Na een… ahem… Planningsvergadering, hebben we ons voor de tv neergevlijd, en daar liggen we nu nog altijd. Morgen worden we weer actief, zo hebben we op die ‘vergadering’ afgesproken. (Of was het volgende week maandag?)
Tag: rust
Stadsmens
Wil iemand mij er in het vervolg aan herinneren dat ik geen mens ben om op zaterdag een ganse dag in het centrum van de stad door te brengen? Bij voorbaat dank.
Dolce
Toen we –anderhalf jaar geleden– die Saeco kochten, kwam daar ter promotie een Bongodoosje bij. Wij kozen voor de Wellness versie, omdat we dat wel eens wilden proberen, en omdat het leutig leek. Ondertussen kregen we overal overwegend negatieve ervaringen over die Bongo-toestanden te horen, dus wij vertrokken vrijdag in de vroege namiddag geheel in de filosofie van Mel Brooks (Hope for the Best. Expect the worst.
) naar onze wellness bestemming.
Van de vele opties hadden we uiteindelijk voor Dolce La Hulpe in Brussel gekozen. Google maps stuurde ons op zoek naar “Andere richtingen” aan het einde van de R0, die voor ons echter zonder onderbreking overging in het andere stuk van de ring ergens aan het Vierarmenkruispunt. Gelukkig zag ik nog boven op een berm een wegwijzer met Terhulpen voorbijflitsen, en besloten we na een tweetal afritten toch maar terug te keren. Vanuit Terhulpen zelf, was Dolce La Hulpe overigens heel gemakkelijk te vinden. “We moeten toch maar eens zo’n GPS aanschaffen,” beweerde Tessa, “want dat kost tegenwoordig niks meer, voor zo’n basismodel.”
De ontvangst was heel vriendelijk en probleemloos in het Nederlands; de Bongo voucher werd zonder verpinken aanvaard. Op weg naar onze kamer –dik in orde overigens– kwamen we al een paar mensen in badjas tegen, en ook wij verspilden geen tijd alvorens ons richting wellness te spoeden. Badkledij is verplicht –ideaal dus voor mensen die zich liever niet bloot geven. Eén juffrouw had zich aan dat gebod niet gestoord —fine with me— maar had dan wel de culot om –alvorens snel weg te vluchten– boze blikken te werpen naar het gezelschap dat zonder argwaan de sauna kwam binnengestapt.
De faciliteiten bestonden uit een klein zwembad, een sauna en een hamam, open van 6u tot 23u. De hamam is het gemakkelijks om in te vertoeven: dikke sluiers warme mist dringen uw longen binnen; de sauna is iets lastiger: 85°C droge hitte. We hebben flink afgewisseld, veel gerust, en voor de rest niks gedaan. Onze sauna-ervaring beperkte zich daarvoor tot een eerder toevallig bezoek tijdens een kortstondig verblijf op de Engelse buiten, waar ons hotel een min of meer populair wellnessoord bleek te zijn –al heette dat toen nog niet zo (we spreken van minstens tien jaar geleden).
Edoch: voor herhaling vatbaar. Eens zien of we dat niet wat dichter bij huis ook kunnen beleven. (En anders kopen we eens zo’n Bongoding voor onszelf.)
zee van tijd
Niet te geloven hoeveel tijd een mens plots wint als hij niet van Planning™ moet doen (voor Het Project). En eigenlijk helemaal niet online moet zijn. En niet naar het centrum van de stad moet afzakken.
> rekt zich uit <
Ik ga mij nog even in de zetel leggen. (En straks gaan eten in Kaai 14. Over een uurtje ergens.)
hoofdklarend
Het leuke aan met de motor naar het werk komen, is niet alleen het gevoel van onafhankelijkheid en snelheid. Het is ook het enige moment van de dag, zo heb ik gisteren gemerkt (vandaag ben ik helaas terug met de trein), waarop mijn hoofd totaal leeg is van alles wat anders voortdurend aan mijn mouw zit te trekken.
Het enige wat tijdens zo’n rit in mijn hoofd zit, heeft met het rijden zelf te maken. Ga ik nog wat rapper om de druk op mijn polsen te verminderen? Gaat dat kieken daar invoegen? Oei, ik zou beter opschakelen. Hé, kijk, een andere motorrijder: even zwaaien. En dat zijn allemaal gedachten van een halve seconde. Anticiperen is het enige wat ik doe op de motor.
En dat is zo rustgevend. Ge hebt geen gedacht. (Pun actually not intended.)
weekends
Dat zijn eigenlijk voor een deel wel de weekends zoals ze horen te zijn: leeg en lui.
Vooreerst was er het Feest: uitermate geslaagd, en deze keer reed de tram reeds. Dus heb ik er gisteren meteen van geprofiteerd om een (klein) beetje uit te slapen:
“Papa, ’t is tijd om op te staan jong, binnen tien minuutjes zijn ze hier.”
We hadden om 17u ’s avonds afgesproken met onze goede vrienden E. & M. (& dochtertje M.), voor een etentje bij ons.
“Sorry, jongen, ’t was een beetje laat, gisteren.”
“Ja, mama heeft het mij verteld. Zeven uur! En dan zegt ge tegen mij dat ik niet te laat mag gaan slapen.”
Henri was de ganse dag met Tessa op stap geweest, en ik zou dan wel zien wat ze terug meebrachten voor ’s avonds. Een witloofquiche van Françoise bijvoorbeeld, en een poulet jaune van bij Swaenepoel. Had ik het geweten, ik was toch iets vroeger opgestaan, en dat had ik het beestje in mijn doufeu klaargemaakt ipv in de oven. Soit, ik heb het maar uitgehouden tot 23u, en dan ben ik gaan slapen –maar niet alvorens nog een stukje van de heerlijke ricotta-chocoladetaart (door E. klaargemaakt) te hebben geproefd.
En dan kijk, nu is het zondag.
vulling
Langs een kant is dit weblog toch een afspiegeling van hoe ik mij voel. Vakantie tussen kerst en nieuw is eigenlijk niet veel meer dan bladvulling. Ik heb geen zin in niks, want overal waar je heen trekt zit het vergeven van het volk.
Vandaag was een uitzondering: met goede vrienden gestart met ontbijt bij Bloch –waar amper een medemens te bespeuren was– verder getrot totaan de ijspiste –waar Henri voor vijf EUR maar liefst twee uur op schaatsen mocht toertjes draaien (en hij deed dat helemaal niet slecht voor een eerste keer, vond ook vriendin E. die hem begeleidde)– en tenslotte naar de Vooruit, waar het altijd redelijk rustig is ’s middags.
Achteraf zijn we zelfs nog gauw even in het Hof van Herzele binnen gewipt, voor koffie en pannenkoek (idiote spelling: alsof je een koek in meer dan één pan bakt), en ook daar zaten we zo goed als alleen. Zelfs op de tram naar huis hadden we plaats te over.
(Maar hoe rustig het op die plaatsen allemaal was, zo druk zag de Veldstraat er opnieuw uit. Van ver toch, want ik dacht er niet aan om daar ook maar een stap te zetten, na 10u30.)
bed-in
Wij houden een bed-in vandaag. Sinds gisterenavond hebben wij ons teruggetrokken met films en decadente snoep, en wat overschot van het kerstdiner en plakken gerookte (echte) wilde Schotse zalm, vers fruitsap, strips, boeken en de krant. OK, we zijn er al een paar keer uit gemoeten om de DVD te versteken, en wat van dat lekkers uit de ijskast te halen, maar voor de rest stapelt alles zich hier gewoon op.
Vannacht heb ik gekeken naar White Noise, The Exorcism of Emily Rose, The Omen (de remake); vanochtend naar Harry Potter and the Goblet of Fire, en ik heb zo een vermoeden dat er straks nog wel een aan zal geloven.
Eerst de krant.
rustig
Vrijdag begint hier het ‘verplicht’ jaarlijks verlof. Die dagen worden niet van ons ‘normaal’ verlof afgehouden, maar zijn extra dagen (wij beschikken dus over 28 dagen + de periode tussen kerst en nieuw + de wettelijke feestdagen). Veel mensen hebben een aantal verlofdagen opgespaard om vlak voor of na de kerstperiode een paar extra dagen op te nemen, waardoor het hier stillaan ook leegloopt. We werken zelfs al niet meer op halve kracht, en morgen zal ik een van de weinigen zijn die nog op het kantoor opdaagt. Ook op 2 januari belooft het hier stil te worden. “Don’t tell me you’re coming back on the second“, vragen mijn collega’s mij vol ongeloof.
Zitten er rond u nog veel collega’s momenteel?
aftellen
Gisteren aan tafel gezeten met Piet en Diederik van tchin voor een gebeurtenis eind september (u leest er nog wel over). Verschrikkelijk plezant om met zo’n gepassioneerde mensen te kunnen samenwerken.
Vanochtend op het gemakje opgestaan, en met de motor naar het werk getrokken (als het op de terugreis zou regenen, kan mij dat geen zier schelen), alwaar ik zit af te tellen tot het begin van de vakantie. Klokslag vier uur pak ik mijn biezen.
Niet dat we op reis gaan –enfin, ’t is toch niet voorzien– maar eindelijk zal ik er nogs eens geheel ‘uit’ zijn: geen werkvakantie (geen BNRF, geen Filmfestival), geen verbouwingen, geen verplichtingen.
Allez, er is deze week natuurlijk nog het ongedwongen Jazz in ’t Park (al is het nog niet eens 100% zeker dat het doorgaat), volgende week is er van vergaderen voor Het Project, ik moet nog een paar zaken regelen ivm met jazz-toestanden, ik moet nog mijn kwartaaloverzicht (Q2) van de strips maken, en ik zou eigenlijk ook nog wel eens naar de cinema willen. Och, we krijgen de agenda wel weer vol 🙂
(Op het goede weer moeten we alvast niet rekenen.)