trio brengt voornamelijk melodische jazz, waarin de klassieke scholing van (componist) Jef Neve duidelijk tot uiting komt. Steeds meer tot uiting komt, eigenlijk, e als je al een paar keer een concert van het trio hebt bijgewoond, begin je de vaak subtiele wijzigingen op te merken die hij aan de uitvoeringen toevoegt. Niet dat het noodzakelijk is om van zijn muziek te genieten, maar het is een goed teken om te zien dat hij blijft evolueren.
Het zijn niet de minsten die Nic(olas) Thys heeft meegbracht: Tony Malaby op tenorsax en Nasheet Waits op drums weten de beat er stevig in te houden. Deze muziek was vergde iets meer van de toehoorders, maar bevatte voldoende structuur en richting om het publiek gedurende het concert geboeid te houden.
Al was het duidelijk dat velen voor de twee Belgische ‘superjazzgroepen’ naar Middelheim waren afgezakt. De tent zat een pak voller bij het Jef Neve Trio, en opnieuw toen het Bert Joris Quartet opkwam. Bert Joris, zo wordt ons verteld, is “de absolute recordhouder optredens op Jazz Middelheim”. Meer dan twintig concerten mag hij er op zijn naam schrijven. Al lijkt het ons, gezien het aantal speelbeurten in deze editie alleen, dat drummer Dré Pallemaerts wel erg zijn best doet om dat record naar de kroon te steken. Joris verveelt nooit, maar voor Middelheim leek hij even extra zijn best te doen. Het werd een prachtig optreden, dat door het publiek zeer werd gesmaakt.
En dan kwam er een heel fragiel mannetje het podium op. Vijf minuten kregen we om foto’s te maken –een beetje druk maakt het alleen maar spannender, en bovendien konden dan ook de fotografen wat langer van dit concert genieten. Want hij mag er dan fragiel uitzien, er zit nog heel wat lucht in de longen van Ornette Coleman. Meesterlijk hoe Coleman bovendien toch wel moeilijker jazz op heel toegankelijke wijze weet te brengen.
Grand Finale, inderdaad. En nu hopen dat het festival nog een vervolg kent.
fototoestellen
Zaterdag heb ik mijn Leica M6 bij Verstraeten binnengegeven. “Het zou toch wel zeven weken kunnen duren”, sprak hij verontschuldigend. “Was het een oudere, dan kon ik hem zelf openmaken, maar aan die M6 mag ik eigenlijk zelf niet aankomen. Ze komen hem hier ophalen –ik stuur hem liever niet op met de post– dan moet hij naar Solms, daar gaan ze hem herstellen, en voeren ze meteen ook een CLA uit.” CLA staat voor clean, lubricate, adjust, waardoor mijn M6, wanneer ik hem terug krijg, intern terug in nieuwstaat zal verkeren. Hoeveel dat zal kosten? Hij durfde er niet meteen een bedrag op plaatsen, maar ja, het zou toch ‘een paar honderd euro’ kunnen zijn.(Een paar is gelijk aan twee, gonst het nu mantragewijs door mijn hoofd.)
Terwijl de problemen met de sensor van mijn 5D nog lang niet van de baan blijken te zijn —men belt mij morgen op; de vertegenwoordiger van Canon was met vakantie– is op het internet de informatie over de nieuwe Canon modellen gelekt. Enfin, gisteren was die informatie nog ‘gelekt’ (Canon 40D and 1Ds Mark III Specification Leaked), vandaag is de informatie van één van de twee modellen officieel voorgesteld.
The much rumoured Canon 40D digital SLR camera is finally officially here, with a 10.1 megapixel sensor, 6.5 fps continuous shooting and 3 inch LCD screen. The 40D also features an upgraded dust and weather resistant construction, ISO 3200 mode and DIGIC III processor.
De nieuwe camera wordt verwacht begin september, en zal 1.299 USD kosten. De volledige press release is te vinden bij PhotographyBLOG. Klein persoonlijk detail: 1.299 (euro dan wel) is zowat de prijs die men mij voor ogen hield voor de vervanging van de sensor van mijn 5D.
Eind deze week is het weer Jazz in ’t Park, en ik kijk er eigenlijk wel naar uit op het gratis jazzfestival dit jaar met mijn Hasselblad te fotograferen. Al hoop ik niet te veel met een tripod te moeten sleuren. Waar is mijn voorraad Tri-X (op 1600ISO ingesteld) nu weer? En mijn lichtmeter…