Serieus. Ik ken Michel al heel erg lang. En dan zijn er van die momenten dat ik denk dat ik hem eigenlijk al té lang ken dan goed voor mij is. Als hij zijn huis opkuist bijvoorbeeld.
Maand: april 2007
ik ben een god
…en in uw beperkingen leert ge uzelf pas goed kennen.
Vier dagen geleden was ik om klokslag drie uur wakker geworden. Ik had me gewassen, gekleed, had ontbeten, de poort geopend en de motor buiten gerold. Met hoge snelheid verdween ik met den einder, en nog voor de zon mij kon warmen had ik mijzelf en de motor rond een boom midden op de E40 gekromd. Hulp kon niet baten, en zelfs de inderhaast toegesnelde ambulanciers beweerden nooit ofte nimmer een dergelijk geval te hebben meegemaakt. Wie plant er nu ook een boom temidden van de E40, en meer nog, wie kromt zichzelf en zijn motor rond zo’n robuuste stam? En waarom is dat nooit eerder gebeurd?
De natie was drie dagen in rouw –en hier hebt u meteen de reden waarom ik hier niet eerder over kon berichten– gedurende welke tijd elke jonge vrouw mij kwam begroeten, mij kuste, en mij eeuwige trouw beloofde, om vervolgens in hun sponde opnieuw hun man terwille te zijn met niets dan mij in hun gedachten. Het is niet makkelijk een god te zijn.
Gisteren stond ik op en wandelde. En nauwelijks had ik vijf stappen gewaagd of ik werd aangesproken door een man. En nog een. En nog een. En voor ik het wist was daar elke man van elke jonge vrouw en allen wilden ze mij bedanken voor het leven dat ze hadden sinds ik mijzelf en mijn motor rond die stoere boom midden op de E40 had gekromd. Dat ze blij waren dat ik dood was en dat ze wilden dat ze mij bij leven hadden leren kennen. En dat ze allemaal hun eerstgeborene naar mij zouden noemen. En toen waren ze plots allemaal weg en sliep ik weer.
En in die slaap had ik een droom, en ware het niet dat ik nu met de motor huiswaarts moest, ik had hem u verteld. Want hij was bizar, die droom.
Dez Mona
(D70, 1600 ISO, 70-200mm op 160mm f/2.8 1/40s)
Gregory Frateur van Dez Mona, vrijdag 6 april tijdens het concert in de Charlatan. Speciaal voor ’t Instituut.
meer speelgoed
En zaterdag heb ik meteen ook twee nieuwe harddisks gekocht. Broodnodig, want zowel de MP3 disk als de fotodisks zaten proppensvol.
De nieuwe setup is als volgt:
- fotobase: 500GB LaCie voor het fotomateriaal
- fotoback: 500GB LaCie mirror van het fotomateriaal
- musica: 250GB LaCie voor mijn legale MP3’s, erm m4a’s. Ik rip al mijn cds met Apple Lossless.
- for re-use: 250GB LaCie lege disk
- max: 200GB Maxtor voor de bootable backup van mijn interne harddisk
Door de upgrade blijven verder onbenut: een 80GB en 40GB LaCie FireWire harddisk. Voorlopig geen idee wat ik ermee ga aanvangen.
nieuw speelgoed
Mijn droom was een Rolleiflex 2.8, maar dat ding kost nieuw iets van een 3.000+ EUR. Toen ik die Yashica-Mat vond voor een fractie van die prijs (maar zonder ingebouwde lichtmeter), moest ik niet (al te) lang twijfelen.
Een ruggesteuntje van de madam (“allez, ge gaat dat toch doen, zeker?”) verder, en ik stond terug buiten met de camera, een lichtmeter (Gossen Sixtar), en twee rolletjes 120 film (een TriX en een Fuji kleurenfilm). Medium format, jawel.
Bijzonder plezant hoezeer mensen het precies wel wijs vinden om voor zo’n camera te poseren. Gisteren, op de paasbrunch kreeg ik zonder problemen mensen voor de lens, zelfs al liet ik ze de gekste poses aannemen. Ik merk ook dat ik meer gerichte foto’s neem op die manier, al is het voorlopig nog in het duister tasten hoe die eruit zullen zien, gemeten met een afzonderlijke lichtmeter.
En hoe zit dat met die 120 film? Is dat lichtdicht, eenmaal opnieuw volledig opgerold? Ik vertrouw het toch niet helemaal. Morgenavond gaan mijn eerste twee filmpjes binnen, hopelijk krijg ik de scans en proofs snel terug.
(Och, en dit komt er ooit ook nog wel eens aan vrees ik –als het Yashica avontuur bevalt.)
electrabel
Ook bij u zal de jaarlijkse afrekening van electrabel wel in de bus gevallen zijn. Ons viel die eer ergens deze week de beurt, maar ik heb de brief pas vandaag geopend. In tegenstelling tot de vorige jaren bevat de nieuwe afrekening een grote hoeveel informatie, wat het veel interessanter maakt om de evolutie van het verbruik te bekijken.
Electriciteit:
Dat valt mee. We zitten terug aan ons verbruik van 2004.
Gas:
Dat valt enorm mee. We zitten onder ons verbruik van 2004. We hebben er dan ook behoorlijk op gelet, deze winter, en van de lange warme herfst gebruikt gemaakt om zoveel mogelijk met de open haard te verwarmen.
Dat zal meevallen, die jaarafrekening. Straks krijgen we geld terug. Volgend jaar wordt het overigens nog beter, want we hebben een nieuwe (draagbare) thermostaat, die ervoor zorgt dat ons verbruik nog beter onder controle kan worden gehouden.
Eens vergelijken met de afrekeningsfactuur van vorig jaar. Voor de electriciteit betalen we een kleine 60 € minder. We hebben dan ook 300 kWh minder verbruikt.
*slik*
Voor gas betalen we 120 € méér! Hoewel we 9.000 kWh mínder hebben verbuikt, of 27% minder verbruik dan vorig jaar.
Wat ons op zowat eenzelfde jaarbedrag als vorig jaar brengt. En waardoor onze tussentijdse factuur met 30 € (dertig!) verhoogt. Alstublieftdankuwel.
Toch maar eens registreren en online kijken. “Mijn verbruik”, klinkt interessant. Eens kijken.
Electriciteit:
Euh, ok. Dat ziet er lichtjes anders uit. We zijn plots met bijna 1.000 kWh gedaald t.o.v. 2005.
Gas:
Nog een grotere euh: 15.000 kWh ip 23.000? Een daling die nog spectaculairder is t.o.v. 2005, en zelfs 2004? En nog moeten we meer betalen? Gas moet toch wel verschrikkelijk opgeslagen zijn op een jaar tijd. Ik denk dat we dinsdag toch maar eens naar die energielijn gaan bellen.
(Heeft iemand een verklaring voor het verschil tussen beide resp. grafieken? Heb ik ergens een FAQ gemist?)
mes nuits
…sont plus belles que vos jours.
Dat is een film van Zulawski, een Pools regisseur (leerling van Wajda) die een aantal moeilijke Franse films heeft gemaakt. Niet dat ik ooit ook maar één van die films bewust heb gezien, laat staan dat ze zijn blijven hangen, behalve die titel dan. Dat, en hij had in Sophie Marceau zijn muse gevonden, waar ik als adolescent niet geheel onverschillig tegenover stond. Ik kende Marceau van La Boum (1 én 2), en nadien van haar photoshoot in Photo (het magazine). Daarna heb ik nog wel wat van haar gezien, maar veel verschrikkelijk interessante dingen heeft ze eigenlijk niet gemaakt, dacht ik.
Enfin, dit enkel omdat ik wat inkleding zocht om te kunnen verwijzen naar Michels post waar hij mij op een zwak moment heeft vastgelegd. Als een oude mens zou ik mijzelf niet onmiddellijk omschrijven (naar middeleeuwse maatstaf misschien wel), maar het is waar dat al dat slaaptekort niet deugdelijk is voor de gezondheid of de helderheid van geest. Terwijl dan weer wordt beweerd dat oudere mensen minder slaap nodig hebben. Maar och, ik weet met mijn energie geen blijf somtijds.
Tiens, ik heb daar nog iets over te vertellen, geloof ik. Maar we gaan eerst wat buiten spelen. ’t Is Pasen (en dat moet nog steeds met hoofdletter geschreven worden –geheel in tegenstelling tot middeleeuwen).
from hell (openbaar vervoer)
Het lijkt wel alsof ik er niet mocht komen, in de Charlatan. De vorige keer (voor het concert van Betty Serveert) heb ik moeten afzeggen wegens ziekte, deze keer trachtte het openbaar vervoer er al te ijverig een stokje voor te steken. Het scenario —truth is stranger than fiction— verliep als volgt.
Met een weledele en uiterst hippe meneer had ik ter plekke afgesproken (alwaar ook deze sympathieke meneer zich zou bevinden). De madam is van wacht, zodat die pas ter elfder ure thuis kon geraken, waardoor er geen tijd meer was om een avondmaal te bereiden. Snel uit eten was dus de boodschap, en dat kwam goed uit, want ik moest toch nog een nieuwe tramkaart aanschaffen (aan het station). Konden we meteen de tram nemen om van het station naar huis terug te keren, waar ik mijn fotozaken kon oppikken en op de volgende tram stappen richting binnenstad. Sounds like a plan, right?
Right?
Helaas. Net geen uur (zonder overdrijven) heb ik op de Albertbrug doorgebracht, wachtend op een tram van het genre 21/22, die mij tot de Vogelmarkt zou brengen. Vier/vijf trams van datzelfde genre heb ik in de andere richting zien doorstromen, maar er was niks dat mijn kant opging. Na ijverig heen-en-weer gebel met het geduldig wachtende gezelschap ben ik uiteindelijk terug naar het Station getrokken, alwaar lijn 1 mij richting Korenmarkt zou brengen. Net zo dicht. Vanzelfsprekend ben ik op die weg een hermelijn van lijn 21 gekruist, en toen ik in het station op de 1 wachtte, is daar ook nog een 22 gepasseerd. Geen haar op mijn hoofd (en ze mogen dan nog kort zijn, ze zijn des te koppiger) dat nu evenwel wou toegeven om van die lijn gebruik te maken. Ondertussen was het 22u28. Het concert zou beginnen om 22u, maar de SMSjes stelden mij gerust dat het nog steeds niet zover was.
Lijn 1 van 22u35 is er pas doorgekomen om 22u44. Het was iets na 23u toen ik uiteindelijk Dez Mona kon horen. Ze waren toen al drie nummers ver in de set.
Maar ik had het voor geen geld willen missen. (Ik kom later nog terug op het concert zelf.)
vakantiedag
Om een of andere reden was het werk vandaag gesloten. Gelukkig wist ik dat op voorhand (lees: gisteren) zodat ik vanochtend niet om zes uur uit mijn nest werd weggebiept, maar ik tot negen uur kon blijven soezen. “Papa,” kwam Henri op dat uur de kamer binnen, “ik weet dat ik een uurtje te vroeg ben, maar negen uur is toch wel lang genoeg hé, om uit te slapen?” (Ik was helemaal vergeten dat ik hem bezworen had niet voor tien uur naar beneden te komen.)
Ontbeten, een voormiddag voor Het Project gewerkt (en een addendum voor een eigen project), en de stad in getrokken.
Begonnen met lunch (het was onderhand na enen) op het terras van de Backstage (Henri had zin in Italiaan, terwijl ik eerder voor een steak te vinden was, maar goed), de fnac binnengesprongen (niks gekocht vanzelfsprekend), naar Fotoshop gertokken om vier negatieven te laten inscannen (mag ze morgen afhalen), een ijsje gehaald in de Korte Dagsteeg, voor de Minard in de zon gezeten terwijl Henri zijn ijsje opat (op het terras zelf van de Marimain was geen plaats meer), in Betty Boop twee strips gekocht, en in de Bilbo twee cds (stukken goedkoper dan in de fnac), en langs het Citadelpark naar huis. Totale duur van het parcours: iets meer dan vier uur.
En straks naar Dez Mona, zoals men heeft aangekondigd, met deze meneer. Ik zou beter de batterij van mijn fototoestel opladen.
een filmpje van Henri
Ware het niet dat de Lijst van Het Project zo actief is, dan werd mijn mailbox heden ten dage overspoeld door e-mails met als onderwerp “een filmpje van Henri”. Dat het jongetje verslaafd is aan Karrewiet, hoef ik u niet meer te vertellen. Acht kansen op tien, dat als hij iets meer weet over een actueel onderwerp, dat hij het daar vandaan heeft gehaald. Maakt niet uit of het nu van de site komt, dan wel of hij het op de televisieversie heeft gehoord.
Via Karrewiet is hij bij Vlieg terecht gekomen, alwaar hij filmpjes kan maken (en versturen), en ecards. (Wie echt benieuwd is naar zijn filmpjes, vindt ze hier: 01 02 03 04 –eerste en laatste laat ik er toch maar af wegens iets te persoonlijk.)
Klein minpuntje: u kan er ook intekenen op de Vliegbrief, een nieuwsbrief die u per e-mail wordt toegestuurd. We hebben hem geleerd dat hij nooit zijn (onze) gegevens zomaar op het internet mag invullen, en dat hij eventueel zijn e-mail adres mag achterlaten als hij ons eerst zegt waarvoor het dient. Zijn e-mails komen vanzelfsprekend in mijn mailbox terecht, iets wat ik nog niet meteen zie veranderen.
Maar als hij wil intekenen voor die nieuwsbrief, moet hij niet alleen naam en e-mail achterlaten, hij moet ook zijn leeftijd ingeven, en straat+nr+postcode+woonplaats. En dan begrijp ik weer niet goed hoe een jongerenzender, die toch van enige bezorgdheid voor de doelgroep mag betuigen, die velden verplicht kan maken voor een e-mail nieuwsbrief.