When it rains, it pours.

De titel van deze post brengt me meteen terug naar de 2e moderne, waarin ik was verzeild geraakt nadat ik –na een tweede keer de 1e Latijnse– het verdict op mijn rapport had gekregen waarin te lezen stond dat ik mocht over gaan naar het tweede jaar, maar dan niet langer de Latijnse richting mocht volgen. Dat eerste jaar heb ik overigens moeten herdoen omdat ik de eerste zes maanden –waartijdens ze die basis Latijnse woordjes in uw strot stampen– in het hospitaal had mogen doorbrengen met een acute aanval van aften (denk sondevoeding en andere aangename toestanden). Het is aan het jaar in die 2e moderne –het kan eigenlijk ook het 3e geweest zijn– dat ik Engels heb geleerd. De betreffende leraar, Jan Van Herreweghen (ondertussen overleden), deelde toen riemen stencils uit, met daarop ganser lijsten vol idiomatisch Engels die we werden verondersteld geheel en al te kennen. Niks dan goede herinneringen. En een gedegen basiskennis Engelse taal.

—

Edoch, terzake. Inderdaad, ik draag zorg voor mijn materiaal. Maar dan nog kan het verkeerd gaan, blijkbaar. Een lichtlek in een Hasselblad magazijn, een sensor probleem, en nu ook mijn Leica. Toen ik er gisteren een film had ingestoken, merkte ik dat het niet mogelijk was de sluiter op te spannen. Ik haal er de film opnieuw uit, laat de achterkant open, en probeer op te spannen. In het sluitergordijn zit een klein kreukje, en als ik de sluiter verder opspan, ontdek ik dat het gordijn bij de verbinding enkel nog bovenaan vast zit. Net zoals hier beschreven: M6 TTL shutter curtain coming apart. Onmogelijk om foto’s te maken met een gat in uw sluiter, ik hoef het u niet uit te leggen waarschijnlijk.

Wilt u mij geloven dat ik begin te denken dat er een vloek op mij rust?