augustus 2007 – Pagina 3

Jazz Middelheim, dag 4: Jazz and beyond

Wegens fileproblemen en een aanhoudende koppijn heb ik dag drie gemist. Festivalminnend Vlaanderen verkeerde duidelijk in betere conditie, want voor het eerst in lange tijd was er een festivaldag op Jazz Middelheim volledig uitverkocht. Mijn collega-fotografen wisten me gisteren te vertellen dat men zelfs mensen de toegang tot het domein heeft moeten weigeren.

Gisteren begon en eindigde met een verassing. Nils Wogram’s Root 70 feat. Simon Nabatov: een hele mondvol voor de groep van deze Duitse trombonist. Het begon verbazingwekkend kalm en rustig, en vreesde even voor een herhaling van Le Monde de Kôta, twee dagen voordien. Edoch, niets daarvan. Een paar minuten ver in de set barstte de groep plots volledig open. Er kwam zonder twijfel de nodige improvisatie bij kijken, evenwel zonder de structuur van de composities uit het oog te verliezen. Zeer boeiend.

De tweede verrassing kwam van de Matthew Herbert Big Band die de avond mochten afsluiten. Herbert, zo werd ons verteld, haalt de composities voor Big Band geheel uit elkaar, om ze vervolgens, met behulp van de computer, opnieuw in elkaar te puzzelen. Wie vermoedt dat daar voornamelijk een heleboel droog geëxperimenteer met elektronica en samplers achter schuilgaat heeft het mis. Matthew Herbert blijkt zijn muziek ten zeerste te kunnen relativeren en brengt zijn composities met een behoorlijke dosis humor. Bovendien staat hij daar niet alleen, op dat ruime podium, omringd door de vele bakjes en gadgets die hij voor zijn uitvoering gebruikt, maar wordt hij vergezeld door een heuse big band. Die band werd gedirigeerd door Pete Wraight, compleet in rokkostuum, en omringd door een goedlagse en zeer bereidwillige groep muzikanten, die er zichtbaar plezier in hadden. Perfect als afsluiter.

Daartussen zaten nog twee kleppers van formaat. Het Eric Legnini Trio is ondertussen geen onbekende meer (Dré Pallemaerts verving gisteren Franck Aghulon aan de drums). “Ik herinner mij nog het gezellige 16, 17-jarige dikkerdje dat door zijn ouders werd voorgesteld als een grote belofte”, vertrouwde iemand mij gisteren toe. “En zie waar hij nu geraakt is”, voegde die persoon daar goedkeurend aan toe. Eric Legnini kan je qua stijl een beetje vergelijken met Michel Bisceglia: rustige en beheerste jazz, die heel geschikt is ook als introductie.

En dan was er Dez Mona. Waar men mij eerder nog had verteld dat de Briskey Big Band voor velen een ware revelatie was geweest, hoop ik dat er minstens evenveel mensen een gelijkaardige ervaring hebben gehad bij het concert van Dez Mona gisteren. Gregory Frateur, de stem bij de groep, was enigszins verbaasd dat hij gevraagd was op een jazz festival, maar voegde daar meteen aan toe dat Dez Mona niet meteen in te delen valt in een bepaald genre. “Is het jazz? I don’t know. Is het rock? I don’t know. Is het pop? I. Don’t. Know.” En dat is ook van het allerminste belang. Frateur is in elk geval een diva, en in die zin staat hij met Dez Mona zeker op zijn plaats op Jazz Middelheim. Een diva die me overigens doet denken aan Al Pacino in The Devil’s Advocate.

Wat Dez Mona echter nodig heeft is een kleinere zaal, of op zijn minst minder licht. Frateur vroeg er ten andere zelf om, toen hij begon aan de afsluiter van de set, een cover van Sandy Dennys Who Knows Where the Time Goes (YouTube). Het publiek was zo te spreken over het optreden dat de groep na anderhalf uur spelen een staande ovatie kreeg. Na een korte aarzeling (ze speelden al over tijd, en het mocht normaal gezien waarschijnlijk niet van de organisatie, die zich tenslotte aan de vooropgestelde planning moest houden) werd er alsnog een bisnummer ingezet (Nina Simones How Long Must I Wonder). Grote Klasse!

storm zoekt glas water

Door omstandigheden heb ik pas vandaag De Morgen van gisteren kunnen lezen. Voorgaande zin enkel om het niveau te demonstreren van de onmiskenbare teneur van de jazzbesprekingen in voornoemde krant over Jazz Middelheim. Want het valt op: zowel Hugo Camps (in zijn column eergisteren), als Didier Wijnants (in zijn bespreking van dag 1 en over de ultieme jazzstandard gisteren) hebben hun VRTpen met vitriool gevuld. Beweren dat ze bij De Morgen een eitje te pellen hebben met de VRT zou waarschijnlijk te ver gaan, maar het stormt precies toch een beetje in het glas.

Niet dat Wijnants geheel ongelijk heeft. Reeves was (veel) beter bij de opening van het BNRF in 2006, net zoals Tania Maria –die zowel op BNRF als op Middelheim eigenlijk verkeerd geprogrammeerd stond– eergisteren in Antwerpen stukken beter was dan op datzelfde BNRF, editie 2006. En ja, het is schrijnend om zien dat de sponsorplaatsen niet opgevuld worden, en de echte jazzfans daardoor soms in de kou moeten blijven staan. Maar geldt dat niet voor elk cultureel evenement? Recent nog eens de première van een opera bijgewoond? En ook de pers volgt niet elke uitnodiging even getrouw op.

Het botst overigens grappig tussen Camp en Wijnants. Eerstgenoemde betreurt de (vermeende) beperkte interesse voor jazz (“Wie bekeert het jonge geweld tot Jazz Middelheim?”), terwijl Wijnants zonder schroom de elitaire kaart uitspeelt (“En ze lijkt weer meer chanteuse van popdeuntjes te willen worden, eerder dan een jazzdiva die haar noten en lettergrepen in de lucht beitelt.” –over Reeves). Maar allebei hangen ze principieel hetzelfde conservatisme aan: het sacrale, of zelfs intellectualistische, aspect van de jazz (“Maar ik blijf zeggen: liever jazzdag dan moederdag.” –Camps).

“Misschien woedt diep in de ziel van elke muziekliefhebber toch ook nog een beetje een loopgravenoorlog”, schrijft Wijnants. “De echte liefhebber vindt dat er over smaken en kleuren wel degelijk gediscussieerd moet worden.” Myriam Alters composities als ‘flinterdun’ omschrijven is dan ook zijn goed recht, al had hij misschien beter gewoon vermeld dat de combinatie klassiek en jazz gewoon zijn ding niet is –net zoals de free jazz van pakweg Mâäk’s Spirit mijn ding niet is. Maar hopelijk kunnen we die loopgravenoorlog proper voeren, en laat het mosterdgas liever thuis. Dan kunnen de liefhebbers elkaar met open vizier tegemoet treden.

(Update: ik heb ondertussen ook de weekendkrant gelezen. Wijnants bevestigt daarin mijn vermoeden. Hoewel zijn oordeel al genuanceerder is, is het pas goed voor de recensent als er experimenteel-moeilijke jazz gebracht wordt. “Misschien een iets te taaie brok voor sommige bezoekers, maar het was een verademing, dat uurtje alle remmen los.” –over Mâäk’s Spirit)

Jazz Middelheim, dag 2: crossroads

Vandaag zal uw reporter zijn derde dag in het uitheemse Antwerpen doorbrengen. Hij doet zulks slechts met geringe tegenzin, want de kwaliteit van de groepen die hij de voorbije twee dagen heeft mogen beluisteren, is meer dan behoorlijk. Dat het weer vandaag redelijk tegenzit, zal zijn pret niet bederven: de concerten vinden plaats onder het beschermende dak van een reusachtige tent, en hij zal dan ook even glimlachen wanneer hij denkt aan die andere Gentblogt reporters die hun dagen op het modderige Pukkelpop doorbrengen. Ieder zijn goesting, denkt hij dan, terwijl hij zichzelf onderwijl toch al iets te oud vindt voor lieslaarzen en vijfcentimeter water binnen de tent waar hij de nacht moet doorbrengen. Daarom alleen al trekt hij dus liever naar Antwerpen. De goede groepen zijn een bijzonder gesmaakte added bonus.

Hugo Camps moet nog ouder zijn, denkt hij vervoorts –dat, of hij heeft nog geen half uur doorgebracht op Jazz Middelheim. Tot een andere conclusie kunnen we niet komen, wanneer we zijn enigszins verbitterde column uit DM nog eens herlezen. Een column waarin hij met één pennentrek de toekomst van jazz in België linkt aan die van Jazz Middelheim, en tot de merkwaardige constatie komt dat het er niet goed uit ziet. “Jazz is uit het jonge volk getreden. Op de schaarse festivals kom ja altijd dezelfde harde kern tegen”, zo schijft hij. “Mannen van middelbare leeftijd, en een enkele vrouw.”

Dringend tijd, voor Hugo Camps om zelf nog eens uit zijn kot te komen? Was ik woensdag niet vergezeld door een groep Antwerpse jongeren (allemaal in de twintig, Hugo, maar wel allemaal mannen, dat is waar), had ik de bende jonge en wulpse vrouwen die zich geheel welwillend voor mijn lens wierpen, nooit van mij af kunnen houden. En dan hadden ze nog niet eens van het goedkope bier gedronken (1 € voor een pint, 2 € voor een Duvel). Toegegeven, gisteren was de jazz iets moeilijker, het volk iets ouder (wel zeker begin de dertig!), maar het bier nog steeds even goedkoop, de vrouwen talrijk, en de sfeer zeer gemoedelijk. En kijk, vandaag regent het zelfs, dus het grasveld voor de tent zal misschien niet eens zoveel van de weide van Pukkelpop verschillen.

De VRT heeft het anders wel goed begrepen, vond ik. Jazz Middelheim is helemaal mee met het online gebeuren. Op Jazz Middelheim Plus, kan men een foto-, audio- én videoarchief over het festival raadplegen. Maar ook op elke concertpagina is multimedia te vinden: de VRT maakt gebruik van del.icio.us, flickr én YouTube om haar jazz boodschap uit te dragen. “Wie bekeert het jonge geweld tot Jazz Middelheim?”, vraagt Hugo Camps zich af. De VRT is in elk geval goed bezig.

Maar goed, ik zou nog vergeten de concerten zelf te vermelden. Gisteren speelden drie groepen onder de noemer ‘crossroads‘. Dat betekende een hoop improvisatie en experiment, en zo had het publiek dat ook begrepen. De tent liep pas vol voor de hoofdact, en dat is niet geheel onbegrijpelijk.

Le Monde de Kôta is een Franse groep met roots in Libanon, Toscane, Orléans en Bretagne. De muziek –hoewel redelijk onconventioneel– komt nogal dunnetjes over, en weet weinig te boeien. Mâäk’s Spirit feat. Misha Mengelberg daarentegen zit behoorlijk avontuurlijk in elkaar. De Mâäk’s Spirit is een improvisatiegroep van wereldniveau, en als je daar dan nog eens de koning van de Europese free jazz bijzet, weet u al gauw welke richting het uitgaat. Tegen het einde van het concert liepen de muzikanten kriskras door elkaar op het (ruime) podium rond, en verdween Mengelberg scattend in de coulissen. Allemaal interessant en ongetwijfeld zeer goed, maar het lag een beetje te ver uit uw reporter zijn smaak. (Het publiek applaudisseerde evenwel stormachtig op het einde.)

Lee Konitz en het Brussels Jazz Orchestra waren bijzonder goed. Big band jazz doet het hem bijna altijd, en Konitz –die nog heeft meegespeeld op Miles Davis’ Birth of the Cool— schuwde de interactie met het publiek niet. De tachtiger had zich tijdens de repetities bijzonder lovend over het BJO uitgelaten: “You guys, you are so fucking good.” Het samenspel was dan ook navenant, een fragiele sax gedreven door de sterke golf van het orkest. Alleen al voor dit concert had u er gisteren moeten bij zijn.

Vandaag, richt het festival zich expliciet tot dat jongere publiek, waarvoor Hugo Camps –u weet nog wel, de man waarmee ik dit verhaal ben begonnen– vindt dat er niet genoeg inspanning wordt gedaan. We beginnen om 17u met de Briskey Big Band, gevolgd door Buscemi, en we sluiten af met Toots’ Birthday Party. Nu ja, afsluiten: het is vrijdag, dus heeft Jazz Middelheim een Afterparty voorzien in muziekclub Petrol (i.s.m Studio Brussel). Het begint daar om 22u, en u luistert er naar Flat Earth Society en vervolgens Makossa and Megablast en Squadra Bossa ft Buscemi! Hoezo er is niks voor het ‘jonge’ volk op Jazz Middelheim?

Jazz Middelheim, van 16 tot 19 augustus, in Park den Brandt, Antwerpen. Tickets kosten 25€ (vvk) / 30€ (kassa), of voor 110&eur; kan u alle vijf dagen meemaken. En als u er echt niet bij kan zijn, kan u elke dag, van 19 tot 24 uur naar de live uitzendingen op Klara luisteren, of de concerten volgen via Jazz Middelheim Plus.

(Een uitgebreidere versie –over dag 1 én 2– verscheen eerder vandaag op Gentblogt.)

Vacancy

Wanneer David en Amy met autopech stranden in een godvergeten gat (dat welgeteld één garage en één motel telt), rest hen niets anders dan er te overnachten. De garage is immers gesloten, en de eenzame publieke telefoon blijkt niet te werken. De moteleigenaar mag dan niet meteen van het meegaande type zijn, hij biedt hen meteen en zonder meerprijs de bruidssuite aan. Waar het verschil zit met een gewone kamer wordt niet meteen duidelijk, maar de groezeligheid van hun logement blijkt al gauw het minste van hun zorgen te zijn. David vindt er een videotape met een slasherprent, met daarin een kamer toch wel heel erg op die van hen lijkt.

U hoeft geen horrorfan te zijn om de tekenen te herkennen: het verdwaalde koppel, de autopech, de psychopatisch aandoende gerant in het enige motel in de wijde omtrek –waarin overigens geen andere gasten blijken aanwezig te zijn. Vacancy windt er dan ook geen doekjes om. In deze prent gaat het om de spanning en de actie, en de nochtans beloftensvolle onderhuidse spanning tussen het koppel wordt weinig tot niet uitgewerkt.

Op het eerste gezicht lijkt er niets mis met de relatie tussen David (Luke Wilson) en Amy (Kate Beckinsale). David is de typische man die te trots is om toe te geven dat hij verloren is gereden, en Amy is de even typische vrouw die hem het bloed onder de nagels haalt. maar al gauw blijkt dat dit koppel eigenlijk geen koppel meer is. De reden waarom komen we met mondjesmaat te weten, maar als u niet oplet, hebt u hem gemist. Jammer, want het had zeker kunnen bijdragen tot het verhaal.

Regisseur Nimród Antal windt er geen doekje om. Ondanks de eerder trage eerste tien minuten van de film, raast hij er als een trein vandoor met een opeenstapeling van clichés, die echter wonderwel blijken te werken. De film heeft weinig pretentie op dat vlak, en misschien is het net daardoor dat de toeschouwer geboeid blijft kijken. Het publiek in de zaal slaakte regelmatig een gil, wat de atmosfeer in dit geval zeker ten goede kwam.

Antal gaat evenwel zo snel, dat hij in de eindscènes van de film zichzelf voorbij loopt. De film vertraagt heel plots, de spanningopbouw verdwijnt, en daarmee ook de geloofwaardigheid van het verhaal. Het einde is veel te abrupt, en dezelfde mensen die even daarvoor nog hard zaten te gillen, vragen zich schouderophalend af wat er nu eigenlijk aan de hand was. Jammer, want het is een film met genoeg potentieel (in het genre). Als u voor dit soort films te vinden bent, kan u dan ook met gerust hart gaan kijken. Maar misschien beter niet net voor u met de wagen op (motel)vakantie vertrekt.

Vacancy, van Nimród Antal met Kate Beckinsale, Luke Wilson en Frank Whaley. Te zien in Kinepolis Gent (Decascoop).

(Deze bespreking verscheen eerder op Gentblogt.)

Jazz Middelheim, dag 1

Ondanks behoorlijk wat pech, heb ik toch nog het nodige materiaal verkregen om Jazz Middelheim te verslaan. Gisteren was het moederdag in Antwerpen, en in Middelheim maakten ze daar meteen vrouwendag van. Op het podium passeerden een aantal indrukwekkende dames de revue. De muziek was voornamelijk mainstream jazz, maar daar hoeft niks mis mee te zijn, zo werd gisteren bewezen.

Het Tineke Postma Quartet mocht openen met een stevige portie hapklare jazz. Allemaal eigen werd, zo vertelde Postma, waarvan een groot deel afkomstig van haar derde cd, A journey that matters. Wij luisterden met genoegen naar o.a. Travelling Circus, Short Conversations, Bar Celta, Synchronicity en de titelsong A journey that matters. Postma werd begeleid door puike muzikanten, en al was het soms nog wel wat zoeken naar het juiste samenspel, de solo’s kwamen er des te beter uit.

Fiesta! en daarmee was Tania Maria een muzikaal buitenbeentje op deze dag. Met haar Latijnse uitbundigheid kreeg ze in geen tijd de hele tent mee, en wel in die mate dat ze –tot en met de VIP genodigden toe– zowat iedereen meekreeg om Mas Que Nada mee te zingen (check out deze versie van Sergio Mendes op YouTube). Tania Maria is bekend om haar voorliefde voor het scatten (waarin de stem wordt ingezet als een instrument, en er klanken eerder dan tekst wordt gezongen), en ze doet dat op zo’n spontane en aanstekelijke manier dat ze het publiek er nog meer mee op de hand kreeg.

Componiste Myriam Alter bracht een heuse all star band mee. Of wat dacht u van Salvatore Bonafede (piano), Pierre Vaiana (sax), Jacques Morelenbaum (cello), John Ruocco (klarinet), Greg Cohen (bas) en Joey Baron (drums) (alleen die laatste drie al!). Het ensemble –want daar mogen we hier wel van gewagen, denk ik– kwam ei zo na rechtstreeks uit de opnamestudio, en bracht in première een deel van dat werk op Middelheim. Alters composities liggen verdraaid dicht blij klassiek, en haar Joodse roots zijn daarin nooit veraf. Intiemere muziek, wat niet altijd evident is om te brengen op zon’ festival, maar ik ga alvast in de rij staan voor de cd.

Dianne Reeves mocht de eerste dag van het festival afsluiten. Kreeg Tania Maria eerder het publiek al mee, dan was dat voor Dianne Reeves niet anders. Reeves is ondertussen al goed bekend door haar soundtrack bij de film Good night and good luck van George Clooney, en in 2006 heeft ze in Gent het BNRF geopend. Ook daar was men toen zeer te spreken over haar optreden. Iets té veel entertainment wat mij betreft, maar gisteren bood zeker genoeg variatie om iedereen tevreden naar huis te sturen.

Middelheim zag (hoorde!) dat het goed was, en na zo’n openeningsdag is al een zeer behoorlijke stafmaat gezet voor wat nog komen moet.

When it rains, it pours.

De titel van deze post brengt me meteen terug naar de 2e moderne, waarin ik was verzeild geraakt nadat ik –na een tweede keer de 1e Latijnse– het verdict op mijn rapport had gekregen waarin te lezen stond dat ik mocht over gaan naar het tweede jaar, maar dan niet langer de Latijnse richting mocht volgen. Dat eerste jaar heb ik overigens moeten herdoen omdat ik de eerste zes maanden –waartijdens ze die basis Latijnse woordjes in uw strot stampen– in het hospitaal had mogen doorbrengen met een acute aanval van aften (denk sondevoeding en andere aangename toestanden). Het is aan het jaar in die 2e moderne –het kan eigenlijk ook het 3e geweest zijn– dat ik Engels heb geleerd. De betreffende leraar, Jan Van Herreweghen (ondertussen overleden), deelde toen riemen stencils uit, met daarop ganser lijsten vol idiomatisch Engels die we werden verondersteld geheel en al te kennen. Niks dan goede herinneringen. En een gedegen basiskennis Engelse taal.

—

Edoch, terzake. Inderdaad, ik draag zorg voor mijn materiaal. Maar dan nog kan het verkeerd gaan, blijkbaar. Een lichtlek in een Hasselblad magazijn, een sensor probleem, en nu ook mijn Leica. Toen ik er gisteren een film had ingestoken, merkte ik dat het niet mogelijk was de sluiter op te spannen. Ik haal er de film opnieuw uit, laat de achterkant open, en probeer op te spannen. In het sluitergordijn zit een klein kreukje, en als ik de sluiter verder opspan, ontdek ik dat het gordijn bij de verbinding enkel nog bovenaan vast zit. Net zoals hier beschreven: M6 TTL shutter curtain coming apart. Onmogelijk om foto’s te maken met een gat in uw sluiter, ik hoef het u niet uit te leggen waarschijnlijk.

Wilt u mij geloven dat ik begin te denken dat er een vloek op mij rust?

naar middelheim

Het ziet ernaar uit dat het allemaal goed komt, voor Middelheim. Oh nee, niet dat ik nieuws heb betreffende mijn 5D, laat staan dat ik hem terug heb. Natuurlijk hebben zij mij nog niet teruggebeld, ondanks de herhaaldelijke belofte. (Let wel, ze krijgen het voordeel van de twijfel hoor: op maandag zijn ze gesloten, vandaag is een verlofdag, dus misschien hebben ze gisteren wel de brug gemaakt. Al hadden ze natuurlijk wel beloofd –eerst vrijdag, dan dinsdag– terug te bellen.)

Maar goed, dank zij een aantal ongelooflijk vriendelijke mensen –ik had maar uit te kiezen— kan ik vanaf vandaag foto’s gaan maken op Jazz Middelheim. Gisteren heb ik de laatste instructies gekregen: fotograferen in de tent en tijdens het concert kan alleen de eerste tien minuten van elk concert én zonder flits. Goed nieuws voor het publiek, al heeft dat publiek op Middelheim meestal weinig last van de fotografen, mede dank zij de uitgekiende plaatsing van het podium. Tien minuten moeten bovendien volstaan, tenzij de special guests pas later op het podium komen natuurlijk. En dan heb ik bovendien tijd om te luisteren en misschien ook om een korte bespreking te schrijven voor bij de foto’s.

Tot later!

spinnenbeet (bis)

Een (veel te) lange tijd geleden vond ik een briefje in de bus van een buur. Het was een zeer vriendelijk, handgeschreven briefje, waarin de buur uitlegde dat er een probleem was met onze dakgoot. De dakgoot in kwestie bevond zich in het bijgebouw achteraan, de buur woonde dan ook in de straat om de hoek (wij hebben vele buren). Ik ben bij hem langs geweest, ben even op zijn (plat) dak geklommen, en heb gezien dat onze dakgoot (ik wist niet eens dat daar een dakgoot was!), boordevol vuil. Bij regenval liep het water er dan ook langs de zijmuur uit, en dat was niet bepaald leuk voor die buurman.

Wij hadden evenwel geen ladder, en ik was vergeten de buurman te vragen ik of soms even de zijne mocht gebruiken (wat zonder twijfel had gemogen). Dus heb ik er één gekocht (welke huiseigenaar heeft nu geen ladder). Dat heeft evenwel een tijd geduurd (tot we een firma vonden die zo’n ladder –gratis– aan huis leverde), en dan was het BNRF, en dan GF, en dan vertrokken we op reis.

Gisteren stond ik evenwel samen met mijn schoonvader op de tot dan toe ongebruikte ladder, die we met enige moeite tussen onze overblijvende spar en de muur hadden kunnen wrikken. Hij stond wel stevig, die ladder.

De bewoners van de safari in mijn tuin, stelden deze intrusie niet echt op prijs. Ik voelde de beestjes al wriemelen in mijn t-shirt. “Henri, er zit toch geen spin op mijn hé!”, vroeg ik hem, en de jongen is heeft er nachtmerrie aan overgehouden. Nat van het zweet kwam hij gisterenavond naar beneden: “Papa, ik droom van spinnen!”

Vandaag heb ik hem dan wijselijk mijn torso niet getoond, dat –net zoals bij hem enige tijd geleden– vol (spinnen-)beten stond. En jeuken dat het doet. Nog een geluk dat de huisdokter (voor eigen gebruik) een antihistaminicum in huis heeft, waardoor de jeuk grotendeels is verdwenen. “Als het toch zou blijven, heb ik hier nog twee zalfkes. Dit is gewoon tegen de jeuk, en dit is in het geval het verergert.” Handig toch wel, zo’n dokter.

(Och, ik zou u een foto tonen van de bobbels op mijn lijf, maar ik heb zo geen digitaal fotoding meer. Benieuw of ik ze vandaag wel ga horen.)

Jazz, jazz, jazz! (bis)

Voila. Bij Het Project heb ik me al wat kunnen uitleven in de jazz, laat ik het hier nog even verder over Jazz Middelheim hebben.

Het programma ziet er serieus de moeite uit. De kans is overigens groot dat het de laatste keer is dat het festval in het huidige formaat zal plaatsvinden (Studio Brussel staat naar verluidt te trappelen om de fakkel over te nemen).

In Antwerpen –geheel in tegenstelling tot de rest van het land– valt moederdag op 15 augustus, dus dacht men in Park den Brandt er meteen maar een vrouwendag van te maken. Het is bovendien vakantie, Middelheim staat bekend als uiterst gezinsvriendelijk, en kijk tenslotte eens welk een artiesten aantreden! Tineke Postma (heb ik altijd al eens willen zien; bij onze noorderburen ligt ze alvast zeer goed in de markt); Tania Maria (kennen we nog van het BNRF vorig jaar, niet meteen mijn ding, maar kan wel voor ambiance zorgen); Myriam Alter (met o.a. Greg Cohen op bas, Joey Baron aan de drums); en tenslotte Dianne Reeves, die vorig jaar iedereen overtuigde bij de opening van het BNRF.

Twee werkdagen volgen nog tussen die vrije dag en het weekend. Maar hopelijk hebt u verlof genomen, want wij zouden niet graag Lee Konitz & Brussels Jazz Orchestra missen, evenmin als de Briskey Big Band. En voeg daar met gerust hart Mâäk’s Spirit (feat. Misha Mengelberg!) aan toe. En Toots viert zijn verjaardag!

Dan is het stilletjes weekend geworden, en slaat u maar beter uw tenten op. Zaterdag luistert u naar het Eric Legnini Trio, gevolgd door Dez Mona, en de Matthew Herbert Big Band mag de concerten in de tent afsluiten. Hoezo u hebt Jef Neve nog niet aan het werk gezien?! Of Bert Joris? Dan hebt u geluk, want die treden zondag allebei op –weliswaar niet samen, al zou dat misschien wel iets zijn om bij Tuur te programmeren! Niet te missen, want beide heren zijn toch wel lichtjes incontournable in het Belgische jazzlandschap. Als bonus krijgt u er –ter afsluiting van het festival bovendien– het Ornette Coleman 3 Bass Quintet bovenop. Als dat geen onweerstaanbare deal is.

Een aanrader, gans dat festival. Al hoeft u me niet op mijn woord te nemen: ga en overtuig uzelf. Zolang u maar niks zegt dat er niets te beleven valt, volgende week.

Jazz, jazz, jazz!

Vandaag zit ik tot over mijn oren in den jazz. Gisterenavond is het begonnen bij Tuur, die mij tot in het verre Amerika via sms op jazzhoogte hield. Vandaag heb ik eindelijk mijn eerste tekstje in tijden geschreven voor Het Project, straks moet ik nog wat aankondigingen schrijven, en dan gaat het woensdag hopelijk richting Middelheim. Eind deze maand neem ik een interview af, moet ik ergens een gaatje vinden om het nieuwe (jazz)seizoen aan te kondigen, en dan nadert ook de Flemish Jazz Meeting met rasse schreden. Voor we ’t weten is het tijd voor de Wintereditie van het BNRF!