Kaai 14

Eind vorig jaar las ik bij Het Project reeds een bespreking van dit restaurant. De conclusie was toen over de ganse lijn positief, en daardoor waren ook wij benieuwd naar deze hippe, stijlvolle en lekkere plaats (mét spiegeltoiletten!). We zijn daar eigenlijk al een tijdje uit, uit de resto-scène. Of liever, ik ben daar al een tijdje uit want mijn wederhelft volgt die zaken nog steeds trouw op. Vroeger, ja, dan ging er geen halve week voorbij of ik was wel weer ergens in het nieuwste restaurant van Gent te vinden. En hoewel we ondertussen we nog wel regelmatig de benen elders onder tafel steken, gaat de voorkeur tegenwoordig veel meer uit naar een degelijke prijs/kwaliteit verhouding, dan naar de hipheid waarvan hierboven sprake is.

Een aantal keren per jaar gaan we evenwel met een afwisselende schare vrienden op restaurantbezoek, en dan krijgen we –ijverig geplot en gestuurd door de hipsters– toch wel eens de binnenkant van die stijlvolle zaken te zien. En zo kwamen wij zaterdag alsnog in Kaai 14 terecht, en wel in zeer aimabel gezelschap.

Het restaurant is gelegen in de Kuiperkaai, schuin tegenover de peepshow, een beetje voorbij de erotheek. Ze noemen zichzelf –om te contrasteren met de rest van de buurt waarschijnlijk– een huiskamerrestaurant, al is deze omschrijving enkel van toepassing als u houdt van koel minimalisme en überstrak design in uw living. Maar let wel: hoewel ze anders lieten vermoeden, zaten de stoelen heel comfortabel –een toch niet onbelangrijk detail bij het gezellig tafelen. Helemáál gezellig wordt het echter pas in de lounge area onderaan (tevens de doorgang naar de spiegeltoiletten). Daar bevinden zich een aantal sofa’s, kaal en sober, maar gezellig gerangschikt rond een open (gas)haard, waar het aangenaam vertoeven was tijdens de koffie. Maar zover zijn we nog lang niet.

De ontvangst in Kaai 14 is zeer hartelijk en geduldig. Een vriendelijke juffrouw bracht ons naar onze plaatsen (waarvoor we niet ver moesten stappen, want het is een klein restaurant), vanwaar wij een mooi uitzicht hadden over het water.

Bij het aperitief kregen we prompt een spiesje van tomaat en mozarella, geserveerd in een dun lang glas –aardig detail. De kaart, die ons meteen daarna werd overhandigd, is niet verschrikkelijk uitgebreid. Dat hoeft ook niet: veel liever hebben wij een chef die zich beperkt en een kaart die vaak wisselt, dat komt de versheid alleen maar ten goede. Jammer wel dan, dat de gerechten op de kaart getuigen van weinig zin voor creativiteit of vernieuwing.

Er was een marktmenu beschikbaar voor 30€, maar drie gangen asperges –op gelijkaardige wijze bereid– leek ons net iets te eentonig. À la carte dan. Ik had wel degelijk zin in asperges, dus koos ik voor de Asperges “Kaai 14”, met garnaaltjes, ei & rode kaviaar (15,50€ als voorgerecht). Een groot deel van het gezelschap ging evenwel voor de Twee huisgemaakte kroketjes van Zeebrugse grijze garnalen (12,50€). De garnalenkroketten waren mooi bruin gebakken, maar de inhoud was iets te vloeibaar en leek daardoor (?) een beetje schamel. Míjn voorgerecht bood me drie –eerder dunne– asperges, waarvan de voeten waren verdwenen in een rommelige hoeveelheid ei, garnalen en fluorode lompviseieren. Weinig zorgvuldig, veel garnituur, en weinig asperges, was de indruk.

Als hoofdgerecht koos mijn direct gezelschap unisono voor de Asperges met gebakken St-Jacobsvruchten en een Hollands sausje. 21,50€ waarvoor ook zij drie asperges kregen, met –in vergelijking– veel sla, en een drietal St-Jacobsvruchten. Zelf koos ik voor de Ossenhaas “Limousin” met kruidenboter, krokant slaatje & verse frietjes (23,00€): een klein stuk vlees, een weinig sla, en een grote hoeveelheid verse frietjes waren mijn deel. Lekker, maar als ik vooral frieten wou eten, was ik wel bij Julien afgestapt.

Het gezelschap had voor- en hoofdgerecht met een fles wit en rood doorgespoeld (30€ per fles), zelf hield ik het bij spuitwater (goed spuitwater, overigens). Als dessert kwam er onder andere een Crème brûlée en een Sorbetassortiment (waaronder aspergesorbet) op tafel. Voor wie ernaar benieuwd is: het smaakt een beetje naar meloen, met aspergepunten als nasmaak. Niet meteen geschikt als dessert, zo vonden wij unaniem.

De koffie mocht er wezen, zowel de capuccino als de Irish Coffee, en werd vergezeld van een aantal chocolaatjes en harde Italiaanse koekjes. De rekening klokte af op net geen 70€ per persoon, en dat vonden wij toch wat aan de hoge kant.

De bediening bij Kaai 14 is hartelijk, de kok is er vriendelijk, het eten is er correct. Maar verwacht in Kaai 14 is geen culinaire hoogstandjes. In de toch wel hoge prijs zit vooral de hip-factor verrekend, want een gelijkaardige bistromaaltijd kunt u elders goedkoper én beter krijgen. En dan stellen wij het graag zonder spiegelpaleis in de toiletten.

Kaai 14, Kuiperskaai 14, tel: 09 234 34 44, info@kaai14.be. Keuken: 12u00 tot 14u30 en 18u30 tot 22u30, gesloten op feestdagen, zaterdagmiddag en zondag

(Deze bespreking verscheen eerder bij Gentblogt)

Wilco

Wilco (v)

(Canon EOS 5D, 1000ISO, EF 70-200mm f/2.8L IS USM @ 125mm, f/2.8, 1/60s)

Jeff Tweedy van Wilco, daarnet in de Vooruit. Ik had verschrikkelijke hoofdpijn –de muziek heeft daar niks mee te maken– waardoor ik tegen tien uur ben doorgegaan. Wilco was toen nog geen uur aan het spelen, maar ik kon niet meer. Maar kijk, ik heb twee dafalgan codeïnes gepakt, en mijn foto’s afgewerkt zodat ze klaar zijn voor het artikel op Het Project. Nu eerst slapen.

negentien negentig

The Lord begon vandaag en gisteren zijn agenda-items op De Lijst van Het Project met push it! (kwestie dat er gauw iemand op de ‘publiceer’-knop zou duwen). Wat mij op YouTube terecht bracht bij videoclips uit de tijd van toen.

We houden ons bij 1990. Rap is hot, met playbackers zoals Vanilla Ice…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=Vp-is6S_b_g]

…hoewel het al gauw Hammertime! is.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=EMzoBkaFxh4]

Maar in 1990 wordt ook Mariah Carey op de mensheid losgelaten…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=iEvRI_CcpcI]

…terwijl Madonna reeds haar eerste ‘Best of’ album uitbrengt (The Immaculate Collection). Net zoals Madness en Gloria Estefan, wiens tour bus crasht, waarna ze titanium in haar rug krijgt, compleet herstelt en opnieuw op tournee vertrekt. Over tournee gesproken, in 1990 geeft Jean Michel Jarre een concert in Paris La Défense in Parijs voor 2,5 miljoen mensen, wat hem meteen in het Guiness Book of Records brengt.

Kylie Minogue brengt haar derde LP uit, de Pet Shop Boys hun vijfde, en kijk, daar is Phil Collins, samen met Eric Clapton…

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YYWKamfJrN8]

…en Michael Bolton (How Am I Supposed to Live Without You) en het fenomeen Wilson Phillips (Hold On), Roxette (It Must Have Been Love), en Whitney Houston (I’m Your Baby Tonight).

Zeventien jaar geleden. Zeventien. Toen kaalhoofdige vrouwen Sinéad O’Connor heetten, en niet Britney Spears.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=hyiuMhgUmeI]

lopen

Eigenlijk zie ik dat wel zitten, dat lopen. Vorig jaar heb ik het enkel gedacht (hardop zelfs, maar dan wel enkel in Tessa’s nabijheid), doch deze keer is het beslist: volgend jaar doe ik mee aan de stadsloop van Gent.

In tegenstelling tot andere mensen hoef ik bovendien geen weddenschap af te sluiten ter motivatie. Al zie ik mij evenmin aansluiten bij een groep, hoewel dat best aangenaam lijkt. Maar de madam heeft dit weekend wel één of andere Start to Run gids gekocht bij De Standaard Boekhandel, die ik in de rapte al eens doorbladerd heb.

Met een iPod in de oren is niks voor mij (ik heb het geprobeerd), dus ik zal het zonder Evy’s gefluister moeten stellen. Een goede –maar goedkope– stopwatch staat op het verlangenlijstje. Voorlopig hoe ik het nog vrijblijvend, maar vanaf augustus, zo houd ik mijzelf voor, leg ik me één van de schema’s op, en loop ik de vijf km in maximaal 10 weken. En probeer me dan nog maar eens tegen te houden.

vakantie

Glimlacht: ik heb drie dagen vakantie genomen. Drie dagen waarin ik weinig tot bijna niet online ben geweest, en dat is toch al een hele tijd geleden. Eigenlijk ben ik alleen maar online gekomen om snel-snel de feeds in mijn newsreader te doorlopen en twee postjes-die-naam-niet-waardig op dit blog te publiceren. Wat dit dan tot derde in een rij maakt.

Geen nood, vanaf morgen is de vakantie voorbij en ben ik opnieuw mijn gestoorde zelf. Morgen gaat ook mijn laatste week als Planner™ in voor Het Project, zodat ik mij ten volle kan voorbereiden op de Grote Vakantie.

(Wij gaan op reis, dit jaar. En met reis bedoel ik echt voor fun. Een reis die op geen enkele manier met mijn of Tessa’s werk in verband kan worden gebracht. Geen congres, geen klantenbezoek, geen opdracht, maar de pure pleasure uit de “Are you here for business or pleasure, Sir?”-vraag die ons ongewtijfeld zal worden gesteld. De eerste keer in een lange tijd. Een relatief korte reis overigens, gedurende dewelke wij doorheen een klein deel van de Verenigde Amerikaanse Staten zullen trekken. Utah, Arizona en Nevada (Las Vegas! Elvis!), als ik het goed heb begrepen –wat maar zelden het geval is.)

geen benul

Ik heb het genoegen gehad het Post-verhaal van Michel al IRL te mogen horen. Het is zonder meer verbazingwekkend hoe sommige mensen –vaak zogenaamde intellectuelen of managers op kop– geen flauw benul hebben van het werk dat wordt verzet door mensen die wat lager op de carrièreschaal zijn terecht gekomen.

En ja hoor, het zijn niet allemaal helden. Maar er zijn daar veel meer mensen die onderschat worden in hun job, dan overschat. En ik zou wel durven beweren dat u geen recht van (tegen)spreken hebt als u er niet zelf hebt gestaan. Of hoe komt het, denkt u, dat management slechts bij hoge uitzondering voeling heeft met de werkvloer?

niet gepresseerd

Vanochtend heb ik een paar treinen laten passeren. Ik voelde me te uitgeput om opnieuw met de motor naar het werk te gaan –ik ben een beetje ziek– maar ik had evenmin zin om me op te jagen. “Je ne suis pas pressée“, zei stagiaire B. trots tegen mij daarnet. Stagiaire B. is heeft de Amerikaanse nationaliteit, en zo probeert hier en daar een paar woordjes Frans op te pikken. “La semaine prochaine je veux apprendre le néerlandais.” Gepresseerd was ze zeker niet, want het duurde een kwartier om die zin uit te spreken. En dan mag u al blij zijn dat u haar Engelse tongval er niet bij hoort.

De krant zat niet in de bus, vanochtend, dus ging ik nog gauw een stripverhaal van op mijn nachtkastje halen voor bij het ontbijt. Lezen bevordert de spijsvertering –maar zeg dat maar niet tegen Henri. De madam bleef onderwijl rustig voortslapen (ze kan het gebruiken), en we hebben Henri getraind niet naar beneden de komen voor zijn wekker afloopt –en op weekdagen is dat om 07u00.

Even voor ik het huis verliet stonden ze allebei op, en eigenlijk had ik nog de 07u17 (naar Brussel Nationaal Luchthaven) kunnen nemen, of de 07u27, maar Michel had mij geleerd dat –terwijl ze op de 07u27 allemaal staan te dringen– er altijd plaats is op de 07u30. Dus heb ik twee treinen laten wegrijden. Ik kan evengoed nog wat lezen, hier in de ochtendzon, zo dacht ik, in plaats van weer veel te vroeg op het werk aan te komen.

Dus was ik een beetje later dan gewoonlijk op het werk (een kwartier), en daarom ga ik zo meteen ook een beetje later vertrekken. Er gaat er een trein om 16u23, om 16u31 en om 16u48. Maar misschien ga ik eerst nog wel een koffie drinken. Ik ben niet gehaast.